Karina's Pov:Habang nakahiga ay naisip ko ang napagusapan namin ni lola Estrella. Talagang napakaswerte ko kahit na ilang beses nalagay sa bingit ng kamatayan ang aking buhay. Kahit na nasawi ang aking unang pag-ibig ay nakatagpo naman ako ng wagas na pag-ibig at bukod pa doon ay nakuha kong mailigtas si Harvey. Dumako ang aking mata sa mahimbing na natutulog kong asawa. Sobrang laki ng aking pasasalamat at siya'y aking nakilala. Ang bumuo ng aking malungkot na buhay.Inilapit ko ang aking mukha sa kan'ya at marahang dinampian siya ng halik sa labi."I love you," Bulong ko sa kan'ya. "Kahit siguro ulitin ang ating buhay ay ikaw at ikaw parin ang aking pipiliin at gugustihing makasama," Mahina kong sambit.Nagulat ako nang magmulat siya at mabilis na dinampian ang aking labi. "Ang sweet naman ng asawa ko," Pikit mata pa niyang sambit sa napapaos na boses sabay yakap niya ng mahigpit sa bewang ko. "Kahit ireto pa'ko sa iba, hindi ko sila pipiliin," Sabay halik niya ulit sa aking labi
Bata pa lamang si Maddy ay puro paghihirap na ang kan'yang naranasan mula sa kan'yang ama-amahan at ang anak nito. Maging sa mga kan'yang kaklase ay nabubully siya. Tiniis niya ang lahat ng iyon. Kahit na sobrang nababasag na siya at sobrang nasasaktan. Ngunit nag-iba ang ihip ng hangin nang ang kan'yang bunsong kapatid ang na-bully ng mga kaklase nito. Tila nilukuban ng demonyo ang batang si Maddy nang makitang ang kapatid niya naman ang pinagkakaisahan. Sa sobrang galit niya ay inabangan niya ang isang kaklase nito na nambully at walang awa itong pinatay. Magmula noon ay tila nakaramdam ng satisfaction si Maddy magmula ng mangyari iyon. Lahat ng ginagawan sila ng kasamaan ay pinapatay niya.Ngunit ang kademonyuhan niyang iyon ay nawawala sa tuwing umuuwi siya ng bahay. Kaya niyang labanan at paslangin ang kasingkatawan niya ngunit iba pagdating sa kan'yang ama-amahan at sa anak nito. Napakalakas ng mga ito kaya naman wala siyang magawa kahit na molestyahin nila ang katawan niya."S
Noah's Pov: Part 1Nagpaalam ako sa aking ama na sa Pilipinas ko na lang itutuloy ang aking pag-aaral. Tutal naman ay marami din magandang university doon. Na agad din naman sinang-ayunan niya.Nang umuwi ako ay agad kong inasikaso ang aking pag-eenrol. "Kuya, hanggang dito na lang kita mahahatid. May klase pa kasi ako," Agad na paalam sa akin ng kapatid kong si Eleanor.Tumango lang ako at nagsimula ulit maglakad. Ngunit hindi pa man ako nakakalayo ay may bumangga na sa akin na maputing babae."Aww!" impit niyang hiyaw. Yumuko siya upang pulutin ang mga librong nabitawan at mga papel na nagkalat nang hindi man lang tumingin sa akim kahit isang beses. "Sorry, nagmamadali kasi ako!" Sambit nito na hindi man lang sumusulyap sa akin. At agad akong nilampasan.Siguro ay may kailangan siyang ipasa kaya hindi niya man lang ako napansin. Ngayon pa lang ulit ako na-attract sa isang babae, una ay noong bata pa ako at pangalawa ay ngayon.Kahit nakatungo siya ay kitang-kita ko ang maamong mu
Nang maputol ang zipline ni Rina ay abot-abot ang aking kaba. Lalo na nung hindi ko siya makita na umahon kaagad. Magaling lumangoy si Rina kaya nagtataka ako na hindi agad siya umahon. Dali-dali akong nag-dive sa tubig at hinanap ko siya agad sa ilalim. Hindi ganoong kalinaw ang tubig kaya nahirapan ako na hanapin siya.Habang nasa ilalim ng tubig ay takot na takot ako. Takot akong mawala ang aking asawa.Nang mahanap ang asawa ko ay wala na siyang malay at nakasabit parin ang harness sa kan'yang katawan. Dali-dali ko yung tinanggal at mabilis siyang naiahon sa tubig. Umiiyak na ako ng hindi ko maramdaman ang kan'yang pulso. Isa akong doktor at alam kong dapat kalmado lamang dapat ako para mailigtas ko ang aking asawa. Ngunit sadyang mahirap paglabanan ang kaba at takot na isiping mawawala ang aking asawa sa isang iglap lamang. Pilit kong dinadasal na sana ay magkamalay na siya.Ang anak namin na si Kelsey ay takot na takot na rin at rinig na rinig ko ang palahaw niya. Lalo akong na
