MasukShare
28 เพื่อรักษาหน้า
Terakhir Diperbarui:
2025-03-21 16:48:29
Bab terkait
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 29 ล้มงานหมั้น ok
สายธารพยักหน้าส่งสัญญาณให้พนักงานสาวรายหนึ่งเดินนำทั้งสองไปที่บ้านพักหลังที่อยู่ลึกสุด เพราะตรงนั้นมีทิวทัศน์ที่สวยงาม มองออกไปจากทางหน้าต่างกระจกจะเห็นภูเขาหลายลูกสลับสับหว่างราวจับวางอันที่จริงเมื่อเช้านี้น้ำค้างก็เห็นตารางงานคร่าว ๆ ของชวิณมาบ้างแล้ว แต่เธอยังไม่ได้นั่งอ่านอย่างละเอียด ในนั้นระบุว่าจะต้องเดินทางออกต่างจังหวัดเพื่อต้อนรับลูกค้าที่มาจากต่างประเทศรายหนึ่ง แต่นั่นมันก็อีกตั้งสองวันกว่าจะถึงวันนัด"มารอก่อนตั้งสองวัน แถมยังไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย เสื้อผ้าก็ไม่มี ของใช้ส่วนตัวก็ไม่ได้เตรียมมา""ผมอนุญาตให้พูดแล้วเหรอ""คุณวิณไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้น้ำพูดหรือไม่พูดนะคะ""เหลือสามล้านเก้าแสนเก้าหมื่น""คุณวิณ!""สามล้านเก้าแสนแปดหมื่น""..." ลดลงครั้งละหมื่นแบบนี้ก็ล่มจมกันพอดีเป็นอย่างนี้ทุกทีเลย เอะอะก็เอาเรื่องเงินมาขู่ตลอด เห็นทีกลับไปคงต้องทำสัญญาว่าจ้างเป็นลายลักษณ์อักษรเพื่อเรียกร้องสิทธิความเป็นธรรมแก่ตัวเองบ้าง น้ำค้างจ้องเขม็งแต่หุบปากสนิทไม่ถามและไม่เถียงสักคำ เดินมาหยุดมองวิวทิวทัศน์ผ่านกระจกใส เธอพยายามทำใจให้สงบ ส่วนเขานั่งที่เก้าอี้เอนหลังหยิบมือถือขึ้นมาเขี
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 30 หาไม่เจอ
"เกิดอะไรขึ้น"พึมพำกับตัวเองก่อนจะกดเข้าไปอ่านเนื้อหาข้างใน ไม่อยากเชื่อว่าลิลลี่จะเป็นฝ่ายล่มงานหมั้นทั้ง ๆ ที่เคยประกาศต่อหน้าเขาว่ารักพศินนักหนา ทว่าในนั้นไม่ได้เขียนอธิบายสาเหตุเอาไว้ชัดเจน ชวิณทิ้งความสงสัยเอาไว้เมื่อเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในห้องพักดังขึ้น เดินไปยกสายขึ้นแนบหูปรากฏว่าเป็นสายธารที่โทรเข้ามา เธอพูดเสียงกระซิบกระซาบราวกับว่าใกล้ ๆ นั้นมีคนยืนฟังอยู่"คุณวิณคะ คุณน้ำมาขอให้สายธารเอารถไปส่งเข้าเมืองค่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ""ไม่ต้องไปส่ง เราแค่ทะเลาะกันนิดหน่อยตามประสาผัวเมีย น้ำก็ขี้งอนแบบนั้นแหละ คุณสายธารช่วยให้คนเอารถกอล์ฟมาส่งเธอที่บ้านพักเบอร์สิบแปดเลยครับ""ได้ค่ะ ๆ"หลังจากสายธารวางสายไปไม่ถึงสิบนาที รถกอล์ฟที่ใช้สำหรับรับส่งแขกของรีสอร์ทก็แล่นมาจอดหน้าบ้านพัก โดยมีน้ำค้างที่นั่งเป็นผู้โดยสาร ใบหน้าของเธอหงิกงอยิ่งกว่าใบมะละกอที่ถูกเพี้ยแป้งลาม คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าเธอจะต้องเดินไปที่จุดบริการลูกค้าแน่ ๆ ดีที่สายธารเอะใจโทรมาสอบถามชวิณก่อน"หิวรึยัง""สิ่งที่คุณวิณทำน้ำไม่โอเคค่ะ""อืม""แล้ว ?""อืม ผมผิดเอง พอใจรึยัง"แค่คำขอโทษยังดูไม่จริงเลยสักนิด น้ำค้างเดินเข
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 31 ใจดีเกินไป
