Chapter 2: Hacienda Grande

“For the first time! Makakapunta rin tayo sa Hacienda Grande hehe!” Naka-sakay kami ngayon sa patrol ng mga mamang pulis papunta sa Hacienda Grande. Patay. 

Kita ko ang saya sa mga mukha nilang lahat. “Ano po bang meron sa Hacienda Grande?” Takang-tanong ko sa dalawang pulis na katabi ko dito sa likod ng patrol. 

“Iha? Akala ko ba taga roon ka?” Isang mamang may malaking tiyan at may pagka-moreno ang nag-tanong. 

“Hayaan mo na! Baka kasambahay…” sabi naman ng isang payat na pulis. 

“Hacienda Grande, from the word itself ‘Grande’ doon naka-tira ang pamilya Grande. Sila ang amo mo!” Naka-tingin pa sa taas si kuyang matabang pulis. 

“Hay! Your statement is wrong parekoy!” Sabat naman nang payat na pulis. Palipat-lipat ang tingin ko sakanilang dalawa. Hindi ko magawang makapag-salita dahil sa takot. Baka madulas ako… bigla pa akong barilin. 

“Hacienda Grande, ganito ‘yan iha… simula pa ng panahon ng mga kastila itinayo na ang Haciendang ‘yan. Vintage ika nga. Ang nagpa-tayo diyan ay ang pinaka-mayaman at ma-impluwensiyang pamilya. Sila ang Grande Family. Sa ngayon si Elias Grande ang namamahala sa Hacienda. AT! ‘Wag na ‘wag mo siyang mamaliitin! Siya lang naman ang may ari ng mga pinaka-sikat na kompanya dito.” Bigla naman akong kinabahan… mayaman na tao pala ang binabangga ko. Patay.

Tito? Nasaan ka na ba? 

“Oh iha? Gulat na gulat ka yata? Hahaha. Sabagay kung ako rin nasa posisyon mo magugulat ako. Balita ko mataas ang pamantayan para diyan. Kahit pagiging katulong ay isa ng mataas na posisyon basta maka-pasok ka diyan.” Natatawang sambit ulit ni Kuyang police na malaki ang tiyan. 

“Oh, pare dito na!” Nagmadali namang bumaba ang dalawang pulis na kasama ko at inalalayan ako. 

Pagka-baba… 

Wow. As in wow. 

Napapa-libutan ng puting mahahabang pader ang sinasabi nilang Hacienda Grande, hindi mo makikita ang loob pagkat pati ang gate ay kahoy. Parang mga pintuan sa simbahan. Tito…

Dumoble ang kabang nararamdaman ko. Habang ang mga pulis na naghatid sa’kin ay tulala at manghang-manga sa labasan ng Hacienda. 

“Hoy bawal dito!” Maya-maya pa ay may lumapit na dalawang guwardiya. Napa-balik naman sa ulirat ang dalawang pulis. Patay… 

“Ehem, nagmama-buti na nga lang kami bubulyawan mo pa?!” Galit na tanong ni kuyang pulis na malaking tiyan.

“Anong ginagawa niyo rito?” May dala-dalang baseball bat ang guwardiya at baril sa kanilang hostler. 

Gusto ko na lang tumakbo pero baka barilin nila ako. Tito where the h*ll are you?! 

“Inihatid lang namin ang bago niyong kasambahay. Kawawa naliligaw kanina sa Terminal!” Dahilan ni kuyang payat. Takang nagka-titigan naman ang dalawang guwardiya. 

“Kami ba’y pinagloloko niyo?” Galit na tanong nila at saka… saka TINUTUKAN KAMI NG BARIL.  

“WHAAT?” Napa-taas ng dalawang kamay ang pulis. Indikaayon na suko sila. 

“Hindi naman hiring ng katulong eh!” Palipat-lipat ang baril sa’min. Tito, pick me up! 

Halos matuyo ang lalamunan ko. Hindi ko magawang gumalaw. 

