“คุณบัว เดี๋ยวส่งรายงานประชุมให้ผมด่วนเลยนะครับ”
อคิราห์พูดขึ้นกับบัวชมพู เลขาฯ หน้าห้องของตัวเองด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ค่ะท่านประธาน”
บัวชมพูก้มหน้ารับคำสั่งของเจ้านายตัวเอง และกำลังจะเดินเลี่ยงออกไป แต่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน
“สวัสดีครับพี่ใหญ่”
“อ้าว นายเล็ก วันนี้มาทำงานด้วยหรือ”
อิศราเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างบัวชมพูกับพี่ชายของตัวเอง
“ต้องมาสิครับ หยุดไปตั้งหลายวันแล้ว”
“ทำใจได้แล้วหรือ” อคิราห์เอ่ยถามน้องชาย
“ทำไมผมต้องทำใจด้วยล่ะครับ ผมสบายดี ที่ลาหยุดไปเพราะไปเที่ยวกับสาวๆ ของผม”
อคิราห์ไม่คิดว่าคำตอบที่น้องชายให้มาจะเป็นความจริง เพราะเขาคิดมาตลอดว่าอิศรารักฟ้าลดา และที่น้องชายหายหน้าไปไม่ยอมมาทำงานก็เพราะเสียใจที่ฟ้าลดาชี้นิ้วเลือกเขาเป็นเจ้าบ่าว แทนที่จะเป็นอิศรา
“พี่เห็นนายสบายดี ก็โล่งใจ เที่ยงนี้ออกไปข้างนอกกันไหม”
“เอาสิครับ”
สองพี่น้องเดินคุยกันจากไป ในขณะที่บัวชมพูมองลอดแว่นตาตามไปจนแผ่นหลังกว้างของคนทั้งคู่ลับสายตา
อิศรา...
ผู้ชายที่หล่อนแอบรักมาตลอด แต่เขากลับไม่มองมาที่หล่อนเลย แม้แต่หางตาก็ไม่เคยมี
หล่อนเป็นเพียงแค่เลขาฯ เฉิ่มๆ ที่วันๆ เอาแต่ก้มหน้าทำงานของพี่ชายของเขาเท่านั้น ไม่ได้สวย เปรี้ยว หรือว่าเซ็กซี่อย่างที่เขาโปรดปราน
เก็บเอาไว้ให้ลึกที่สุด...
บัวชมพูบอกตัวเองเบาๆ ในอก ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง
“นายนั่งรอพี่แปบนะ ขอส่งอีเมลก่อน”
อคิราห์เอ่ยขึ้นกับน้องชายคนเล็ก เมื่อเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง
“ไม่มีปัญหาครับ”
อิศราหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวยาวริมหน้าต่างภายในห้องทำงานกว้างของพี่ชาย ดวงตาคมกริบที่ถอดแบบมาจากพี่ชายตวัดมองไปรอบๆ ห้อง และพูดขึ้น
“ห้องทำงานพี่ใหญ่นี่สะอาดสะอ้านกว่าห้องทำงานผมเยอะเลยนะครับ ข้าวของวางเป็นระเบียบเรียบร้อยดีจริงๆ”
คนที่กำลังก้มหน้าก้มหน้ากับแป้นพิมพ์เอ่ยตอบขึ้นมา
“บัวชมพูเป็นคนดูแลทุกอย่างให้พี่น่ะ”
“ยายเลขาฯ เฉิ่มของพี่ใหญ่นะเหรอครับ”
อิศราถามเยาะ ไม่อยากเชื่อ
“ใช่”
“ดูท่าทางพี่ใหญ่จะชื่นชมเลขาฯ ของตัวเองออกหน้าออกตาจังนะครับ”
อคิราห์เงยหน้าขึ้นจากแลปท็อป มองจ้องมายังน้องชาย
“แน่นอน เพราะบัวชมพูเป็นผู้หญิงที่ดี ขยันทำงาน ไม่น่ารำคาญเหมือนกับใครบางคน”
“พี่ใหญ่หมายถึงน้องฟ้าใช่ไหมครับ”
สองพี่น้องจ้องหน้ากัน ก่อนที่อิศราจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“น้องฟ้าเป็นผู้หญิงที่ดี และถ้าผมเป็นฝ่ายถูกเลือก ผมคงดีใจมาก”
“แต่พี่ไม่ดีใจเลย”
อิศราอมยิ้ม และพูดออกมาทีเล่นทีจริง
“แต่ผมว่าลึกๆ แล้วพี่ใหญ่ ดีใจนะครับ”
“ไม่มีทาง” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมายืนกรานปฏิเสธ
“พี่ไม่มีทางดีใจที่ตัวเองเป็นเหมือนสินค้าชิ้นหนึ่งให้กับผู้หญิงน่าเบื่อคนหนึ่งเลือก”
“พี่ใหญ่คิดมากไปหรือเปล่าครับ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ทั้งนั้น น้องฟ้าก็แค่ตัดสินใจว่าจะเลือกใครในพวกเราสามคน”
“แล้วทำไมจะต้องเป็นพี่”
“เพราะน้องฟ้ารักพี่ใหญ่ไงครับ”
อคิราห์นิ่งงันไป ดวงตามืดลึกอ่านความรู้สึกไม่ออก
“พี่ว่าเราเลิกเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระของผู้หญิงคนนั้นเถอะ”
อิศรามองพี่ชายยิ้มๆ และส่ายหน้าไปมา
