"Pasensya na, akala ko kasi wala siyang boyfriend e. Aalis na kami." wika niya at umalis na sa kanyang harapan. Nilingon ko si Leonardo na nakahalukipkip ngayon.
"Hindi mo dapat ginawa yun sa kanya, napahiya tuloy yung tao. Nakikipagkilala lang naman siya." wika ko. Oo nga, anong masama kung makipagkilala siya sa isang lalaki. Tumingin siya sakin mula sa pagtanaw sa lalaki.
"Sa kagaya mong tumakas, dapat maging maingat ka sa mga kinakausap at pinapakisamahan mo. Hindi ka dapat nagtitiwala basta-basta." seryuso niyang sagot.
Natigilan ako. Tama siya. Bakit hindi ko naisip yun? Hindi nga dapat ako nakikipag-usap kung kani-kanino. Kinuha nito sa kamay ko ang basket na naglalaman ng mga pinamili ko.
"Bayaran na natin ito. Para makaalis na tayo. Pupunta pa ako sa Head Quarters. May pagsasanay kaming gagawin." wika niya at naglakad na papunta sa Counter. Sinundan ko siya patungo roon.
"Pwede ba akong sumama?" tanong ko sa kanya.
Nilingon niya ako at tsaka ibinalik ulit ang tingin sa unahan. Nakapila kami ngayon, mga nasa limang tao pa bago kami makapunta sa harapan. Hindi niya ako sinagot. Bakit ba napakasungit niya?
Kanina ayaw niya akong maging myembro ng samahan nila ngayon parang ayaw niya akong sumama sa Head Quarters para sa pagsasanay niya. Umalis ako sa pila at hinitay siya sa gilid. Siya na ang nasa harapan, inilapag niya ang basket sa counter at iniscan iyon ng Cashier.
Pagkatapos mascan ay agad nagbayad si Leonardo, agad ibinigay ng Cashier ang pinamili ko. Tumalikod na siya at nagtungo sa kinaroroonan ko. Nilampasan niya ako. Ibig sabihin, sumunod dapat ako sa kanya. Lumabas kami ng tindahan at pinuntahan namin ang kotse niya na naka-park.
Binuksan niya ang likurang bahagi ng kotse at inilagay roon ang pinamili ko na binayaran niya. Paano ko ba siya mababayaran? Hindi rin biro ang halagang ipinambayad niya sa mga pinamili ko. Pumasok na ako sa passenger's seat samantalang sa driver's seat naman siya.
"Paano ko mababayaran ang mga pinamili mong damit sakin?" tanong ko sa kanya.
"Hindi na kailangan. Ayos lang sakin yun. Hindi ako humihingi ng kapalit kapag tinulungan ko ang isang tao." wika niya.
Pero hindi ako sang-ayon sa sinabi niya. Biglang may ideyang pumasok sa isip ko kung paano ko mababayaran lahat ng naitulong niya sakin. Pwede ko siyang pagsilbihan sa bahay niya, lalo at wala siyang kasama.
Nasa kalagitnaan na kami ng aming paglalakbay ng biglang tumunog ang cellphone niya na nakapatong sa dashboard ng sasakyan. Dinampot niya iyon at sinagot, tsaka inilagay sa taenga niya.
"Agent Jerald. May problema po ba?" tanong ni Leo. Itinuon ko na ang paningin sa dinaraanan ko subalit nakatuon ang aking pandinig kay Leo.
"Galing po kami dun at nakakahalati napo namin ang daan pabalik sa bahay. Babalik po kami ni Rhianna, Agent." wika niya sa kabilang linya. Hindi ko na narinig ang boses ni Leo, marahil nakikinig siya sa sinasabi ni Agent Jerald.
"Ako na po ang bahala kay Rhianna. Baka makatakas pa po. Sige po hihintayin nalang po namin si Brandon sa Gigi's Carenderia." wika niya tsaka ibinalibag pabalik sa dashboard ang cellphone.
"Kailangan natin bumalik sa bayan, may transakyon daw ng droga doon. Doon mismo sa Gigi's Carenderia. Nasa daan na daw si Brandon." wika niya at bumwelta siya pabalik sa pinanggalingan namin. Tinatahak na namin ang daan pabalik sa bayan kung saan nandoon ang transakyon ng droga.
