Chapter 4

Medical Doctor

"Ana?" Sa 'di kalayuan, narinig ko ang tawag ng isang lalaki. Malalim ang kaniyang boses at napapaos pa ito. Luminga-linga ako at hinanap ang boses na iyon.

Nakatayo ako sa may patio ng simbahan ng San Agustin habang ang mga parokyano ay abalang-abala sa paglabas at pagpasok ng simbahan. May susunod pa kasing misa. Nag iintay ako kay Eros dahil nag cr muna siya.

May kumulbit sa balikat ko at nang bumaling ako sa kaniya, nakita ko ang isang lalaking seminarista na nakasuot ng black cassock, lace surplice at clerical collar.

"Martin! Kumusta?!" Hindi pa rin ako makapaniwala na si Martin Taguilaso, kaibigan kong seminarista ay nakatayo sa harap ko. It's been four or five years since I last saw him.

"Eto, buhay pa naman," ngumisi siya sa akin at pinagmasdan ang itsura ko. Madaming nagbago sa kaniya. Mas lalo siyang tumaba.

Nanlaki ang kaniyang mata nang makita niya ang sugat ko sa binti.

"Oh, anyare sa'yo?" Kumunot ang noo niya sa pag-aalala.

"Wala 'yan. Disgrasya lang," hindi ko pinahalata sa boses ko na kumikirot iyong tahi sa kaliwang binti ko.

"Anong wala lang? Nasugatan ka nga," ngumuso siya at nakita ko ang pag lungkot ng kaniyang mata.

"Kuya Martin, sino po hahawak ng krus?" May isang sakristang nakasuot ng sutana ang lumapit sa amin ni Martin. Hindi ko mapigilang ngumiti dahil ang cute ng bata. Siguro mga ten years old 'to.

"Si Vince ang hahawak ngayon," aniya sa batang sakristan. "Ikaw, suspended ka na ah. Mabuti na lang at paborito ka ni Father Marcus," kinamot ni Martin ang kaniyang ulo sa irita. Napangiti naman ako sa kaniyang sinabi.

Naalala ko tuloy noong nasa simbahan kami ng Santa Rosa de Lima sa Laguna, sobrang kulit nitong si Martin. Lagi siyang napapagalitan dahil late nakakapag serve o 'di kaya kapag may prusisyon at siya ang naka-assign sa kampanaryo, tunog nang 'do re mi' ang maririnig nang buong bayan. Dahil doon, one week siyang suspended sa pag serve. 'Di tuloy nakapag serve ng holy week.

"Ganon po talaga. Special e," pagmamalaki noong batang sakristan.

"Ganon po talaga. Special," pang gagaya ni Martin. Napahalakhak naman ako sa tawa at muntik ko pang mahampas ang braso ni Martin. Kahit kailan talaga, palabiro itong si Martin. Akala ko nga titino na siya dito sa seminaryo ngunit may mga ugali pa din talagang nananatili magbago man ang landas na tinatahak natin.

Luminga sa akin ang batang sakristan at nagpabalik-balik ang kaniyang tingin sa aming dalawa ni Martin.

"Kuya, girlfriend n'yo po?" Inosenteng tanong nang bata. Kumunot ang noo ko sa sinabi nung bata. Girlfriend? E seminarista nga 'tong si Martin. Paano magkakaroon 'to ng girlfriend?

"Anong girlfriend? Kaibigan ko 'to 'no!" Kinurot ni Martin ang tainga niya at inasar ang bata.

"Ikaw, gusto mong mag pari, dapat wala kang girlfriend. Patago lang," ngumisi siya doon sa bata. Patago?

So pwede silang magka-girlfriend?

"E'di secret girlfriend n'yo po si ate?" Sabay turo sa akin nung bata. I gave him a questioning eyes and pointed at myself if he's pertaining to me.

"Hindi ko siya girlfriend, Theo. Kaibigan ko 'to noong bata pa kami." Mahinahong sabi ni Martin. Tumango na lamang ang bata at muling tinignan ako.

"Ate ano po pangalan niyo?" His voice was filled with curiosity.

"Ana. Tawagin mo na lang akong Ate Ana," nginitian ko siya. Masyado siyang maliit para sa kaniyang edad. Siguro mga 4'8 lang ang kaniyang height.