“Hoy ineng! Pinag-loloko mo ba kami?” Hindi maka-titig sa’kin ang mga kasama kong pumis kanina. Sino ba naman ang hindi matatakot? 

“H-hindi po.” Naka-taas na rin ang dalawang kamay ko. Kunot noo na ang dalawang guwardiya at ramdam ko ang galit sa bawat pag-lingon nila. 

“’Yan katulong? Eh ang ganda niyan eh.” Singit nang isang guwardiya. 

“Miss, ano bang kailangan mo dito?” 

Isip Cia.. Kinuha ko ulit ang papel na naka-lagay sa bulsa ng maong ko. It’s getting late. Baka lalong hindi ako makita ni tito pag nasa presinto ako. Binasa kong muli ang sulat. 

“S-si Antoñio G-Grande po.” Lie. 

Nagulat ang dalawang guwardiya at takang tinignan ako mula ulo hanggang paa. Sinenyasan ng isang guwardiya ang kasama niya. Tumango naman ito at saka pumasok sa guard house na linabasan nila. 

“Diyan lang kayo.” Utos sa’min ng guwardiya habang naka-tutok pa rin ang baril sa’min. 

“Opo boss. Napaka-secure talaga dito. Bulungan ng mga pulis habang naka-taas pa rin ang mga kamay. 

Ano ba ‘tong pinasok mo Ciara!!! 

Pinapagalitan ko na ang sarili ko sa aking utak. Iniisip ko na rin ang maaring mangyari dahil sa pagsisinungaling ko. 

“P-papasukin mo r-raw.” Bumalik ang guwardiya at diretsong naka-tingin sa’kin. 

“Diba, ano boss pasok rin ba kami?” Tanong nang mga pulis. 

“’Yung babae lang raw. Eto.” Inabutan bg guwardiya ng pera ang mga pulis. Kumamot naman sa ulo ang mga pulis saka tinanguan na lang ako. Sa isang iglap naka-alis na sila. 

“M-miss, halika.” Bigla-biglang bumukas ang dalawang malaking kahoy na gate. Bumulaga sa’kin ang isang bus. Itim na bus. Huminto sa tapat namin at saka bumukas. 

“D-dadalhin ka niyan sa loob.” Itinango ng guwardiya ang bus saka pina-sakay ako. Malamig na sa loob ng bus, walang tao. Madilim din. Napansin ng driver ang hindi konpa pag-upo.

“Magandang gabi iha.” Isang matandang driver. “Umupo ka na at aandar na.” Payo nito. Umupo naman ako sa tabi niya. 

Hindi ako maka-tingin sa driver o sa labas. Nakakahiya. Bakit ako naka-rating sa ganitong sitwasyon. 

“Ako nga pala si Alberto. Ang taga-maintain nitong Hacienda.” Hindi ako naka-ramdam ng takot sa boses niya. Komportable at magaan ang loob ko… 

“C-Ciara ho.” Unti-unti kong inangat ang paningin ko at nakita ang isnag lalakeng may putting buhok. Sa tantsa ko ay nasa 60 na siya. 

“Kay gandang ngalan.” Natatawang sambit niya. Tumango naman ako saka sinimulang tignan ang paligid. 

May mga maliliit na bahay sa isang malaking lupain, at may mga engrandeng poste din. Maraming puno ng buko kagaya ng sa Isla Atlan.

“Sino nga pala ang pasya mo?” Hindi ko ata kayang mag-sinungaling kay Mang Alberto… 

Naramdaman niya ang pagka-ilang ko kaya humingi ito ng tawad. Tumango na lang ako saka ibinalik ang panigin sa labas. 

Ngayon ay wala ng maliliit na bahay. Natatanaw ko na ang isang malaking mansyon. Kulay puti ang malalaking pader, at kulay brown naman ang kisame. Sa labas nito ay isang umaagos na fountain. Mas maganda ang landscape dito. 