“อีกไม่นานพี่ใหญ่จะไม่พูดแบบนี้ออกมา เชื่อผมสิครับ”
ผู้เป็นพี่ชายกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด
“กลางวันนี้นายอยากกินอะไร”
“ผมเหรอครับ อะไรก็ได้ แล้วแต่พี่ใหญ่เลยครับ”
อคิราห์กดปิดหน้าจอแลปท็อป ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินออกมาหยุดกลางห้องทำงานกว้างขวางของตัวเอง
“ก็ได้ งั้นพี่ตัดสินใจเอง ไปกันเถอะ”
สองหนุ่มกำลังจะเดินออกไปนอกห้องทำงาน แต่ประตูห้องทำงานถูกเคาะ และดันให้เปิดออกเสียก่อน
ร่างอรชรในชุดกระโปรงบานทรงเจ้าหญิงความยาวแค่แข้งปรากฏขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มหวานและกล่องใส่อาหารในมือ
“สวัสดีค่ะพี่ใหญ่...” หล่อนเม้มปากด้วยความประหม่า เมื่ออคิราห์ไม่ได้แสดงความยินดีตอบกลับมา ตรงกันข้ามกับอิศราที่ยืนอยู่ข้างกาย
“พี่ไม่คิดว่าจะได้เจอน้องฟ้านะเนี้ย”
“สวัสดีค่ะพี่เล็ก ฟ้า... เอ่อ ทำอาหารกลางวันมาให้ค่ะ”
“อ้าว ดีเลย พี่กำลังหิวอยู่พอดี”
อิศรายิ้มกว้าง และยื่นมือไปคว้ากล่องใส่อาหารจากมือขาวสะอาดของฟ้าลดา
“เรากำลังจะออกไปกินข้าวกลางวันข้างนอก เธอเอาอาหารกลับไปเถอะ”
ไม่ว่าจะตอนไหน อคิราห์ก็ยังคงเย็นชา และไม่ไยดีความรู้สึกของหล่อนเช่นเดิม
“เราเปลี่ยนแผนก็ได้นี่ครับพี่ใหญ่ ดูอาหารแล้วน่าจะพอพวกเราสามคน” อิศราพูดรวมฟ้าลดาเข้าไปด้วย
“พี่ไม่ใช่คนโลเลนายเล็ก เราไปกันเถอะ”
อคิราห์ก้าวไปข้างหน้า เดินผ่านร่างอรชรที่ยืนตัวลีบไปอย่างไม่สนใจ
ฟ้าลดาน้ำตารื้นด้วยความเสียใจ จนอิศราอดสงสารไม่ได้
“งั้นพี่ใหญ่ไปคนเดียวนะครับ ผมจะอยู่ทานกลางวันกับน้องฟ้า”
“นายเล็ก”
น้ำเสียงของพี่ชายคนโตเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาตวัดตามองหน้าน้องชาย ก่อนจะเลื่อนสายตาไปจ้องมองตัวต้นเหตุ กรามแกร่งขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุก
“ฉันเกลียดความจุ้นจ้านของเธอที่สุด ฟ้าลดา”
“พี่ใหญ่... ฟ้าขอโทษ...”
“ผมไม่เคยเห็นพี่ใหญ่พูดจาแบบนี้กับใครมาก่อนเลย”
“ก็เพราะคนอื่นไม่เคยทำขัดหูขัดตาพี่อย่างฟ้าลดายังไงล่ะ”
“แต่น้องฟ้าก็แค่เอาอาหารกลางวันมาให้เอง ผมว่าความจริงพี่ใหญ่ควรจะขอบคุณน้องฟ้ามากกว่าตำหนิแบบนี้”
ตอนที่ 4อคิราห์พยายามอย่างที่สุดที่จะสะกดกลั้นความเกรี้ยวกราดเอาไว้ ขณะก้าวกลับมายืนที่จุดเดิม คือตรงหน้าของฟ้าลดา“ว่างนักใช่ไหม ไม่มีอะไรทำใช่ไหม ฟ้าลดา” น้ำเสียงกระด้างถูกเค้นลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาแผ่วเบา แต่น่ากลัวมาก“ฟ้า...”“งั้นเอามานี่”อคิราห์กระชากกล่องอาหารที่น้องชายถืออยู่ไปไว้ในอุ้งมือ ดวงตาคมกริบลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะร้ายกาจ“พี่ใหญ่จะทำอะไรครับ”โครมมมม!อาหารที่ฟ้าลดาบรรจงทำอย่างสุดความสามารถ และทำด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ถูกโยนทิ้งลงกับพื้น จนทุกอย่างแตกกระจายต่อหน้าต่อตามือเล็กยกขึ้นปิดปากเพื่อปิดกลั้นเสียงอุทานตกใจเอาไว้ แต่น้ำตามันปิดกลั้นเอาไว้ไม่ได้ หยาดน้ำเม็ดโตๆ ไหลทะลักออกมาอาบสองพวงแก้มหล่อนมองความพินาศของอาหารที่หกออกมาจากกล่องสีหวานด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ทำได้แค่สะอื้นไห้เบาๆ เท่านั้น ไม่กล้าแม้แต่จะมองคนใจร้ายอย่างอคิราห์“พี่ใหญ่ทำอะไรครับเนี้ย!”อิศราคาดไม่ถึงว่าพี่ชายตัวเองจะระเบิดอารมณ์แบบนี้ออกมา“ฟ้าลดาไม่มีงานทำ พี่ก็แค่หางานให้ทำยังไงล่ะ” เขาตอบน้องชายเสียงเลือดเย็น ก่อนจะปลายตามองหล่อน“ทำความสะอาดห้องทำงานของฉันให้สะอาด อย่าให้เหลือแม้
