Napabuga ako ng hangin. Iilan na lang ang mga manok na hindi pa nahuli. I look at them as they struggle with Ivan's hold. Tila ba hindi gusto ang panandaliang kalayaan nila.
Medyo marami-rami ang nakawala kaya naman napahingal ako ng husto. Iilan din ang nahuli ko. Some if them are easy to catch while others are enjoying their run. Nang maubos nang ibalik sa kulungan ang mga nakawalang inahin, I realized na meron ding palang nakapuslit na tandang. He's quite aloof kaya medyo nahirapan akong hulihin siya. Sumuot pa sa bandang kakahuyan kaya hindi ko na nahabol.
"Shea, hayaan mo na. Babalik naman 'yun dito. Ako na ang bahala diyan mamaya! " pagkuha ni Ivan ng atensiyon ko.
I raised an approve sign on him. "Malapit ko nang mahuli. Asikasuhin mo na lang ang mga manok doon."
Nag-aalinlangan pa siyang umalis pero sinenyasan ko siya na okay lang talaga. Nakita kong lumingon muna siya sa akin bago ipagpatuloy ang pag-aasikaso sa mga manok.
Now, all my attention is on the rooster. Lagot ka sa'kin pag nahuli talaga kita! Pero tila nag-eenjoy yata ang tandang na pahirapan ako. Ilang minuto na rin akong naghahabol sa kanya pero masyado talaga siyang mailap. Napatukod ako sa aking tuhod habang hinihingal. I have experience in dealing with chickens pero hindi ko ini-expect na ganito ka spoiled ang tandang ni Levi!
Naisipan kong kumuha ng stick para itaboy siya malapit sa kulungan. Napatingin ako sa gawi nila Ivan na medyo malayo na sa akin dahil sa pag-aasikaso ng mga nakawalang manok. Napangiwi ako dahil nadagdagan pa yata ang trabaho nila dahil sa'kin. Kung hindi ko na inabala pa si Ivan, sana ay hindi ganito.
"Aw, C'mon, shoo! shoo!"
I'm not trying to scare the rooster. Pero parang iba yata ang reaksiyon nito sa paraan ng pagtataboy ko. Tinagilid ng manok ang ulo nito. Tila ba sinusuri pa ang mga puwede kong gawin. My eyes widened when it started to flip its wings. Alam na alam ko pag ganito ang galaw ng isang tandang. Handang-handa sa pagsalpok. He run towards me and in just a snap, pumaere ang tandang. I feel his claws on my forehead. Medyo nakaramdam pa ako ng hapdi doon.
In short, sinalpok lang naman ako ng magaling na tandang. I feel the blood oozing from my wound. Hindi pa talagang magaling kaya medyo sensitive at madaling dumugo. I sighed. Pero hinayaan ko muna iyon. Nang pumaere na ang magaling na manok, I dodge a little bit para 'di na maabot pa ang sugat ko. I stretched my arms and catch the rooster's legs. Pumalatak ito at nagpumiglas. But I keep my strong hold. Kalaunan ay kumalma naman ito habang binibitin ko na nang patiwarik.
Winagayway ko ang aking kamay na may hawak sa manok. Pinaparusahan dahil sa pagiging spoiled brat nito. Napairap ako.
"Ikaw ha. Dumugo pa tuloy ang sugat ko sa'yo! " sabay wagayway ulit ng kamay ko.
Wala na sila Ivan nang makaabot ako sa kulungan. Nasa kabilang banda na sila at nag-aasikaso pa ng ibang manok. Initsa ko naman ang tandang pabalik sa kanyang kulungan na medyo hilo sa pagtakbo dahil sa pagwagayway ko kanina.
I immediately tend my wound. Medyo natuyo na ang dugo. Marahan kong pinunas ang manggas ng aking tshirt doon. Pag nakita kasi ni Lola ang sitwasyon ng sugat ko, siguradong hindi naman iyon mapapakali. Naka-itim na tshirt naman ako kaya hindi kita ang dugo sa manggas.
