LOGINShare
Chapter 16.1:
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Pabagsak akong umupo sa sofa pagkarating sa bahay. Pawisan at halos malumpo-lumpo na. Nanghihina ang katawan ko at bumabagsak ang ulo sa pagod at antok.
Hindi na rin ako nakapagpalit ng damit. Pagkatapos na pagkatapos ng pag-announce kung sino ang nanalo sa cheer dance competition ay umuwi na agad ako. Mabuti na lang at sa gym iyon ginanap kaya't hindi na namin kailangang bumalik sa classroom para maglinis pa.We won as the third placer overall sa 10th grade level. Ang first ay ang star section at second ang Delphinium."Ate, inuupuan mo si Eli!" Tinutulak ako ni Seira para umipod sa sofa.I groaned and lifted myself up wearily. She quickly picked up her barbie doll and glared at me before returning to her seat."And'yan na si Mama?""Wala pa.""Siya ba nagsundo sa'yo?""Sa bus ako sumabay, ate. Tumawag si Mama sa school para sabihing isabay ako."Nagmulat ako ng mata atRelated chapters
When The Sun Sets Chapter 16.2:
"I don't need you in my family. My daughters don’t need you. So please, just stop this... " Tahimik akong umakyat muli sa kwarto pagkatapos kong mapakinggan na pinatayan niya ng tawag si Felix. Ang kirot sa puso ko ay nagpapaalala sa mga panahong nasasaktan si Mama noong iniwan kami ni Papa. Sa mga panahong naghirap kami nang sobra.Hinihingal at pawisan ako noong magising. Ang basa sa aking pisngi ay ang nagbigay kumpirmasyon sa akin ng pag-iyak. My hands were shaking and cold. Although I was sweating bullets, my whole body feels like it was submerged in a bath of ice.Ang bangungot na matagal ko nang kinalimutan ay bumalik. Napahilamos ako ng mukha at tumingin sa labas. The ray of sunlight was already crawling inside my room from my open window. Mas lalo akong nanlamig. Hindi ko ba ito sinarhan kagabi?Bumaba ako sa kama at dahan-dahang nilapitan ang bintana. Maliwanag sa labas dahil sa banta ng araw. Ngunit malamig pa rin ang dapo ng hangin sa
When The Sun Sets Chapter 17.1:
"Ano ba, Sebi? Maliligo tayo sa pool, ano't mukha kang pupunta sa slumber party!?" iritadong sabi sa akin ni Rein.Nakasimangot kong tiningnan muli ang suot ko. I was wearing a long sleeve shirt and checkered leggings. My gaze shifted to her. Crop top rash guard at shorts ang suot niya. Mas lalo akong sumimangot noong mapagtanto ang kaibihan ng suot naming parehas.Sem break na namin at ngayon ang pinagplanuhan naming outing ng klase. Dahil hindi naman ako pala labas at gala, lalo na sa mga gan’to, wala akong damit na panligo katulad ng kaniya. Ang nasa isip ko lang ay ayaw kong umitim. Lalo na't tuwang-tuwa ang araw ngayon na nakasilip sa amin para tustahin!"Baka ma-turn off si Rafael sa 'yo n'yan!"I stilled when her words started to sink in inside my head. Mariin kong itinikom ang labi at pinasadahan ang suot. The mention of the slumber party made me realize how suitable my outfit is for that. Hindi ako mukhang maliligo sa pool.