ตอนที่ 5.เขาเอ่ยขึ้นกับฟ้าลดาและมองหญิงสาวด้วยความสงสัยจับใจ“ฟ้า... ไม่เป็นไรค่ะพี่เล็ก”หล่อนตอบว่าไม่เป็นไร แต่ยกมือป้ายน้ำตาหลายครั้งอย่างน่าสงสาร“น้องฟ้าไปนั่งพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่เรียกแม่บ้านเข้ามาเก็บกวาดเอง”“ไม่ค่ะ ฟ้าจะทำเองค่ะพี่เล็ก”ฟ้าลดาส่ายหน้าปฏิเสธ และพูดออกมาเสียงจริงจัง“มันเลอะขนาดนี้ พี่ว่าให้แม่บ้านทำดีกว่า เชื่อพี่นะ”“พี่ใหญ่สั่งให้ฟ้าทำ... ฟ้าไม่อยากขัดคำสั่งของพี่ใหญ่น่ะค่ะ”อิศราสงสารฟ้าลดาจับใจ แต่ก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ เพราะมันคือเรื่องของหัวใจ“แต่ถ้าไม่มีใครบอก พี่ใหญ่ก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนทำความสะอาด”“ฟ้าไม่อยากทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนน่ะค่ะ ในเมื่อฟ้าเป็นต้นเหตุ ฟ้าก็อยากจะจัดการทำด้วยตัวของฟ้าเอง... พี่เล็กเข้าใจฟ้านะคะ”เขาไม่เข้าใจหรอก แต่ก็ต้องพยายามทำเป็นเข้าใจต่างหากความคิดความอ่านของผู้หญิงนี่ช่างซับซ้อน จนเขารู้สึกว่ามันละเอียดอ่อนยิ่งกว่าสิ่งมีชีวิตใดๆ ในโลกใบนี้ทั้งหมด“งั้นพี่ช่วยนะครับ”“อย่าเลยค่ะพี่เล็ก ฟ้าไม่อยากทำให้พี่เล็กลำบาก ฟ้าทำเองได้ค่ะ”“งั้นพี่ให้แม่บ้านมาเป็นผู้ช่วย หรือว่าลูกมือก็ได้ โอเคไหม...” อิศราพยายามอย่างที่สุด
ตอนที่ 6.นี่หากคนที่ถูกเศษแก้วบาดเป็นหล่อน อคิราห์จะแสดงความห่วงใยแบบนี้บ้างหรือเปล่านะ“เอ่อ... ชมพูไม่เป็นไรค่ะท่านประธาน”“ไปทำแผลก่อน”“แต่ว่า... ชมพูอยากจะเก็บกวาดก่อน...”“ผมต้องการให้คุณไปทำแผลก่อน ส่วนตรงนี้ให้ฟ้าลดาทำไปก็ได้”แล้วเขาก็ประคองร่างของบัวชมพูให้ลุกขึ้นยืน ในขณะที่หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าและกลั้นน้ำตาเอาไว้“เธอจัดการทำความสะอาดต่อได้ไหมฟ้าลดา”“ได้... ได้ค่ะ พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”“ดี หวังว่าจะรีบทำให้สะอาด และรีบกลับไปให้พ้นๆ สายตาฉันนะ”หล่อนไม่ได้ตอบอะไรออกไป น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลออกมาอาบพวงแก้มอคิราห์เดินออกไปแล้วพร้อมกับบัวชมพู ท่าทางห่วงใยที่ชายหนุ่มมีให้กับเลขาฯ สาวของตัวเอง ทำให้หล่อนเจ็บปวดเหลือเกินในขณะที่ฟ้าลดากำลังดำดิ่งลงสู่เหวลึกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด อคิราห์ที่เดินออกมาพร้อมกับบัวชมพูก็เอ่ยขึ้น“ผมส่งคุณแค่หน้าห้องนะ”“ขอบคุณมากค่ะท่านประธาน”ใบหน้าหล่อจัดของเจ้านายหนุ่มเคร่งเครียด แววตาเย็นชาเหลือเกินบัวชมพูลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็เอ่ยถามออกไปจนได้“เอ่อ... ท่านประธานคะ”“มีอะไร”ท่าทางของอคิราห์ที่แสดงกับหล่อนตอนนี้กลับมาเหมือนเดิมแบบที่เคยเป
ตอนที่ 7. “พี่ใหญ่แต่งตัวหล่อจัดเลยวันนี้ น้องฟ้าเห็นเข้าจะต้องยิ่งรักยิ่งหลงพี่ใหญ่มากขึ้นแน่ๆ เลยครับ” “หุบปากไปเลยนายกลาง” “อ้าว ผมพูดความจริงก็มาทำหงุดหงิดใส่” อัคเรศยังคงอมยิ้ม “นี่ถ้าผมเป็นพี่ใหญ่นะ ผมจะรีบเร่งวันเร่งคืนให้คุณแม่จัดงานแต่งเร็วๆ เลยล่ะครับ” “พี่ไม่ใช่นาย และพี่ก็ไม่มีความดีใจอะไรเลย” สีหน้าของพี่ชายบูดบึ้งแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากจะแกล้งยั่วมากขึ้น อัคเรศลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดประจันหน้ากับพี่ชายของตัวเอง “น้องฟ้าสวยราวกับนางฟ้า ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ใหญ่จะต้องทำเป็นไม่ชอบ ไม่พอใจด้วย ผมว่าพี่ใหญ่โชคดีสุดๆ แล้วที่น้องฟ้าเลือกพี่ใหญ่” “แต่พี่ไม่ดีใจ และก็เกลียดการถูกเลือกมากที่สุด จำเอาไว้ด้วยนายกลาง” “โอเคๆ หยุดเถียงกันได้แล้ว” อมลวรรณเอ่ยขัดขึ้น เพราะพี่น้องสองคนนั้นเจอหน้ากันเป็นทั้งปะทะฝีปากกันทุกที “พ่อกลางจะไปพักผ่อนก็ไปเถอะ ส่วนพ่อใหญ่ ตามแม่มา นี่ใกล้เวลามื้อค่ำของบ้านคุณน้ามลแล้ว” อคิราห์ถอนใจเบาๆ ก่อนจะเดินหน้าเครียดตามหลังมารดาออกไป ใ
