Chapter 8

Mabilis akong nakarating ng bahay dahil sa paghatid ni Aia. As usual, Tom welcomed me. He stretched his back at magaang tumalon-talon papunta sa akin. Kinarga ko naman siya at pumasok na ng bahay. Sinalubong ako ni Lolo Vico. 

"Aba eh, apo sino ang naghatid sa'yo pauwi?" 

Ngumiti ako at nagmano. "Bagong kaibigan ko po Lolo." 

Namangha si Lolo sa aking sinabi. Wala akong nababanggit na naging kaibigan simula noong mag-aral ako. Ngayon lang. 

"Mabuti naman at nagkakaroon kana ng kaibigan. Akala nga'y mag-aakyat na ng ligaw sa'yo." humalakhak si Lolo. 

"Anong ligaw-ligaw iyan ha?" lumabas si Lola sa kusina. 

Ngumiwi ako. Lumapit na lang ako at nagmano rin sa kanya. 

"Bata ka pa Shea! At alam mo naman na..." 

Hindi niya tinapos ang kanyang sasabihin. At the back of my mind, I know it. Hindi ako dapat basta nagpapadalos-dalos ng desisyon. But having a friend is a different story. 

"Sela naman, nagbibiro lang ako. At maging masaya na lang tayo merong kaibigan si Shea. Huwag nating ipagkait ang buhay na dapat meron siya," agap ni Lolo. 

"Ayos lang po Lo, La. Alam kong nag-aalala lang kayo sa akin. Bagong kaibigan ko si Aia. Ang naghatid sa akin. Iniligtas ko siya kanina sa school."

Ikinuwento ko kay Lola ang nangyari kaya labis-labis naman ang kanyang pag-aalala. Marami siyang inihabilin sa akin at bago pa makatulog sa gabing iyon, marami din ang bumabagabag sa akin.

This is the first time I became involve in one of my dreams. Pag nananaginip ako ng mga masasamang mangyayari lagi akong pinapalalahanan ni Lola na umiwas para daw hindi ako mapahamak. I had several dreams, merong masyadong morbid, kadalasan mga disgrasya. Pero meron namang masasaya. Sa bawat panaginip ko, pinipili kong huwag makialam dahil hindi ako sigurado sa maaring mangyari sa akin. Baka nga mapahamak pa ako. 

Minsan, hindi ko rin maiwasang ma guilty. Kaya ko namang pigilan ang puwedeng mangyari kung abot ng makakaya ko ngunit pinipili kong hindi gawin. Pero kanina, hindi ko napigilan ang sarili kong sagipin si Aia. I got a satisfying feeling after I saved her. I felt that somehow, I have a purpose. 

I used to deny what I've got. All my life, I became selfish about everything, especially with the gift that I have. The protection that I think was good for me is actually the biggest lie I can tell to myself. Na realize ko na kahit anong takbo ko para pagtaguan ang katotohanan, hahabulin at hahabulin pa rin ako nito. I guess sarili ko lang ang iniisip ko simula nang mamulat ako sa mundo. I always pray for a normal life and yet I am the one who's making it complicated. Lagi akong nagpapadala sa takot, sa pagkaduwag. Why not this time, make it worthwhile and purposeful?  We can never really learn if we don't take the risk. 

Marami akong na realize mula nang sagipin ko si Aia kaya naman nakatulugan ko ang pag-iisip. 

Nagising ako ng alas-singko ng umaga. It's a bit early pero pinili ko nang bumangon. Tom is sleeping soundly beside me. Pagbaba ko ay gising na si Lola at naghahanda na ng pang-almusal. Tumulong muna ako bago nag-ayos. Biglang sumagi sa isip ko ang lalaking nakilala ko sa mga Chrysalis. 

Teka, nakilala? Hindi naman siya nakapagbigay ng pangalan and he doesn’t even know me. Natawa ako sa naisip. Dito din kaya siya nag-aaral sa Victorias? Maybe he's in college already. 

Paminsan-minsan talaga pumapasok siya sa isip ko. Since we saw each other that day, his face was already etched on my memory. 

Tumunog ang bell, hudyat na lunch time na. Mag-isa ako ulit akong kakain sa canteen dahil abala si Maureen sa pagiging class representative namin. Minsan ko siyang nakakasabay kumain pero this time, mukhang busy talaga siya.  Lumabas na ako nang classroom nang mamataan si Aia na mukhang may  hinihintay. Nang makita niya ako ay kumaway siya at lumapit. 

"Hi Shea! Sabay na tayong mag lunch," alok niya. 

Nagpalinga-linga muna ako dahil baka may mga kasama siyang kaibigan pero laking gulat ko na nag-iisa lang siya. 

"Wala ka bang kasama ngayon?" tanong ko. 

