“นึกว่าจะไม่ถามแล้วนะครับ เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงหัวใจของทารกน่ะครับ” คำตอบจากอิดอนทำคุณพ่อคุณแม่มือใหม่อึ้ง “ได้ยินชัดไหมครับ?” อิดอนถามพร้อมรอยยิ้ม เมอร์ลินพยักหน้าหงึกหงักอย่างตื่นเต้น ไม่อยากจะเชื่อว่าเพียงสามเดือนก็ได้ยินเสียงหัวใจของลูกแล้ว แน่นอนว่ามันทั้งตื่นเต้น ดีใจและน่าเหลือเชื่อมาก ๆ
“อา สะดวกครับ... คุณจะมาอยู่กับผมด้วยใช่ไหม?” ประโยคหลังถามโจไซอาห์ที่ยืนอยู่ เมอร์ลินไม่อยากแอดมิดโรงพยาบาลคนเดียวเพราะมันทำให้เขาคิดถึงความทรงจำแย่ ๆ ในอดีต“อืม ฉันไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวหรอกน่า” แต่ลึก ๆ ในใจเขาเป็นกังวลมากกว่าว่าจะเกิดเรื่องบางอย่างที่อาจจะทำให้เขาต้องทิ้งเมอร์ลินไว้ที่โรงพยา
“...ตื่นเต้นนิด ๆ เลยครับ” พอรู้ว่าจะได้รู้เพศของลูก เมอร์ลินก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ หัวใจเต้นแรงกว่าทุกที“แล้วเรื่องอารมณ์แปรปรวนนี่จะหายไหม?” คำถามของโจไซอาห์ทำเมอร์ลินจ้องเขม็ง“หายสิ ช่วงนี้ก็จะเริ่มลดลงแล้วแต่ถ้าเพิ่มขึ้นก็เพราะแกล้วน ๆ เลย ทำตัวกับเมียดี ๆ ล่ะ” อิดอนบอกแต่อิดอนไม่รู้เลยว่าโจไ
“ฉันถามว่าแค่ชอบหรือไง”“ก็ชอบไง ไม่ชัดเหรอ”“แล้วถ้าฉันจะถามที่มันนอกเหนือกว่านี้ นายจะว่ายังไง?”“ถามอะไรครับ” เมอร์ลินพยายามควบคุมหัวใจและลมหายใจของตนเองให้คงที่ โจไซอาห์กระชับข้อมือภรรยาที่จับไว้แล้วดึงเข้าหากายเบา ๆ“ฉันจะถามว่านอกจากชอบแล้ว นายรั....”ผลุบ!เค้กสตอเบอร์รี่แสนหวานถูกป้อนจากมื
“แหม พ่อก็อยากจะพูดอะไรเท่ ๆ บ้าง แต่ก็ลองเก็บเอาเรื่องนี้ไปคุยกับเมียดู”“...เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณสำหรับบัตรและของขวัญให้เมียผม” โจไซอาห์ชูบัตรขึ้นแล้วเดินกลับมาที่รถ เอเวอร์เร็ตต์มองตามหลังลูกชายก่อนหมุนตัวเดินกลับเข้าด้านในของคฤหาสน์ มันน่าอายนิด ๆ ที่อยากจะเท่ต่อหน้าลูกแต่ลืมไปว่าเขาเองนั่นแหละท
“แล้วทำไมต้องให้อ้อนด้วยครับ? บ้าไปแล้วหรือไง”“เขินหรือไง? เขินที่จะอ้อนฉันเหรอ?”“แล้วคุณไม่เขินหรือไงถ้าผมขอให้คุณอ้อนบ้าง?” ถามกลับพร้อมมองหน้าคนด้านบนที่มองลงมา โจไซอาห์ยิ้มก่อนส่ายหน้าแล้วเริ่มทำในสิ่งที่เรียกว่า ‘อ้อน’ ให้เมอร์ลินดูว่าเขานั้นไม่เขินแม้แต่นิดเดียว“ที่รัก คืนนี้อาบน้ำด้วยกันนะ
“อา ใช่”“เหอะ ให้ตายก็ไม่มีวันไปอยู่หรอก แล้วถึงแม้เราจะเทคเอาคฤหาสน์หลังนั้นมาได้ ผมก็ให้ค่าเป็นแค่ที่พักสุดหรูเท่านั้น ไม่ควรได้เรียกว่าเป็นคฤหาสน์ครอบครัวหรอกนะครับ” แล้วเมอร์ลินก็ไม่รู้เลยว่าหากไปแล้ว เขาจะนอนหลับหรือเปล่า นอนในที่ที่ไอ้หมูเวรนั่นเคยอยู่น่ะนะ? คิดแล้วอยากจะอาเจียน“จริงสิ คฤหาส
“เสื้อผ้าของพวกเราน่ะค่ะ พอพี่เมอร์เปิดใจมาใส่เสื้อผ้าของผู้หญิง พวกเราเลยเอาชุดที่ใส่แล้วมันรู้สึกหลวม ๆ มาให้พี่ลองดูค่ะ” เวโรนิก้าบอกพลางเปิดฝากล่องที่แบกมาจากคฤหาสน์ของตนเอง เอมมิเลียก็ด้วยและแม้จะเป็นฝาแฝดแต่สไตล์การแต่งตัวค่อนข้างแตกต่างกัน มีเพียงชุดราตรีหรูหราที่สไตล์เดียวกัน“อ๊ะ ที่บอกหลวม
ฝ่ามือเรียวที่เหี่ยวย่นตามวัยวางกรอบรูปกรอบใหม่ลงบนโต๊ะที่อัดแน่นด้วยกรอบรูปมากมาย เศษกระดาษที่ถูกตัดถูกขยำรวบใส่ถังขยะ ก่อนจะยกถังขยะนั้นกลับไปไว้ที่ของมัน มารีแอนน์มองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันหลังให้เมื่อมีเสียงเรียก ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมแสงสว่างของช่วงสายสาดส่องเข้ามาด้านในกรอบรูปที่ติ
