Chapter 2

"Ayaw mo bang gamitin ang apelyido ng ama ng anak mo?" Saad ng ina.

"Ayoko po, kung pwede ay ilihim natin sa kanya na may anak kami. Ano pang rason pag nalaman niya ang totoo? Matagal na niya akong iniwan?" Matigas nitong sabi sa ina.

"Kung yun ang gusto mo ay sasang-ayun ako, atin lang ang pinakamaganda kong apo." Sambit nito habang nakangiting minamasdan ang kanyang apo.

"Alam na ba ng mga magulang ni Noah na nanganak na ako, inay?"

"Oo papunta na sila dito para bisitahin ka at ang iyong anak."

Simula ng naudlot ang kanilang kasal ay pati na rin ang mga magulang ni Noah ay hindi alam kung nasaan ang kanilang anak. Wala itong paramdam kung kaya ay para na ring itinakwil ni Noah ang kanyang mga magulang. Ni text o tawag ay wala man lang silang natanggap galing sa anak.

"Sabihin mo rin sa kanila inay na ayokong malaman ni Noah na may anak kami." Saad ni Celeste na di man lang pinunan ng tingin ang kanyang ina. 

"Oo, anak at kalimutan mo na rin siya. Magsimula ka ulit ng panibagong buhay na kasama ako at ang anak mo."

************

Makalipas ang apat na taon, sa may bus station. Dumating si Celeste sa lungsod kasama ang kanyang apat na taong gulang na anak na babae.

Dala-dala ang mga bagahi, at mag isa niya itong binuhat. Tumawid siya sa kalsada hawak-hawak ang kanyang anak ng bigla siyang sinigawan ng isang lalaking nakasakay ng isang mamahaling sasakyan, " Magpapakamatay ka ba Miss? Tumingin ka sa dinadaanan mo!"

"Sorry po hindi po kase kita napansin dahil sa dami ng dala ko." Paliwanag naman ni Celeste.

"Tabi na diyan nagmamadali ako."

"Huwag mong sigawan ang mama ko gusto mo bang isumbong kita sa mga pulis?" Sigaw ni Stacey na nanggagalaiti sa galit.

"Anak, huwag mong sigawan ang mas nakakatanda sayo, masama iyun." Pagtuturo ng tama sa anak nito.

"Bad po siya eh, inaaway ka po niya."

"Tabi na kayo diyan!"

"Ay opo pasensya na po ulit." Saad ni Celeste.

Para silang nakakaawang nilalang sa kalsada. Pero kahit na ganoon ang pustora ni Celeste, ay di maipagkakailang maganda pa rin siya.

Tumulo ang luha sa kanyang mukha habang ang kanyang mga pisngi ay naging pulang pula.

"Mama, bakit ka po umiiyak? Dahil po ba sa lalaking iyun, gusto niyo po suntukin ko siya sa mukha?"

"Hindi anak," Natatawang sabi nito sa kanyang makulit na anak na si Stacey.

Tumulo ang kanyang mga luha dahil napagtanto niya na hindi sana ito ang maging kapalaran niya kung napakasalan siya ni Noah, hindi sana sila naghihirap, lalong lalo na ang anak nito na sa murang edad ay nakaranas na ng paghihirap.

"Kung sana nandito lang ang papa mo anak, hindi tayo magiging ganito?" Sambit niya sa anak.

"Hanapin po natin si papa, mama tutulungan po kita. Yun ba ang dahilan ng pag-iyak mo mama, namimiss mo ba si papa ko?" 

"Hindi anak, iniisip lang kita."

"Huwag ka nang umiyak mama, kasama mo naman ako." Sambit nito na ikinangiti ni Celeste.

Nagyakapan ang mag-ina sa gilid ng kalsada habang naghihintay ng kanilang kamag-anak para sumundo sa kanila patungo sa lugar ng kanyang ina, na si Asun.

Binigyan niya ng halik sa pisngi ang anak at huminga ng malalim at naglagay ng maliwanag na ngiti sa kanyang mukha.

"Tara na uuwi na tayo,"

"Yey, makikita ko na ulit si lola," Natutuwang sabi ni Stacey sa ina nito.

*********

Makalipas ang ilang buwang pananatili nila sa probinsya, pagod na ibinagsak ni Celeste ang katawan niya sa isang matigas na higaan dulot ng maghapong paghahanap ng mapapasukan na trabaho sa kanilang probinsya.

Pumasok naman ang ina niyang si Asun sa silid at sabay tanong, "Nakahanap ka na ba ng trabaho anak?"

"Wala pa po, ma limit lang ang trabaho dito sa ating probinsya, mahihirapan ako dito, siguro ay pupunta na lang ang sa syudad baka doon ay maraming oportunidad." Saad niya.

"Anak, baka ayaw ni Stacey na mapalayo ka sa kanya. Nako ang batang iyun napakalambing sa iyo, agad kang hinahanap. Sabi niya pa kanina na miss na miss ka na raw niya kahit isang araw ka lang nawala." Pagpapaliwanag ng ina nito.