"Paano nila nalaman na may transaksyon doon?" curious kong tanong sa kaniya. Ang galing naman, nalaman ni Agent Jerald na may transakyon doon. Tumingin siya sa sakin at muling ibinalik ang tingin sa daan.
"Hindi mo na dapat malaman pa. Mas maganda na yung wala kang alam, baka kapag nahuli ka. Magsumbong ka." sagot niya sakin.
Nagpanting ang tainga ko sa mga narinig ko. Ano tingin niya sakin? Tanga? Kung sakali man na mahuli ako ng kalaban hindi ko sila ipapahamak. Mas gustuhin ko nalang na mamatay kaysa ipahamak ko sila. At tsaka, pakiramdam ko naman hindi ako pababayaan ni Leo. Natigilan ako. Bakit yun ang agad pumasok sa isip ko?
Paano nga ba ako nakasisiguro na kaya niya akong iligtas sa mga kapahamakan? Siguradong pinaghahanap na ako ngayon ng mga tauhan ni Don Ysmael. Sana hindi niya idamay ang aking Ina at Kapatid. Dahil wala silang alam sa nangyari.
"Hindi ko kayo kayang ipahamak, at alam ko na kaya mo akong iligtas sa mga kapahamakan Leo." yun ang mga katagang lumabas sa bibig ko.
**
Huminto ang sinasakyan namin sa isang karinderya. Binasa ko ang nakasulat sa itaas. Gigi's Carenderia, ito na yun. Dito magaganap ang transakyon ng droga. Agad na lumabas si Leo sa sasakyan, sumunod ako. Pumasok kami sa loob, umupo kami sa bakanteng mesa sa bandang sulok. May mga ilang tao na rin na nasa loob at kumakain. May lumapit samin na isang matandang babae na nakasuot ng apron at iniabot ang menu, si Leo ang kumuha niyon.
Tiningnan ko si Leo, namimili siya sa menu. Ilang segundo ang lumipas at ibinigay na niya ang menu sa matandang babae. Umalis naman agad ang matandang babae. Luminga-linga si Leo na tila hinahanap ang target. Biglang nag-ring ang cellphone niya na nakalapag sa mesa. Sinagot niya iyon. Nakikinig lang siya sa sinasabi ng caller.
"Sige po Agent Jerald. Copy." wika niya.
"Anong sabi?" tanong ko sa kanya.
Tiningnan niya lang ako na parang sinasabi na "hindi mo na dapat malamaman pa", minabuti ko nalang talaga na di magtanong. Sabagay, mas maganda talaga na wala akong alam.
"Sino ba naman kasi ako para pagkatiwalaan mo." bulong ko. Nakakainis lang talaga!
"Anong sinabi mo?" wika niya at tiningnan ako nang may pagkakunot ang noo. Doon naman dumating ang order niya. Siya kasi nag-order ng para sakin, hindi man lang tinanong kung anong gusto ko.
"Sabi ko, mukhang masarap yung inorder mo para sakin." sagot ko habang inilapag ng isang dalagita ang inorder niya.
"Tsk." yun lang ang sinagot niya.
Ano na naman kinakagalit niya? Minabuti ko nalang na huwag nang pagtuonan ng pansin ang sinabi niya. Kinuha ko ang pagkain na para sakin. Menudo ang ulam naming dalawa. Hindi man lang siya nag-abalang ibahin ang isang putahe.
Kinuha na rin niya ang pagkain na para sa kanya. Humigop ako ng sabaw. Tiningnan ko ang oras. Alas-dose kinse palang. Minabuti kasi namin kanina na sa bahay nalang kakain, pero heto kami ngayon nasa karinderya dahil sa isang transaksyon.
Napatingin ako sa lalaking pumasok sa karinderya. Payat ito at matangkad, magulo ang buhok, mukha di pa nagsusuklay. Aligaga ito kung saan pwepwesto. Subalit nang magawi ang tingin niya sa isang bakanteng mesa sa tabi namin ay doon siya umupo. Tiningnan ko si Leo, mukhang nakatingin din siya sa lalaking kapapasok pa lamang.