"Pumuwesto ka na nga sa loob," mahinahong pinagsabiban ni Martin ang bata at dali-dali namang pumasok sa loob. Bumaling sa akin si Martin at ngumiti na lang.

"Pasensya na," he gave me an apologetic smile.

"Okay lang 'yun. Nga pala anong ibig sabihin mong patago lang?" Sumingkit ang aking mata habang sinusuri ang kaniyang reaksyon.

"Formation ang pagpasok sa seminaryo. Malaya kang lumabas kung ayaw mo na talaga," he paused for a moment and smiled out of nowhere. Probably remembering something.

"Mabilis lapitan ng tukso ang mga nasa loob ng seminaryo dahil iba ang landas na tinatahak mo sa karamihan e. Pinili mong sagutin ang tawag ng Diyos. It's not easy to be with him. Gusto mong lumapit ang loob mo sa kaniya pero pilit kang tinutukso ng demonyo palayo. Sa huli, kakaunti lang ang nagiging pari. Hindi naman sa pinagbabawal ang magkaroon ng girlfriend pero isa yan sa mga magiging dahilan nang pag tanggi mo sa tawag ng Diyos. Isa siyang tukso. Kaya huwag na lang," nagkibit balikat siya at saka tinigan ako sa mata.

Sumang-ayon ako sa kaniyang sinabi. Tama naman siya, baka mas lalo ka lang lumayo sa landas na gusto mong tahakin kung ipagpapatuloy mo lang ang pagtatago mo ng girlfriend. Naalala ko lang,

"Nagkikita pa ba kayo?" Tinitigan ko ang kaniyang mapupungay na mata.

"Hindi pa," he smiled. "Siguro, masaya na 'yon ngayon. Makita lang siya ng masaya, okay na ako," silence enveloped between the two of us. Hindi ko kasi alam kung ano ang sasabihin ko.

"Nga pala, sino kasama mo? Nagsimba ka lang mag-isa?" Luminga siya sa paligid na para bang hinahanap kung nasaan ang kasama ko.

"Lala," narinig ko ang malalim na boses ni Eros sa 'di kalayuan. Natanaw ko siya agad sa may gilid at tinaas ang aking kamay at kumaway sa kaniya. Nagtaka ako dahil nang pagkakita ko sa kaniya, kunot na kunot ang kaniyang noo at bakas sa kaniyang mata ang pagka irita.

He walked towards me and saw him glared at someone. "Let's go," aalis na sana siya ngunit gusto ko siyang ipakilala kay Martin.

"Wait lang, Eros," I held his wrist to stop him from walking away. Hindi ko na kailangan ng assistance niya tuwing maglalakad ako. I already have my crutches.

"Eros, this is brother Martin. A seminarian in the Augustinian congregation," Martin gave him a wide smile and offered him his hands to shake.

"Pleasure to meet you," he accepted his hands and gave him a nod.

"Si Eros. Friend ko sa Med School," pakilala ko kay Martin.

"Wow, future doctors," he said with a hint of amusement in his tone.

"Oo nga e. Sana maging doctor nga," biro ko.

Hindi pa rin ako sigurado kung magiging doktor ako. Buong buhay ko, wala akong kasiguraduhan. Kapag nag plano ako, iba naman ang magiging resulta. So why bother planning for your future? I always remind myself to prepare for the unexpected.

"Magiging doctor ka rin. Always ask for Divine guidance," dahil sa kaniyang sinabi, napawi ang lungkot na nararamdaman ko. His words of encouragement gave me strength. Kung kaya niyang harapin ang mga pagsubok sa buhay, kaya ko rin.

"Thanks!"

"Kumusta na nga pala sa parokya?" Aniya.

"Hindi ko na rin alam. Halos isang buwan na akong 'di nakakauwi. Ikaw? Kailan uwi mo?" Sunod-sunod kong tanong.

"Sa December pa. Doon na 'ko magpa-pasko," I nodded in response. "Sayang nga at gusto ko nang makita si Father Efren," dagdag niya. Ngumisi ako sa kaniya nang mabanggit ang pangalan ni Fr. Efren.

"Oo nga e. Galing talaga noon mag homily. Napaka bolero pa," sabay kaming tumawa nang naging topic namin si Fr. Efren.

