“แน่ใจว่าไม่ไปเรียน?”“อื้ม อยากดูอาม่าก่อน”“..สภาพนี้?” สภาพที่ใส่ชุดพี่เขาเนี่ยแหละ อย่างน้อยก็ไม่ได้ไปเรียนแล้วไง ใครจะเห็นฉันในสภาพนี้ก็ชั่งหัวมันสิ “ถึงจะไม่มีเครื่องใน.. แต่ได้เสื้อคลุมพี่มาก็รอดแล้วแหละ”“….” “ขอบคุณค่ะที่มาส่ง พี่ไปเรียนเถอะ” แต่นอกจากจะนิ่งแล้วไม่ยอมขับเคลื่อนรถออกไปเขาก็มองหน้าฉันแบบที่ฉันเดาใจไม่ถูก กลับจอดนิ่งแล้วเดินลงมาจากรถ“ค๊ะ?”“ไปเยี่ยมอาม่าเธอไง”“ห๊ะ! มะ ไม่ต้องก็ได้”“ทำไม? กลัวอาม่ายังเข้าใจว่าฉันเป็นผัว เพราะเธอเล่นแปะรูปฉันไว้เต็มห้อง?”คะแนนถอนหายใจ ฉันนึกว่าพี่เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะเนี่ย แต่ดันจำได้ซะละเอียดเลยเนี่ย ฉันควรเปลี่ยนกลอนประตูห้องที่มีแค่ฉันที่สามารถเปิดมันได้… ก่อนจะเงียบนิ่งไป แกกลับไปแกะรูปพวกนั้นออก ง่ายกว่าเยอะคะแนน==^คะแนนมัวแต่ยืนคิดอะไรไปเรื่อย รู้สึกตัวอีกทีก็คือชิริวเดินนำหน้าจนแทบจะถึงลิฟต์อยู่แล้ว“อ๊ายยย! ผัวเผออะไร” ฉันเลือกที่จะวิ่งกอดเสื้อคลุมตัวหนาของพี่ริวที่สวมอยู่ มือก็หิ้วถุงซุปไก่วิ่งตาม เสื้อมันพอจะไม่ทำให้หน้าอกฉันกระเด้งกระดอนอย่างอิสระ ครั้นประตูลิฟต์ปิด เงาสะท้อนที่ประตูก็ฉายให้เห็นสภาพของฉันที่ยุ่
“แค่ส่งก็พอ.. ไม่เห็นต้องลงมาให้คนที่บ้านแนนเห็นหน้าเลยนิ”“รู้กันทั้งบ้านหรือไง ว่าเธออยากได้ฉันเป็นผัว?”“ใช่ที่ไหนกันละ.. ก็แค่..”“ก็แค่?”“..แนนไม่เคย พาผู้ชาย ..มาที่บ้าน” คนตัวเล็กเสียงหงอย ยิ่งมีแต่จะทำให้ร่างสูงแค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะจัดท่าทางอย่างไม่รู้ที่มาที่ไป“งั้นคงต้อง.. แสดงความเป็นเจ้าของหน่อยละ” พูดด้วยสีหน้าหน้าตายไม่พอ ทำมึนเดินเนียนๆเข้าบ้านฉันไปเลย! ใช่ เดินเข้าบ้านแบบเปิดประตูเองถอดรองเท้าเอง แล้วก็หายตัวเข้าไปในบ้านเองด้วยจ๊าาา มิติใหม่แห่งการมาบ้านรุ่นน้อง คือเสนอหน้าเข้าบ้านฉันด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยยิ้มให้ฉันสักนิด.. รอยยิ้มที่ว่าทำเอาแม่บงแม่บ้านตาเยิ้มละห้อยจนแทบจะหักถาดอาหารได้ อ้อ! ลืมไป..“อ่อยเก่งนี่นา แม่บ้านรุ่นน้องก็ไม่เว้น”“เธอยังไม่รอด แล้วใครจะรอดละ? จริงไหม?”“..ไบโพล่าร์หรือไงฮะ เมื่อกี้ยังเครียดหน้าตายอยู่เลย ตอนนี้มาทำหวานเสน่ห์ใส่แม่บ้านคนอื่นแบบนี้”“หึง?”“หึงบ้าไรละ!”“อ่า เธอพูดไม่เพราะอีกแล้วนะ” คะแนนกัดปากตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก แม่บ้านน้อยใหญ่ก็ยืนออ ตัวบิดตัวเบี้ยวเป็นระเบียบเหมือนเข้าแถวหน้าเสาธง“..ไม่มีงานทำกันเหรอคะ ไปทำงานได้แล้ว