Lumingon ako sa kinaroroonan nila Ivan, gusto ko pa sanag magpaalam para bumalik ng mansyon pero naging sobrang abala na nila. Tahimik na lamang akong naglakad. Levi's words kept on echoing inside my mind. Hindi ko inaakala na ganito talaga ang magiging epekto sa akin. Nahiya tuloy ako dahil sa pagtawag ko sa kanya sa first name basis, kahit na may pinahintulot niya iyon. Baka isipin ng ibang katiwala na masyado akong s****p. The Levi that I saw earlier seems to be a different person. Siya ang boss ko at isa lamang akong hamak na katiwala. Nagsisilbi para sa pabor na ginawa niya para sa akin, na kahit magdaan man siguro ang mga taon, hinding-hindi ko mababayaran.Walang katao-tao nang makarating ako sa mansiyon. Nagpapahinga siguro ang mga kasambahay sa mga quarters nila at wala naman nang masyadong gawain. Hinanap ng mata ko si Lola ngunit wala siya. Nakipagbonding siguro kay Manang Ester.
Napadaan ako sa malaking salamin sa sala at nakitang may bahid ng dugo ang bandage ko. Dali-dali akong napunta sa aming kwarto bago pa may makakita sa akin. Pinalitan ko ng dressing ang aking sugat. Ilang minuto ko ding sinuri iyon. I curse the chicken in my head. Napaka suplado gaya ng amo!
Nagpahinga muna ako ng ilang minuto bago bago bumaba at magsimulang magtrabaho ulit. Dumiretso ako sa kusina nang makita ko si Levi na nag memeryenda sa dining habang may kausap sa cellphone.
Unti-unti akong sumubo. Nakitaan ko ng galak ang kanyang mga mata nang magsimula akong kumain.
Humilig siya sa backrest ng upuan habang nakahalukipkip pa rin. "Don't call me sir. Lola Sela just voluntered to help. 'Yun lang and I'm not your boss."
"Parang ganoon pa rin naman iyon. Ayoko lang na maging unfair sa iba. Yes, we're here to help. We voluntered but it doesn't mean I can do whatever I want dahil lang sa pinapaboran ako."
At isa pa, base sa sinabi niya kanina, doon ko napagkumpara na malayo naman talaga ang agwat ng pamumuhay namin. I just realized it. That's the reality. Pero hindi ko na sinabi ang ganoong rason dahil baka mas lalo lang siyang mainis sa akin.
"You are really pushing it this far huh? Fine then. Just call me whatever you want in front of them. Pero kapag tayong dalawa lang, call me Levi."
Napatango na lamang ako sa gusto niyang mangyari. Hindi na nakipagtalo pa. Pinagtuunan ko ng pansin ang aking pagkain. Hindi naman siya umalis sa harap ko at hinintay akong matapos. He made some calls in front of me. At tuwing may pagkakataon ay napapasulyap siya sa akin.
Nang matapos ako ay agad ko nang iniligpit ang aming pinag kainan para madala sa kusina at mahugasan. He's still taking some calls kaya naman dumiretso na ako sa kusina at iniwan siya doon. Nagsimula na ring bumalik ang iilang kasambahay sa kani-kanilang trabaho. Nang mailapag ko na ang mga hugasin sa lababo, doon pa lang ako nakahinga ng maluwag. Sa buong pag-uusap namin, ngayon ko lang na realize na gustong-gusto nang kumawala ng puso ko sa dahil sa kaba.
Hindi pa man ako nahihimasmasan ay may naramdaman akong presensya sa aking likod. Lumingon ako at nakitang papalapit siya sa akin. Hawak niya ang basong naiwan ko sa mesa.
"I'm sorry about what I said kanina sa poultry. I didn't mean it. I just got pissed so.." umiwas siya ng tingin.
Natigilan ako. I saw the glint of guilt in his eyes.
Pissed of what Levi?
Unti-unti siyang lumapit sa akin. Inilapag niya ang baso sa gilid ko habang ako'y natutulala.
"Please don't mingle with boys. I don't like it." he whispered.