"Saglit lang, itabi mo muna."Tinabi ko ang sasakyan ng aking minamaneho nang tapikin ako ni Rina. Sabi niya ay saglit lamang. Dali-dali itong lumabas ng sasakyan, bitbit ang pagkaing galing sa isang fastfood na sana ay pasalubong namin sa dalawang anak namin.Alam ko na kung anong dahilan ng pagbaba ni Rina kaya hindi ko na siya tinanong pa.Nang makita ni Rina ang isang matanda ay hindi siya nagdalawang isip na bumaba ng sasakyan at ibinigay ang pagkaing dala. Hindi na ako magtataka kung bigla-bigla na lang siya bumaba at ibigay ang dalang pagkain na iyon sa makikita niyang pulubi. Nasanay na rin ako sa kan'ya.Alam kong ugali niya na iyon at alam kong gusto niyang makatulong sa matatandang ganito. Ang rason niya ay paano daw kung hindi man sa sinasadya ay magkaroon ng sakit ng pagkalimot ang isa sa aming magulang at bigla itong mawala. Paano kung katulad ng gan'yang nagugutom ay walang magbigay ng pagkain. Mabuti na iyong magbigay para naman makatulong kahit sa papaano. Upang ang m
Naalala ko noong nililigawan ko pa lamang si Karina. Oo, nililigawan ko na kahit na kaka-break pa lang nila noon. Ganoon ako kadesperado, ganoon ako kabaliw sa kan'ya. Gusto kong ipakita sa kan'ya na may karamay siya, kaya kahit malayo ang bahay nila ay palagi akong napunta sa kanila.Palagi kong sinasabi na may nilakad ako sa malapit at dumiretso lamang sa kanila na agad niya namang pinaniniwalaan.Tandang-tanda ko pa noon, dumaan ako sa petshop upang maghanap ng cute na aso na p'wede kong ibigay kay Rina. Gusto kong tuluyan niyang makalimutan ang kan'yang ex kaya naman gagawin ko ang lahat mapasa akin lamang siya. Siguro ganoon talaga kapag may mahal ka, lahat ay gagawin mo, mahalin ka lang niya kahit pa may maapakan kang iba. Kasalanan niya, sinaktan niya na. Kaya ngayon ay ako naman. At pinangako ko sa sarili na kahit kailan ay hinding-hindi na siya masasaktan pa.Tuwang-tuwang kumahol sa akin ang isang bolognese na aso na agad siguro akong nagustuhan. Kulay tsokolate ang balahib
Karina's Pov:Pawisan ako nang bumaba sa stage na agad namang sinalubong ni Noah at dahan-dahang pinunasan niya ang aking pawisang sentido.Ang lakas pa rin ng tibok ng aking puso sa tuwing siya ay tititig sa aking mga mata. Hindi ko maiwasang humanga sa ka-sweetan niya kahit mag-asawa na kami."Grabe! ang galing ko pa lang sumayaw noon. Hindi ko inakala na ganoon pala ako kagaling dati. Sobra akong natuwa sa mga napanuod ko," tuwang-tuwa kong sambit kay Noah.Inabutan niya ako ng baso ng tubig at pinainom. Nang makainom ay siya naman ang pinainom ko.Maya-maya lang ay si Noah naman ang tinawag at pinaakyat sa stage. Naupo ako sa upuan habang nakatingin sa kan'ya na paakyat ng stage.Hmm... kaya pala dala niya ang gitara niya sa sasakyan kasi tutugtug pala siya. Kumaway pa siya sa akin bago kalabitin ang kan'yang gitara."Ang ganda ng pasabog namin ngayon 'no?" sambit ni Abby na ngiting-ngiti sa harap ko.I mouthed, "thank you," sabay tingin na ulit kay Noah na nagsimula nang kumanta.
