TAHIMIK na sinusundan ni Freni sina Starry. Lumalayo na sila sa simbahan haggang sa biglang nag-iba ang kanilang paligid at napunta sa lugar kung saan napalot niya ang sanggol. The place was still the same. It still looked abandoned. Ilang metro mula sa kinaroonan nila, naglalandian ang dalawang ibon na hindi pamilyar sa kanya. They looked so much in love with each other.
Tiningnan ni Starry ang pinagmasdan niya. He smirked.
“Bakit tayo nandito?” nagtatakang tanong niya. As much as this place brought good memories (nakilala niya ang baby sa lugar na ito) but bad memories also emerged. This place made her feel that she was all alone.
She missed her mother. She missed Lilac. Gusto na niyang umuwi.
Namintana ang luha sa mga mata niya.&nbs
“Nacho, dito ka lang muna ha? Huwag ka na ring kumain,” bilin ni Freni sa bata. “May gagawin lang ako. Ngumiti sa kanya si Nacho. Iyon lang ang signal na hinintay niya at iniwan na niya ang bata sa mesa. Pinuntahan niya ang kinalalagyan ni Mercy. Tumayo siya sa gilid ni ng babae na abala na ngayon sa pag-re-retouch. Napakaraming pampaganda sa bag nito at uumagahin siya kung iisahin ang lahat i-identify ang mga iyon. In fairness dito, hindi ito makalat. “Mas lalo na ba akong gumanda?” tanong nito sa kasamang babae. Ibayong pagpipigil sa sarili ang ginawa ni Freni upang huwag lang sampalin ang babae. Wala talagang awa na babae. Hindi man lang nakaramdam ng konsensya sa pagsira ng buhay ni Lilac! Maganda nga at matalino ngunit kasing–itim ng pwet
SA GUARDHOUSE hinintay nina Freni at Nacho si Starry. Sa bawat paglabas ng mga estudyante sa San Benedicto University ay parang tinutusok ang kanyang puso. Parang tino-torture niya ang sarili sa ginagawa niya. Gusto na niyang bumalik sa pag-aaral at tapusin ang abogasya.Nagtataka man sa pagbalik niya pero hindi na siya tinanong ng bata. Ni hindi na ito humingi ng paliwanag kung bakit ang tagal niyang bumalik. Marahil naiintindihan nito ang pinagdaraanan niya. She was thankful for that.Kinalabit siya ni Nacho. “Gusto kong kumain.” Pang-siyam na taong gulang na ang katawan ng bata nang makabalik siya. Hindi ito nakinig sa sinabi niyang huwag nang kumain. Para bang takam na takam ito sa lahat ng pagkain sa cafeteria. Na para bang ngayon lang ito nakakain ng ganoong klaseng mga pagkain.