ตอนที่ 8.“ฟ้า... ขอตัวก่อนนะคะ”หล่อนขยับตัวลุกขึ้นยืนบนแข้งขาที่สั่นเทาไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังฝืนใจที่จะทรงตัว“พรุ่งนี้ฉันจะมารับตอนบ่ายโมง เราจะไปดูชุดแต่งงานด้วยกัน”“ฟ้า... ไปเองก็ได้ค่ะ”“ฉันก็ไม่อยากเวียนรถมารับเธอถึงที่บ้านหรอก แต่คุณแม่สั่ง ซึ่งฉันขัดคำสั่งไม่ได้”เขาพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนนิ่ง และร้องไห้ด้วยความน้อยใจอยู่เพียงลำพัง“วันนี้พ่อใหญ่ทานมื้อเย็นไปเยอะมากเลยนะ อร่อยล่ะสิ ใช่ไหม” อมลวรรณเอ่ยแซวลูกชายด้วยน้ำเสียงสดชื่น“ครับ อร่อยดีครับ ฝีมือป้าผาดดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนที่ผมเคยมาทานอีกนะครับคุณแม่”คนที่กำลังหักพวงมาลัยรถแล้วเลี้ยวเข้าจอดที่โรงรถเอ่ยตอบขึ้น“ใครว่ายายผาดเป็นคนทำล่ะพ่อใหญ่ หนูฟ้าเป็นคนทำอาหารทั้งหมดบนโต๊ะต่างหาก”ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของอคิราห์จางหายไป แววตามืดดำอ่านความรู้สึกไม่ออก เมื่อหันมาสบตากับมารดา“อึ้งไปเลยล่ะสิ แม่บอกแล้วไงว่าหนูฟ้าทำอาหารอร่อย”อมลวรรณเต็มไปด้วยความชื่นชมในตัวของฟ้าลดาออกหน้าออกตา“ทำไมผมต้องอึ้งด้วยล่ะครับ ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย”ชายหนุ่มโน้มตัวเข้าไปช่วยมารดาปลดเข็มขัดนิรภัยออก จากนั้นก็ก้าวลงจากรถ อมลวรรณก้าวตามลงมา
ตอนที่ 9.“ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด แต่งหน้าจัด จะเป็นเธอได้นะ บัวชมพู”บัวชมพูยืนนิ่งราวกับถูกสาบให้เป็นหิน ใบหน้าที่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางจนสวยคมเข้มซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้างนอกจากจะถูกบังคับให้เข้ามาในสถานที่อโคจรแบบนี้ด้วย หล่อนก็ยังโชคไม่ดีมาเจอกับอิศรา แถมเขายังมองด้วยสายตาแปลกใจระคนดูแคลนอีกต่างหากเขาไม่ชอบขี้หน้าหล่อน มองหล่อนไม่ต่างจากเศษขยะ แต่สายตาคมกริบของเขากลับมีผลต่อกายสาวเหลือเกินอุ่นซ่านไปทั้งตัว...“สะ... หวัดดีค่ะคุณเล็ก”“เข้ามาทำอะไรล่ะ มาหาจับเศรษฐีในนี้?”เมื่ออิศราจ้องแต่จะหาเรื่อง บัวชมพูจึงตัดสินใจที่จะหนีหน้า“ขอตัวนะคะ”“เดี๋ยวสิ”มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่แขนเรียว ก่อนที่ร่างของหล่อนจะถูกดึงเข้ามาหาใกล้หล่อนหน้าตาตื่นตกใจ พยายามดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะยิ่งเข้าใกล้อิศรามากขึ้นเรื่อยๆ“ปล่อยชมพูค่ะ”อิศราไม่ปล่อย แถมยังโน้มหน้าต่ำลงมาใกล้มากเหลือเกินกลิ่นลมหายใจร้อนๆ ผสมกับกลิ่นของแอลกอฮอล์เป่าลดลงมาบนใบหน้าของหล่อน“พี่ใหญ่รู้หรือเปล่าว่าเธอมีอีกตัวตนหนึ่งที่ซ่อนเอาไว้”หล่อนพยายามบิดแขนออก และไม่คิดจะโต้ตอบกับคนที่จงใจหาเรื่อง