Natigil lang kami sa tawanan nang marinig ko ang isang tikhim. Luminga ako kay Eros na taimtim na naghihintay sa akin.

"Sorry! Napa-sarap lang ako sa kwentuhan!" I gave him an apologetic smile. Nagmumukha na tuloy akong nanay. Tuwing may kakilalang nakikita, ang tagal ng kwentuhan.

His jaw clenched and looked away from me. "Punta na akong sasakyan," he coldy said and walked away from us. Weird.

"Pasensya na at kailangan ko na rin umuwi," I smiled at him.

"Sige, malapit na rin magsimula ang misa. Mag-ingat kayo sa pag-uwi," Martin tossled my hair and gave me a genuine smile. "Nawa'y pagpalain ka ng Diyos," he added and lightly pat my shoulder.

Tumigil kami saglit sa dorm ko para makakuha ng uniform at ng reviewer ko. Sa condo muna ako ni Eros nakitulog dahil masikip pa kasi sa dorm. Naiintindihan ko naman dahil ang hirap gumalaw. Nagsabi na rin ako kay France na dito muna ako at bukas na lang ako uuwi ng dorm.

"Here," nagtaas ako ng kilay kay Eros.

"I printed on this yellow paper some important details, quiz, and reviewer in Histo," he stretched his hands and gave me a bundle of yellow paper.

"Are you seriously giving that to me?" I pointed at the yellow paper he's currently handling to me. I can't believe he is giving me out his notes!

Pinaghirapan niya 'yon. I'd like to accept the offer because it's too tempting. May hiya pa naman itong mukhang 'to 'no.

He slightly nodded confirming that he's giving it to me. Napabuntong-hininga ako nang kinuha ko ang notes niya. "Thanks," I smiled.

I am currently sitting beside him, at his study area, in front of the walled city of Intramuros. The view is nice. City lights. Night life here is blooming.

I took a sip from my cup of brewed coffee that Eros gave me. Kapeng batangas daw iyon kaya matapang. I didn't put any cream. I like my coffee strong to keep me awake.

I scanned the notes he handed to me and boy I was amazed. His handwriting was clean and legible. Maayos ang mga highlights niya, and his lectures are all summarized. Important key points ang nakasulat dito. I tried to steal a glance at him.

He's too engrossed on what he is doing. Like me, his passion is to become a doctor, though I don't know what kind of specialization he wants to take. He is fitted at any field or maybe because I admire him so much that I can compliment him like that.

I didn't realize that I already scooped my face with my hands while my left elbow is resting on the table, staring at him, with a smile etched on my face. Damn that jawline and his perfect nose. He's like an angel in disguise.

He tilted his head on my side and gave me a questioning look.

"Why are you looking at me?" He said in a husky voice as he raised his eyebrow.

"I was just wondering if you have already decided what specialization you're taking," I blurted out, eyes still attached on his face. I couldn't help it.

Mahalata na kung mahahalata na may crush ako sa kaniya. Siguro naman alam niya na by now na crush ko siya.

"Not yet sure. Maybe Internal Medicine?" His forehead creased as he stared in front of the hustling and bustling city of Intramuros.

"You?" He then diverted his gaze at my eyes. I look up at the ceiling acting like I am thinking. It's not like I haven't decided what specialization I want to pursue.

"Hmmm. Siguro Pedia," ngumuso ako habang naka-tingin pa din sa taas. "I love kids," dagdag ko.

I smiled at the thought of taking care children. Sakitin kasi ako noong bata kaya lagi akong nasa pedia. Dahil sa pedia ko, I realized that I wanted that kind of job for my future.

Sabi ng iba, dapat nag business na lang ako. Malaki kita. Easy money din. Nagtrabaho ka nga para makaipon nang pang gastos. Kapag nag doctor ka kasi, malaki ang ilalabas mong pera.

Four years pre-med, four years med school, board exam, residency and if you want to expand your knowledge in different fields, then you'll have to take fellowship. Being a doctor is a never-ending study. Everyday there would be a new case that differs from the rest. Magugulat ka na lang na ganito ang nangyari sa pasyente mo. It's a risk that you have to take.

Ganito ako sinanay ng nursing school, at bilang isang RN. Countless of case studies are presented every quarter. Mas lalong lumala noong nag med school. But hey! At least I know the process.

"You like kids?" He asked as his voice cracked between words.