Hindi ko na pinag-ukulan ng pansin ang lalaki. Marahil may problema kaya ganun siya kumilos. Itinuon ko ang pansin ko sa kinakain. Masarap ang pagkakaluto ng ulam. Iginala ko ang aking paningin, madami nang tao sa loob ng karinderya. Sabagay, alas-dose na. Lunch time na.
Napatingin ako sa unahan ng may pumasok na lalaki na matangkad, nakasuot ng kulay itim na jacket at itim na pants, nakasuot din siya ng shade. Pumunta siya sa tabi nilang upuan kung saan nakaupo ang lalaki.
Iniabot sakin ni Leo, ang cellphone niya.
"Nagtext si Tita, may pinapasabi sayo." wika niya.
Ano daw? Sinong Tita? Para malaman kung ano ang nais niyang ipahiwatiig. Kinuha ko ang cellphone niya at binasa ang nasa screen.
*Huwag mong tatawagin si Brandon kapag dumating. Just shut up. Manood ka nalang. Sesenyasan kita mamaya kung ano ang dapat mong gawin.*
Yun ang naka-type sa cellphone niya. Marahil di ko napansin na nagtype siya dahil ang atensyon ko ay nasa lalaking kapapasok lang. Napaingos ako sa sinabi niya. Kulang nalang ata taihin niya ang bibig ko para hindi ako magsalita.
May lumalabas ng karinderya dahil tapos na silang kumain at may mga pumapasok para kumain. Ipinagpatuloy ko ang pagkain, samantalang abala naman sa pagtatype sa cellphone si Leo. Nakita ko ang isang lalaking pamilyar sakin na pumasok sa karenderya. Si Brandon!
"Hello guys, sorry na-late ako. Natraffic kasi ako sa daan." wika niya ng makalapit samin.
Umupo si Brandon sa bakanteng upuan sa mesa namin. Tiningnan niya si Leo ng makahulugan. Biglang tumayo si Leo at pumunta sa mesa na nasa tabi namin.
May hinugot si Leo sa bulsa. Isang baril! Nanlalaki ang mata ko sa nakita. Itinutok niya ang baril sa lalaking naka-shade. Biglang nagsigawan ang mga tao sa loob ng karinderya, ang iba ay umalis at ang iba ay napaupo sa ilalim ng mesa.
"Walang kikilos na masama! Agent kami!" sigaw niya.
Nagtaas ng kamay ang lalaking payat dahil sa takot. Nakakatakot ang boses ni Leo. Ibang-iba ang boses niya sa pakikipag-usap sakin. Sila ba ang sadya namin dito?
Biglang tumayo si Brandon. Bago pa ito makalapit napansin ko na may kinuha sa bulsa ang lalaking tinutukan ni Leo ng baril. Nakatago kasi ang kamay niya sa ilalim ng mesa kaya di ito napansin ni Leo. Nang mailabas niya iyon, isa itong kutsilyo. Bago pa man makalapit si Brandon kay Leo. Agad akong tumayo at lumapit sa lalaki.
Tamang-tama hindi siya nakatingin sakin, dahil ang atensyon niya ay na kay Leo. Nakaakma na itutusok iyon kay Leo. Agad kong sinipa ang kamay niya bago pa man niya maisaksak kay Leo. Nabitawan niya ang kutsilyo at napahawak sa kamay na nasipa ko. Tumayo siya.
"How dare you!" wika niya. Subalit agad siyang sinuntok ni Leo sa tiyan. Napa-aray siya sa sakit. Lumapit naman si Brandon sa kasama niya na lalaking payat at itinutok ang baril dito. Hindi na sila kumilos pa.
Agad kong natanaw sa labas ng karinderya ang isang puting kotse. Bumaba doon sina Harold at Alexandra. Tinungo nila ang kinaroroonan namin at pinosasan ang dalawang lalaki.