When The Sun Sets Chapter 17.2:
Ang tumatawang si Atticus ang bumagsak sa tubig, kasunod niya si Jewel na nakangisi rin sa amin. Mukhang sila ang pair na sunod naming makakalaban. At determinado ang mga itong talunin kami."Go easy on my girl, Atticus," saad ni Rafael noong magkatapatan na kami.Ngumuso ito. "Kay Jewel mo sabihin dahil ikaw ang puntirya ko rito!""Walang easy-easy dito, Rafael. Kailangan niyo nang matumba at matalo." Ngisi ni Jewel.Tinapik ko ang balikat ni Rafael bilang senyas na sasakay na ako. Tinaasan niya pa ako ng kilay bago ngumisi. Muli siyang lumubog at nagmamadali akong sumakay sa balikat niya sa takot na maubusan siya ng hangin.Kaniya-kaniyang cheer ang mga kaklase namin sa aming mga pangalan. Ang mga nakasabayan namin sa outing mula sa kabilang school ay nanood, nakikitawa, at sigaw na rin sa aliw. "Ms. President!!!" sigaw ni Jewel at nagsimula akong itulak-tulak.My jaw dropped with her every push. Talagang de
When The Sun Sets Chapter 18.1:
Bumalik ako kanila Rein at Mavros na parang walang nangyari. I tried to go along with their conversation in the hope of removing that ill-feeling inside me. It hurts. So bad that I wanted to cry. When did I become so emotional?Ang pagbaling nila sa likod ko, ang pagngisi ni Mavros, at ang paglumukot ng mukha ni Rein ang naging pahiwatig sa pagdating ng taong gusto ko biglang iwasan.Rafael's touch made my heart skipped a beat. Hinagilap niya ang siko ko at marahan akong hinila palapit sa kaniya. The bitter feeling gradually ate away the sweet feeling for him. I recoiled and distanced myself from Rafael."Tara sa slide!" maligaya kong aya kanila Rein at Mavros. Hinila ko ang kanilang mga braso upang hindi na sila maka-angal. Hindi naman nila napansin ang ginawa kong pag-iwas dahil tuwang-tuwa pa silang nagsitakbo para makipagunahan."Tabi! Tumabi kayo!" sumisigaw na sabi ni Rein habang nagpapadausos sa slide. Noong
When The Sun Sets Chapter 18.2:
"Ano ba!" Hinampas ko ang braso niya sa bewang ko at pilit na nagpababa."Masusugatan ka—""Wala akong pakialam! Ibaba mo ako!" I demanded.Hindi niya ako sinunod. His steps were fast and heavy as he carries me. Paulit-ulit akong gumalaw at hinampa-hampas ang balikat niya. He would only groan and glare at me and I would always equal the intensity of his scowl.He made me sat down on the bench just in front of the resort, it was shaded by a big mango tree. Pagka-upo niya sa akin ay lumuhod siya sa unahan ko at kinuha ang aking paa. Pinagpagan niya iyon kaya't mabilis ko itong hinila palayo at sinamaan ulit siya ng tingin!"Bumalik ka na sa loob!" I told him. Nanatili siyang nakaluhod ang isang tuhod habang nakatingala sa akin. "What's wrong?""Wala! Iwan mo na ‘ko!""Siorse,”"Ako na lang ang aalis!" inis kong pahayag.I was about to stand up wh
When The Sun Sets Chapter 19.1:
Noon, hindi ko maintindihan kung bakit may mga taong takot sumaya. Kung bakit may mga taong nilalagyan ng limitasyon ang kaligayahan nila. Kung bakit sila natatakot sa kung anong magiging kapalit nito sa huli.Ang mabilis na pagdaloy ng panahon ang nagpapatunay na hindi natin kapit ang bawat pagkakataon. Gustuhin mo mang pigilan ang paglubog ng araw, wala kang kakayahang gawin ‘yon. Mananatili kang nakamasid, tinatanggap ang naging kapalaran sa araw na ‘yon. Maghihintay sa dilim habang umaasang sisilip ulit ang liwanag.Nanatili akong nakatayo at pinapanood ang paglubog ng araw. Yapos-yapos ko ang sariling braso dahil sa pag-ihip nang malamig na hangin. Ang ngiti sa labi ay may ka-akibat na kalungkutan. Bumaba ang tingin ko sa puntod na una kong binisita pagkabalik na pagkabalik ko sa Pilipinas. Ang malamig na pag-akap sa akin ng hangin ay nagsilbing yakap niya rin, dinadamayan ako sa kalungkutan at sakit na bumabalot sa buong puso ko.An
When The Sun Sets Chapter 19.2:
I pouted. "I'm kind of assuming that you're related to them.""Babe."I reached for his face and caressed it a little to remove his worry. Ang mga mata niyang humihingi agad ng paumanhin sa akin dahil sa hindi niya pagsabi ng tungkol doon. Ayos lang naman. It's not like he's required to tell me everything."It's fine. Let's go?" akag ko.Tila wala pa siya sa sarili noong tumango. Tumawa ako at binitawan na ang mukha niya, mabilis niya namang hinagilap ang kamay ko at hinawakn iyon. Saglit lang kaming nagpaalam kay Mama. Noon niya rin sinabi na uuwi na rin siya para asikasuhin ang mga inimbitahang mga bisita sa bahay at iintindihin ang mga hinanda para sa akin. Pinaalalahanan niya akong umuwi rin agad pagkatapos at tumango ako sa kaniya.Kabado na ako noong palapit na kami kanila Ma'am Zendaya. Ang mag-asawa ay tila nagulat pa saglit dahil sa kanila kami papunta ngunit agad ding isinuot ang malambing na ngiti. Nagtagal ang tingin
When The Sun Sets Chapter 20.1:
Kinatok ako ni Mama sa kwarto para gisingin dahil nasa baba na raw si Rafael. Inaantok pa akong bumangon at kinuha ang tuwalya saka dumiretso sa banyo para maligo.I just wore a simple maong skirt and V-neck gray shirt, pairing it with my black oxford shoes. I blow-dried my hair a bit before I combed it. Nagpulbo ako at muling sinuri ang itsura sa salamin bago nakuntento.Lumabas na ako sa kwarto bitbit ang folder ko na naglalaman ng school requirements for enrollment. Dinala ko na rin ang ID ko na laging nakasiksik sa wallet ko. Suot ko ang maliit kong sling bag para paglagyan ng iba pang mga importanteng gamit katulad ng cellphone at wallet.