ผลัวะ! เขาใช้เท้าถีบประตูห้องตัวเองเข้าไป เหลือบมองฉันเพียงด้านข้างของใบหน้าตัวเองเท่านั้น ก่อนจะลากแขนฉัน และหน่มน๋มก็กระเด้งกระดอนเพราะมัน.. ไม่มีเสื้อใน แล้วเหวี่ยงฉันเข้าห้องนอนเล็กๆแต่ก็ดูดีและพร้อมเข้าอยู่“นี่ห้องเธอ แล้วอย่าล้ำเส้น”“สัญญาว่าจะไม่โผล่หน้าออกไป นอกจากไปเรียน เขียนงาน และไปทำธุระ”“…..”“พี่เองก็ด้วย ถ้าแนนไม่อนุญาตพี่ก็ห้ามเขา”“เหอะ!” แค่นเสียงแค่นั้นในลำคอ แล้วเดินจากไป แถมยังเดินออกไปจากห้อง และด้วยความสายตาดีของฉันนั้น ฉันเหลือบเห็นผู้ชายคนก่อนหน้านู๊นนน ที่ต้อนรับฉันหน้าห้องในครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ คนคนนั้นเหลือบมองฉันก่อนจะหันไปคุยอะไรสักอย่างกับพี่ริวแล้วก็ออกไปจากห้อง..ทำทุกอย่างลึกลับอย่างกับที่นี่.. แอบซ่อนศพใครไว้ยังไงยังงั้น.. เอ๊ะ! หรือจะเป็นอย่างนั้นนะ! พี่ริวมีปืนนี่จำได้ไหม แถมยัง.. บอดี้การ์ดพวกนั้นก็ดูตายยากครบสูตรแขนขาของมาเฟียคะแนนคิดได้ตามจินตนาการก็รีบเดินย่องออกจากบริเวณของตัวเอง ตรงไปยังลิ้นชักที่มีปืนอยู่ในนั้น และพอได้เลื่อนมันออกมาก็ต้องยกมือปิดปาก มีด ปืน กระสุน อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมดแกร๊ก! ก่อนจะมีเสียงบางอย่างดังใกล้กับประตูห้อง
ห้างสรรพสินค้า“ถึงซะที.. แล้วแบบนี้พี่ต้องรายงานพี่ริวป้ะคะ?”“เรื่องนี้ไม่เป็นไร คุณจะเข้าร้านไหน”“ชุดชั้นใน ไปด้วยกันหรือเปล่าละ” คะแนนยืนกอดอกมอง เปอร์เซนต์ในใจคือคิดว่าบิ๊กไม่ตามไปแน่นอน“ไปครับ”“ถามจริง! นี่ฉันเป็นนักเขียนนะ ไม่ใช่นักโทษ”“….” แต่ก็ทำเพียงแค่ก้มหัวให้กันเท่านั้น เอาเถอะ.. ตอนนี้ชุดชั้นในของฉันสำคัญกว่าเรื่องไหนๆ และถ้าถามว่าทำไมถึงไม่กลับไปเอากระเป๋าที่บ้าน.. เหตุผลเดียวเลย ฉันอยากช้อปปิ้ง! ช้อปปิ้งแก้เครียดอะเข้าใจป้ะ!คะแนนเดินเข้าร้านชุดชั้นใน เธอแทบจะรวบทุกคอลเลคชั่นใส่ตระกร้า จนบิ๊กที่เดินตามเริ่มมีปฎิกริยา บราเซีย แพนตี้ แบบครบเซ็ตครบคอลเล็คชั่น แม้กระทั่งชุดนอนไม่ได้นอน ผ้ามันเงาวับแบบนี้ ใส่นอนสบายที่สุดแล้ว“โห้~ นี่คอลเลคชั่นใหม่เลยนะเนี่ย..”“คุณครับ”“พี่ว่าตัวไหนสวย”“คะ ครับ? เอ่อ ไม่รู้สิครับ” บิ๊กเริ่มอึ่กอั่กจะหันซ่ายก็บราเซีย จะหันขวาก็แพนตี้ มือขวาของริวถอนหายใจเมื่อคะแนนยังต้องการคำตอบแล้วกระโดดเหย๋งๆอยู่ตรงหน้า“เฮ้อ~ ..ชมพูครับ” บิ๊กยอมตอบแล้วชี้ไปที่ชุดนอนมันวาวที่ยาวเพียงไม่กี่คืบ พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่เริ่มแตกรอบกรอบหน้าจนคะแนนสังเกตได้