"Nope! Ako lang mag-isa. Iniwan ko na ang mga plastic kong friends. Sa'yo na lang ako sasama," napabungisngis siya. 

She's taking this lightly. I can hardly make friends while she disregards her so-called "plastic friends". Napakalayo ng personalidad namin ni Aia. She's bubbly and talkative while I'm not. Kaya kapag siya lagi ang kasama tila ba natural at magaan lang ang lahat. 

Habang naglalakad papunta sa canteen, hindi nauubusan ng sasabihin si Aia. Tahimik lang din akong nakikinig. Naupo kami sa pinakadulong mesa. Natanaw ko si Maureen at Brian na sabay nagla-lunch. Namataan din ako ni Brian kaya napakaway siya sa gawi namin. Ngumiti naman ako. 

Kinuha ko ang aking lunch box. Chicken afritada ang ulam na niluto ni Lola para sa aking lunch. Napatingin si Aia sa pagkain ko. Tila ba ngayon lang siya nakakita ng ganoon. 

Kinuha niya rin ang kanyang pagkain. It's a japanese style bento box. Lagi kong nakikita iyon sa tv. Merong egg rolls, fried fish, sticky rice at iba't-ibang gulay.

Idinikit niya ang chopsticks sa kanyang bibig. "Puwedeng pahingi niyan She?" 

My brows shot up and look at her. Nag puppy eyes naman siya. 

"Hindi pa kasi ako nakakatikim niyan," nahihiya niyang dagdag. 

"Try mo, masarap to. Luto ni Lola," sabay lapit ko ng lunch box. 

Tinikman niya iyon at namangha. We end up switching our lunch boxes. Natatawa ako dahil siya na mismo ang kumain ng pagkain ko. Masarap naman ang pagkain sa kanyang bento box. First time ko ring kumain ng mga ganoon. 

"Alam mo, walang ganito sa bahay. Laging ready to cook yung pagkain just like that bento," sabay turo niya sa kinakain ko. 

"Pag nagluluto naman si yaya laging western cuisine kasi mahilig sa European yung stepmom ko."

Mahaba-haba rin ang naging lintaya niya habang kumakain kami. Marami akong nalaman tungkol sa kanya. Magkaiba kami ng section kaya hindi ko siya masyadong napapansin dati. Ngunit magkatabi lang naman ang aming room. 

"Ang sarap ng luto ng Lola mo! Bukas switch tayo ulit ng lunch!" 

Natawa ulit ako. "Dadalhan kita bukas, sabihan ko si Lola."

Mabilis naman siyang yumakap at inalog-alog ang katawan ko. The way Aia treats me, para bang matagal na kaming magkakilala. Hindi siya naiilang sa isang tulad ko, gaya ng karamihan. She's so natural in her own way.

"Sabay ulit tayong umuwi mamaya! Hatid ka namin ulit."

"Huwag na Aia. Nakakahiya naman," tanggi ko. 

Sumimangot naman siya. "Nadadaanan naman namin yung sa inyo kaya sabay tayo ulit mamaya.. Ha?" pamimilit niya pa. 

Nang hindi ako sumagot ay napabuntong-hininga siya. 

"I know ang feeling close ko. Ni hindi mo nga ako masyadong kilala. Or I dunno, if you're comfortable with me this way. But I know you na before pa. You're the smartest Shea of all time dito sa school. Lagi kang pinag-uusapan ng mga students and teachers but you're aloof. I saw your pretty face sa mga school publication natin and I'm shocked nung sinagip mo ako. Kaya naman na I got the feeling na gusto kitang maging kaibigan not because you save me but because you're genuine and I think ang bait-bait mo din," she pouted. 

Hindi ako makasagot sa lahat ng mga sinabi niya. I never expect someone to look at me that way. Base kasi sa gawi ni Aia, she's one of the richest girl here in school. Her friends should be on her level, hindi katulad ko na isang tipikal na estudyante lang. But somehow I feel happy. The recognition and acceptance that came from an elite person like her is too much to bear. She's so kind. 

"Aia, hindi naman sa ganoon p-pero marami ka namang puwedeng maging kaibigan, w-why me?" 

"Why not you?" balik niya sa akin. "Ah basta! Sama ka later sa'min pag-uwi. And don't you dare dictate me kung sino gusto kong kaibiganin dahil ikaw lang gusto kong maging friend! See you later!" 

She's funny kaya wala na rin akong nagawa pa. Bago pa kami sunduin ng driver niya , tinulungan ko muna si Clarisse sa kanyang mga reports sa library. Tumuling din si Aia kaya madali kaming natapos. 

We parted ways just like before. Kumaway siya sa bintana ng sasakyan bago paman ako makapasok ng bahay. I glance at their car. I can't help but be excited for the next days that will come along.