ภายในห้องน้ำ หญิงสาวกำลังพยายามแยกระหว่างขวดครีมอาบน้ำและยาสระผมอยู่ หากเป็นของใช้ที่บ้านน้ำค้างก็คงจะสามารถหยิบจับมาใช้ได้เลย เพราะลักษณะขวดทั้งสองสิ่งเธอชอบซื้อให้มันแตกต่างกัน แต่นี่เป็นของที่บรรจุมาในลักษณะขวดแบบเดียวกันทั้งหมด แค่มีป้ายบ่งชี้เป็นตัวอักษรเล็ก ๆ จึงทำให้ต้องเพ่งนานเป็นพิเศษแต่แล้วก็ยังไม่สามารถอ่านออกว่าอะไรเป็นอะไร ดังนั้นจึงใช้วิธีเทใส่ฝ่ามือแล้วดมกลิ่นพิจารณาเอา กว่าครึ่งชั่วโมงที่น้ำค้างใช้เวลาอาบน้ำอยู่ในนั้น พออาบเสร็จสวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาเพราะไม่มีเสื้อผ้าใหม่ผลัดเปลี่ยน เธอเจอกับเงาร่างเลือนรางของใครบางคนที่ยืนอยู่กลางห้อง"คุณวิณ""สายธารเองค่ะ คุณวิณออกจากห้องไปเมื่อกี้นี้ คุณน้ำอยากให้สายธารไปเรียกคุณวิณให้มั้ยคะ""ไม่ต้องค่ะ""เสื้อผ้าชุดใหม่สายธารเก็บไว้ให้อยู่ในตู้นะคะ""เสื้อผ้าอะไรเหรอคะ""คุณวิณเป็นคนสั่งให้จัดหามาให้ค่ะ"เขาน่าจะสั่งการให้เตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้สำหรับเข้าพักสองวัน เป็นคนรวยแล้วทำอะไรดูง่ายไปซะหมด ขาดเหลือสิ่งใดเพียงแค่ยกหูโทรศัพท์ก็มีคนจัดหามาให้ตามความต้องการ ชีวิตของชวิณไม่เคยยุ่งยาก แต่คนที่ทำให้ตัวเองต้องยุ่งยากก็คือเข
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 32 มาห่วงอะไรเมียคนอื่น
ชวิณตามขึ้นไปคร่อมตัวเธออย่างรวดเร็ว ยิ่งเขาแสดงความป่าเถื่อนมากเท่าไรเธอก็ยิ่งขัดขืนรุนแรงมากเท่านั้น ชายหนุ่มกดจมูกคมลงที่ซอกคอขาว เสียงกรีดร้องแหลม ๆ ดังเหมือนหูจะแตก เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยแววตางุนงงไหนว่าจะเอาสิบล้าน ?"บอกว่าจะเอาสิบล้านไม่ใช่เหรอ ก็จะให้นี่ไง!"พูดจบก็ซุกลงบรรจงจูบเธออีกรอบ น้ำค้างร้องไห้พรั่งพรูพูดเสียงสั่นเครือ เธอหวาดกลัวเขาสุดหัวใจ ยังคงดิ้นขัดขืนไม่หยุด"ไม่เอาแล้ว ฮื่อ ไม่อยากได้แล้ว ฮึก ไม่เอา พอที พอสักที!"ได้ยินเสียงสะอื้นชวิณชะงัก เธอร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก เห็นเขาลังเลจึงรีบลุกแล้วคลานไปที่หัวเตียงแล้วคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ นั่งกอดเข่าตัวสั่น จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่พร่างพรมไปด้วยหยาดน้ำตา คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ เธอผิดหวังในตัวเขาเป็นอย่างมากและเสียใจที่ไว้ใจคนผิดหญิงสาวฟุบหน้าลงกับเข่า มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาเบา ๆ ชวิณเริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็น ร่างกายของชายหนุ่มเหมือนถูกยาชา คิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไรต่อดี และแล้วมือหนาก็ยืนออกไปหวังแตะไห
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 33 สิบล้านเลยนะ
น้ำค้างหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินมาขึ้นรถ ใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็มาถึงจุดชมวิวที่ว่า เนื่องจากตอนนี้ยังเช้าอยู่ก็เลยไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวเลยสักคน มองลงไปจากจุดที่เป็นผาสูงเห็นทะเลหมอกสีขาวผืนใหญ่ ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตาเป็นภูเขาเลือนราง น้ำค้างหยุดยืนห่างจากขอบหน้าผาไกลพอสมควร สาเหตุนั่นก็เพราะว่าเธอเป็นคนกลัวความสูง แค่ยืนมองจากตรงนี้ขาก็สั่นพั่บ ๆ แล้ว"เราสามารถเดินเข้าไปจนถึงเขตที่เขากั้นเชือกไว้ได้นะ""ไม่เอาค่ะ""มาเถอะน่า""ไม่ค่ะ น้ำ...