Prologue

"Baby... please don't do this to me! We can fix it! Just please! please don't do this" I beg to him while his packing his things.

"I'm sorry Sandra... but I can't. I can't spend my life to you anymore. Don't make this hard to us, just let me go." He said without any expression to his face.

" A-are you leaving me because she's back? Are you going to throw everything we've been through, for the fast four years of our marriage? Just b-because.... just because your first love came back? You're throwing me out because of her? " Pagtatanong ko sa mahinahong boses at habang pinapatatag ang sarili ko na 'wag mag- breakdown sa sagot na maririrnig ko mula sakaniya.

Tumigil siya sa pag-iimpake at tumingin sa akin ng deretso na halos ikatumba ko.

"Yes. Everyone said she's already dead, everyone lied to me. Everyone fool me! I wouldn't marry you if i just known she's still alive. I'm sorry... Sandra I hope you understand." Saad niya.

Hindi ko man lang siya nakitaan ng pagsisisi o kahit awa man lang para sa akin para sa nagawa niya. Tang*na! ginawa niya akong rebound.

Natawa ako sa mga sinabi niya, puno ng galit at sakit akong tumitig sa kniya at mapait na ngumiti.

"So all this time I am just your rebound? all this time pinaniwala mo akong mahal mo ako ! Pinaniwalaan ko lahat ng mga sinabi mo, pinakita at pinaramdam mo, pati mga pangako mong hindi naman pala para talaga sakin!

You know what, you're an asshole! Sana sinabi mo nalang sa'kin na gusto mo lang akong gamitin para makamove-on ka sa first love mo eh. Masakit iyon para sa part ko, pero mas masakit ang pang lolokong ginawa mo!" Galit na sigaw ko sa kaniya.

"Alam mo pinag-mukha mo akong tang* eh! Binigay ko lahat! lahat! na halos wala na akong itira para sa sarili ko.

Dahil natatakot ako na baka kapag nagkulang ako hanapin mo sa iba. Kaya lang hindi parin pala sapat... at kailanman hindi magiging sapat.

Kasi hindi mo naman ako minahal eh. Hindi mo man lang sinubukang tingnan ako, bilang ako at bilang babae .

Ang sama, sama mo! Ang sama, sama mo! Tapos kung ngayon basta basta mo nalang akong iiwan? Ganun-ganun lang? Wala man lang paliwanag?

Para kabg nang iwan at nag tapon ng isang bagay na pinaglumaan mo at wala ng silbi sayo.

Jiro tao ako eh,...babae ako na may pakiramdam at nasasaktan. Hindi ako bagay na pwede mo nalang itapon kapag sawa ka at kung ayaw mo na.

Sana sinabi mo nalang sa'kin na pang samantala lang ako, na gagamitin mo lang ako para maka move-on ka o kaya nambabae ka nalng... kasi iyon baka matatanggap ko pa eh.

Pero itong ginawa mo sa'kin sobra, sobrang-sobra na Jiro. Hindi mo lang ako niloko, hindi mo lang ako nasaktan... Pinaglaruan mo ang buong pagkatao ko... pinanaikot-ikot mo ako samga palad mo.... at higit sa lahat, ninakaw mo ang pagkakataong makahanap at makatagpo ako tunay na lalakeng magmamahal sa'kin.

Wala kang puso Jiro, hindi ka makatao... Pinag-sisisihan kong nakilala kita at nagtiwala ako sa'yo... at lalong pinag-sisisihan kong ikaw pa ang minahal ko." Saad ko na punong-puno ng galit ngunit sa mahinahong boses at walang emosyong mga matang nakatitig sa kaniya.

Sa haba ng sinabi ko, wala man lang siyang naging reaksyon. Tila isang pader na lamang ako sa paningin niya..

Ang sakit sakit... nakakadurig ng puso. Ang lalakeng ito na minahal ko at inalagaan ko ng buong puso.. ganito na lamang ako titigan... na para baakong bagay na wala ng halaga para sa kaniya.Magsasalita na sana ito png agad na akong nagsalita.

" Get out! I don't want to hear anything from you anymore. Just take your things and get out." Saad ko sa mahinahong boses at tinitigan siya ng walang emosyon sa aking mga mata.

Umiwas lang siya ng tingin at nagsimula ng kumilos paalis. Tang*na! talagang kating-kati na siyang umalis at iwan ako.

For god shake I'am just not a nobody I am his wife. Bago pa siya tuluyang maka labas ng pinto nagsalita muna ako.

"Sana hindi na mag cross pa ang landas nating dalawa. Dahil mula sa araw na 'to, kakalimutan kong nakilala at minahal kita.

At magmula sa araw na'to, kinasusuklaman kita. At kahit kailan hinding-hindi kita mapapatawad sa ginawa mo sa'kin, at kahit anong bagay wala ka nang makukuha pa sa'kin."Saad ko.

Hindi na ito muli pang tumingin sa akin at tuluyan ng umalis.At pagkasara na pagkasara ng pinto, hinayaan ko nang tumulo ang mga luha kong kanina ko pa ginipigilang bumagsak. Hanggang sa tuluyan na akong napa-hagulhol.

Umiyak ako ng umiyak habang pilit itunatanong sa sarili ko kung bakit ganito ang sinapit ko sa isang taong pinagkatiwalaan ko ng lahat lalo na ng puso ko.

Bakit ganito, saan ba ako nagkulang.. ano bang mali sa'kin.. Mali ba ako ng naging desisyon? Ang gusto ko lang naman magmahal at mahalin.

Bakit kailangan kong masaktan ng ganito. Bakit!Paano na ko? paano na kami..

Habang patuloy sa pag-iyak, hinaplos ko ng may pagmamahal at buong pag-iingat ang noon ay maliit pa na umbok sa aking tiyan.

"Baby I'm sorry, I can't keep my promise anymore. Pinangako ko pa naman sayo na ibibigay namin ng daddy mo ang isang kompleto at masayang pamilya. Kaya lang anak wala na siya eh, iniwan na niya tayo.

Pero 'wag kang mag-alala anak, pinapangako ko na magiging the best na mommy at daddy ako para sa'yo.

Magpapa-katatag si mommy para sa'yo. Aalagaan at mamahalin kita higit pa sa buhay ko anak. Hinding-hindi ko hahayaang may makasakit sa 'tin lalo na sa'yo anak. Pinapangako ko iyan sayo."

Saad ko habang masuyo pa ring hinahaplos ang aking tiyan.

Hinding-hindi ko hahayaang makalapit sila sa'tin lalong lalo na ang walang kwentang lalake na 'yon. Kakalimutan ko siya mula sa kaibituran ng puso't isip ko.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Thank you for reading and supporting my stories ❤️