“พี่เมอร์ลิน เอ่อ ยินดีด้วยนะครับกับการแต่งงาน” อูรีเอลเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“เออ ขอบใจ” และเมอร์ลินก็ขอบใจห้วน ๆ เพราะยังไม่ชอบหน้าอูรีเอลเหมือนเคย“ผมรู้ว่านายเกลียดผม แต่ช่วยรับของขวัญชิ้นนี้ได้หรือเปล่า?” อิการาชิพูดขึ้นมาก่อนวางกล่องบางอย่างที่มีขนาดเท่าฝ่ามือลง เมอร์ลินไม่ได้แสดงท่าทางรังเกีย
เมื่อได้เวลาอันสมควร เรเธเซียก็ถูกเมอร์ลินอุ้มพามาที่กลางสนาม จากซุ้มแต่งงานกลายเป็นโต๊ะที่มีเค้กช็อกโกแลตและลูกสตอเบอร์รี่วางเรียงเป็นชั้น ๆ บนเค้กมีเทียนเลขสามปักอยู่พร้อมตัวอักษร HBD.SIASIA เขียนอยู่ ผู้คนมากมายที่รายล้อมล้วนเป็นคนที่รักหนูน้อยเรเธเซียคนนี้ แต่เสียใจด้วยที่ในสายตาของเรเธเซียมีแต่
“แต่เรเธเซียคงยังไม่รู้สินะว่าตัวเองจะเป็นพี่สาวแล้ว” พอพูดแล้วก็หันมองเจ้าหญิงน้อยที่สนใจแต่เล่นกับคุณลุงมาเวอริค เมอร์ลินยิ้มบางก่อนสายตาจะสะดุดกับใบหน้าที่ดูซีดเล็กน้อยของอิการาชิ ตามจริงไม่จำเป็นต้องใส่ใจ แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครมาตายในที่ของเขา เมอร์ลินจึงขอตัวแล้วเดินเข้ามาหาพี่ชาย“จะตายเหรอ? ถ้
‘ถ้าเซียเซียเห็นดาดี๊กับมามี๊จุ๊บ ๆ กัน เซียเซียต้องปิดตาแบบนี้นะคะ’ทั้งบอกและทำให้ดูเป็นตัวอย่าง การอบรมของคุณอาฝาแฝดก็เลยประสบความสำเร็จ ยกเว้นโอนิกซ์ที่ยืนจ้องตาแป๋ว ซึ่งแน่นอนว่ารามิเอลกับอิดอนได้แต่กำหมัดอยากซัดหน้าโจไซอาห์เหลือเกินช่วงเวลานี้นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขรองลงมาจากตอนเห็นหน้าลู
โจไซอาห์ทำให้พี่ชายอย่างมาเวอริครู้สึกอุ่นใจที่จะฝากน้องชาย แม้ความเป็นจริงเขาจะไม่มีสิทธิ์เข้ายุ่งเพราะทั้งคู่เคยแต่งงานกันแล้ว แต่พอได้รับหน้าที่พี่ชายจากเมอร์ลิน ความหวงน้องมันก็ทำงานเกินหน้าตาทันที“พ่อได้ยินและได้รับรู้ถึงความรักที่ลูกมีต่อภรรยา ขอให้พระเจ้าทรงมอบพรแด่ลูก” บาทหลวงกล่าวขึ้นพร้อม
เมอร์ลินอยากจะจับมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอดเพราะความน่ารักของลูกสาวและอยากขอบคุณฝาแฝด เพราะฝาแฝดเลยนะ เรเธเซียถึงได้น่ารักน่าชังและสวยสมเป็นเจ้าหญิงน้อย ส่วนมงกุฎดอกไม้นี้สองสาวก็คงร่วมแรงด้วยแต่น่าจะให้เรเธเซียได้มีส่วนทำมากกว่า คนที่บอกให้เอามาให้ก็คงเป็นสองคนนั้นอีก ซึ่งความเป็นจริงก็ตรงตามที่เมอร์ลิน
“อะไรล่ะ ว่ามาเลย พี่ให้เราได้ทุกอย่าง” มาเวอริคยกมือจับไหล่น้องชายแล้วบีบเบา ๆ หวังให้เมอร์ลินได้ใจเย็นลง“มันไม่มีโอกาสพูดแล้วนอกจากวันนี้เท่านั้น ผมเลยจะขอทำตัวเป็นน้องชายขี้แยครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะครับ” สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนยกมือทาบทับลงบนหลังมือพี่ชายที่บีบไหล่ตน “ตั้งแต่เกิดจนออกจากตระกู
เมื่อครอบครัวทางฝ่ายเจ้าสาวมาครบ ต่อไปก็เป็นครอบครัวทางฝ่ายเจ้าบ่าว รถเบนซ์วิ่งยาวมาเป็นขบวน คันแรกที่จอดเป็นของผู้นำตระกูลและภรรยาฝาแฝดที่ขนาบข้าง ตามด้วยลูกชายคนโต คนรอง คนกลางและลูกสาวฝาแฝด เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าครอบครัวนี้ไม่จำเป็นต้องบรรยายความหรูหราและความดูดีใด ๆ หากไม่นับเรื่องความดีของพ