Parang sa mga napapanood ko sa TV. Ay! ‘Yang TV na rin ‘yan ang dahilan kung bakit ako nandito. 

“Andito na tayo iha. Pasensya ka na uli ah?” Binuksan ni Mang Alberto ang pintuan. Alangan pa’kong tumango. 

“Aalalayan ka sa loob.” Paninigurado nito nang makita ang pagka-balisa ko. 

Agad-agad akong bumaba. Linilipad ng hangin ang buhok ko. Mas lalo pa itong lumipad nung umalis si Mang Alberto. 

Lalong lumaki ang mansyon sa panigin ko. At naririnig ko na din ang kaunting ingay galing sa fountain. 

Isang ale naman ang lumapit sa’kin ngayon. 

Kasing-edaran ito ni Mang Alberto, matangkad ako ng bahagya sakaniya. 

“Iha? Tara hinahanap ka ni Mr. Elias.” Taka man ay sinundan ko ang paglalakad nang ale. Pumasok kami sa mansyon…

Sala agad ang makikita pag-pasok. Mga malalaking sofa, isang malaking family picture at sa taas ay isang babasaging chandelier. Kita rin dito ang royal-themed na hagdan. Dalawang hagdan pa-akyat. 

“Tara?” Ipin-resinta ng matanda ang daan pa-akyat. Dahan-dahan akong umakyat. May pulang carpet ang nasa gitna ng hagdan kaya maingat ang bawat pag-tapak ko. 

 

Matapos ang pag-akyat sa mahabang hagdan naglalakad na kami ngayon sa isang pasilyo. Maraming paintings, mamahaling base at carpet. Sa kanang bahagi kami ng hagdan umakyat. Marami pang pasilyo sa kaliwa. Sa dulo ng madilim na pasilyo ay ang nagiisang pinto. Halatang mamahalin. 

“Kumatok ka iha ah?”

“Hindi niyo po ako tutulungan?” Ngumiti lang ang matanda at walang pasabing tinulak ako papasok sa kwarto. 

Malamig na hangin agad ang nag-welcome sa’kin, kulay dilaw ang ilaw ng kwarto at mayroong mga shelfs ng libro. Sa dulo nang kwarto ay isang swivel chair. At iba’t-ibang klase ng alak. Humarap ang swivel chair at nakita ko ang isang matanda. 

Nasa-70 ang kaniyang edad, may pagka-singkit...Nakita ko ang pangalan na naka-patong sa itaas nang lamesa. 

Mr. Troy Elias  Y. Grande 

Mukhang nakaka-takot ang itsura niya. Walang ka-emo-emosyon at diretsong naka-tingin sa’kin. 

“Maupo ka.” Umupo ako sa upuan kalapit ng lamesa niya. 

“H-hinahanap mo raw ang anak kong si Anton?” Naka-patong ang kaniyang mga braso sa lamesa at wala paring emosyon. 

“O-opo?” Naging pa-tanong ang naging sagot ko. 

“Matagal nang pumanaw ang anak ko.” Naka-ramdam ako ng lungkot sa boses niya. Pangugulila at sakit. Parang naramdaman ko nung mamatay si mama.

“A-alam ko ho…” 

“Ngunit bakit ngayo’y naririto ka?” Magka-dikit na ang kaniyang kilay. Akala siguro niya ay pinagloloko ko siya. 

Kinuha ko ang papel sa bulsa ko at inabot sakaniya... 

Tulad ng naging reaksyon ko—nandiri din siya sa amoy. Ngunit agad-agad niya ring binuksan. 

Kinuha niya ang salamin sa isang lalagyan saka nagsimulang basahin ang papel. 

Sa kalagitnaan nang pagbabasa niya, umiyak siya. 

UMIYAK?! 

Patuloy lang siya sa pagbabasa at walang pakielam kahit umabot na sa bibig niya ang luha. 

Nang matapos… 

“Gusto kong i-kasal kayo.”