I nodded in response. "I don't like children before but after my exposure to the community, and countless MMDST, they're not that hard to approach. Lahat ng sabihin mo, maniniwala sila sa'yo. That's how easy it is to teach them. Ikaw ba? Gusto mo rin ba sa mga bata?" I asked.

"Depends,"

"Depende saan?" Kumunot ang noo ko nang tinignan ko siya.

"Depends on the attitude of the kid. Some kids are too annoying," he shook his head.

"I see. Pero paano kung may anak kang makulit?" I innocently asked.

"Hahayaan mo bang lumaki ang anak mo nang makulit?" He plastered a smirk upon saying that.

Napaawang ang labi ko't bahagyang nanlaki ang mga mata nang marinig ang kaniyang sinabi.

Tama ba pagkakarinig ko?

Is he... Is he pertaining to my future child? Pero ang tanong ko ay yung sa kaniya diba? Hindi. Mali lang pagkakarinig ko. Isang linggo na akong hindi naglilinis ng tainga.

A long awkward of silence enveloped the room. I don't know what's the right word to say.

Walanjo. Anong sasabihin ko? Ha? Happy Birthday kagawad.

Narinig ko ang tikhim niya at nagsimula na ulit mag-aral.

"Sorry about that," he whispered to himself, enough for me to hear it.

It was such an awkward encounter. I couldn't even properly state my side after weeks. Lumipas na lang ang mga araw na hindi kami nag-uusap. It's been three weeks since I last saw Eros. Naging abala ako sa pag-aaral nitong mga nakakaraang linggo. Busy siya, busy din sa pakikipaglandian doon sa babaeng nakita ko sa club.

Hindi ko na inintindi si Eros dahil sumakit yung tahi ng sugat ko noong isang araw kaya pumunta pa ako sa bahay ni Dr. Almenanza para ipa-consult.

"Hindi ka naman umiinom ng alcohol, right?" I nodded in response.

Nakaupo ako sa examination table dito sa kaniyang clinic. Seryoso niyang inoobserbahan ang tahi ko. Wala na itong gauze pad pero kumikirot pa rin ito. Ginala ko ang aking mata sa clinic niya dito sa bahay. Earl is a general surgeon resident at St. Alphonsus Hospital but he has his own clinic in his house. Tawag niya dito ay clinic but it looks more like an office to me. May examination table sa gilid kung saan ako nakahiga ngayon. Mayroon din timbangan, book shelf na punong-puno ng libro at desk.

Pagkatapos niyang i-check up, he escorted me to sit beside his desk. Tinulungan niya akong makaupo sa isang black arm chair. Umupo naman siya sa kaniyang swivel chair at seryosong nagsusulat ng reseta para sa akin.

Nakapatong sa lamesa niya ang kaniyang desk name plate na gawa sa marmol.

Earl Henreed Suarvaez Almenanza PT, MBA, MD

I smiled upon seeing his three titles after his name. The title of MD (Medical doctor) is every med students dream. Dalawang letra na pilit na pinaghihirapan. Balang araw, makikita ko rin iyan sa aking pangalan.

How time flies so fast. Parang noon, iniyakan ko pa ang pag-abot ko sa pangarap kong makuha ang RN. Now, I am pursuing a new path.

"Why are you suddenly smiling?" Earl is now leaning on his swivel chair, arms crossed, staring at my smiling face.

"Nothing," I said as I shooked my head.

Inabot niya sa akin ang reseta at ipinaliwanag kung kailan ko ito iinumin. Tumango na lamang ako sa mga sinasabi niya. Mostly, the medication is OTC. Maarte lang 'to at binigyan ako ng dosage na dapat kong inumin para accurate.

"Magkano fee?" Tanong ko kay Doc habang kinukuha ko ang wallet sa aking bag.

"No need," he simply shrugged. Ngumiwi ako sa sinabi niya at tumingala sa mukha niyang nakangisi. Totoo ba?

"Nakakahiya. Ito na. Pabebe mo pa e," ang totoo, ako yung pabebe. Gusto ko rin naman ng libre pero magpa hard to get muna tayo.

"Ako pa pabebe?" Nakahalukipkip siyang tumitig sa five hundred peso bill na inaabot ko sa kaniya.