ตอนที่ 10.ใบหน้าบูดบึ้งของอคิราห์ที่เปิดประตูร้านเวดดิ้งเข้ามา ทำให้ฟ้าลดาอกสั่นขวัญแขวนไม่น้อย แต่ก็พยายามที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้“บอกให้รอที่บ้าน ทำไมไม่ฟัง”เขาเปิดฉากตำหนิหล่อนทันที“ฟ้าส่งข้อความไปบอกแล้วนี่คะว่าฟ้าออกมาแล้ว”“ฉันไม่ได้อ่าน”ก็แน่ล่ะ อคิราห์ไม่สนใจข้อความจากผู้หญิงที่เขาไม่ชอบขี้หน้าอย่างหล่อนอยู่แล้วมีแต่หล่อนนั้นแหละที่รักเขา แคร์เขา ห่วงใยเขาแต่เพียงฝ่ายเดียว“ฟ้าไม่รู้ค่ะว่าพี่ใหญ่จะไม่อ่าน”หล่อนตอบเสียงเรียบ และก็หันไปบอกกับพนักงานสาวที่ยืนอยู่ข้างกาย“ฟ้าตกลงเอาตัวที่เลือกนะคะ”“ได้ค่ะ เดี๋ยวทางร้านจะแก้เอวเข้าให้นะคะ วันพรุ่งนี้ก็มารับชุดได้เลยค่ะ”“ขอบคุณค่ะ”ฟ้าลดาเอ่ยกับพนักงาน และทำท่าเหมือนจะเดินออกไปจากร้านเวดดิ้ง อคิราห์จึงรีบคว้าแขนเรียวเอาไว้“จะไปไหน ฉันยังไม่ได้เลือกชุดเลย”“พี่เล็กจอดรถรอนานแล้วน่ะค่ะ ฟ้าไม่อยากเสียมารยาท”“เธอมากับนายเล็ก?”“พอดีพี่เล็กแวะไปดื่มกาแฟที่บ้านฟ้าน่ะค่ะ พี่เล็กก็เลยแวะมาส่งฟ้าที่นี่ ขอตัวนะคะ”อคิราห์ปล่อยแขนเรียว ใบหน้าคมเข้มตอนนี้แข็งกระด้างไม่ต่างจากหินแกรนิต“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง” น้ำเสียงของอค
ตอนที่ 11.มันก็แค่คำลวง อย่าหลงกลเด็ดขาด!“แต่ฉันไม่เชื่อ”น้ำตาเม็ดโตๆ ร่วงจากขอบตา ไหลลงอาบแก้มนวล แต่เจ้าของแก้มยกมือขึ้นเช็ดจนแห้ง“ฟ้า... ลงตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ”มือเล็กควานหาที่เปิดประตู และกำลังจะก้าวลงไป แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน ด้วยอุ้งมือร้อนผ่าวของคนใจร้าย“ฉันหิวข้าว”หล่อนช้อนตามองเจ้าของคำพูดอย่างไม่เข้าใจความหมายเลย“และฉันก็ไม่ชอบนั่งกินข้าวคนเดียว”อ๋อ อคิราห์หิวข้าวนี่เอง“พี่ใหญ่ก็โทรตามเพื่อน หรือไม่ก็คุณบัวชมพูสิคะ... อ๊ะ...”นิ้วแกร่งบนผิวสาวเพิ่มแรงกดมากขึ้นจนหล่อนเจ็บน้ำตาซึม“ทำไมฉันจะต้องไปรบกวนคนอื่นด้วย ในเมื่อเธอก็นั่งอยู่ตรงนี้”“แต่ฟ้า... ไม่ใช่คนที่พี่ใหญ่อยากเห็นหน้าเวลากินข้าวสักหน่อยนี่คะ”คนฟังกัดฟันกรอด คิดไม่ถึงว่าฟ้าลดาจะยอกย้อนเก่งขึ้นแบบนี้“แล้วฉันมีสิทธิ์เลือกหรือ... ขนาดชีวิตคู่ของฉัน ฉันยังถูกคนอื่นเลือกให้เลย”เขาต่อว่าหล่อน ประชดประชันทั้งน้ำเสียง และแววตาเลยทีเดียวฟ้าลดาหน้าซีดเผือด รู้สึกผิดขึ้นมาในอกมากขึ้นเรื่อยๆอคิราห์คงจะทรมานมากสินะ ที่เจ้าสาวของเขาคือหล่อน...“คาดเบลล์ซะ เราจะไปกินข้าวเที่ยงกัน”เมื่อเห็นใบหน้าของฟ้าลดาซีด
ตอนที่ 29. ตอนอวสาน“แล้วถ้าฟ้าปฏิเสธล่ะคะ”“ถ้าขนาดพี่ลงทุนขับรถต้นไม้ให้ตัวเองบาดเจ็บแล้ว ยังไม่สามารถทำให้ฟ้ายอมให้อภัยได้ งั้นพี่ก็ควรจะตายๆ ไปซะ” “พี่... ใหญ่ว่าอะไรนะคะ?” ฟ้าลดาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง หล่อนต้องฟังผิดไปแน่ๆ จะมีคนบ้าที่ไหนกล้าทำให้ตัวเองบาดเจ็บขนาดนี้ อคิราห์อมยิ้ม ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง และครั้งนี้ชัดเจนเต็มสองหูเลย “ความจริงมันไม่ใช่อุบัติเหตุหรอก พี่ตั้งใจขับรถชนต้นไม้เองน่ะ” “พี่ใหญ่!”ฟ้าลดาอุทานตกใจอย่างไม่อยากเชื่อ“พี่แค่ตั้งใจจะให้หัวแตกนิดเดียว แต่ผิดพลาดไปหน่อย เลยขาหักด้วย” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาฟ้าลดายกมือตีท่อนแขนกำยำอย่างมันเขี้ยวระคนไม่พอใจ“ทำไมพี่ใหญ่ทำแบบนี้คะ ถ้าหากพลาดท่าเสียชีวิตไป จะทำยังไง”“ก็แค่ตาย”“แล้วฟ้าล่ะ... ฟ้าจะอยู่ยังไง คนบ้า... คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ”อคิราห์อมยิ้มยกมือขึ้นลูบใบหน้าของภรรยาเอาไว้แผ่วเบา“พี่ยอมเจ็บกว่านี้ หากมันจะทำให้ฟ้ายอมกลับมาอยู่กับพี่”“ไม่ต้องมาพูดเลย... ห้ามทำแบบนี้อีกนะคะพี่ใหญ่”“ก็ถ้าฟ้าไม่หนีพี่ไปอีก พี่ก็จะไม่ทำอะไรแผลงๆ แบบนี้อีกค
