May pag-asa pa ba na maging makatotohanan ang pag-ibig kung isa na lamang ang kumakapit sa relasyon? Paano kung ang pag-ibig ay ipinilit lamang? You can’t force someone to love you back. Love should not be taken for granted. A tragedy should be utilized as a steppingstone to become stronger— a source of strength. No matter what kind of challenges you may face, how painful your experience…you should stand firmly. The storm shall pass, too Lorie loves Lander so much, to the point that she puts Lander first in everything. Lander is her heaven even though she is his hell. Pinangako niya sa sarili niya na mamahalin niya si Lander hanggang sa huling hininga niya. But, will someone like Lander who doesn’t believe in love be able to open his heart and let Lorie in and accept her wholeheartedly? Lander hates Lorie down to his core. He thinks it's all Lorie's fault why all his dreams and plans were ruined. Marrying Lorie is just a big delusion. That's why Lander swears to himself thathe would feel nothing for Lorie but hatred and he would do anything to get Lorie out of his life.
View MorePaano mo ba malalaman ang tunay na halaga ng buhay? Kapag ba nasa bingit ka na ng kamatayan o ’pag naranasan mo na ba ang sinasabi nilang pangalawang buhay? Eh, paano naman ang sinasabi nilang pagmamahal?
Sabi nila, may iba’t ibang klase ng pagmamahal sa mundo. May pagmamahal para sa pamilya, may pagmamahal na para sa kaibigan, may pagmamahal na para sa karelasyon, may pagmamahal para sa sarili, at ang pinakamahalaga ay ang pagmamahal para sa Diyos.
Pero paano nga ba masasabi na nagmamahal ang isang tao? Kapag ba ito’y masaya? Kapag nasasaktan? Kapag nagsasakripisyo? O kapag handang ibigay ang lahat para sa taong mahal kahit hindi nito kayang suklian ang pagmamahal na binibigay mo?
May pagmamahal na masaya. May pagmamahal namang malungkot. May pagmamahal na nagsasakripisyo, at may pagmamahal na ipinipilit lamang.
Masasabi kong karamihan diyan ay naranasan ko na. Living my life is like living in hell. Tanging isang tao na lang ang kinakapitan ko sa buhay pero pati ang taong
iyon ay ayaw rin sa akin— gusto niya akong mawala sa buhay niya at maglaho na lamang na parang bula.
Kasalukuyan akong nasa bar ngayon para maglabas ng sama ng loob, masiyado na akong kinakain ng galit at inis, hindi para sa ibang tao kundi galit para sa sarili ko. Hanggang kailan ba kayang tiisin ng puso ang sakit? Hanggang kailan ba matututo ang puso na sumuko? Hanggang kailan ba kayang panindigan ng tao ang salitang PAGMAMAHAL?
Ako kasi, hindi ko kaya. Hindi ko kaya na mawalay sa kaniya kahit sobrang sakit na. Hindi ko kayang iwan siya kahit hindi ko na talaga kaya. Sobrang tanga ko na sa mata ng ibang tao pero ano bang pakialam ko sa sasabihin nila? Anong pakialam ko sa opinyon nila?
“Miss, may sundo po ba kayo? Magsasarado na po kasi kami, kayo na lang po ang tao dito maliban sa’ming mga crew.” Napatingin ako sa lalaking nagsalita sa harapan ko, hindi ko na siya sinagot pa at agad na tumayo kahit sobrang umiikot na ang paningin ko. “Tulungan na po kitang tumawag ng taxi,” aniya pero winagayway ko lamamg ang aking kamay bilang pagtugon.
“Thanks but no thanks. I can manage,” sabi ko na lang saka pinilit maglakad kahit na medyo hilo pa ako. Hindi ako lasing pero aminado akong may konting tama na rin ako. Lumabas ako ng bar at tiningnan ang paligid. Madilim– katulad ng buhay ko, walang tao– katulad ko nag–iisa.