WALANG ANO-ANO’Y humagalpak ng tawa si Freni. Lumabas ang isang butil ng luha sa kanyang mata sa sobrang tawa. She couldn’t help it. Si Nacho? Isang bantay ng Ebrosirka? Ano iyon, child abuse? Child labor? There was no freaking way! Wala itong ginawa kundi kumain buong maghapon.Ginulo niya ang buhok ng bata nang mahimasmasan. “Hindi mo kailangang magpatawa, Nacho. Pero salamat din. I felt better.” Although she was still not sure if she would survive her first journey. Ngunit gaano nga ba kalawak ang Ebrosirka? Na kailangan pa ng apat ng bantay? How dangerous is this place?“Hindi ako nagbibiro. Isa rin akong mamamayan ng Ebrosirka at itinuturing na isang malaking kasalanan dito ang magsinungaling,” seryoso nitong turan.She waited f
MAGAAN ang mga hakbang ni Nacho na animo mas excited pa kaysa kay Freni. Pinahiram siya ni Starry ng backpack para lagyan nila ng mga pagkain, inumin at maging damit. Isang bagong t-shirt at pantalon ang suot niya, galing ulit sa lalaki. Kung hindi lang nito palaging pinapaalala sa kanya na papatayin siya nito kung may mangyaring masama sa bata, matagal na niya itong naging crush. Kaso…mas nauna niyang naramdaman ang inis rito kaysa pagkagusto. Hindi pa rin niya nakakalimutan ang ginawa nito sa kanyang kasamaan. So therefore, kahit na kamukha nito si Daniel Padilla o kahit na sinong artista sa balat ng lupa, never na magkakagusto siya sa rito. That sounds so wrong. Ibang usapan kapag hihingi ito sa kanya ng tawad. Baka pag-isipan pa niya.Hanggang ngayon, hindi pa rin niya sukat akalain kung paano nito nagagawang basta-basta na lang sumusulpot. Mabuti na lang at malakas ang kanyang puso at kaya pa n
MADILIM ang paligid na kinaroroonan ni Freni nang magising siya. Ang tanging ilaw lamang ay ang liwanag na pumapasok sa siwang ng kinalalagyan nila. That was enough for the sky to welcome her. Nakikita niya sa itaas ang pagkindat ng mga bituin sa kalangitan.Nakakabingi ang marahang pagpatak ng mga tubig. Nang dahan-dahan. Hindi niya alam kung saan banda iyon.Gabi na. Ibig sabihin matagal siyang nakatulog.Napatigil siya nang biglang bumalik ang lahat ng nangyari kanina. Si Nacho. Ang dragon. Ang pagkahulog nila. Dali-dali niyang hinanap ang bata upang mapatigil lamang nang makita ang isang bulto ng tao.Bumalot ang kaba sa kanyang puso. Paano kung isang kalaban ang taong ito? Paano kung huli na ang lahat? Paano kung nasaktan na nito si Nacho? Wala siyang pakialam
KAPWA TAHIMIK na tinungo nina Freni at Nacho ang daan palabas ng kweba. Mabuti na lang at walang anumang masamang nangyari sa bata. Kahit na hindi na siya pagbantaan ni Starry, alam niya ang responsibilidad niya sa bata. Poprotektahan niya ito sa abot ng kanyang makakaya. Ito ang kapatid na hindi niya naangkin. Palibhasa, nag-decide mama niya na tama na ang isang anak.Bago pa man sila nagsimulang maglakbay, nilagyan muna nila ng pagkain ang mga tiyan nila. Mas mabuti na iyong hindi kumakalam ang mga sikmura nila sa pagpapatuloy ng paglalakbay na ito.Nagpalinga-linga si Freni.Nasaan na ba iyong labasan?"Nacho, may alam ka ba sa kwebang ito?" Sabi nga nito, isa ito sa mga bantay. Baka nakapunta na rin dito ang bata."Pumunt
SA SUMUNOD NA mga oras, walang nagawa si Freni kundi tingnan ang lumalalang kalagayan ni Nacho. Inaapoy ito ng lagnat. Halos mapaso siya sa tuwing nilalagay niya ang kamay niya sa noo nito. Hindi na niya halos alam kung ano ang susunod niyang gagawin. She also uttered countless heartfelt prayers upang marinig ng Diyos ang panalangin niya. Baka kaawaan siya Nito at pagalingin si Nacho. She did not want anything bad to happen to him. Pinainom niya rito ang natitirang tubig na dala sa bata. Sa loob ng mga oras na iyon para siyang baliw na tinitingnan ang paghinga nito. Natatakot siya na baka hindi na ulit ito kumuha ng hangin. Malapit na namang lumaganap ang gabi. Sa ngayon, wala siyang pakialam kung matagpuan man siya ng mga alaga ni Sophia. Mas mabut