Lumabas na sina Alexandra at Harold sa karinderya kasama ang dalawa. Tiningnan ko ang paligid ng karinderya. Mukhang shock pa ang mga tao sa nangyari. "Tara na. May pag-uusapan tayo." wika ni Leo sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at tinungo na namin ang labasan ng karinderya. Lumingon ako para tingnan si Brandon na nasa likuran namin. Nakita kong nakatingin siya sa kamay ko na hawak ni Leo. **Narating na namin ni Leo ang sasakyan. Agad niyang binuksan ang passenger's seat. Sumakay ako doon. Himala, gentleman? Umikot siya sa driver's seat. Pinaandar na niya ang kotse at sinundan namin ang kotse na lulan sila Harold at Alexandra. Tumingin ako sa likuran. Nakasunod samin si Brandon. "Bakit mo ginawa yun?" tanong sakin ni Leo. Alam niya na ang ibig sabihin niya. Yung ginawa kong pagsipa sa kamay ng lalaking naka-shade. "Para iligtas ka. Eh mukhang sasaksakin ka na e." sagot ko. "Hindi mo na dapat ginawa yun, kaya ko ang sarili ko." depensa niya. "Ano ba ang mali sa ginawa ko? Kay
Leonardo'sPOV Hindi ko alam kung bakit nasabi ko ang mga bagay na yun kay Rhianna. Umupo ako sa upuan sa salas at nahilamos ko ang aking kamay sa mukha. Hindi ko maiwasan humanga sa kanya dahil sa angkin niyang kagandahan. Maputi, makinis ang balat, bilugang mga mata, at bilugang mukha. Unang kita ko palang sa kanya ay nakaramdam na ako ng atrasyon sa kanya. Lalo na kanina noong nasa Gigi's Carenderia kami habang itinutok ko sa lalaking naka-shade na napag-alaman kong Carlo Sañiego ang pangalan. Bigla nalang siyang tumayo at sinipa niya ang kamay ni Carlo Sañiego. Sobra akong nag-alala na hindi ko mawari. Sa katunayan, magaling siya. Idinadaan ko nalang sa pagsusungit ang atraksyong nararamdaman ko sa kanya. Naalala ko tuloy noong nasa Head Quarters kami at madatnan ko siyang masayang nakikipag-usap kay Brandon. Hindi ko maiwasan makaramdam ng selos, na hindi ko dapat nararamdaman sa kaniya. Iwinaglit ko sa aking isipan ang aking mga iniisip at nagpasyang kunin ang mga damit ko sa
Rhianna'sPOV"Rhianna, gusto ko maging parte ka ng aming samahan." wika ni Leo sa kanya habang nakatalikod ako at nakaharap sa niluluto ko.Saglit akong natigilan sa sinabi niya. Tama ba ang narinig ko? Gusto niya na akong isama sa grupo nila? Agad akong lumingon sa kanya. Nagtama ang aming mga mata. Bigla akong nakaramdam ng pagkaasiwa."Seryuso ka ba? Diba sabi mo kailangan magaling humawak ng armas o baril ang magiging myembro niyo?" wika ko. Natatandaan ko na yun ang sinabi niya sakin noong hiniling ko na maging parte ako ng samahan nila."Nagresign si Dianne dahil gusto na nito magfocus sa mga anak. Kaya nagpapahanap si Agent Jerald ng papalit sa kanya. Natututunan naman ang mga yun." wika nito at nginitian ako. Naninibago ako sa kanya. Nagiging palangiti na siya."Salamat Leo." wika ko at tsaka ibinalik ang pansin sa niluluto. Mukhang maganda ata epekto ng pancake na niluto ko."Basta dadaan ka sa masusing pagsasanay. Bilang Agent, katambal niyon ang panganib sa buhay mo. Kaya
"Sino ang nagbigay sayo ng Droga?" tanong ni Leo kay Carlo Sañiego na ngayon ay nakaupo habang nakaharap sa amin. Nasa tabi nito ang payat na lalaki na mukhang takot na takot. Narito kami sa silid kung saan may maliit na selda sa gilid kung saan natulog ang dalawa kagabi. May mesang sakto ang laki na nakaharap kay Carlo Sañiego. Nasa gilid nito si Leo at nakatayo. Sina Brandon, Faith at Alexandra ay nakaupo sa upuan na nasa mesa nakaharap kay Carlo Sañiego. Ako nandito sa isang tabi at nakikinig sa usapan nila."Bakit ko sasabihin? Hindi ko gusto mapahamak ang mag-iina ko." wika nito. Tumayo si Brandon at lumapit dito."Kung makikipagkaisa ka samin. Sabihin mo kung nasaan ang mag-iina mo at ililigtas namin sila. Titiyakin namin na magiging ligtas siya sa aming pangangalaga" wika ni Brandon."Si Don Ysmael, siya ang pinaka-pinuno. Inuutusan lang ako. Narinig ko sa usapan ng mga nag-utos sakin. Kapag di daw ako sumunod at nagsumbong ako, mapapahamak ang mga anak ko pati ang asawa ko.