"Yun nga ang pinoproblema ko inay. Pero anong magagawa ko? Kailangan kong mangibang bayan para mabigyan ko siya ng magandang buhay. Ayoko siyang magutom." Saad naman ni Celeste.

"Ipaliwanag mo na lang sa kanya ng maayos. Maiintindihan naman siguro iyun ni Stacey."

"Opo inay,"

"Tsaka matulog ka na rin, ay kumain kana ba?"

"Tapos na po, kumain lang ako sa may karinderya sa bayan natin."

"Ganon ba, sige magpahinga kana."

***********

Kinaumagahan, maagang gumising si Celeste upang maghanda sa pag-alis niya. Hinanda niya ang mga kakailanganing requirements para sa trabaho. 

Nakarinig siya ng pagpihit ng pintuan na nanggaling sa kwarto ng kanyang anak. Lumabas ang anak nito mula sa kwarto at nalilitong tiningnan ang kanyang ina.

"Mama, saan ka po pupunta?"

Umupo si Celeste sa upuan nila na gawa sa kawayan at sabay tawag ng kanyang anak, "Halika muna anak, may sasabihin ako sayo."

Lumapit naman ang anak at kanya itong hinawakan sa mukha.

"Anak, kailangan kong lumayo dito sa lugar natin upang maghanap ng trabaho sa syudad."

"Iiwan po ninyo ako?"

"Babalikan naman kita kapag nakaipon na ako doon, para sa iyo rin naman ito, ayokong magutom ka dahil wala akong trabaho. Kailangang kumayod ako anak. Sana maiintindihan mo." Pagpapaliwanag nito sa anak.

"Basta mama pagbalik mo dalhan mo ako ng maraming laruan at tsaka mag-ingat ka po doon. Mamimiss po kita." Saad naman ng anak sabay yakap sa ina niya.

"Oo anak, magpapakabait ka dito ha, habang wala ako. Huwag mong bigyan ng sakit ng ulo ang iyong lola."

"Opo mama."

"Tao po…. Tao po" Boses na nanggaling sa labas, agad naman itong pinuntahan ni Celeste baka ay importante iyun.

"Sino po sila?" Tanong ni Celeste.

"Ay Celeste kilala mo pa ba ako? Ako yung kababatang kaibigan mo dati, si Amelia."

"Kilalang kilala pa kita Amelia." Saad naman ni Celeste na ngayon ay nagyakapan sila dahil sa tuwa ng muli silang nagkita.

"Nabalitaan kong naghahanap ka raw ng trabaho?"

"Oo nga ehh, bakit mo natanong."

"May alam ako, naghahanap ang tiyahin ko ng isang waitress sa pinagtatraboan niya restaurant sa syudad. Ako sana ang papapasukin niya kaso ayokong mangibang bayan ehh. Mamimiss ko ang lugar na ito, kaya nung nalaman kong naghahanap ka ng trabaho ay pinuntahan kaagad kita. Ano g kaba?"

Oo saan ba yan? 

"Ito yung address."

Inilahad ng kaibigan nitong si Amelia kay Celeste ang isang pirasong papel na naglalaman ng address.

"Pupunta na kaagad ako doon upang makapagsimula na ako." Saad ni Celeste.

"Oo titext ko na lang yung tiyahin ko na ikaw ang nahanap kong kapalit."

"Sige, maraming salamat talaga Amelia. Napakalaking tulong nito sa amin." Saad ni Celeste at muli silang nagyakapan.

"Basta ahh pasalubong ko pag-uwi mo dito. Naks sobrang na miss kita ang tagal mo kasing nawala." Saad naman ni Amelia.

"Haha.. ako rin."

"O sha sha sha maghanda kana. Ipapahatid kita ng tricycle sa bayan.

"Talaga? Nako ang bait bait mo talaga Amelia. Manang mana ka sa akin." Biro pa ni Celeste sa kaibigan niya.

"Teka, magpapaalam muna ako kay inay."

"Sige. Hintayin kita dito."

Pumasok si Celeste sa maliit nilang bahay at nagpaalam sa kanyang ina at anak na aalis na siya. Umiyak ang anak nito ng sumakay na si Celeste sa isang tricycle.

Pinatahan naman ito ni Asun upang tumigil na sa pag-iyak. Masakit tignan ni Celeste ang anak sa pag-iyak pero wala siyang magagawa dahil kailangan niyang magtrabo upang may pangtustos sila sa pang araw- araw.

"Ito na ang bagong simula ng buhay ko. Baka bukas ako naman ang sasang-ayunan ng panahon." Bulong ni Celeste sa sarili.

At nagpatuloy na sa pag andar ang sinasakyan niyang tricycle hanggang sa mawala ito sa paningin ng kanyang ina at anak na naiwan sa kanilang lugar.