YUMUYUKO ang bawat taong nasasalubong nina Freni kapag nakikita si Master. Makikita sa mga ito ang paggalang sa lalaki.Pasimple niya tuloy na inamoy ang sarili.Napakislot siya.Nakakahiya ang amoy niya. Marumi na rin ang damit niya. Hinayaan niya itong mauna ng ilang hakbang. Mamaya, maghahanap siya ng bagong damit at maliliguan na rin."Master..." bati ni Alfonso.Napatingin ito sa kanya ngunit agad ding binawi."Tawagin mo ang manggagamot ng Ebrosirka," ang tanging sagot lang ni Master at nagtuloy-tuloy sa kwarto.Maingat nitong inilapag ang bata sa kama. "Sigurado ka bang matutulungan ng manggagamot mo si Nacho?" Tinanggal ni Fren
Tatlong taon ang nakalipas… SUMASAKIT NA ANG ulo ni Freni habang binabasa ang hardbound textbooks na hanggang two-inch-thick. Idagdag pa ang mga articles mula sa mga law articles, from different newspapers, and journals. Ang dami pa niyang mga essay exams na kailangan ang legible handwriting niya. Eh, dati pa siyang tamad when it comes to writing. Mas gusto pa niya iyong encoded. Halos wala ng pumapasok sa utak niya sa totoo lang. Nagtapos siya ng kanyang baccalaureate degree sa Political Science a few years ago and after that took an exam namely the Philippine Law School Admission Test (PhiLSAT) na isang prerequisites para makapasok sa basic law courses.
HIS LIFE? Dovee was asking for his life? Ano naman ang gagawin nito sa buhay niya? Sa lahat ng pwede nitong hingin, ang buhay pa niya?Master stared at him, with confusion evident on his face. Hindi na niya ito tinangkang itago pa. Gusto niyang ipabatid dito ang pagtataka niya.When she only stared at him with lopsided smile, Master asked, "Kaunti lamang ang tagal ng buhay ko, Dovee. Bakit mo gustong kunin ito? Can't you see I'm dying?" he said, softly. “You can hear everything, and I am sure you already know about my condition.”This woman was unbelievable. And he could not grasp how her mind works.Akmang nag-isip-isip ito.Inilagay nito ang isang daliri sa baba.
"Anong gusto mong ibigay ko?" tanong ni Master kay Dovee. "Do you want this kingdom? Or my treasures? Name it, Dovee. Napagtanto kong walang saysay ang lahat ng ito kung mawawala si Freni sa buhay ko." Kahit anong gustuhin nito, buong puso niyang ibibigay. Material things did not appeal to him anymore. Tumaas ang sulok ng labi ni Dovee. "Tama ka. Everything will be useless kapag namatay si Freni. Masaya ako at na-realize mo ang bagay na iyan." Pumalakpak ito. "Okay. Huwag na nating patagalin pa. Aalis na rin kami ng manggagamot. But before that, ibigay mo muna ang gusto." "Ano nga iyon? Ang dami mong sinasabi. Kailangan na naming puntahan si Freni. You're the one making it difficult, woman." "Napaka-atat mo, Master. Relax. Ano nga pala ang ibibilin mo, Si
MASTER WAS PACING BACK AND FORTH.Halos mabutas na ang sahig na nilalakaran niya. Dinamba pa rin ng takot ang kabuuan ng pagkatao niya. Takot para sa babae.Ilang oras ng nasa silid si Dovee at ang isang kasama nito. Habang ginagamot si Freni.He just hoped that she was still alive. Hindi niya kakayaning mawala ito. Mas mabuti pang siya na lang kaysa si Freni. Hindi niya kakayanin. Habang buhay niyang sisihin ang sarili oras na may mangyaring masama rito."Xanti? Ayos lang ba sila sa loob?"Pinatawag niya ang lalaki nang makarating sila sa palasyo. At hindi ito unalis sa tabi niya hanggat hindi nila nasisiguradong ayos na ang pakiramdam ni Freni.Hindi niya