"Keep it. Libre lang kapag importanteng tao," he then winked at me. Uminit tuloy ang pisngi ko ng sabihin niya sa akin iyon. Tumango na lamang ako at tumayo. Gamit ang crutches, inilalayan ko ang sarili ko.

"I think you can walk without crutches. Why don't you try walking?" he suggested.

Ngumiwi ako sa sinabi niya, "Nakakatakot naman!"

"I am also a licensed PT, you don't trust me?" Ngumisi siya.

"Kapag ako nahulog ikaw ang una kong sisisihin,"

"Yah, yah... sumuporta ka muna dito," naglahad si doc ng isang tungkod sa akin. "Slowly, you'll learn how to walk properly again,"

Hawak ko ngayon ang kamay ni doc nang tanggalin niya ang crutches sa kaliwang braso ko. Ipinalit niya ito nang tungkod. Medyo nawala ang balanse ko nang hawakan ko ito. Mabuti na lang at nakahawak ang kanang kamay ko kay Earl.

"Careful," malambing niyang sabi.

Kinagat ko ang ibabang labi at tumango na lamang. Nagsimula akong maglakad. Dahan-dahan kong inangat ang kaliwang binti ko ngunit napangiwi ako nang kumirot ang tahi. I endured the pain instead. Gusto ko maging normal ulit ang paglalakad ko. Ako ang nahihirapan para kay France na lagi akong inaalalayan. She's a registered nurse but I am not her obligation.

Like what he said, slowly, I'll learn how to walk again. Trenta minutos pa lang ang nakakalipas sa paglalakad ko sa loob ng kaniyang clinic ay nagiging normal na ulit ang aking paglalakad. It's still painful but it is bearable.

"Good. I think you can walk with a cane instead of crutches," aniya.

"Pwede na ba?" Luminga ako sa gawi niya. Napalunok na lamang ako nang makita siyang nakahilig sa kaniyang desk na nakapamulsa.

"Yup. Still bearable right?"

Tumango ako.

"Nasaan nga pala si France?" tanong niya, nang inayos niya ang kaniyang tayo at naglakad patungo sa pintuan.

"Thirty minutes naandito na 'yon. May binili lang," pinagbuksan niya ako ng pinto at nilahad niya ang kaniyang kamay para ma una na ako sa paglabas.

"Kain ka muna,"

"Busog na ako," I lied.

"Linyahan ng mga bisitang gutom," tumawa siya ng malakas habang ako naman ay napangiwi sa sinabi niya.

"Bwiset," sabay hampas sa kaniyang braso.

"Umupo ka na sa dining. Naghanda si manang ng merienda," naglakad akong mag-isa papuntang dining area. Umakyat muna kasi si Doc sa kaniyang silid. Saulo ko na rin naman itong malawak na mansyon nila. Lagi kaming pumupunta dito ni France para magpaturo kapag hindi siya busy.

Their house has this modern tropical vibe. They have plenty of greenery outside. The house has a wood accent. The veranda of their house is where we usually study. It's warm outside yet the cold air can subside the heat of the sun. The ground floor is mostly surrounded by glass doors that has wooden frame on it. It is a good place to relax.

"Ana! Mabuti na lang at napadalaw ka," sinalubong ako ni manang sa pamamagitan ng beso.

"Nagpa check up lang ho ako," kinamot ko ang aking ulo.

"Nako! Kinuwento nga sa akin ng alaga ko nangyari sa'yo! Sanay gumaling na iyang sugat mo," ngumuso siya sa sugat ko sa binti.

"Oo nga po," nginitian ko na lamang siya.

"Maupo ka na," nilahad ni Manang Fely ang isang upuan sa round table. Umupo ako doon at isinandal ang tungkod ko sa katabing upuan. May tubig nang nakapalag kaya sumimsim muna ako.

Naglapag si Manang ng iba't ibang klase ng pagkain sa lamesa. May carbonara, lumpiang gulay, cupcake at grape juice.

"Maraming salamat po," nginitian ko si manang habang ihinahanda ko ang mga kubyertos na gagamitin ko.

Para na akong naghapunan sa mga hinanda ni Manang Fely. Kaya gusto ko rito sa mansyon ng mga Almenanza e! Mabubusog ka talaga dito.

"Kumain ka ng marami ah!" Tinapik ni manang ang aking balikat saka umalis papuntang kusina.