"Apo, halika na. Maghahapunan na tayo," pag-agaw ni Lola sa atensiyon ko. "Susunod po ako Lola." "Oh siya, 'wag kang magtatagal." "Opo." Ilang oras na akong napapatulala dahil sa mga sinabi ni Levi sa akin kanina. Hindi pa yata iyon napoproseso ng utak ko. Why would he even tell me that? And he's pissed because I talked to Ivan? Bakit gusto niya ba ako? Pinilig ko ang aking ulo. Imposible. Narinig ko na ipapakasal siya sa iba. Masyado lang akong assuming. Though there's a little part of me that's hoping na sana tama nga ako. Everything is new to me, even this foreign feeling. Hindi ko na kailangan i-deny pa. My heart's jumping whenever he's near, ang kaba ko tuwing nagkakausap kami, ang mga titig niyang hindi ko masuklian.. I know.. I know already. Ayaw ko mang pangalanan iyon dati pa lang, simula nang sinagip niya ako, ngayon kaya ko nang aminin sa sarili ko that I'm a
Kay bilis lang ng mga araw. I run to hug my grandfather. Na miss ko siya dahil ilang araw din kaming hindi nagkita. Sabado ngayon kaya naman umuwi kami sa aming bahay. Nilapitan ko rin ang pinakamamahal ko na pusa. He gave my feet some headbutts. I miss him too. At mas lalo lang siyang tumaba ngayon. Binuhat ko siya at pumasok na kami sa bahay. The past few days, si Lolo lang ang nag-aasikaso ng lahat sa bahay. Sa bukid man hanggang sa mga alaga naming manok. I know he's lonely being alone kaya naman sumigla siya ng makauwi na kami. Since that day, when Levi ditched me, hindi ko na siya nakitang umuwi ng ilang araw. Hindi rin kami nagkita bago kami umuwi. Maybe he's too busy with his work and..fiance. Hindi ko maikakailang hindi ako nagtatampo sa ginawa niya. But I do understand. Kaya naman mas alam ko na saan ko ilalagay ang expectations ko at kung saan ako lulugar. Isang buwan lang naman ang aming summer break at
Hinihingal pa rin ako kahit na nakaakyat na kami. Hawak-hawak pa rin ni Levi ang kamay ko. Hinila ko iyon para kunin mula sa kanyang pagkakahawak pero nabigo ako. He's holding my hands firmly and amusement etched on his face while watching me. Tinitigan ko ulit siya ng masama. I even rolled my eyes. Napahalakhak lang ulit siya. "Medyo nahihirapan ka sa suot mo," puna niya nang makitang inaayos ko ang aking damit. "Hindi mo kasi sinabi na magha hiking pala tayo. Sana ay nakapag bihis ako ng mas kompotableng damit!" dabog ko. Ngumisi siya. Talaga lang Levi? Nakakatawa? "Gusto kong i-surprise ka kaya.." hindi niya itinuloy ang sasabihin. Kaya? Ngumiti lang siya at hinila ako papalapit sa tila isang cliff. My jaw dropped because of what I saw. Mula sa aming kinatatayuan, mabini ang hanging umiihip at tanaw na tanaw ang buong bay
Masaya akong lumangoy sa medyo malalim na parte ng sapa. Enjoy na enjoy ako sa lamig ng tubig. Kasalukuyan kaming nasa garden ng mansiyon. Saglit na bumalik si Levi sa kanilang bahay para kumuha ng pagkain namin. Simula ng mamasyal kami sa paborito niyang lugar, sunod-sunod na ang paggala naming dalawa. Nahihiya na nga ako dahil halos wala na akong ginagawa sa mansiyon. At ayos naman kay Lola na mamasyal ako basta..si Levi ang kasama. My grandparents are very fond of him. Hindi ko alam kung bakit. Kung titingnan, aliw na aliw sila kay Levi. At kung iisipin parang si Levi pa ang kanilang apo. Sa mga oras na magkasama kami, mas lalo ko siyang nakikilala. I saw his side that no one can see. Kaya mas lalo pa akong namamangha. I also met some of his friends. Kahit na hindi man ako makasabay sa estado ng buhay niya, panatag ako kahit papano na meron siyang mga kaibagan. Isang hapon noon, nang maisipan ng mga kaibig