Karina's Pov:Pasado alas dose na nang mapagpasyahan naming umuwi. Paglabas namin ay malakas na ang ulan sa labas.Ngayon ko lang napagtanto na liblib at medyo malayo sa bayan ang pinahdausan ng reunion namin. Halos hindi ko kasi napansin ang daan dahil kausap ko si Noah."Naliligaw ata tayo, lowbat na pati ako," sambit ni Noah."Huh? Pa'no 'yan? lowbat na rin ako."Sakto naman na may nadaanan kami na malaking bahay na ginawang hotel. Tumigil muna kami at nagpasyang bumaba. Sobrang lumalakas na rin ang ulan at bumabaha na din, sa tingin namin ay hindi kakayanin ng aming sasakyan kung susuungin pa namin ang baha. Pinayungan ako ni Noah nang makababa ako sa sasakyan. Nang makita namin ang bahay ay tila tinayuan ako ng balahibo sa hitsura nito. Luma na at tila panahon pa ito ng kastila ginawa. May nakasabit sa tarangkahan na Hotel De Espeluznante."Sigurado ka ba dito?" tanong ko kay Noah nang may pagaalinlangang pumasok. Naawa ako bigla sa kan'ya nang mapadako ang tingin sa kanang bali
Ala-una na nang madaling araw ng isugod ni Remualdo si Abby sa hospital nang makaramdam ang asawa ng pagsakit ng tyan, senyales na ito'y manganganak na."Aaahhh... REMUALDO IVAN KAZLAUSKAS!!!" sigaw ni Abby habang karga siya ng asawa na palabas ng sasakyan.Panay ang sapak ni Abby kay Remualdo habang impit itong humihiyaw sa sakit."Konting tiis na lang, babe!" alalang sambit ni Rem sa asawa na tarantang itinakbo na ang asawa sa loob ng hospital. Nang makapasok ng hospital ay kaagad inasikaso si Abby ng mga nurse at ipinasok agad sa loob ng delivery room.Saktong pag-upo niya sa upuan nang dumating sila Rina at Noah upang samahan ang mag-asawa sa panganganak ni Abby."Okay lang kaya ang mag-iina ko?" papunta't pabalik na wika ni Remualdo sa labas ng delivery room."Oo, ayos lang sila. Maupo ka muna ako ang nahihilo sa'yo!" sita ni Rina kay Remualdo habang tahimik silang nag-aantay sa upuan ni Noah. Pero imbes na maupo ay nagpatuloy lang ito sa pagparito't paroon. Iling-iling na laman
Noah's Pov:"Ready ka na, iho?" tanong sa'kin ni mama nang makababa ako sa hagdanan ng bahay namin. "Uh..huh!" sagot ko agad.Isasama niya daw ako sa party ng kaibigan niya at ipapakilala ako sa mga kaibigan nito na matagal niya nang gustong gawin. Bihira lang kasi ako dito sa Pilipinas. Madalas ay pinagbabakasyon lang ako ni papa kaya ako narito sa Pilipinas.Kadarating pa lang namin sa party when i saw this girl, she had a very adorable and innocent look. I was only ten pero pakiramdam ko ay bumilis ang tibok ng puso ko pagkakita ko pa lamang sa kan'ya."Karina Villafuerte," tawag ng isang batang babaeng nagbeso sa kan'ya.She had a distinctive and unique appearance even at a young age with her genuine smile and a playfull expression, which i found endearing.She's wearing a white long gown with a big ribbon on the back of her gown. She's like a princess with that flower crown on her hair. Nagpatiim-bagang ako nang makitang ngumiti siya sa batang lalakeng lumapit sa kan'ya.Tss! mas