ตอนที่ 28. ฟ้าลดายิ้มออกมาอย่างโล่งอก และหันไปมองมารดาของตัวเอง “คุณแม่คะ ฟ้า... ขออยู่เฝ้าพี่ใหญ่นะคะ” “ได้สิลูก” ตอนนี้ไม่เหลือความแง่งอน ความน้อยใจใดๆ ติดหัวใจอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ต้องการในตอนนี้ก็คือขอให้อคิราห์ฟื้นขึ้นมาโดยเร็วที่สุด อคิราห์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ความปวดหนึบอัดแน่นเต็มศีรษะ เขากัดฟันขยับตัวเล็กน้อย และก็ทำให้เห็นว่ามีใครคนหนึ่งฟุบหน้ากับเตียงคนไข้ และกำลังหลับอยู่ ผิวขาวเนียนแบบนี้ เส้นผมสีดำขลับแบบนี้ กลิ่นหอมกรุ่นคุ้นจมูกแบบนี้ ไม่มีทางเป็นใครไปได้หรอก นอกจาก... “ฟ้า...” ชายหนุ่มพึมพำเสียงแหบแห้ง หัวใจที่เคยห่อเหี่ยวตอนนี้แช่มชื้นอิ่มเอม รอยยิ้มพึงพอใจแต่งแต้มใบหน้าหล่อจัด ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของฟ้าลดาอย่างระมัดระวัง แต่ถึงจะแผ่วเบาแค่ไหนก็ทำให้คนที่เผลอหลับไปสะดุ้งตื่นได้ไม่ยาก ฟ้าลดาผงกศีรษะขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความดีใจ เมื่อเห็นว่าคนที่หล่อนนั่งเฝ้ามาตลอดทั้งคืนลืมตามองอยู่ “พี่ใหญ่...” หล่อนยิ้มอย่างโล่งใจ น้ำตาแห
ตอนที่ 27. “แต่พ่อใหญ่บอกแม่ว่าไม่ต้องการหย่า และก็อยากพบฟ้าเพื่อปรับความเข้าใจด้วย” ฟ้าลดากะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจให้กลับเข้าไปข้างใน หล่อนพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้นหัวใจตัวเอง โดยใช้ความร้ายกาจของอคิราห์ที่เคยกระทำเอาไว้กับหล่อนมาเป็นฐานราก เพื่อป้องกันการพังทลาย แต่ดูเหมือนว่ามันจะสั่นคลอนเสียทุกครั้งที่เห็นเขามาหา “คงเป็นความต้องการของคุณป้าวรรณก็ได้ล่ะ พี่ใหญ่ก็เลยต้องมาตามง้อฟ้าแบบนี้” “แม่คุยกับคุณป้าวรรณแล้ว ท่านบอกว่าไม่เกี่ยวกับท่านเลย พ่อใหญ่ต้องการปรับความเข้าใจกับฟ้าด้วยตัวเองของเขาเอง และคุณป้าวรรณก็ยังบอกอีกว่า พ่อใหญ่รักฟ้า...” น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลร่วงอาบแก้ม ลำคอตีบตันด้วยความรวดร้าว “คนอย่างพี่ใหญ่... ไม่มีทางรักผู้หญิงที่เขาบอกว่าเกลียดอย่างฟ้าหรอกค่ะ” “แต่ถ้าพ่อใหญ่ไม่มีใจให้กับฟ้า แล้วทำไมพ่อใหญ่ถึงยอมแต่งงานกับฟ้าง่ายๆ ล่ะ ฟ้าลองคิดดูสิ” “ก็เพราะว่าพี่ใหญ่ขัดความต้องการของครอบครัวไม่ได้ไงคะ คุณแม่ไม่รู้อะไร พี่ใหญ่โมโหฟ้ามากที่ฟ้าเลือกพี่ใหญ่..
ตอนที่ 26.คนเป็นแม่ถอนใจออกมา ความวิตกกังวลแน่นอก แต่ก็ต้องทำหน้าที่ปลอบใจลูกชาย“หนูฟ้าคงกำลังงอนน่ะพ่อใหญ่”อคิราห์ผ่อนลมหายใจออกมาทางปาก ใบหน้าเคร่งเครียด“แล้วผมก็รู้มาว่าฟ้าตัดสินใจจะไปเรียนต่อต่างประเทศครับ”“ตายจริง”มารดาของเขาอุทานอย่างตกใจ ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับเขาเลยเขาต้องตายแน่ๆ หากฟ้าลดาหนีหายไปไกลขนาดนั้น“แล้วนี่พ่อใหญ่จะทำยังไงล่ะ”“ผมจะพยายามปรับความเข้าใจกับฟ้าให้ได้ครับ”“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่า บทจะใจแข็ง หนูฟ้าก็ใจแข็งเหมือนหินได้แบบนี้”“คงเพราะฟ้าหมดความอดทนกับผู้ชายปากร้ายอย่างผมแล้วน่ะครับ”น้ำเสียงของอคิราห์เศร้าหมองอย่างที่คนเป็นแม่ไม่เคยได้ยินมาก่อน“พ่อใหญ่ต้องสู้ๆ นะ ต้องพาหนูฟ้ากลับมาอยู่บ้านเราให้ได้”“ผมจะพยายามด้วยความสามารถทั้งหมดของผมครับ แต่ก็ไม่รู้ว่า ฟ้าจะให้อภัยผมได้ไหม...”ผู้เป็นแม่ยกมือขึ้นวางบนบ่ากว้างของลูกชาย และพูดให้กำลังใจ“แม่ว่าหนูฟ้าคงแค่งอน พ่อใหญ่ตามง้อหนักๆ สักหน่อยก็น่าจะยอมกลับมา”แต่เขากลับไม่ได้คิดเหมือนมารดาเลย เพราะการหนีจากไปคราวนี้ของฟ้าลดา มันราวกับว่าหญิงสาวหมดความอดทนทุกอย่างแล้ว“ขอบคุณครับคุณแม่”“แล้วนี่กินข้าวกินปลามาห
