บทที่ 274

เกรแฮมทำหน้าบึ้งตึงและพูดอย่างจริงจังว่า “ลูกรัก อีกไม่นานปรมาจารย์เวดจะประสบความสำเร็จจนกางปีกและทะยานสู่ท้องฟ้าเหมือนนกอินทรีที่น่าภาคภูมิใจ! จนถึงตอนนั้นล่ะก็ ทุกตระกูลในโอลรัสฮิลล์ ไม่สิ ทุกตระกูลทั่วประเทศจะชอบเขา พวกเขาจะส่งลูกสาวที่สวยและมีเสน่ห์ที่สุดเข้าสู่อ้อมอกของเขาแน่! ลูกรัก ลูกต้องรีบคว้าโอกาสเมื่อลูกไปส่งส่วนผสมให้กับเขานะ!”

"ฮะ…"

ออโรร่าเขินหน้าแดง “พ่อกำลังพูดถึงอะไรคะเนี่ย… หนูไม่เข้าใจ… โอกาสอะไร…”

“ใช่แล้ว ไปเลยลูก ไปทำให้เขาเห็น” เกรแฮมเหล่มองเธอและล้อเธอต่อ “พ่อเห็นว่าลูกก็ชื่นชมเขามากใช่ไหมล่ะ?”

ออโรร่าก้มหน้าลงอย่างเขิน ๆ ใบหน้าของเธอตอนนี้แดงราวกับมะเขือเทศเชอร์รี่ เธอพยักหน้าเล็กน้อย

เกรแฮมกล่าวต่อว่า “พ่อมีลางสังหรณ์ว่าปรมาจารย์ตัวจริงอย่างปรมาจารย์เวดจะไม่อยู่ในถ้ำเล็ก ๆ ของตระกูลวิลสันนานเกินไปหรอก วันหนึ่งเขาจะจากครอบครัวนั้นไป ดังนั้นลูกต้องรีบจัดการ! สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาให้เร็วที่สุด ลูกยังสามารถเริ่มสร้างรากฐานของความรู้สึกของลูกได้นะ!”

จากนั้นเกรแฮมมองไปบนท้องฟ้าและถอนหายใจ “ถ้าตระกูลของเราได้ลูกเขยที่น่าทึ่งอย่างปรมาจารย์เวดล่ะก็ โชคชะต