เอ่อ""กลัว ?""มาเถอะ ไม่ต้องกลัว"บอกพร้อมกับหงายฝ่ามือให้เธอจับ ชวิณอยากพาน้ำค้างไปยังจุดชมวิวที่สวยที่สุด ซึ่งบริเวณนั้นก็ไม่ได้ถือเป็นอันตรายประการใด เพียงแค่อีกคนไม่กล้าไปเพราะกลัวความสูง น้ำค้างหลุบมองฝ่ามือใหญ่แล้วค่อย ๆ ยื่นมือออกไปวางบนฝ่ามือของเขาด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ"ไม่ต้องกลัว ผมไม่ปล่อยมือคุณหรอก"เขาบอกพลางยิ้มเล็กน้อย เธอสืบเท้าตามหลังไปเรื่อย ๆ และเผลอบีบมือเขาอย่างแรงด้วยความประหม่า จนมาถึงจุดที่สามารถมองเห็นวิวรอบ ๆ ได้อย่างเต็มตาค่อยบรรเทาความเกร็งลงไปบ้าง ภาพเบื้องหน้านั้นสวยงามมาก สวยจนน้ำค้างเผลอพูดอะไรตลกๆ ออกมา"สวยมากเล
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 34 รักคนที่เขารักเราไม่เหนื่อย
ชวิณตัดสินใจว่าจะค้างอยู่ที่นี่อีกคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับแต่เช้า คืนนี้เขาไม่ได้ผลักไสตัวเองออกไปนอนในรถเหมือนเมื่อวาน เพราะมิสเตอร์ฌอนเลื่อนนัดก็เท่ากับว่าห้องที่จองเอาไว้กลายเป็นห้องว่างทั้งสองออกจากรีสอร์ทตั้งแต่ตีห้า ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงก็ถึงบริษัท พอมาถึงก็แยกย้ายกันไปเคลียร์งานที่ค้างนานหลายวัน สำหรับชวิณไม่เท่าไรหรอกเพราะไม่สามารถมีใครเร่งรัดเอาอะไรกับเขาได้ แต่สำหรับน้ำค้างนี่สิ..."ผมต้องได้ข้อมูลครบภายในยี่สิบนาทีนะ"บอกเพียงเท่านั้นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว น้ำค้างทำหน้าบูดก่อนจะหยิบจับงานขึ้นมาทำมือระวิง ตัวเองเป็นคนพาออกไปเถลไถลเองแท้ ๆ แต่พอถึงเวลาจะเอางานก็มาเร่งมาจี้เอาแบบนี้ทุกทีเลย!ขณะที่กำลังก้มหน้าเตรียมรายงานอยู่นั้น ได้มีเงาร่างของคนผู้หนึ่งเดินมาหยุดเบื้องหน้า น้ำค้างเงยหน้าขึ้นมาพบว่าคน ๆ นั้นคือลิลลี่ ในมือของลิลลี่ถือกาแฟมาด้วยสองแก้ว เป็นกาแฟเย็นหนึ่งแก้ว ส่วนอีกแก้วเป็นกาแฟร้อน ซึ่งน้ำค้างคาดว่าน่าจะเป็นอเมริกาโน่ร้อนที่ชวิณชอบดื่ม เห็นทีว่าวันนี้คงไม่ต้องรีบกุลีกุจอชงกาแฟแล้วล่ะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน..."วิณอยู่มั้ย""อยู่ค่ะ"พอได้คำตอบ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 35 แต่ไม่มีหัวใจ
น้ำค้างกลับเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับกาแฟที่ชวิณขอ แต่ไม่เห็นลิลลี่อยู่แล้ว เธอจึงวางแก้วกาแฟเอาไว้บนโต๊ะ แล้วเดินอ้อมมาที่ข้างหน้ารอรับคำสั่ง ทว่ารออยู่นานชวิณก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร ดังนั้นน้ำค้างจึงเป็นฝ่ายพูดก่อน"คุณลิลลี่ไปแล้วเหรอคะ""แล้วเห็นอยู่มั้ยล่ะ""เธอมาทำไมเหรอคะ""อยากรู้ไปทำไม""ก็ถ้ามาทวงคุณวิณคืนน้ำไม่ให้นะคะ"ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังจับปากกา เงยหน้าขึ้นมองพลางคิดไปว่าน้ำค้างหึงหวง ริมฝีปากหยักยกโค้งขึ้นเล็กน้อย เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางผ่อนคลาย ถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงไม่ได้ตึงเครียดเหมือนเมื่อครู่"ทำไมล่ะ""ก็ยังไม่ครบหนึ่งปีนี่คะ สัญญาระหว่างเรายังไม่จบ""แค่นั้น ?""