บทที่ 471

ความกังวลปรากฏบนหน้าผากของเจฟฟรีย์ เขาหันไปหาพ่อของเขา จอร์แดน และพูดอย่างหัวเสีย “พ่อ เราขายทรัพย์สินของเรา และหนีไปพร้อมเงินดีไหม? ถ้าเคนเน็ธต้องการจัดการเราจริง ๆ เราคงตายแน่!”

จอร์แดนคำราม “ไอ้ลูกบ้า! ขายทรัพย์สินของเรางั้นเหรอ?! ถ้าเรารีบขาย อาณาจักรหมื่นล้านของฉันอาจจะมีราคาแค่สองพันล้าน! แกรู้ไหมว่า แกมันโง่เง่า! นี่เป็นงานทั้งชีวิตของฉันเลยนะ!”

เลียมพยักหน้า “พ่อพูดถูกนะเจฟฟ์ วีเวอร์เภสัชกรรม คือผลงานล้ำค่าของพ่อ เราจะขายมันแบบนั้นได้ยังไง?”

เจฟฟรีย์ยกมือขึ้นตบเลียม “หุบปากซะไอ้เด็กเวร! แกคิดว่าแกมีสิทธิ์พูดเหรอ?”

เลียมเซถอยหลังไปสองสามก้าว เพราะแรงตบที่หน้า เขากุมหน้าด้วยความตกใจ แต่เขาก็ลุกขึ้น และพูดอย่างหนักแน่นว่า “เจฟฟ์ ถึงพี่จะตบผม ผมก็จะพูด บริษัทเป็นสิ่งที่พ่อสร้างมา เราจะขายมันไม่ได้!”

“ฉันจะฆ่าแก!” ใบหน้าของเจฟฟรีย์กลายเป็นสีแดงน่าเกลียด เขากำลังจะพุ่งใส่เลียม เมื่อจอร์แดนซึ่งมองดูเลียมมาตลอดก้าวขึ้นมา และหยุดเขา “น้องของแกพูดถูก! เราต้องหาวิธีแก้ปัญหานี้! แกจะขายทุกอย่างเพื่อแก้ไขมันไม่ได้! มันเป็นมรดกของฉันที่ฉันทำงานมาทั้งชีวิต!”

จากนั้นจอร์แดนหายใจเข้าลึก ๆ