Pagkatapos naming maidala si Mrs Sañiego sa isang lugar na ligtas kung saan mga Agent lang ang nakakaalam. Agad kaming bumalik sa Head Quarters para sa pagsasanay. Alas tres na ng hapon ng makarating kami. Pagkababa ko ng sasakyan ay agad kaming nagtungo ni Leo sa likod ng Head Quarters kung saan saan ginaganap ang pagsasanay. May nakasabit sa gitna na isang papel na may nakaguhit na tao. Hindi pa nagsisimula ang pagsasanay."Halika upo tayo doon kina Faith." yaya sakin ni Alexandra at kinuha ang kamay ko patungo sa gilid kung saan nakaupo si Faith. Iniwan ko si Leo na kausap si Harold. Umupo kami sa bakanteng silya na nasa tabi ni Faith. Lumingon sakin si Faith. Ngumiti siya sakin."Ikaw yung dinala ni Leo na sugatan diba?" tanong niya sakin."Opo, Agent. Ako nga po." wika ko sa kanya."Masyadong pormal. Just call me Faith. What's your name?" Inilahad nito ang kamay sakin at tinanggap ko iyon."Rhianna, Rhianna Evangelista." wika ko."Sandali, naiihi ako. Punta lang ako sa CR." paa
Leonardo'sPOVMinamaneho ko ang kotse papuntang Head Quarters kasama si Rhianna. Napatingin ako sa kanya habang nakatanaw siya sa labas ng bintana."Kamusta pakiramdam mo?" tanong ko sa kanya. Sobra akong nag-alala sa kanya kagabi. Sobra kong seneryuso ang laban. Hindi ko napansin na nasasaktan na pala siya.Lumingon siya sakin. Ayon na naman ang mga tingin niya. Tinging nakakahalina. Biglang lumakas ang tibok ng dibdib ko. "Ayos na ako. Salamat pala sa ginawa mong paghilot sa paa ko kagabi." wika niya tsaka ngumiti sakin. Kusang kumurba ang aking mga labi para suklian siya ng matamis na ngiti.Ibinalik ko ang atensyon sa daan. Isang linggo ang gagawing pagsasanay ni Rhianna bago kami sasabak. Ililigtas namin ang kanyang Ina at Kapatid. Ganunpaman, nandito pa rin ako sa tabi niya at handa siyang iligtas."Leo." untag sakin ni Rhianna."Bakit Rhianna?" tanong ko."May sasabihin ako." wika niya. Nilingon ko siya."Si Don Ysmael, siya ang aking amain na nagkulong samin." Naihinto ko a
Rhianna'sPOV"Leo, ikaw daw magtuturo sakin?" tanong ko nang makalapit ako sa kaniya. Paglabas ko ng Head Quarters ay nakasalubong ko si Brandon at sinabi sakin na si Leo na daw ang magtuturo sakin. Lumingon sakin si Leo saka ibinalik ang tingin sa baril na hawak. "Sa susunod nalang kita tuturuan." wika niya at tumalikod siya papuntang Head Quarters. Nasaktan ako sa sinabi niya. Dahil ba sa hindi ako nagpaalam sa kanya kaya ayaw niya na akong turuan? Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang aking mga luha. Pinahid ko iyon ng palad ko. Hindi niya ako dapat makitang ganito. Hindi ko ipapakita sa kanya na mahina ako. "Hi Leo, tara mag-ensayo tayo." wika ng isang tinig sa aking likuran. Boses pa lang, alam kong si Carmela ang nagsalita. Lumingon ako at nakita na palapit sa kinaroroonan ko sina Alexandra, Harold, Carmela at si Leo. Umalis ako sa kinatatayuan ko. Pupunta nalang ako sa Head Quarters at doon muna mananatili. Nang matapat ako sa kanila. Kinuha ni Alexandra ang kamay ko.