Natira akong mag-isa sa round dining table nila. Luminga-linga muna ako kung may tao ba.

Teka, ba't ba ako na-pa-paranoid? E bisita ako ni doc?

Pasyente kasi.

Hindi tuloy ako makakain kasi wala siya. Nakakatakot! Para akong gumagawa ng krimen! Hindi naman po ako kasapi ng eat and run gang.

Narinig ko ang pagbukas ng main door nila kaya napatalon ako sa gulat. Hindi ko naman makita ang entrance dahil medyo malayo ang dining sa porch nila.

"Athanasia?" Isang malumanay na boses ang aking narinig sa 'di kalayuan. Bumaling ako sa aking likod at tumambad sa aking paningin si Tita Georgina, ang mommy ni Earl. May kaunting kulubot na sa ibang bahagi ng kaniyang katawan ngunit taglay pa rin nito ang kaniyang kagandahan.

Walang bahid ng abong kulay ang kaniyang buhok. Mukha siyang thirty years old sa kaniyang kagandahan. Pointy nose, bow lips, round deep set eyes, soft angled brows, ivory skin, perfectly carved jaw line and what defines her more is her clavicle. Her beauty is the epitome of elegance.

"Good evening po, Tita," hindi na ako nakatayo dahil kailangan ko pa mag tungkod.

"I heard what happened to you. Feeling better already?" she said with a hint of concerned in her voice.

"Opo. Nagpa check up lang po ako kay Doc Earl," I gave her a small smile.

"That's good. Nasaan na ba ang anak ko?" Umupo siya sa tabi ko at nilapag ang kaniyang coach bag sa tabing upuan na bakante.

"Nasa taas po," kumuha siya ng carbonara at naglagay sa kaniyang pinggan.

"Ma?" Narinig ko ang pagtawag ni Doc Earl sa kaniyang ina. Naglakad siya patungo sa amin at b****o sa kaniyang nanay.

"I didn't know you're already here," Tinanggal niya doon ang tungkod na sinandal ko at umupo siya sa aking tabi.

"I just got home. How's your day?"

"Good," aniya ni Earl. Naglagay siya ng carbonara sa kaniyang pinggan bago lagyan nang carbonara ang plato ko. Dinamihan pa niya ang paglagay.

"That's enough. Baka 'di ko maubos," mahinhin kong pagkakasabi. Muntik nang umapaw ang pasta sa plato ko.

"Huwag kang mahiyang kumain, Ana. Eat all you want," ngumisi sa akin si Tita Georgina at saka nagtawag ng katulong.

"Ate Tere! Pakilabas nga ang champagne," aniya sa isang katulong na nakauniporme. The girl bowed and left the room.

Kumain na lamang ako ng payapa sa hapag habang nag-usap ang mag-ina tungkol sa kanilang business na wala naman akong maintindihan.

Naging awkward kasi nasa gitna pa ako ng dalawa. Mukha tuloy akong patay gutom dahil kumakain lang ako dito.

"I am still arranging the papers of our land in Batangas. I know this is a sudden project but is it okay if you attend the meeting with DGC?" aniya ni Tita Georgina kay Earl.

"Has the board already decided about this? It's Batangas we are talking about, Ma. It's not a good place to put up a commercial building there. Livelihood there revolves in farming." sagot ni Earl.

"I know dear but the place is slowly developing. Plus, there are no conventional market." Tumikhim si Earl at bumaling sa akin.

"Sorry, we shouldn't talk about business here." aniya ni Earl sa kaniyang ina.

"Okay lang. Masarap naman pagkain! W-wala akong naiintindihan,"

Hala?! Ba't napaka bobo ko?! Bakit ko sinabi 'yon?

Mabuti na lang at dumating na si France ng mga ilang minuto. Nakikain din siya. Ganoon kami ka-kapal. Kilala na naman kami ni Tita Georgina at Tito Carlos, daddy ni doc Earl.

"Hoy Ana! Tulala ka na naman." France waved her hands at my face. "Ano na naman ba iniisip mo? Hayaan mo na 'yung exam kanina. Wala din naman akong nasagot sa enumeration" nag tuhog siya ng kikiam at sinubo iyon.