Latest chapter
When The Sun Sets Chapter 47:
Hindi ko na nagawang magpaalam nang maayos kay Renz pagkatapos niya akong ihatid sa building ng condo ko. I only got to smile a bit and nodded at him when he bid his good bye. At least, I waited for his car to go before I turned my back and went inside.Tulala ako buong oras na hinihintay kong tumigil sa tamang palapag ang elevator na sinasakyan. At nang makarating nga sa condo ko, dumiretso na ako sa banyo at naglinis.Pumikit ako habang dinadama ang tubig na bumabagsak sa katawan ko mula sa shower. It's draining how I can still see his image right before I entered Renz's car.Why did he even take a step forward? As if he was going to approach me.Rafael... Kailan mo ba balak bitawan ang puso ko?At kailan ko ba babawiin?Huminga ako nang malalim. I should really go back to sleep and take a rest. Mawawala na rin naman 'tong pakiramdam na ito kinabukasan. Ang mahalaga ay hindi ako magtatagal at aalis na rin agad bukas.I was drying my hair with a towel when I remembered that I left my
When The Sun Sets Chapter 46:
“Let’s raise our glasses for the newlyweds as they share another sweet kiss as husband and wife!”Nakangiti kong itinaas ang aking kopita katulad ng lahat. When they finally kissed, noon lang namin mahinang ipinukpok ang baso ng kurbyentos upang gumawa ng tunog while cheering on them. Mas lalong lumakas ang hiyawan noong pinalalim ni Levi ang halik at humawak naman sa batok niya si Rein na nagustuhan ang ginawa ng asawa.Their kiss ended after a few more seconds. Patuloy pa rin ang pang-aasar sa kanila lalo na’t namumula si Rein, noon lang nahiya noong nagsisigaw na ang lahat.“What a very passionate kiss from Mr. and Mrs. Fernandez! Talagang kinilig ang lahat!”Hinarangan ni Rein ang mukha niya at pabirong hinampas ang braso ng asawa. Levi only laughed and held her waist to pull her closer, earning another batch of screams from us.Pagkatapos kumalma ng lahat ay umupo na rin kami. May mga server na dumating para
When The Sun Sets Chapter 45:
Noong tuluyan na akong makalayo sa kanila ay saka ko lamang sinagot si Kenzo. “What do you mean I have a new project?” Rinig ko ang pagsalin niya ng tubig mula sa kabilang linya. Taking his time, I even heard him sipping his water and his big gulp was as if on purpose to tease me. Napahaplos ako sa aking braso noong humangin, nilalamig kahit kasalukuyang tirik ang araw. Wala sa sariling ibinalik ko ang tingin sa kabilang panig ng simbahan at nakitang papaalis na ang lahat para dumiretso sa venue. Nanatili ang paningin ko sa partikular na pamilyang halos pinapanood din ng lahat. Rafael opened the door for Sianna and even held her waist to guide her inside. Nakagat ko ang ibabang labi noong marahas na tumibok ng aking puso dahil sa nakita. Rafael then reached for the back seat, probably to check on their son who was seated there. Pagkatapos ay nakangiti niyang isinara ang pintuan ng kotse at nagulat ako noong bigla siyang bumaling sa direksyon ko! Hindi
When The Sun Sets Chapter 44:
Long before I realized that I lost my way from the perception of my sanity, I gripped my hand as I try to go back to the right path.The rapid of my heart wasn't helping and an act of a claw clutching it in agony tortured me more.Kailan ko nga ba huling naramdaman 'to?Hindi ko akalain na makikita ko siya rito. Hindi ako sinabihan nila Rein at Mavros. Hindi ako handa!Huminga ako nang malalim. Trying to convince myself that there are no more reasons for me to be affected by the fact that he's here, I smiled a little and had my eyes straight to the altar.Dapat ay matagal na akong okay sa katotohanang ito. Dapat... matagal na rin akong nakalimot. Ngunit talagang imposible."Ayos ka lang?" mahinang bulong sa akin ni Mavros na siyang nasa tabi ko ngayon.Ngumiti ako at tumango. Ngunit mas lalong lumalim ang kunot sa kaniyang noo
When The Sun Sets Chapter 43:
“On behalf of LAX Airlines and the entire crew, I’d like to thank you for joining us on this trip, and we are looking forward to seeing you on board again in the near future. Have a nice day!”"Thank you." I smiled at the flight attendant who attended me when I asked for help with my baggage. Ngumiti siya sa akin at tumungo bago nagpaalam.Dire-diretso ang lakad ko hanggang sa marating ko ang station two at napagdesisyonang doon na muna tumigil para tawagan si Renz na siyang susundo raw sa akin. Ani Rein, hindi na raw pala sila makakapunta rito dahil baka mahuli sa kasal. Ayos lang naman sa akin dahil naiintindihan ko, mas makakabuti pa nga."Saan ka?" tanong ko kay Renz na siyang kausap ko na sa telepono."You don't see me?" he said. "Maghanap ka ng lalaking nagwawagayway ng kartolina. Kita na kita."Napangiti ako at agad na inilibot ang paningin sa paligid. Bahagya pa akong natawa noong makita si Renz na todo
When The Sun Sets Chapter 42:
The next day, my phone was bombed with notifications from Rein and Mavros. Some of my other friends sent me friend requests and accepted mine. Kahit si Kenzo ay nakita ko sa listahan. Bahagya akong natawa dahil doon bago tinanggap ang kaniya.Rein Liana: Ellei Rolloque Velasco. Sebi, ikaw ba talaga 'to? Ikaw ba 'to?Rein Liana: Sumagot ka naman, oh. Parang awa mo na, Sebi. Miss na miss na kita.Agad kong sinalo ang mga luhang tumulo kahit nangingiti dahil sa pagbabasa ng mga mensaheng pinadala nila.Maverick Rosu: Sebi... Ikaw ba 'to?Maverick Rosu: We miss you so much. We're here, okay? Nandito lang kami. Kahit nasaang lupalop ka man ng mundo ngayon, handa kaming pumunta kung nasaan ka man para damayan ka. Mahal na mahal ka namin, okay?Mavros: Thank you for reaching out again. Talk to us when you're ready. Nandito lang kami.Maybe at some point, I regretted leaving them behind and had them searching for t
When The Sun Sets Chapter 41:
The crowd applauded as I bow my head and waved my hands to bid my farewell after finishing my speech. Hindi rin naman kasi ako pwedeng magtagal sa platform dahil may mga susunod pa sa akin at may sarili-sarili kaming time limit."Congratulations!" maligayang bati sa akin ni Kenzo na siyang may bitbit pang bouquet ng mga bulaklak noong nasa backstage na ako.Malawak akong napangiti dahil doon at nagagalak na tinanggap ang bulaklak na ibinigay niya. He smirked and tugged my arm to finally hug me."You did fucking great! I'm so proud of my girl!"I chuckled and slapped his arm in a mocking way. Napakinggan ko pa siyang ngumisi bago humiwalay sa yakap at ginulo ang buhok ko."Do you want to eat somewhere, Lei? My treat."I winced and nudged him. "No lies?""I swear on my sister's grave."Ngumuso ako para pigilan ang ngiti at saka tumango bilang pagpayag. Dahil doon ay marahan siyang natawa bago hinaw
When The Sun Sets Chapter 40:
By recalling everything that happened, I realized how much of a regret burden me still up until the recent time.Seira… it feels like I am living with a different person now ever since we were discharged from the hospital.Samantalang sa mga araw na bumibisita ako sa psychiatrist, natutunan kong luwagan ang kapit sa mga ala-alang sumisira sa akin.“What about painting?” Dra. Sanchez suggested. “You told me that you’ve tried before and it helped. What about… we focus on this activity first?”As I go along with the flow of life, I have found the hidden existence behind the obstacles that forced me out of my zone.I stared at the blank canvas in front of me. My mind, in a whirlwind of spectacles, as I try to figure out what to do first. At that very moment, I’ve conceded that I’ve reserved myself to the gloam of my torment that I’ve wasted a year of my life trying to figure out how to heal
When The Sun Sets Chapter 39:
“It would be better if you’ll let her stay here for a while so we can monitor her as well. What she’s going through, Ms. Rolloque, isn’t the type to be neglected further.”I presented to be asleep the whole time that Aunt Luzette was talking to the Doctor who checked up on me. I didn’t have to hear her diagnosis because I have already confirmed it myself ever since I spot on the symptoms of it. From my mind’s less capability of keeping me sane to the bruises that I’ve inflicted on myself.After a few moments, the Doctor finally went out and left us inside the hospital room where I am at. I heard Aunt Rolloque sighing in defeat, too heavy that I feel like I was already starting to become a burden to her. But what can I do? Eto ako ngayon. Kahit ang sarili ko ay hindi ko na makontrol.“I know you’re awake,” aniya makalipas ang ilang sandali. Hindi pa rin ako mumulat at nagpatuloy sa pagpapanggap. Sh