ตอนที่ 25.“สวัสดีครับคุณแม่” อคิราห์ยกมือไหว้พิมลวรรณผู้เป็นแม่ยายของตัวเอง ในขณะที่สายตามองไปรอบๆ ห้องรับแขกเพื่อหาฟ้าลดา“สวัสดีจ้ะพ่อใหญ่ วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่ล่ะ”พิมลวรรณทักทายอย่างเป็นกันเอง พยายามจะไม่พูดถึงเรื่องระหองระแหงของลูกเขยกับลูกสาว“ผมมาพบฟ้าครับ”สีหน้าของพิมลวรรณเจื่อนลงเล็กน้อย และถูกแต่งแต้มด้วยความลำบากใจจนเต็มแน่นทุกอณู“น้องฟ้าเพิ่งขึ้นไปบนห้องน่ะพ่อใหญ่ แล้วก็คงไม่อยากพบพ่อใหญ่ตอนนี้หรอก”แววตาของอคิราห์ไหววูบ รู้สึกทรมานใจไม่น้อยเมื่อฟ้าลดาหมางเมินใส่ตนเองแบบนี้เมื่อก่อนฟ้าลดาเป็นฝ่ายที่ตามเขาตลอด แม้เขาจะพูดจาร้ายๆ ทำร้ายหัวใจของหล่อนแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่เคยแสดงทีท่าห่างเหินแบบนี้เลย“ผมมีเรื่องต้องคุยกับฟ้าจริงๆ ครับคุณแม่”“แม่เข้าใจ แต่ฟ้าบอกกับแม่แล้วว่ายังไม่พร้อมจะเจอหน้าพ่อใหญ่ตอนนี้”อคิราห์พูดไม่ออก รับมือกับสถานะมึนตึงของฟ้าลดาได้อยากเหลือเกิน“อ้อ แล้วน้องฟ้าก็ฝากบอกด้วยว่า พ่อใหญ่พร้อมจะหย่าเมื่อไหร่ก็ให้แจ้งมา น้องฟ้ายินดีจะให้ความร่วมมือเต็มที่”“ไม่ครับคุณแม่ ผมไม่ได้มีความคิดจะหย่ากับฟ้าเลยนะครับ”อคิราห์ค้าน ความหวาดกลัวบางอย่างแล่นพล่
ตอนที่ 24.หายไปไหนมาพ่อใหญ่ ถึงกลับบ้านเอาสายโด่งแบบนี้น่ะ” อมลวรรณถามลูกชายคนโตด้วยความร้อนอกร้อนใจ“ผมไปนอนที่บริษัทฯ มาครับ”“ทะเลาะอะไรกันกับหนูฟ้าใช่ไหม”ผู้เป็นลูกชายพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตอบออกไปตามความจริง“ก็นิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้ผมอารมณ์เย็นลงแล้วครับ ว่าจะไปคุยดีๆ กับฟ้าสักหน่อย”คนเป็นแม่ส่ายหน้าไปมา แววตาเต็มไปด้วยความเป็นกังวล“หนูฟ้ากลับบ้านไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะ”“ฟ้ากลับบ้าน?”“ก็ใช่น่ะสิ พ่อใหญ่ทำอะไรน้องเหรอ ปกติหนูฟ้าไม่ใช่คนงี่เง่า เอะอะอะไรก็หนีแบบนี้เลยนะ”คนที่ยืนอยู่รู้สึกเหมือนกับหมดแรง เขาเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ใบหน้าเคร่งเครียด“ก็เมื่อวาน ผมเห็นเขาออกไปกับเพื่อนผู้ชาย ผมก็เลยโมโห”“หึงหนูฟ้า?”ผู้เป็นลูกชายช้อนตาขึ้นสบประสานกับมารดา ก่อนจะยอมรับออกมา“ครับ”“ถ้าหึง ก็คงต้องรักด้วย ใช่ไหมพ่อใหญ่”“ผม... ผมไม่แน่ใจครับ”“ยังจะมาปากแข็งอีก นี่ถ้าพ่อใหญ่ไม่พูดอะไรออกไปบ้าง พ่อใหญ่อาจจะต้องเสียหนูฟ้าไปนะ”“ผมกับฟ้าแต่งงานกัน จดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ฟ้าจะหนีผมไปไหนได้ล่ะครับ อย่างน้อยก็แค่บ้านพ่อแม่ตัวเอง”อมลวรรณมองลูกชายอย่างหมั่นไส้“อว
ตอนที่ 23.มือใหญ่กำแน่น ยิ่งเห็นสองคนนั้นแสดงท่าทางหวานฉ่ำพูดคุยกันกะหนุงกะหนิงอยู่กับผู้หญิงสูงวัยท่านหนึ่ง เขาก็ยิ่งแทบคลั่งมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้...แต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ภาพลวงตา และมันก็ไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือเรื่องจริงฟ้าลดาไม่ได้รักเขาอย่างที่ปากบอก หล่อนก็แค่อยากเอาชนะเขาเท่านั้น ตอนนี้พอเห็นเขาลุ่มหลงเข้าหน่อย หล่อนก็เตรียมหาเหยื่อรายใหม่เจ็บในอกเหลือเกิน...