Sumakit ang ulo ko kinaumagahan. Mabilis din ang tahip ng dibdib ko. Hindi na ako nakatulog matapos ang napakasamang panaginip na iyon. Gustong kong maiyak na hindi ko maintindihan. Dahil alam kong..may posibilidad magkatotoo lahat. Wala pang panaginip ko ang hindi nangyari.Huminga ako ng malalim. Imposibleng si Papa iyon. Baka namalikmata lang ako. Pero tila kay linaw ng mga pangyayari sa panaginip ko. As if I was destined to witness that scene. Bumangon ako at naisipang bumaba. It's 5:30 in the morning and I'm wide awake. Umpisa na din ng aming klase kaya naisipan kong magluto na lang ng almusal.Pagkatapos ay naligo ako at nagplantsa ng uniporme. Habang ginagawa ang mga dapat kong gawin lumulutang pa din ang isip ko. Ang tagal bago ulit ako nanaginip. Pero bakit..bakit?Naiiyak ako. Hindi ko dapat ipahalata iyon kay Lola. Siguradong pati siya ay maaapektuhan. Bago ako bumaba ay nagdasal ako kahit papano a
Sumalampak ako sa kama pagkarating. Pagod na pagod ako. Nakailang tawag si Levi sa akin pero hindi ko na muna sinagot at tuluyan nang pinatay ang cellphone ko.I'm drained. Exhausted. Mabigat din ang pakiramdam ko. Nakaraos man ako ngayong araw, hindi pa rin maalis-alis ang agam-agam ko tungkol sa aking panaginip. Dagdagan pa ng involvement ni Levi sa iniisip ko.Hangga't hindi ko nahahanapan ng sagot ang puwedeng mangyari, hinding-hindi ako mapapanatag.Nag-ayos ako ng sarili bago bumaba at maghapunan. Mamaya, tatawagan ko si Papa. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula pero dapat ay may gawin ako kesa sa wala. Imposibleng simpleng panaginip lang iyon. Paano kung..Napapikit ako. Ayokong mag-isip ng kahit anong masama. Hindi ko man madalas nakakasama ang ama ko, mahal na mahal ko parin siya. Pero hindi ko naman dapat balewalain lang ang panaginip ko.Matapos ang hapunan ay nais
Everything happens for a reason. No matter how hard things seem to be, there will always be a reason for it.I believe that everyone was born because they had something good and sole purpose for this world. Pinanganak mang buo o kulang, may ibang klaseng kakayahan o normal, mayaman o mahirap, lahat ay may dapat punan sa mundong ating ginagalawan.Nothing happens by chance or by means of good or bad luck. Siguro, sa una maraming tanong kung bakit nangyari ang isang bagay, o bakit ikaw ang pinili para maranasan iyon. But along the way, when we finally realized that the circumstances that we experienced are the things that make us who we are, acceptance will follow.And while we accept the things that life throws us, good or bad, we tend to understand everything. Regardless of the events, the people, the time, the pain, the happiness that we encounter, life is what you make it.Let me
A happy day. Yes, indeed it was a happy day for me. Hindi ko maiwasang mapangiti habang inaalala ang mga nangyari sa araw na iyon. Sa mga nagdaang buwan, nahaluan ng masayang disposisyon ang pang araw-araw ko. Tumingala ako at tila ba nakikisama ang mga dahon habang sumasayaw sa ihip ng hangin. Masaya. Sana mag tuloy-tuloy na. Napatigil ako sa paghakbang sa gilid ng kalsada at pinagmasdan ang mga taong nakakasabay sa pag-abang na pumitik ang berdeng ilaw ng traffic light para makatawid. “Shea!” Napalingon ako. “Dito na kami dadaan, see you tomorrow!" sabay kaway ng tumawag sa akin. I smiled again and can’t help to wave back at them. "Mag-ingat din kayo." The green light flashed at nagsimula nang gumalaw ang mga naghihintay. Nakisabay ako sa pag uunahan
Sumalampak ako sa kama pagkarating. Pagod na pagod ako. Nakailang tawag si Levi sa akin pero hindi ko na muna sinagot at tuluyan nang pinatay ang cellphone ko.I'm drained. Exhausted. Mabigat din ang pakiramdam ko. Nakaraos man ako ngayong araw, hindi pa rin maalis-alis ang agam-agam ko tungkol sa aking panaginip. Dagdagan pa ng involvement ni Levi sa iniisip ko.Hangga't hindi ko nahahanapan ng sagot ang puwedeng mangyari, hinding-hindi ako mapapanatag.Nag-ayos ako ng sarili bago bumaba at maghapunan. Mamaya, tatawagan ko si Papa. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula pero dapat ay may gawin ako kesa sa wala. Imposibleng simpleng panaginip lang iyon. Paano kung..Napapikit ako. Ayokong mag-isip ng kahit anong masama. Hindi ko man madalas nakakasama ang ama ko, mahal na mahal ko parin siya. Pero hindi ko naman dapat balewalain lang ang panaginip ko.Matapos ang hapunan ay nais