ถ้าถึงวันนั้นจริง...คุณวิณจะใจหายมั้ยคะ"เสียงของเธอดูแผ่วลงจากเดิม ชวิณคิดอยู่ครู่สั้น ๆ ก่อนตอบ"คงไม่ มาทำงานก็เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้วนี่""ก็คงเป็นแบบนั้นสินะคะ"เป็นคำตอบที่ฟังแล้วรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย น้ำค้างไม่รู้ว่ากำลังคาดหวังอะไรในตัวเขาอยู่กันแน่ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเขาจะตอบแบบนี้แต่เธอก็ยังถาม ยิ่งเห็นลิลลี่วนกลับมาในชีวิตชวิณน้ำค้างก็เริ่มใจไม่ดี ไม่ใช่เพราะเ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 36 แน่ใจเหรอ
"รู้ได้ไงว่าไม่มี""รู้ก็แล้วกันค่ะ"ถึงมีก็ให้คนอื่นไปหมดแล้ว คนอื่นที่ว่าน้ำค้างหมายถึงลิลลี่ และคงอีกไม่นานชวิณต้องใจอ่อนแน่ ๆ พอถึงวันนั้นคงจะเป็นเขาอีกนั่นแหละที่เร่งรัดขอให้เธอหย่าให้ไว ๆ"ออกไปได้แล้ว ไปรีบเคลียร์งานตัวเองให้เสร็จนู่นไป หากวันนี้เลทเกินเวลาเลิกงานบอกไว้ก่อนว่าผมไม่รอ""ก็รีบ ๆ เซ็นให้สักทีสิคะ ได้ลายเซ็นคุณวิณปุ๊บน้ำจะออกไปปั๊บเลย ไม่อยู่รกหูรกตาแน่นอนค่ะ"ชวิณกัดฟันกรอดแต่ก็ยอมเซ็นชื่อลงในหนังสือสัญญาให้น้ำค้าง หลังจากหญิงสาวเดินออกไปได้ไม่นานเขาก็เดินตามหลังมา"ผมจะออกไปข้างนอก เดี๋ยวเลิกงานจะกลับมารับ""รับทราบค่ะ ไปดีมาดีนะคะสามี"เป็นครั้งแรกที่น้ำค้างเรียกชวิณแบบนั้น เขาไม่ได้ถือสาแต่ลอบยิ้มบาง ๆ เธอมองเขาเดินหายไปจนลับตาแล้วค่อยนั่งลงทำงานของตนเองต่อ จากนั้นพศินได้มาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของน้ำค้างพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารอันหนึ่งมาให้"ทำไมถึงเอามาให้เองล่ะคะ""วันนี้คุณปัทลาครับ ผมต้องรบกวนคุณน้ำไปล่าลายเซ็นไอ้วิณให้ที""ได้ค่ะ เดี๋ยววันจันทร์น้ำเอาให้คุณวิณเซ็นแล้วจะถือกลับไปให้คุณพีทนะคะ"พศินพยักหน้ารับทราบแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง กระทั่งปร
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21
Bab terbaru
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ บทส่งท้าย
บทส่งท้ายหลังจากค่ำคืนอันร้อนแรงผ่านไป ลิลลี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเที่ยง เธอพยายามกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องเพื่อมองหาผู้ชายที่นอนด้วยกันเมื่อคืน ทว่าหนุ่มรูปหล่อโปรไฟล์ดีกลับหายไป เมื่อคืนนี้ลิลลี่นั่งจิบไวน์ที่ไนต์คลับแห่งหนึ่งกับหนุ่มนักธุรกิจชาวสิงคโปร์ที่วัลลภติดต่อมาให้ เธอรู้สึกว่าชื่นชอบเขาคนนั้นและคุยกันถูกคอจึงชวนมาต่อที่โรงแรม สุดท้ายจบลงที่การมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง"อาร์บี" ลิลลี่เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างเริ่มไม่ชอบมาพากล รีบลุกขึ้นจากเตียงคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบกาย จากนั้นเดินไปเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นอีกครั้งที่หน้าห้องน้ำ"อาร์บีคะ อาร์บี อยู่ในนั้นรึเปล่าคะ" ทว่าเมื่อผลักประตูเข้าไปในห้องน้ำกลับไร้คน "หายไปไหนนะ"หญิงสาวพึมพำแล้วเดินกลับมาที่เตียง ปลายระยะสายตาเหลือบไปเห็นลิปสติกและของใช้อื่นๆ ซึ่งควรจะอยู่ในกระเป๋าวางเกลื่อนอยู่ เธอรีบปรี่เข้าไปรวบของทุกอย่างแล้วกวาดสายตามองหากระเป๋าถือแบรนด์เนมใบละเกือบล้าน ที่น่าตกใจที่สุดแม้แต่กระเป๋าสตางค์แบรนด์เนมก็หายไปด้วย ในนั้นมีเงินสดอยู่พอสมควรแต่ไม่ได้มากเท่าราคากระเป๋า"มะ ไม่จริง...ไม่จริง!"สิ่งที่ผู้ชายคนน
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 65 ผีเข้า? (จบ)
แสงที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาปลุกหญิงสาวให้ตื่น มองดูนาฬิกาที่หัวเตียงเป็นเวลาเกือบเก้าโมงเช้าแล้ว พอนึกขึ้นได้ว่ากุญแจร้านเบเกอรีอยู่ที่ตนเองก็เริ่มลนลาน กลัวว่าลูกน้องจะเข้าร้านไม่ได้แล้วยืนคอยนาน น้ำค้างรีบคว้าเอาผ้าขนหนูมาพันกายแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ พอกลับออกมาเห็นชวิณนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข ไล่เรียงลำดับเหตุการณ์แล้วรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเข้าอย่างจัง เขาหว่านล้อมจนเธอยินยอมให้ค้างคืน อ้างนู่นอ้างนี่สารพัด และแน่นอนว่าชวิณไม่ได้นอนนิ่งเป็นพระอิฐพระปูน แต่รวบหัวรวบหางจนเธอยอมคล้อยตามอย่างว่าง่าย สุดท้ายก็จบที่การได้เสียกันเหมือนตอนเป็นสามีภรรยาตามเคย"คุณวิณตื่นเดี๋ยวนี้เลย!"เขาลืมตาขึ้นมาแล้วแกล้งทำท่าทีงัวเงียทั้งที่ตื่นตั้งแต่ห้านาทีก่อนแล้ว พอลุกขึ้นได้ก็เดินโทง ๆ เข้ามาซุกจมูกคมกับซอกคอขาว"หอมจัง อาบน้ำแล้วเหรอ""รีบหน่อยค่ะ น้ำต้องรีบไปเปิดร้าน ป่านนี้น้อง ๆ คงกำลังยืนรอที่หน้าร้านแล้วแน่เลย""อา...เข้าใจละ"เมื่อรถมาจอดหน้าร้าน มะเฟืองและพนักงานอีกคนก็กำลังยืนรออยู่หน้าร้านจริง ๆ พอเห็นน้ำค้างลงมาจากรถของชวิณต่างมองเป็นตาเดียวกัน พวกเธอกำลังสงสัยว่าเจ้าของร้านคบหาก
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 64 ไม่ให้ค้าง
"คุณว่าพ่อกับแม่ผมเค้ารักกันมั้ย"หลังจากขับรถออกมาได้ระยะหนึ่งชวิณเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ น้ำค้างเอียงหน้ามองใบหน้าครึ่งเสี้ยวของชายหนุ่มแล้วยิ้มบาง ๆ"ถามอะไรอย่างนั้นล่ะคะ""ไม่รู้สิ""คุณขจีพร""คุณแม่"ยังไม่ทันได้พูดจบเขาก็เปลี่ยนสรรพนามให้เธอเรียกแม่ของเขาใหม่ ตอนอยู่ที่บ้านก็ยังเห็นเรียกขจีพรว่าคุณแม่เสียงเจื้อยแจ้ว พออยู่กับเขาสองคนทำไมถึงเรียกคุณขจีพรซะแล้วล่ะ"คุณแม่ไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก ถึงหย่าร้างกับคุณศรุตได้ก็""ทำไมไม่เรียกพ่อผมว่าคุณพ่อด้วย""ตอนที่ยังไม่หย่าก็เรียกคุณพ่อนะคะ ตอนนี้หย่าแล้วไม่ว่าน้ำจะเรียกคุณขจีพร คุณศรุต หรือคุณพ่อคุณแม่ก็คงไม่ผิด""ย้ำจังว่าหย่าแล้ว" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว"เอาแต่ขัดแบบนี้ตกลงที่ถามนี่จริงจังมั้ยคะ""จริงจังสิครับ คุณคิดว่าไงล่ะ""น้ำคิดว่าถึงคุณแม่เดินไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงสิ้นไร้ไม้ตอก