"Sorry. Wala akong masyadong tulog," I said as I cleared my throat. Gaya ni France, nag tuhog din ako ng kikiam at sabay itong sinubo. Nasa canteen kami ngayon. Nagsisi pa nga ako na bumili ng kikiam sa loob ng school dahil mas masarap yung sauce doon sa pinagbibilhan ko sa labas.

"Makakatulog na din tayo dahil undas break na!" Napalakas nang unti ang boses niya at nagtaas pa nang kamao sa ere. Mabuti na lang at kami lang ang nandito. Nakakahiya 'to.

"Anong undas break? Magbasa ka! 'Di pa tapos ang sem uy," Reklamo ko sa kaniya.

"Anong plano mo?" I asked as I played with my food. Wala ako sa mood ngayon. Hindi ko nga alam kung itutuloy ko pa ba ang med dahil feeling ko, bagsak ako.

Ano ka ba? Walang susuko.

"Babalik lang ako sa Cavite. Ikaw ba?" Nilabas niya yung hydroflask niya at uminom doon.

"Uuwi akong Laguna," I nonchalantly said.

And just like that, undas break na namin. Wala na akong tungkod dahil nalalakad ko na yung kaliwang binti. Nag drive ako pauwi ng Laguna gamit ang vios ko. I miss my hometown. Kahit puro commercial buildings na ang nakikita ko sa bayan ng Santa Rosa, ang luwag lang sa pakiramdam nang isang pamilyar na lugar. Madaanan lang ang Arko ng Santa Rosa, tumataas na ang balahibo ko.

Ever since I studied in Manila, parang hindi na ako maka-hinga. Puro acads tapos iba ang ugali ng mga tao. Malaki ang naging adjustment ko dito. Hindi ako sanay na makipag party sa kanila but eventually, natuto din akong maki-halubilo. Medyo na culture shock ako. Isipin mo, nakatira lang tayo sa isang bansa pero ibang-iba ang kultura ng bawat lugar.

Sinasabi pa nga ng mga iba kong kakilala na parang may kakaiba daw sa tono ng pananalita ko. Parang may tumataas daw sa boses ko. Ewan.

Nakatira ako sa Garden Villas sa may Malusak. Bumili ang parents ko ng dalawang lot at yung isa ay nabili ay corner lot pa kaya malaki ang bahay namin.

Mayroon kaming garden, bahay kubo at isang malaking simpleng two story house. Malamig at sariwa ang hangin dahil ang likod ng bahay namin ay palayan pa.

Gabi na noong dumating ako at nakita ko na bukas ang ilaw sa living room at dining. Mukhang kumakain na sila. Nag park ako doon sa aming garahe at tinabi ko ito sa fortuner ni papa.

"Ate!"

Nakita kong lumabas si Keith nang bahay at dali-dali akong tinulungan sa mga gamit ko.

"Musta ka na?" Sabay kaming pumasok sa living room at nilapag sa couch iyong mga libro ko. Mabuti na lang at tinulungan ako ni Keith dahil baka magka-scolio pa ako dito sa bigat.

"Okay lang ako ate. Ang hirap pala nang dentistry!" Kinamot niya ang ulo niya at bumaling ako sa study desk niya na sobrang kalat.

"Mahirap talaga. Tignan mo ba naman study table mo. Kung hindi ka ba naman mahilo sa sobrang gulo!" Pang-aasar ko sa kaniya.

"E kung nagbigay ka sa akin ng tips kung paano mag-aral!" Inirapan niya ako at padabog na naglakad papuntang dining. Humalakhak ako nang malakas saka sinundan siya.

Anong connect noon?

Nakita ko doon si papa na kanina pa nakain.

"Mare, kumain ka na," ngumuso siya doon sa upuan ko para kumain na ako. Na badtrip pa ata sa akin si Keith. Wala naman akong ginawa. Tinawanan lang.

Kinuha ko iyong kaldero ng kanin at naglagay nang isang takal sa pinggan ko. Kumuha din ako ng d***g na bangus at laing. Grabe na-miss ko 'to! My favorite combination! Laing plus d***g is equals to heaven.

"Kumusta ang med?" Malalim ang boses ni papa kaya everytime na nagsasalita siya, akala mong sinusumpa ka na.

"Okay lang po. Surviving," dali-dali kong sinubo ang pagkain ko. Grabe ang anghang ng laing! Wala na bang mas aanghang pa dito?