Ilang minuto pa akong naghintay doon pero maski isang taxi ay walang dumadaan kaya napagpasyahan ko na lang ang maglakad, okay na rin ito dahil kahit papaano ay mawawala ang espiritu ng alak sa katawan ko at mabibigyan ng kapayapaan ang isip ko kahit papaano. Malamig ang simoy ng hangin, mayroon din akong kulog na naririnig. Mukhang uulan pa yata. Hanggang sa naramdaman ko sa aking balat ang ilang butil ng patak ng ulan.
Wala ako sa sariling napatingin sa madilim na kalangitan at hindi alintana ang mga malalaking patak ng ulan na galing sa kalangitan. Kasabay pagpatak ng ulan ay ang pag-agos ng luha ko na para bang nakikisabay ito sa nararamdaman ko. Unti-unti kong iminulat ang mata ko ng naaninag ko sa gilid ang liwanag. Liwanag na hindi galing sa street light, kundi liwanag galing sa paparating na sasakyan.
Dahil sa lakas ng ulan, mukhang hindi ako nakikita ng nagmamaneho nito, gustuhin ko mang umalis doon upang sagipin ang sarili ko, pero kahit paghakbang ay hindi ko magawa. Para bang nakadikit na doon ang aking mga paa. Totoo nga na kapag nasa bingit ka na ng kamatayan ay maaalala mo ang mga memoryang labis na tumatak sa iyong isipan.
Muli kong ipinikit ang mga mata ko kasabay ng pagpasok ng memoryang labis na nagpakirot ng puso ko.
“Can you stop this bullshits Lorei? Kailan ka ba gagawa ng walang kadugtong na problema? ” sigaw sa akin ni Lander ng subukan kong ayusin ang gripo namin sa banyo, sira na kasi iyon at may tagas na. Hindi na ako tumawag ng mag-aayos dahil sayang lang sa pera.
“I don’t know why dad let me marry a stupid like you. You’re so annoying… no, everything about you is annoying. So get out of my sight!” dagdag pa niya pero wala akong nagawa kundi ang tanggapin ang masasakit niyang salita at ngitian na lang siya.
“I don’t love you! Ano bang mahirap intindihin doon!? Tanga ka ba o sadyang bobo ka lang talaga!?” Isang araw, nag-away kami at tinanong ko siya kung may katiting ba na pagmamahal siyang natitira para sa akin pero nagalit na naman siya at binato ako ng mga masasakit na salita. Tulad ng dati, wala akong nagawa kundi ang tanggapin iyon at ngumiti na parang ayos lang ang lahat.
“Ry sino ’yong–” Naputol ang sinasabi ko ng biglang may kumapit sa braso ni Lander. ’Yong kasama niya kagabi at katabi niya matulog sa kama namin.
“Babe, let’s go,” sabi nito habang kapit na kapit sa braso ni Lander. Wala akong nagawa kundi ang sundan sila ng tingin hanggang sa makalabas sila. Nang tuluyan na silang mawala sa paningin ko ay agad akong nanghina at sunod-sunod na tumulo ang luha ko.
Mapait akong napangiti sa sasakyang sasalubong sa akin. Wala man lang akong masasayang alaala na mabababaon. Muli kong ipinikit ang mata ko at hinanda ang sarili ko sa pagtama ng katawan ko kung saan.
“Kailan ka ba mawawala sa buhay ko!?”
Ito na ’yon. Ito na ang pinakahihintay mo. Sana maging masaya na ang buhay mo. Maraming salamat sa sakit na dinulot mo.