ต่อให้เลิกกับคุณพ่อไปก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทอง ถ้าได้กลับไปใช้นามสกุลเดิมก็ถือว่ายังเป็นผู้ดีเก่าอยู่ แต่ที่คุณแม่ไม่ไปไหน ยังอาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวกันกับคุณพ่อ เค้าสองคนน่าจะมีเยื่อใยแก่กันอยู่ บางคู่อยู่กันไปแบบทั้งรักทั้งแค้น แต่ดูเหมือนว่าคุณแม่จ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 63 ไม่ใช่ถูกๆ
ทั้งสองอยู่คุยกับขจีพรราวชั่วโมงกว่าเห็นจะได้ จากนั้นก็ขอตัวกลับ พอเข้ามาในรถแล้วน้ำค้างก็รีบถอดสร้อยใส่กล่องไว้คืน ชวิณมองสีหน้าเป็นกังวลของเธอแล้วอมยิ้ม"ไม่ใช่ถูก ๆ นะ น่าจะไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้าน ขอบอกว่าเส้นนั้นแม่ผมรักมาก ไม่ได้ให้ใครง่าย ๆ""งั้นวันหลังคุณวิณเอาไปคืนคุณแม่เลยนะคะ"หญิงสาวอ้าปากค้าง มือที่ถือกล่องกำมะหยี่สั่นเทาเพราะกลัวว่าจะเผลอทำหาย ถ้าซุ่มซ่ามทำหายไปล่ะแย่เลย เธอจะหาเงินที่ไหนมาชดใช้คืนตั้งสามสิบล้าน"เรื่องอะไรล่ะ ได้ของแม่มาแล้วก็ต้องรับผิดชอบลูกชายเค้าสิ"น้ำค้างหน้างอ รีบเก็บกล่องกำมะหยี่ใส่กระเป๋าแล้วกอดเอาไว้แน่น อยู่ดีไม่ว่าดีหาเหาใส่หัวเอาของล้ำค่าแบบนี้มาดูแล ต่อไปเธอต้องเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำแน่ ๆ เพราะคิดว่าเก็บไว้ที่ไหนก็คงไม่ปลอดภัยพอ ไม่เอาแล้วได้มั้ยสร้อยประจำตระกูลผู้ดีเนี่ยขณะที่รถเคลื่อนตัวผ่านบ้านใหญ่ น้ำค้างเหลือบเห็นศรุตนั่งจิบกาแฟยามบ่ายอยู่ใต้เงาร่มไม้ในสวน เธอจึงสะกิดแขนชวิณให้หยุดรถก่อน เขามองตามปลายนิ้วเรียวที่กำลังชี้ไปที่ชายสูงวัยแล้วเลิกคิ้วสูง"มีอะไรครับ""คุณศรุตนั่งอยู่ตรงนั้นค่ะ เราเข้าไปทักทายท่านกันเถอะค่ะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว"เขาทำหน
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 62 แป้งเด็ก
หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็ดูเหมือนจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น วันนี้เป็นวันหยุด ชวิณบอกว่าจะมารับน้ำค้างที่คอนโดแล้วพาไปพบใครบางคน น้ำค้างลงมารอไม่ถึงสามนาทีรถของเขามาก็มาถึง พอเข้ามานั่งในรถแล้วชวิณเอี้ยวตัวมาหอมแก้มเธอเบา ๆ น้ำค้างไม่ค่อยชินกับคุณวิณในโหมดอ่อนโยนจึงรีบโยกตัวหลบ"ทำอะไรคะ""แค่ดมดูเฉยว่าใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร""ใครเขาฉีดน้ำหอมที่หน้า""เหรอ ไม่ได้ฉีดจริงด้วย"เขาเอี้ยวตัวฉวยโอกาสหอมแก้มเธออีกครั้งอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้น้ำค้างเสียท่าหลบไม่ทัน"แล้วหอมกลิ่นอะไรนะ""แป้งเด็กค่ะ""แป้งเด็กจริง ๆ ด้วย ผมชอบกลิ่นนี้จัง"เขายิ้มจนตาหยีแล้วออกรถสู่ถนนกว้าง ใช้เวลาราวสี่สิบนาทีก็ถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ น้ำค้างเคยมาที่นี่หนึ่งครั้งตอนที่ถูกศรุตเรียกพบ แต่ชวิณไม่ได้พาไปที่บ้านหลังที่ศรุตอาศัยอยู่ เขาขับรถเลยไปอีกหลังหนึ่งที่อยู่ในที่ดินแปลงเดียวกัน เป็นบ้านขนาดกลางมีสวนกุหลาบโอบล้อม เมื่อจอดรถแล้วชายหนุ่มก็จูงมือเธอให้เดินเข้าไปด้านในผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถเข็นในมือถักโครเชต์เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้าง ขจีพรยังมีใบหน้าสวยงามแม้ว่าจะมีร่องรอยของกาลเวลาให้เห็นบ้าง หากเธอไม่ใช่คนพ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 61 ไม่คิดค่าโดยสาร