NAHIGIT ni Freni ang hininga nang tumambad sa mga mata niya ang hitsura ni Nacho. Bumalik ulit ito sa orihinal nitong hitsura ngunit kapwa nakagapos ang dalawa nitong mga kamay ng tanikala at dumadaloy ang mga dugo sa iba’t-ibang sugat nito sa katawan.Napaawang ang bibig niya. Oh my goddess.Nacho was tortured. Pretty badly.Ano pa ba ang magandang explanation sa sitwasyon ng lalaki?Agad siyang dumulog dito at humanap ng kahit na anong makakaalis sa tali nito."The second guardian of Ebrosirka," bulong ng sirena.“Nacho,” asik niya. “Huwag kang mamatay. Kailangan ka ni Stephano sa tabi niya. Huwag mo siyang iwan.” Pin
NANLAKI ang mga mata ng babae sa sinabi niya. "Anong sabi mo?" tanong nito na animo hindi narinig ang sinabi.The mermaid heard her loud and clear. Inuutusan lang siya nitong ulitin iyon. And why not? She will give her what she wants. Madali lang naman siyang kausap. "I just said that you are a bitch. May problema ba tayo roon?" tanong niya.Rage nearly consumed her. "Ang lakas ng loob mong sabihin sa akin ang bagay na iyan? Kung tutuusin, pwede kitang patayin sa puntong ito. Sino ka ba? Isa ka lamang mahinang tao. Ni wala ka man lang angking kapangyarihan. At ikaw pa ang may ganang magsabi niyan? How dare you!"Nanginginig ang mga kamay ng sirena. Animo ilang sandali na lang ay sasaktan siya nito.If there was something Freni
THE ROOM did not have enough light so that Freni could see what was inside. But she knew someone was there. And he or she needed some help. Their help.However, the strong smell of urine and human waste attacked their noses.Napaubo si Freni sa tindi ng amoy."Papasok ka sa mabahong kwartong iyan? Amoy patay iyan, tao.""Hindi kita pinipilit na samahan ako sa loob. Kung gusto mong mag-stay rito sa labas at magbantay kung may papasok ba, you go ahead. Basta ako? Titingnan ko kung nasa loob ba ay ang kasama ko.""Nakakasuka ang amoy. Amoy palang, may warning na na huwag ka ng tumuloy.""Shut up! Tigilan mo nga iyang pagiging kontrabida mo sa buhay ko. Kung makaakto ka, daig mo
NAALIMPUNGATAN si Freni nang may dumampi sa kanyang mukha. Or nagkakamali lang siya. Parang haplos ang cheeks niya na hindi niya mawari. Slowly, she opened her eyes. Ang unang bumulaga sa kanya ay ang kadiliman ng kwartong kinalalagyan niya. The place smelled dust and dirt, and it hugged her nose, nearly choking her. She coughed a couple of times. When she finally calmed, inilibot niya ang paningin hanggang sa may mahagip na itim na mga bagay. Ganoon na lamang ang panlalaki ng mga mata niya nang makita ang mga aninong umaaligid sa kanya kapwa namumula ang mga mata at animo gustong-gusto na siyang kainin. Napaatras siya ngunit kaunti lang dahil sa pagkakagapos niya. Sa mga kamay. And it was made of steel.
MASAYANG kinukwentuhan ni Lilac si Nacho ng mga bagay na aasahang makikita ng bata sa mundo nila. Ang bata naman, animo nakikinig talaga sa kwento ng babae. Na para bang iyon ang unang pagkakataon nito na makapunta sa kabilang mundo.Ang galing lang talaga umarte ng bata.And what did he think? Na nakalimutan na niya ang ginawa nito sa kanya?Her longingness for him changed into irritation. Ganoon-ganoon na lang ba talaga iyon? Na kakalimutan na lang nito ang pag-teleport nito sa kanya sa panganib?Mayamaya ay napasulyap si Nacho sa direksyon niya. At ngumiti lang ito sa kanya.What the hell?Gusto niya itong sumbatan. Subalit hindi niya magawa dahil