Lumipas ang isang linggong pagsasanay at natutunan ko ang paghawak ng baril. Si Leo ang nagturo sakin sa loob ng isang linggo. Ayos na din sila ni Brandon. Minabuti namin na hindi na ipaalam kay Agent Jerald ang nangyari. Pauwi na kami ni Leo galing sa pagsasanay sa Head Quarters. Nilalakbay namin ang daan pauwi, nang may mamataan akong sasakyan na kanina pa kami sinusundan. Bigla akong kinabahan."Leo, napapansin mo yung sasakyan na sumusunod sa atin?" tanong ko sa kanya. Lumingon siya sakin."Oo, kanina ko pa napapansin." Kinuha niya ang cellphone na nakalapatong sa dashboard. Nag-dial siya at inilagay iyon sa kaniyang tainga. Ilang segundo din ang lumipas bago siya nagsalita. Marahil sinagot ng kung sinuman ang kaniyang tawag."May sumusunod samin Harold. Nasa panganib lami. Pakiback-apan kami. Salamat." wika niya at agad na pinatay ang tawag at ibinalik ang cellphone sa dashboard."Anong gagawin natin ngayon Leo?" tanong ko. Kinakabahan ako sa maaaring mangyari. Hindi kaya galama
"AKO NA dyan baby. Patulugin mo nalang ang mga bata." wika ko kay Rhianna."Okay baby." aniya tsaka binigyan ako nang mabilis na halik sa labi. Nang matapos akong maghugas nang pinggan. Lumabas ako nang kusina at umakyat nang hagdan patungo sa ikalawang palapag. Sumilip ako sa bahagyang nakabukas na pintuan nang kwarto nang aking mga anak. Kinukumutan ni Rhianna sina Leonna at Rheonard."Goodnight Mami." wika ni Leonna. "Night Mi." wika naman ni Rheonard."Goodnight." ani Rhianna at kinintalan nang halik sa noo ang kanilang panganay at bunso. Pumikit na ang mga ito para matulog. Lumingon sa kinaroroonan ko si Rhianna. Pumasok ako at niyakap siya sa bewang at kinintalan nang halik ang balikat niya."Ang sarap nilang pagmasdan baby." wika ko sa kaniya."Oo nga eh. Tara na sa kwarto para makapagpahinga na tayo." wika ni Rhianna. Agad akong kumalas mula sa pagkakayakap sa kaniya at inakbayan siya. Sabay kaming naglakad patungo sa aming silid. Nang makahiga na kami. Umunan si Rhianna sa
7 Years Later."Nina!" tawag ko sa tagapag-alaga nang aking apat na taong gulang na si Rheonard. Nandito ako sa kwarto at inaayos ko ang aking sarili. Susunduin ko si Leonna sa paaralan. Masaya ako dahil sa lumipas na pitong taon na aming pagsasama. Naging matatag kami. At nagkaroon kami ni Leonardo nang dalawang anak. Isang buong pamilya."Yes Ate?" tanong sakin ni Nina nang makapasok siya sa kwarto. Lumingon ako sa kaniya. "Wow Ate! Ang ganda mo naman. Tiyak na mabibighani mo na naman si Kuya Leonardo niyan." wika niya na may panunukso sa tinig. Natawa ako sa sinabi niya. Malapit lang si Nina sa bahay. Kaya kapag nandito na si Leonardo, umuuwi na rin siya. Hindi naman palgi nasa opisina si Leonardo, minsan nandito sa bahay para magbantay at mag-alaga kay Rheonard."Palagi naman eh. Bantayan mo si Rheonard. Huwag ka na magluto. Ako na ang magluluto pagkauwi namin." wika ko sa kaniya. "Okay Ate. Mag-iingat ka." wika niya. Ngumiti ako sa kaniya at tumango."Ofcourse. Mauna na ako Nin