Last chapterNoah's Pov:Huwag kang mainip! Dahil sa tamang panahon ay ibibigay ni God ang nararapat sa'yo. Kahit na minsan ay down na down ka na, ayos lang 'yon! Ang mahalaga lumalaban ka sa bawat pagsubok na dumarating sa'yo. Mahalin mo ang sarili mo, ganoon din ang taong nasa paligid mo, lalong-lalo na ang mga taong nariyan sa paligid mo. Maniwala ka, sila ang unang tutulong sa'yo kapag nangailan ka ng tulong. Pagbaba ko ng sasakyan ay nakita ko na ilang bisita namin. Lahat sila ay binabati ako. Napili namin ni Rina makasal dito sa St. John the Baptist Parish Church sa liliw.The church is known for its red bricked facade and baroque style architecture. Sobrang napakaganda, tila bumabalik kami sa sinaunang panahon dahil sa lumang istraktura nito. Saktong-sakto sa panlasa ng aking asawa. Siguro dahil narin sa pagbalik niya sa nakaraan kaya nakahiligan niya narin ang mga lumang lugar katulad nitong simbahan na ito.Katulad noong una naming kasal ay naglipana na naman ang mga ribbon
Karina's Pov:Nagising ako nang lumuluha at patuloy parin ang pagtulo ng aking luha. Nang mapadako ang aking mata sa aking kamay ay may swero na nakakabit doon. Nasilip ko rin ang suot ko na pajama kaya alam ko na nakabalik na ako sa kasalukuyan. Ang hitsura ng silid naman ay ang silid na inukupahan naming dalawa ni Noah noong kasagsagan ng bagyo. Bumalik sa luma ang lahat kaya naman isang tingin ko lang ay alam ko na nakabalik na ako. Tinanggal ko ang swerong nakakabit sa akin at agad akong bumaba ng kama at hinanap si Noah. Kahit na pakiramdam ko ay medyo nahihilo ako at kahit walang sapin ang aking paa ay nagtuloy lang ako sa paglalakad pababa ng hagdanan. Nang makita ko ang likod ng asawa ko ay lalo akong naluha. Halos manghina ang tuhod ko habang papalapit sa kan'ya.Nakita ko roon ang mga kaibigan, ang buong pamilya ko, ang mgaulang niya at ang mga anak ko. Ngunit tanging kay Noah lamang ako nakatingin.Kailangan ko ng balikat na maiiyakan dahil ang pinagdaanan ko sa nakaraan
Noah's Pov: Present time"Huwag kang mag-alala, malapit na siyang bumalik saiyo," sambit ni Nena sa akin. "Tapos na ang kan'yang misyon kaya makakabalik na siya ulit sa'yo," may ngiti niyang saad.Makailang ulit niyang dinasalan si Rina. At nang matapos ay tila pagod na pagod itong naupo sa gilid ng kama ni Rina."Ang inyong anak na nawala noon ay muling ibinalik sainyo ng may kapal," matalinhaga niyang wika sabay tingin niya sa aking anak na si Gadriel na karga ng aking ina na animoy nakikita niya iyon."Grabe! bulag ba siya talaga?" mahinang sambit ni Remualdo sa akin. "Hindi ko din alam!" sabay kibit ko ng balikat.Halos puti na ang buo niyang mata kaya malamang ay wala na siyang nakikita ngunit talaga namang nakakapagtaka na sa tuwing may ituturo siyang bagay ay tila nakikita niya iyon."Baka naman mamaya, e may bumubulong pala diyan na kaluluwa at 'di lang natin nakikita," mahinang sambit ni Remualdo.Mamaya lang ay nakita namin na nagblink ng dalawang beses ang flashlight na na
Noah's Pov:Present time:Pagkatapos ko palitan si Rina ng damit ay inayos ko pa ang kan'yang higa. Para lang siyang si sleeping beauty, gumagalaw sa tuwing nangangalay. Minsan pa ay naririnig kong sinasambit niya ang aking pangalan. Tulad ng sabi ng may-ari ng bahay ay hindi ko siya inalis sa silid na aming tinuluyan. Hindi niya na kami pinagbayad sapagkat nakita niya na kamukha daw si Karina ng kan'yang pamangkin. Naaalala niya ito dito kaya naman labis ang kan'yang katuwaan ng makita si Karina.Inaasahan ko na ang pagdating ngayon ng sinasabing esperetista ng mayari ng bahay. Gusto kong malaman kung ano talagang nangyari sa aking wifey at kung bakit ayaw niya pang gumising.Sakto din ang dating ni Abby at Remualdo. Gusto nilang masaksihan kung anong mangyayari sa panggagamot kay Rina. At kan'yang mga magulang at aking magulang ay narito na rin kasama ang aming mga anak."Ano ba daw oras dadating?" tanong ni Abby."Mga 11 daw," sambit ko naman."Bakit naman maghahating-gabi? nakaka