ในคืนหนึ่ง ขณะที่น้ำค้างปิดร้านกำลังจะกลับบ้าน แสงไฟจากรถยนต์สาดเข้ามาทำให้เธอต้องหันกลับไปมอง ชวิณเปิดประตูลงจากรถเดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ"ไปส่งมั้ย""เรียกรถแล้วค่ะ"น้ำค้างหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันดูเวลาที่รถจะเข้ามารับ แต่ก็เหมือนว่าเธอจะถูกกดยกเลิกไปเรียบร้อยแล้ว ชวิณที่หลุบมองมือถือเห็นแล้วยกยิ้มมุมปาก"มาเถอะ ไม่คิดค่าโดยสาร"เขาเดินนำหน้าไปเปิดประตูรถข้างคนขับเพื่อให้น้ำค้างเข้าไปนั่ง พอเธอนั่งลงแล้วชวิณก็จัดการรัดเข็มขัดให้ ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ น้ำค้างเอนหลังจนชิดพนักเบาะ ได้กลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบใช้โชยเข้าจมูกบาง ๆ"น้ำทำเองค่ะ"มือเรียวผลักอกเขาออกเบา ๆ แล้วคว้าเข็มขัดมารัดเอง พอมาถึงหน้าคอนโดชวิณจอดให้เธอลง ส่วนเขาเดินตามหลังไปส่งจนเกือบจะถึงประตูเข้าทางเข้า เธอได้หันกลับมาเพื่อกล่าวขอบคุณเขา"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ"ชวิณยิ้มบาง ๆ แล้วดึงเธอเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว น้ำค้างเห็นว่ามีสายตาหลายคู่มองมาก็รู้สึกอายจึงพยายามผลักไสเขาออก แต่เขายิ่งกอดแน่นมากขึ้นไปอีก"คุณวิณ!""ขออยู่อย่างนี้แค่นาทีเดียว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมจะไม่มาให้เจออีกแล้ว""มะ หมายความว่า...""ไม่ใช่ว่
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 60 กำลังจะดีแล้ว
"ก็...เดาเอา" ปกติเป็นคนพูดตรงเหมือนขวานผ่าซาก เวลาที่โกหกจึงดูออกง่ายจะตายไป"คุณสะกดรอยตามน้ำเหรอคะ""...""โรคจิต"น้ำค้างเดินออกมายืนกอดอกรอรถอยู่ริมฟุตบาท ชวิณเดินตามหลังมาหยุดยืนข้าง ๆ"ไม่ให้ไปส่งเหรอ""เรียกรถมารับแล้ว"พอพูดจบรถก็มาจอดเทียบพอดี เขาได้แต่มองตามหลังตาละห้อย น้ำค้างเอาจริงขึ้นมาก็ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน บางคำพูดที่เธอพูดกับเขาก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยได้ยินจากปากเธอเลยด้วยซ้ำ เธอไม่เคยเถียงไม่เคยต่อว่าเขาด้วยคำพูดเหล่านี้ เมื่อครู่ถูกต่อว่าว่าเป็นพวกโรคจิตชวิณถึงกับสะอึกไปเลยทีเดียวหลังจากวันนั้นชวิณก็หายไปสองวัน เนื่องด้วยมีธุระมาทำแถวนี้เขาจึงแวะเข้ามาในเวลากลางวัน พอเปิดประตูเดินเข้าไปในร้านมะเฟืองเห็นหน้าเขาปุ๊บก็รีบวิ่งแจ้นไปหาน้ำค้างด้วยความกลัว สาววัยรุ่นกระซิบกระซาบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง"คนนี้แหละพี่น้ำ ที่หนูบอกว่าเห็นมาด้อม ๆ มอง ๆ ที่หน้าร้านหลายวันแล้ว หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นโรคจิตเลย เรารีบแจ้งตำรวจเถอะค่ะ""ไม่ต้องแจ้งหรอก คนนี้เค้าเป็น...เอ่อ อาจจะเป็นลูกค้าก็ได้"เรื่องอะไรจะบอกว่าเป็นสามีเก่า ชวิณไม่ควรมีอิทธิพลในร้านหรือพนักงานของเธอ ขืนบอกไป