อคิราห์กัดฟันกรอด ดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะเดินออกมาจากร้านอาหารนั่น มือใหญ่กำถุงกระดาษในมือแน่น“ฟ้าลดา... ฉันจะขยี้เธอให้แหลกคามือเชียว”ความเจ็บแค้นแน่นอกเหลือเกิน!กว่าจะเสร็จเรื่องของริวก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มเลยทีเดียว ฟ้าลดากล่าวขอบคุณเพื่อน และก้าวลงจากรถหญิงสาวยิ้มเศร้าหมอง ขณะก้าวเท้าเดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่“สวัสดีค่ะคุณแม่”“วันนี้กลับค่ำเลยนะหนูฟ้า”“พอดีเพิ่งทำธุระเสร็จน่ะค่ะ เอ่อ... พี่ใหญ่กลับมาแล้วใช่ไหมคะ”“อยู่บนห้องนั่นแหละ แต่ดูหน้าบูดๆ ยังไงก็ไม่รู้วันนี้”หล่อนหน้าเจื่อนลง ก่อนจะรีบเอ่ยขอตัวขึ้นไปหาสามี“ฟ้าขอตัวก่อนนะคะคุณแม่”“จ้ะ”หล่อนรีบเดินขึ้นบันได มุ่งหน้าไปที่ห้องหอของตนเองกับอคิราห์เมื่อเปิดประต
ตอนที่ 22.ความสัมพันธ์บนเตียงระหว่างหล่อนกับอคิราห์เข้ากันได้ดีมาก เหมาะเจาะราวกับว่าถูกสร้างมาเพื่อกันและกันหล่อนคิดว่าความสัมพันธ์มันจะไปได้ด้วยดี โดยมีเซ็กซ์เป็นตัวขับเคลื่อน แต่ในที่สุดก็รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิดเอาไว้เพราะไม่ว่าหล่อนกับอคิราห์จะมีเซ็กซ์แสนวิเศษร่วมกันยังไง แต่หัวใจของอคิราห์ก็ไม่มีหล่อน ทั้งๆ ที่หล่อนพยายามทุกทางเพื่อให้เขารักท้อแท้...ใช่...หล่อนรู้สึกท้อแท้เหลือเกิน...“คุณฟ้าคะ มีเพื่อนมาหาค่ะ”เสียงของสาวใช้ทำให้หล่อนหลุดออกมาจากภวังค์เลวร้ายชั่วคราว“เขาบอกไหมคะว่าเป็นใคร”“ชื่อคุณริวค่ะ”ฟ้าลดาระบายยิ้มออกมา เมื่อรู้ว่าริวเดินทางมาหาถึงบ้านของอคิราห์“งั้นบอกเขานะว่าเดี๋ยวฟ้าออกไปหา ไม่เกินห้านาทีจ้ะ”“ค่ะคุณฟ้า”สาวใช้เดินไปแล้ว หล่อนก็รีบยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตา ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตามเข้าไปข้างใน“ริว วันนี้มาหาฟ้าถึงนี่เลยนะ”ฟ้าลดาหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับเพื่อน“มีเรื่องรบกวนให้ฟ้าช่วยหน่อยน่ะสิ”“เรื่องอะไรเหรอ บอกมาได้เลยนะ ฟ้ายินดีช่วยเต็มที่เลยล่ะ”สีหน้าเคร่งเครียดของริวผ่อนคลายขึ้น ก่อนจะพูดออกมา“คือคุณแม่เราน่ะสิ จะให้เราไปดูตัว”
ตอนที่ 21.มือใหญ่ยื่นมารวบเอวคอด และรั้งเข้าไปแนบชิด กายสาวร้อนฉ่าขึ้นมาเฉียบพลัน“ไหนเปิดให้พี่ดูสิว่าทำอะไรมาให้พี่กินบ้าง”“เอ่อ... ค่ะ”มือขาวสะอาดสั่นเทา เพราะแรงปรารถนาทำให้กายปั่นป่วนอย่างต่อเนื่อง“มีพะแนงหมู... แล้วก็ฉู่ฉี่ปลาค่ะ ส่วนของหวานเป็น... อุ๊ยยย พี่ใหญ่...”หล่อนยกมือขึ้นจับแก้มนวลที่ถูกจู่โจมจูบทันที และหันมองคนตัวโต“ของหวานก็คือตัวของฟ้าไงล่ะ”“พะ... พี่ใหญ่...”“หลังจากพี่กินข้าวเสร็จแล้ว พี่ก็จะกินฟ้าตบท้าย... ดีไหม... อืมมม หรือว่าพี่ควรจะกินฟ้าก่อนดี แล้วค่อยกินข้าว...”คนตัวโตเริ่มมือไม้ไม่อยู่สุก ซุกซนลูบไล้ไปทั่วสัดส่วนสาวโดยเฉพาะเต้านม บีบเคล้นไม่ว่างเว้นเลยทีเดียว“อะ... พี่ใหญ่... กินข้าวก่อนค่ะ”“พี่อยากกินฟ้าก่อนนี่”“อื้อ... อย่าเกเรสิคะ... กินข้าวก่อน อื้อ... พี่ใหญ่... อย่าค่ะ...”คนตัวโตไม่ยอมรับฟัง ยกร่างของหล่อนขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งทันที“เมื่อตอนเช้าประชุม พี่ฟังไม่รู้เรื่องเลย ในหัวเอาแต่คิดถึงตอนที่ฟ้าขย่มบนตัวพี่ แบบเมื่อคืน...”“พี่ใหญ่... อา...”เขาจับเอวคอดแน่น และกดให้บั้นท้ายของหล่อนบดบี้กับหน้าขาแข็งแรงหนักหน่วง ซึ่งแน่นอนว่าที่หน้าขาข