Ipinagkakasundo din naman ako sa iba. Kaya bakit hindi na lang si Noah ang piliin ko. Iyan ang iniisip ko simula ng sumama ako kay Noah. Kesa pakinabangan ng iba katawan ko, kay Noah na lang. Isang bagay na hinding-hindi ko pagsisisihan.Bumangon ako nang may maamoy na masarap na pagkain na nagmumula sa kitchen. Hmm... mukhang nagluluto na naman para sa akin si Noah. Bumaba ako sa kama at nagtungo sa kitchen kung saan naroon siya at busy sa pagluluto.I snaked my arms around him nang makita kong siyang nakatalikod at nagluluto. "Anong niluluto mo?" lambing ko sa kan'ya."Yung paborito mo," ngumiti siya at agad umikot siya paharap sa akin at agad akong kinarga sabay halik sa aking labi."Mahal na mahal kita," bulong niya sa akin na nagdulot ng kiliti sa akin."Mahal na mahal din kita," tugon ko sa kan'ya.Ibinaba niya ako at muling nagpatuloy sa pagluluto.Halos mag-iisang buwan na rin kaming nagsasama kaya halos alam niya na rin lahat ng gusto ko at hindi. Nasa gitna ng kagubatan ang
Karina's pov: Curiosity killed the cat, totoo nga ang sinasabi nilang ito. Sinubukan ko lang naman halikan siya, kahit na mali. Pero hindi ko alam na mapapaso ako sa ginawa kong iyon. Hindi ko alam na katulad din "Akin ka na lang, p'wede ba?"Napapikit ako sa sinabi niyang iyon. God, it is tempting to believe so. Pero wala naman mawawala kung papayag ako, 'di ba?Natagpuan ko na lamang ang sariling nakasakay sa kan'yang kabayo habang nasa likod ko siya habang nakasiksik ang kan'yang baba sa aking leeg na wala man lang saplot na pang-itaas."Hinding-hindi mo pagsisisihan ang pagsama mo sa akin ngayon," nang-aakit niyang bulong sa tenga ko.The thought of what might have happened to us sent shivers down my spine.Hindi ko na namalayan na nakarating na kami sa kan'yang cabin. Halos manuyo ang aking lalamunan ng higitin niya ang aking kamay at dinala sa loob ng kan'yang cabin.Pinaupo niya ako sa kan'yang sofa na gawa sa maitim na kahoy at may malambot na pang-upuan na kutson. Maliit la
Airen Pov:Dinala ako ni Don Mariano sa hacienda nila upang ako ay pag-aralin. Ayaw nila akong pakilusin sa bahay. Ni minsan ay hindi nila ako tinuring na iba. Ngunit nahihiya naman ako na huwag kumilos kaya kung may maitutulong ako ay ginagawa ko. Ilang beses na din akong sinabihan na 'wag silang tawaging senyora at senyor. Ngunit hindi ko parin maiwasan. Sobrang nahihiya ako. Paaral at pakain na ako, hindi pa ba ako magbibigay galang? Kaya kung may nagtatanong kung ano ang papel ko sa bahay nito ay kaagad kong sinasabi na taga paglingkod ako kahit hindi naman. Ayoko masabihan ng kahit ano. Takot akong sabihan na ginagamit ko lamang sila sa pansarili kong kapakanan."Hindi pa ba tayo uuwi, senyorita? tanong ko kay Rina habang nakatayo sa kan'yang likod."Hindi pa! tsaka 'di ba sinabe ko na sa'yong 'wag mo akong tawaging senyorita dahil hindi ka naman namin taga paglingkod," nakairap niyang wika."E, senyorita...""Isa! malalagot ko na sa akin!" hamba niya pa.Hinawakan niya ang akin