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 59 มาทำไม
"พี่น้ำคะหนูสังเกตเห็นผู้ชายคนนึงมาด้อม ๆ มอง ๆ หน้าร้านหลายวันแล้ว ชอบมาตอนค่ำ ๆ มืด ๆ พี่น้ำต้องระวังตัวนะคะ"มะเฟืองพนักงานพาร์ตไทม์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงเป็นกังวล หลายวันมานี้เธอมักจะเห็นผู้ชายท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ชอบมาจอดรถนั่งมองในเวลาใกล้จะปิดร้าน จึงรู้สึกเป็นห่วงน้ำค้างที่ชอบอยู่ร้านจนดึกดื่นคนเดียวเป็นประจำ ที่อยู่ดึกไม่ใช่ว่าร้านเปิดขายในตอนกลางคืน แต่น้ำค้างใช้เวลาหลังหกโมงเย็นเพื่อทดลองสูตรขนมใหม่ ๆ"เหรอ พี่ไม่เคยสังเกตเลย เอาไว้วันนี้ถ้ามีอะไรผิดปกติพี่จะรีบโทรแจ้งตำรวจ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ"มะเฟืองยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกจากร้าน ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วเลยขอตัวกลับก่อน ส่วนพนักงานอีกคนลาป่วยจึงไม่ได้มาทำงานบ่อยครั้งที่น้ำค้างชะเง้อมองผ่านกระจกใสออกนอกร้าน เพราะคำบอกเล่าของมะเฟืองทำให้เธอเริ่มนึกหวาดกลัว ใจจริงตั้งใจว่าจะกลับตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้ว แต่เพราะยังมีเค้กที่อบค้างไว้ในเตาอบยังไม่สุกจึงต้องรอก่อน เพื่อความปลอดภัยน้ำค้างล็อกประตูหน้าร้านเอาไว้ก่อน จนกระทั่งครบกำหนดเวลาที่ตั้งไว้เสียงเตาอบก็ร้องเตือน น้ำค้างรีบเอาขนมออกจากเตาและเก็บเข้าตู้เย็นเอาไว้สำหรับแต่งหน้าพรุ่งนี้เ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 58 ภรรยาเก่า
หน้าที่ตำแหน่งของชวิณก้าวหน้าขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นผู้บริหาร ซีวี รอยัล อย่างเต็มตัว หลังจากวันนั้นลิลลี่ก็แวะเวียนมาหาบ้างเป็นบางครั้งแต่ไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะทุกครั้งที่มาก็ได้รับแค่ความเฉยชากลับไป นานเข้ากลายเป็นความห่างเหินจนในที่สุดก็หยุดตามตื้อไปเองในระหว่างหลายเดือนที่ผ่านมาชวิณมีงานมากมายจนหาเวลาพักผ่อนแทบไม่ได้ ต้องนอนดึกและตื่นเช้า ส่วนช่วงกลางวันก็หมกหมุ่นอยู่กับการทำงานจนเลยเวลาทานข้าวเที่ยงวันหนึ่งขณะที่พนักงานคนอื่น ๆ ทยอยกลับกันหมดแล้ว ชวิณที่เพิ่งจะเคลียร์งานของตัวเองเสร็จเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า ตั้งใจว่าจะพักสายตาชั่วคราว แต่สมองดันคิดฟุ้งซ่านแต่เรื่องของภรรยาเก่า เขาเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งแล้วดึงลิ้นชักเอากล่องขนมขึ้นมาดู จากนั้นหยิบเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารพร้อมด้วยกล่องขนมติดมือไปด้วยชวิณขับรถมาตามที่อยู่ร้านเบเกอรี พอเห็นร้านลักษณะเหมือนกับที่ปัทมาเคยพูดไว้จึงได้จอดรถนั่งมองอยู่ห่าง ๆ เมื่อเห็นคนคุ้นชินกำลังเปิดประตูเดินออกจากร้านดวงตาคู่คมเบิกกว้างขึ้น"ปิดร้านดึกขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่จ้างคนงานมาช่วยล่ะ เงินก็มีตั้งเยอะนี่"เขาพึ