Maagang gumising si Lorie upang maghanda ng almusal. Soot ang isang manipis na pantulog, at kulay pink na apron. Hotdog, ham and bacon ang kaniyang niluto, syempre hindi mawawala ang pancake na may chocolate syrup sa ibabaw. Kape ang paboritong inumin ng asawa sa umaga, habang gatas naman ang sakaniya. Lorie was the happiest woman when she married Lander. At sa mga araw, buwan at taong nagdaan, masasabi niyang wala siyang pinagsisihan na binigyan niya ito ng pangalawang pagkakataon at pinakasalan niya ito. Lander is caring, loving and thoughtful. Palagi siya nitong iniisip bago ito magdesisyon sa isang bagay at palaging kinukuha nito ang pagsangayon niya kapag may gagawin ito. But was he said before was true, he isn't perfect. They have a happy marriage life but its not always rainbows and happiness. Nag-aaway sila minsan sa mga bagay na hindi nila maintindihan parehas, lalo na kapag nagseselos ito sa mga kliyente niyang mayama
Unfortunately, love does not always provide you with the happy ending you desire.You might be deeply in love with someone and still know in your heart that they will never offer you the kind of attention and effort that you deserve. Knowing that you were merely supposed to make the other person better for the next person is one of the most difficult things to accept in life. It doesn't imply there was something wrong with you; it just means they lacked the tools to assist you to continue the healthy and happy relationship you desired. You may have had every intention of staying with this person for the rest of your life, you may even have plans with them, and you may have believed you'd discovered the love of your life, but you must understand that sometimes that is the only reason you cross paths with some individuals. Yes, you and that person we're meant to be together, but you weren't meant to stay together because they were simp
How difficult is to trust in God’ Timing and Blessing? Sometimes we want certain things and want it right now. But everything is awarded at the right time by God. Have patience, faith, and trust in God’s Actions! He has a plan for you and you will get it at the perfect time! Alas tres na ng madaling araw, tulog na si Cristel sa sofa habang tahimik na pinagmamasdan ni Lorie ang kulubot na muka ni Aling Cristina. Hindi niya maiwasang maluha sa tuwing naiisip niya ang pag mga pagkukulang niya sa tagapag- alaga. Itinuring siya nitong tunay na anak, at ito na rin ang naging pangalawa niyang ina. Si Aling Cristina na ang nagpalaki, pagbigay payo at nagpamulat sakaniya kung gaano kalupit ang mundo para sa mga taong mahihina. Si Cristina din ang gumabay sakaniya noong natututo pa lamang siya lumakad hanggang sa tahakin niya ang landas ng buhay may asawa. Ang tagapag-alaga na ang kasangga niya sa lahat ng bagay at nagiging unan niya sa oras ng ka
The purpose of life is not to be happy. It is to be useful, to be honorable, to be compassionate, to have it make some difference that you have lived and lived well and death refers to the end of life, we all go through this sad occurrence, and it is unavoidable. We have to accept death, but for as long as you are alive, you should live your life to the fullest and make sure to enjoy it. Buong gabi na hindi nakatulog si Lorie, sa kadahilanang iniisip niya pa rin ang lahat ng nangyari. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman. Ang bilis ng kabog ng dibdib niya, daig niya pa ang taong uminom ng dalawang tasa ng kape. Ang paghalik sakaniya ni Lander ay nararamdaman niya parin hanggang ngayon. Ang malambot nitong labi ay nararamdaman niya parin sa kaniyang labi hanggang ngayon. Ang paghawak nito sa kaniyang pisngi ay nagbibigay kilabot sa kaniyang buong sistema. Para bang kinuryente ang buong niyang katawan. "AHHHHHHH! KUM