"Are you planning to back out?" My expression quickly change as soon as I heard that question.

Tinitigan niya lang akong kumakain habang nginunguya niya ang pagkain. Are you being serious right now?

"No. I'll continue med," I sternly said as I shifted my gaze to dad. "So please support me until I became a doctor," I gave him a small smile and continue eating my food.

Simula noong nalaman ni papa na papasok ako ng med school, siya ang unang taong tutol sa desisyon ko. Hindi dahil sa gastos, alam niyang hindi ko kaya ang med. Nasaktan ako nang malaman kong minamaliit ako ng sarili ko pang magulang. But his words did not hinder me from achieving what I can be. Instead, his words gave me courage to surpass his expectation.

I am not an outstanding pupil in high school nor a dean's lister during college. I consider myself as an average student. Milagro na lang siguro kung magkaroon ako ng limang uno sa grades ko.

Pinagpatuloy lang namin ang pagkain ng dinner. Tapos na silang kumain kaya natira akong mag-isa sa hapag. Nalungkot naman ako ng iniwan nila akong kumakain. 'Di ko naman masisisi si papa dahil may duty pa siya. Si Keith naman nag-aaral. Si Ate Gladys, nasa Batangas at busy sa site, enigneer kasi.

Hinugasan ko na ang pinag kainan ko at saka kinuha ang gamit ko na nakalagay sa couch ng salas para dalhin sa kwarto namin ni Keith.

"Akyat na 'ko," paalam ko sa kapatid.

"Padala na lang nito," inabot niya sa akin ang charger ng cellphone niya. Kinuha ko iyon at nilagay sa paper bag na puno ng damit ko.

Pag-akyat ko, inayos ko lahat ng mga lalabhang damit at nilagay ito sa laundry basket. Nang matapos ko nang ayusin ang mga gamit ko, dumiretso na ako sa banyo para magpunas ng katawan at mag palit ng damit pang bahay.

While I was brushing my teeth, my phone vibrated. Tinapos ko muna ang pagsisipilyo bago ko kinuha ang phone para tignan ang messenger ko.

Samahan ng mga SOSYAL NA BABOY 🐷

CHArot : mga babe umuwi kayong laguna?

Ayiee: sa oct 31 pa me uuwi

Lalaexpresso: nakauwi na ako mga gungong. @CHArot nakauwi ka na?

CHArot: oo. Arat tagaytay!

Lalaexpresso: gaga maglalaba ako bukas

Ayiee: hoy sa nov 2 na lang tyo gumala! Sama ako! :<<

CHArot: taena nabuburyo na ko sa bahay.

Lalaexpresso: pucha ang ganda ng bahay niyo tas buryo ka diyan?

Nabuburyo*

CHArot: ako lang mag-isa dito!! Tambay ka @Lalaexpresso

Lalaexpresso: yaw q nga! Sama mo bf mo!

Naging mahaba pa ang usapan namin kaya late na ako nakatulog kagabi. Wala akong planong puntahan si Cha sa may Jubilation South sa Biñan pero mabait akong kaibigan, pupuntahan ko na siya pagkatapos kong maglaba.

"Wala ka nang ibang damit pa d'yan?" Tinanong ko si Keith habang nagwawalis siya ng patio namin. Umaga na kaya gagawin ko muna ang mga gawaing bahay ko. Nakasuot lang ako noong pantulog ko na puting t-shirt na may design ng Boracay at dolphin shorts.

"Wala na," aniya.

Nilabhan ko lahat ng damit noong isang linggo pa at yung bed sheet namin ni Keith. Umalis ng maaga si papa. Lagi naman ganoon iyon. Gigising na lang akong wala na siya sa bahay.

"Alis na 'ko," natapos ko na lahat ng gawaing bahay ko para sa araw na ito at nagpaalam na 'ko kay Keith na pupunta ako sa bahay ni Cha.

"Pasalubong!" napasapo ako sa noo ko nang marinig ang sinabi ni Keith.

"Pupunta akong sa ibang bahay hindi restaurant," inirapan ko siya bago ako lumabas ng bahay.

"Kahit milktea lang! Uwian mo ako!" Dagdag niya. Hindi ko na lang inintindi ang sinabi niya at binuksan ang gate ng garahe para umalis na.