Hindi pa rin ako makapaniwala na ikakasal na ako ngsyon kay Leonardo Estralta Jr. Habang nakatitig ako sa salamin at inaayusan ng make-up artist na si Kara, hindi ko maiwasang mapabumuntong-hininga. Kinakabahan ako na naeexcite. Ganito siguro ang pakiramdam kapag ikakasal ka. "Kanina ka pa po bumubuntong-hininga Ma'am. Feel nervous?" tanong sakin ni Kara na siyang make-up artist ko. Nagsalubong ang aming mata sa salamin."Kinakabahan kasi ako na naeexcite." wika ko. Ngumiti siya sakin."Ganiyan po talaga Ma'am. Kahit din po ako noong ikasal ako. Ganiyan din po ang nararamdaman ko sa nararamdaman niyo." wika niya. Ngumiti ako sa kaniya bilang tugon. Nagpatuloy na ito sa ginagawa sa aking buhok. Tiningnan ko ang sarili sa salamin. Hindi ko akalain na ako ang nasa harapan nang salamin. Hindi sa nagbubuhat ng bangko. Pero parang hindi ako ang nasa salamin, napakaganda ko nang mga sandaling iyon. Marahil nasa simbahan na si Leonardo para hintayin ako. Hindi ko maiwasang mapangiti. Ilang
"KINAKABAHAN ako." wika ko kay Leo tsaka siya sinulyapan. Papunta kami ngayon sa mansiyon ng pamilya Estralta. Ito ang unang pagkakataon na makikita ko ang magulang ni Leo. Hindi ko mapigilang isipin kung mababait ba sila? Makakasundo ko ba sila? Hinawakan ni Leo ang kamay ko na nasa hita ko at pinisil iyon. Yung isang kamay niya ay nakahawak sa manibela. Tinapunan niya ako nang tingin at muling ibinalik sa daan."Mababait ang mga magulang ko Baby. Huwag kang kabahan tiyak na makakasundo mo sila." wika niya. Bumuntong-hininga ako para mawala ang kabang kanina ko pa nararamdaman. Dahil sa sinabi niya kahit papaano nawala ang agam-agam sa aking katawan."Naniniwala ako Baby. Hindi ko lang maiwasang kabahan. Matatanggap kaya nila ako? Simpleng babae lang ako Leo. Wala akong maipagmamalaki." wika ko. Di ko napigilan malungkot sa sinabi ko. Paano kung tumutol sila sa relasyon naming dalawa? Paano kung tutol ang mga ito sa napagpasyahan naming pagkakasal? Biglang inihinto ni Leo ang sasak
Leo'sPOVHindi ko maiwasang mapangiti habang binabagtas ko ang daan patungong Head Quarters. Ano kaya iniisip ngayon ni Rhianna? Tiyak na magugulat siya sa sorpresang inihanda ko para sa kaniya. Ni minsan hindi namin napag-usapan ang kasal. Lalo at hindi ko pa siya kasintahan. Kailangan pa bang maging kasintahan ko siya para alukin ng kasal? Napailing-iling ako. Hindi naman na yun importante dahil kahit wala kaming naging relasyon, ipinaramdam naman namin ang pagmamahal namin sa isa't-isa. Sapat na dahilan iyon para alukan ko siya ng kasal.Nang marating ko ang Head Quarters. Umibis ako sa kotse at naglakad patungo sa loob. Nadatnan ko sina Harold, Alexandra, at Faith na abala sa pag-aayos. Lumingon sila sa gawi ko."Kamusta?" tanong ko.Abala si Harold sa paglalagay ng WILL YOU MARRY ME sa isang tela na nakasabit sa wall. Si Faith naman ay abala sa paglalagay ng carpet sa sahig. Si Alexandra naman ay inaayos ang bulaklak sa vase. "Ito ayos lang naman. Basta siguraduhin mo lang na ma
Rhianna's POVIsang linggo na ang lumipas subalit walang Leonardo Estralta Jr. na dumating sa Gadione. Hindi ko maiwasang malungkot habang tinitingnan ang malawak na bukirin sa likod ng aming bahay. Sabi ni Mama, tawagan ko na daw. Pero nahihiya ako, ayaw kong isturbohin siya kung anuman ang ginagawa niya ngayon. Napabuntong-hininga ako at naglakad pabalik sa bahay. Pagdating ko sa bahay nagulat ako sa aking nadatnan. Lumingon sakin si Mama na abala sa pag-aasikaso sa aming bisita na nakaupo sa sofa sa salas."Anak, nandito ka na pala. Kararating lang ni Leo. Eh, gusto ka sana niyang puntahan sa likod-bahay. Sabi ko naman hintayin ka nalang niya na makabalik." wika ni Mama. Tiningnan ko si Leo. Nakatitig siya sakin at binigyan ako nang matamis na ngiti. Tumayo siya mula sa pagkakaupo at lumapit sakin. Tumalikod ako mula sa kaniya at akmang lalabas muli ng bahay nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kaniya. Hindi ko siya tiningnan. Naiinis ako dahil nakaya niya akong tiisin