Sumakit ang ulo ko kinaumagahan. Mabilis din ang tahip ng dibdib ko. Hindi na ako nakatulog matapos ang napakasamang panaginip na iyon. Gustong kong maiyak na hindi ko maintindihan. Dahil alam kong..may posibilidad magkatotoo lahat. Wala pang panaginip ko ang hindi nangyari.Huminga ako ng malalim. Imposibleng si Papa iyon. Baka namalikmata lang ako. Pero tila kay linaw ng mga pangyayari sa panaginip ko. As if I was destined to witness that scene. Bumangon ako at naisipang bumaba. It's 5:30 in the morning and I'm wide awake. Umpisa na din ng aming klase kaya naisipan kong magluto na lang ng almusal.Pagkatapos ay naligo ako at nagplantsa ng uniporme. Habang ginagawa ang mga dapat kong gawin lumulutang pa din ang isip ko. Ang tagal bago ulit ako nanaginip. Pero bakit..bakit?Naiiyak ako. Hindi ko dapat ipahalata iyon kay Lola. Siguradong pati siya ay maaapektuhan. Bago ako bumaba ay nagdasal ako kahit papano a
Masaya akong lumangoy sa medyo malalim na parte ng sapa. Enjoy na enjoy ako sa lamig ng tubig. Kasalukuyan kaming nasa garden ng mansiyon. Saglit na bumalik si Levi sa kanilang bahay para kumuha ng pagkain namin. Simula ng mamasyal kami sa paborito niyang lugar, sunod-sunod na ang paggala naming dalawa. Nahihiya na nga ako dahil halos wala na akong ginagawa sa mansiyon. At ayos naman kay Lola na mamasyal ako basta..si Levi ang kasama. My grandparents are very fond of him. Hindi ko alam kung bakit. Kung titingnan, aliw na aliw sila kay Levi. At kung iisipin parang si Levi pa ang kanilang apo. Sa mga oras na magkasama kami, mas lalo ko siyang nakikilala. I saw his side that no one can see. Kaya mas lalo pa akong namamangha. I also met some of his friends. Kahit na hindi man ako makasabay sa estado ng buhay niya, panatag ako kahit papano na meron siyang mga kaibagan. Isang hapon noon, nang maisipan ng mga kaibig
Hinihingal pa rin ako kahit na nakaakyat na kami. Hawak-hawak pa rin ni Levi ang kamay ko. Hinila ko iyon para kunin mula sa kanyang pagkakahawak pero nabigo ako. He's holding my hands firmly and amusement etched on his face while watching me. Tinitigan ko ulit siya ng masama. I even rolled my eyes. Napahalakhak lang ulit siya. "Medyo nahihirapan ka sa suot mo," puna niya nang makitang inaayos ko ang aking damit. "Hindi mo kasi sinabi na magha hiking pala tayo. Sana ay nakapag bihis ako ng mas kompotableng damit!" dabog ko. Ngumisi siya. Talaga lang Levi? Nakakatawa? "Gusto kong i-surprise ka kaya.." hindi niya itinuloy ang sasabihin. Kaya? Ngumiti lang siya at hinila ako papalapit sa tila isang cliff. My jaw dropped because of what I saw. Mula sa aming kinatatayuan, mabini ang hanging umiihip at tanaw na tanaw ang buong bay
Kay bilis lang ng mga araw. I run to hug my grandfather. Na miss ko siya dahil ilang araw din kaming hindi nagkita. Sabado ngayon kaya naman umuwi kami sa aming bahay. Nilapitan ko rin ang pinakamamahal ko na pusa. He gave my feet some headbutts. I miss him too. At mas lalo lang siyang tumaba ngayon. Binuhat ko siya at pumasok na kami sa bahay. The past few days, si Lolo lang ang nag-aasikaso ng lahat sa bahay. Sa bukid man hanggang sa mga alaga naming manok. I know he's lonely being alone kaya naman sumigla siya ng makauwi na kami. Since that day, when Levi ditched me, hindi ko na siya nakitang umuwi ng ilang araw. Hindi rin kami nagkita bago kami umuwi. Maybe he's too busy with his work and..fiance. Hindi ko maikakailang hindi ako nagtatampo sa ginawa niya. But I do understand. Kaya naman mas alam ko na saan ko ilalagay ang expectations ko at kung saan ako lulugar. Isang buwan lang naman ang aming summer break at