The decisions we make have a significant impact on our lives. Make the proper decisions every day so we may live an authentic life that reflects who we want to be. Make decisions that are gutsy and bold. Making decisions is difficult, especially when the choice is between where you should be and where you want to be. Choices, Chances, and Changes are the three Cs of life. You must decide whether or not to take a chance, or your life will remain unchanged. Linggo na ang lumipas, naging maayos ang takbo ng buhay ni Lorie, sa wakas ay nakumbinsi na niya ang kaniyang sarili na muling buksan ang kaniyang puso at muling bigyan ng pagkakataon si Lander upang patunayan nito ang sarili. Wala namang sinayang na oras at panahon si Lander sa nagdaang mga araw. Nang gabing iyon ay naging maingay ang pag-uusap nila dahil sa pag-iyak ni Lorie. Madilim na gabi, malamig na simoy ng hangin. Kasabay ng pagsayaw ng mga sanga ng puno sa
The life cycle of a rose can be related back to our own lives. We go through phases of growth, pruning and rough winters that can leave us bare but in the end, we (like roses) will regrow and prosper again. MAAGANG gumising si Manang Cristine upang mag handa ng kanilang almusal, ganon na rin ang dadalin nilang pagkain—ngayong araw na kase magaganap ang plinano ni Lorie at Cristel na magiging bonding nilang tatlo. Sabay sabay silang nag salo-salo sa hapag. Wala namang mapaglagyan ang saya ni Cristel dahil sa wakas sa hinaba-haba ng taon ay muli niyang nakasama si Lorie sa hapag kainan maging sa mga galaan. Kung dati ay hanggang sa mall lang silang gumagala ngayon naman may balak silang pumunta sa Laguna upang mamasyal at magsaya sa Enchanted kingdom. Habang maiiwan naman si Marvy upang asikasuhin ang kumpanya. Ngayong bum
MALAYO pa lamang ay tanaw na ni Lorie ang isang malaking bahay kung saan nakatira ang tunay niyang magulang na si Marvy. Dalawang araw na ang lumipas, bago tuluyang makalabas ng hospital si Lorie. Habang naiwan naman ang pamilya ni Lander doon upang tapusin ang ilan pang mga test na isasagawa sa katawan ni Lander, dahil si Lander ang mas napuruhan sa nangyaring aksidente."May surpresa ako sa'yo." Wika ni Marvy. Napangiti naman si Lorie sa sinabi ng ama."Hindi na po ako makapag hintay." Sagot niya na may malalaking ngiti sa labi. Gusto niya agad malaman kung ano ang surpresang iyon."Naghihintay si Manang Cristina at Cristel sa bahay" sagot ng ama. Bahagya namang ngumiti si Lorie kahit na ang totoo ay hindi niya maalala ng itsura ng pangalang binanggit ng ama.Samantala, wala namang mapaglagyan ang halo-halong emosyong nararamdaman ni Cristina ng matanggap ang mensahe galing kay Marvy. Nung una ay h
KABANATA XIX: FLASHBACKS TULALA si Lorie na nakatingin sa pigura ng lalaking matagal na niyang gustong makita. Pagkamulat pa lang ng mata niya ay hindi na niya malaman kung ano ang nararamdaman. Iba't-ibang emosyon ang nararamdaman niya. Tuwa,lungkot,panghihinayang at kasabikan. Kahit na masama at panget ang mga ala-ala na bumalik sakanya,hindi niya masasabing lahat iyon ay panget. May mga suportado,mapagmahal at tunay siyang kaibigan at meron siyang Ama na mabait,naunawain at higit sa lahat ay maunawain. "D-Daddy" Unang banggit niya Hindi napigilan ni Marvy ang maging emosyonal habang nakatitig sa muka ng anak. Isa-isang tumulo ang luha sa kaniyang mga mata at saka maibilis na niyakap ang anak. Hindi maluwag,hindi rin mahigpit. Sakto lang upang maramdaman ni Lorie ang pagmamahal ng isang ama. Puno ng pananabik at kasiyahan ang puso ni Marvy. Binalewala niya ang mga katanungan sa isipan. Ang
ABALA ang lahat ng trabahador ng Esperro group of company, sa pamamalakad ni Lhinelle. Ngayong araw na kase ang ika-limang anibersaryo ng tagumpay nila sa industriya. Puno ng iba't-ibang kulay ng ilaw na nagpapadagdag sa ganda ng paligid. Ang mga upuan at lamesa at presentableng naka-ayo. Rosas ang ginamit na bulaklak na siyang nakalagay sa isang vase na nakapatong sa bawat gitna ng lamesa.Samantala,abala din sa pag-aayos si Lander— naghahanda sa pagpunta sa hotel kung saan gaganapin ang 5th year anniversary ng kumpanyan ng pamilya niya. Ganon rin si Marvy,masaya siya sa tagumpay na narating ng kaniyang kaibigan. Walang halong hinanakit o kahit na inggit. Dahil naniniwala siya darating din ang araw na magtatagumpay siya,kahit hindi kahit tayog at kasing bilis ng iba. Ang mabuting puso pa rin ang nagtatagumpay sa huli.May isang oras pa sa paghahanda. Lander is wearing a with polo and a black slacks and coat. Sim
Comments