Leo'sPOV Magsasalita pa sana ako subalit mahimbing nang natutulog si Rhianna. Pinakatitigan ko siya. Hindi ko maiwasan mapangiti. Being with Rhianna is such a blessing. Sa wakas tapos na ang misyon namin. Binibiro ko lang si Rhianna nang sabihin ko na hindi ako aalis sa pagiging Aagent. Gusto ko lang malaman ang reaksyon niya. Kung magagalit ba siya? Pero nagkamali ako. Sinuportahan niya pa rin ako. Isang katangian nang babae na kailanman ay di ko naramdaman sa mga babaeng dumaan sa buhay ko. Biglang nagmulat ng mga mata si Rhianna tsaka ako tiningnan. "Bakit gising ka pa?" tanong niya sakin. Hinaplos ko ang buhok niya. Gamit ang aking daliri ay sinuklay ko iyon. "Gusto kitang bantayan." wika ko tsaka siya kinintalan ng halik sa noo. Napasimangot siya. Natawa ako sa inasal niya tsaka pinanggigilan ang ilong niya. "Matulog ka na Leo, don't worry paggising mo nandito pa rin ako sa tabi mo." wika niya. Napangiti ako sa sinabi niya. Ako din, hindi ko hahayaan na mawala ka pa sakin. "
Nang marating namin ang pangalawang palapag ng bahay. Sinimulan namin buksan ang bawat pinto na madaanan namin. Sa unang dalawang pinto na binuksan namin ay wala kaming nakitang tao. Nandito kami sa pangatlong pinto, pangalawa sa huling pintuan. Si Brandon ang humawak nang doorknob. Nakatutok ang hawak naming baril sa pintuan para handa kami sa anumang mangyayari. Nang mabuksan ni Brandon ang pinto. Sumambulat sa aming harapan ang tatlong kalalakihan na may hawak na baril at nakatutok sa amin. Samantalang nasa likod nila si Ysmael at prenteng nakaupo at may ngisi sa mga labi. Hindi ko maiwasang magngitngit sa galit. "Rhianna. Nandito pala ang pinakamamahal kong step-daughter. Hindi ko akalain na pagkatapos kitang pakainin at patirahin sa malaking bahay. Ganito pa ang igaganti mo?!" wika niya habang matalim na nakatingin sakin. Hindi ako natakot sa matalim na pagkakatingin sakin. "Oo pinakain mo kami. Pero ginawa mo kaming preso! At hindi ko kailanman ipagpapasalamat ang ginawa mo sa
Rhianna'sPOV Ipinarada ni Brandon ang kotse nito di kalayuan sa pinagtataguang mansiyon ni Don Ysmael. Bumaba na ako nang kotse. Nang makababa ako, bumaba na rin sina Brandon, Faith at Leo. Nagsimula na kaming maglakad patungo sa mansiyon. Nang nasa gilid na kami ng gate ng mansiyon ay nagsalita si Brandon. "Sa harap kami ni Faith. Sa likod kayo. Magtagpo tayo sa gitna." wika ni Brandon. "Sige. Mag-iingat kayo." wika ni Leo. Tinanguan lang ni Brandon si Leo. "Kayo din. Mag-iingat kayo." wika ni Faith. "Salamat Faith." wika ko at ngumiti sa kaniya. Ngumiti din pabalik sakin si Faith. "Tara na!" wika ni Brandon tsaka hinawakan ni Brandon ang kamay ni Faith. Nakita kong napadako doon ang tingin ni Faith. Bakit? Ngayon lang ba siya nahawakan ni Brandon? "Halika na Rhianna. Mauna ka." wika ni Leo. Agad akong lumingon kay Leo at nauna nang naglakad. Nang marating namin ang dulong bahagi ng gate. "Aakyat ako?" tanong ko. "Oo, umakyat ka na dali. Tutulungan kita makaakyat." wika ni