"Apo, halika na. Maghahapunan na tayo," pag-agaw ni Lola sa atensiyon ko. "Susunod po ako Lola." "Oh siya, 'wag kang magtatagal." "Opo." Ilang oras na akong napapatulala dahil sa mga sinabi ni Levi sa akin kanina. Hindi pa yata iyon napoproseso ng utak ko. Why would he even tell me that? And he's pissed because I talked to Ivan? Bakit gusto niya ba ako? Pinilig ko ang aking ulo. Imposible. Narinig ko na ipapakasal siya sa iba. Masyado lang akong assuming. Though there's a little part of me that's hoping na sana tama nga ako. Everything is new to me, even this foreign feeling. Hindi ko na kailangan i-deny pa. My heart's jumping whenever he's near, ang kaba ko tuwing nagkakausap kami, ang mga titig niyang hindi ko masuklian.. I know.. I know already. Ayaw ko mang pangalanan iyon dati pa lang, simula nang sinagip niya ako, ngayon kaya ko nang aminin sa sarili ko that I'm a
Napabuga ako ng hangin. Iilan na lang ang mga manok na hindi pa nahuli. I look at them as they struggle with Ivan's hold. Tila ba hindi gusto ang panandaliang kalayaan nila. Medyo marami-rami ang nakawala kaya naman napahingal ako ng husto. Iilan din ang nahuli ko. Some if them are easy to catch while others are enjoying their run. Nang maubos nang ibalik sa kulungan ang mga nakawalang inahin, I realized na meron ding palang nakapuslit na tandang. He's quite aloof kaya medyo nahirapan akong hulihin siya. Sumuot pa sa bandang kakahuyan kaya hindi ko na nahabol. "Shea, hayaan mo na. Babalik naman 'yun dito. Ako na ang bahala diyan mamaya! " pagkuha ni Ivan ng atensiyon ko. I raised an approve sign on him. "Malapit ko nang mahuli. Asikasuhin mo na lang ang mga manok doon." Nag-aalinlangan pa siyang umalis pero sinenyasan ko siya na okay lang talaga. Nakita kong lumingon muna siya sa akin b
Huling araw na ng klase at kinabukasan ay summer vacation na. Sa susunod na taon ay Grade 10 na kami. Napakabilis lang ng panahon. Nag-aayos ako ng aking locker at kinukuha ang mga gamit na nandoon. Gagamitin kasi iyon ng susunod na Grade 9 students. Sa kabilang building na kasi ang magiging classroom namin sa susunod na pasukan.Natagpuan ko din doon ang aking diary. Sinusulatan ko iyon ng mga panaginip ko at kung kelan nangyari ang mga aking nagiging pangitain. Speaking of, simula nang maaksidente ako, wala na rin akong masyadong panaginip. Medyo naibsan na rin ang takot ko dahil wala naman akong mapapala kung patuloy na magpapakaduwag ako.Bukas na din kami magsisimulang mamasukan sa mga Chrysalis. I guess I can enjoy my summer vacation there kahit papano. May mga kanya-kanyang plano na din sila Aia at Maureen kaya hindi rin siguro kami magkikita-kita."Punta kaming Prague eh. Pero ayaw ko sanang sumama," Aia pouted.
Kinabukasan ay nagdesisyon na akong pumasok sa school matapos ang isang araw na pag-absent. Pinilit pa ako ni Lola na magpahinga pa pero tumanggi na ako. Marami na akong na miss na bagong lessons kaya ayaw ko nang madagdagan pa iyon.Pinagkaguluhan naman ako ng aking mga kaklase pagkarating ko ng classroom. Agaw-pansin kasi ang bandage ko sa ulo."Guys! Ano ba? Nakakadagdag kayo sa stress ni Shea. May nangyari lang kahapon, okay? Kaya alis na.. Alis!" pagtataboy sa kanila ni Maureen.I thanked her. Hindi din kasi ako sanay na pinagkakaguluhan. Ang nakakabigla lang ay dati parang wala naman silang pakialam sa akin. Pero ngayon biglang nagkaroon na. Meron talagang nangulit kung ano ang nangyari kaya naman napilitan akong magkuwento. Nasa labas kami ng room dahil sa isang outdoor activity. Tapos na ang grupo namin kaya naman nagkukuwentuhan na lang kami habang inaantay ang ibang grupo na matapos."Talag