“กุ๊งกุ๊ง~ เปิดสิ~ กุ๊งกุ๊ง~” “Shit!” ชิริวสบถกับตัวเอง กับการเสียเงินโดยใช่เหตุตั้งสี่หมื่น สายตาคมจ้องมองไปที่ประตูห้องนั่น และเป็นอีกครั้งที่เขายีหัวตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องเพื่อจะอาบน้ำ.. แต่ก็ไม่วาย..เท้าเรียวหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดออก ชั้นกางเกงถูกรื้อ ไม่ต้องถามหาสาเหตุอะไรอีกนอกจากตัวการที่ถูกขังอยู่ในห้อง เขาเพียงเดินผ่านแต่ใช้เท้าดันลิ้นชักที่ถูกเปิดไว้ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าแล้วพาตัวเองอาบน้ำให้ใจเย็นและชื้นขึ้นมาบ้างแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรขนาดนั้นหลังจากสวมเสื้อผ้า ชิริวก็ออกมาไล่เก็บของที่วางๆค้างไว้ สำรับไพ่ เสื้อคลุมของเขา และเสียงที่เงียบไป.. ก็อดหันมองที่ห้องน้อยอีกฝั่งไม่ได้ชิริวพาดผ้าเช็ดหัวไว้กับบ่า ไรผมที่เปียกน้ำหมาดๆไม่ได้มีน้ำหยดให้เปอะเปื้อนระหว่างทาง แล้วก็มาหยุดอยู่หน้าห้องนอนรับแขกที่กลายเป็นห้องของคะแนนไปสักระยะ “..ไล่กลับบ้านไปก็จบแท้ๆ” ชิริวบ่นตัวเอง ก่อนจะคลายล็อคที่ตนทำไว้ แล้วค่อยๆดันประตูเข้าไป ห้องมืดสนิท ยังดีที่ยังพอเหลือสติกดเปิดแอร์เองได้ เขากดเพียงไฟหรี่ที่ประตูเท่านั้น แสงสว่างส่องให้เห็นร่างน้อยที่นอนอยู่บนเตียง ทั้งที่ห้องเย็น
นี่แหละชีวิตคนแฮงค์.. ฉันไม่คิดว่ามันจะยุ่งยากขนาดนี้จนเมื่อเจอกับพี่บิ๊ก เขาสั่งห้ามฉันกินนั่นนี่ผิดวิสัยของคนแฮงค์ก่อนจะได้คำตอบซ้ำๆเป็นล้านครั้งว่า..“คุณริวสั่งไว้ครับ”สุดท้ายอาหารที่ได้ คือข้าวต้มกุ้งตัวโตๆ แล้วก็ยาแก้แฮงค์อีกเป็นตับ คะแนนนั่งมองยาตรงหน้ากับข้าวต้มกุ้งที่กินจนเรียบ แต่จะว่าไปนี่มันก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วนะ ฉันหลับไปหลายตื่นแล้วแต่พี่ริวก็ยังไม่ออกมาสักที.. อาหารที่พี่บิ๊กสั่งไว้ก็เย็นหมดแล้วด้วยเอาไงดี จะเคาะประตูเรียกดีไหม ฉันจะโดนด่าหรือทำให้พี่เขาไม่ได้นอนอีกหรือเปล่านะ..แต่สุดท้ายก็ทนความกังวลใจไม่ไหว คะแนนลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอนชิริวแทนที่จะเคาะมัน โชคดีที่พี่เขาไม่ได้ล็อคห้อง แล้วยังนอนอยู่ที่เตียง“..แฮ่ก~ แอ่ก~” แต่เสียงแปลกๆนั่น.. เขาคงไม่ได้ทำไอ้กิจกรรมที่ใช้อุ้งมืิอเพื่อผ่อนคลายตัวเองหรอกใช่ไหม… คิดกุศลอีกแล้วใจ ไม่ใช่หรอก>คะแนนเดินตรงไปที่เตียงคิงส์ไซส์ตรงหน้า เห็นร่างหนานอนด้วยความไม่สบายตัวจนรู้สึกผิดปกติ เลยรีบเข้าไปใกล้ ใช้หลังมือสัมผัสกับหน้าผากที่มีเส้นผมปรกคลุม“ตัวร้อนนี่นา!”“..เธอ~”“อดนอนแค่นี้ไม่สบายเลยเหรอ ตัวออกจะให
และใช่.. พี่ริวไม่สบาย… ฉันใช้ปรอทวัดไข้บังคับพี่เขาซะยกใหญ่กว่าจะยอมให้ฉันวัดไข้ และยอมกินยาจนหลับไป“..ตัวใหญ่ซะเปล่าว ขี้โรคชะมัด” คะแนนยืนเท่าเอวมองร่างหนาที่นอนห่มผ้า พร้อมเจลลดไข้ที่เธอแปะให้เขา จะว่าไป.. ตั้งแต่ได้ใกล้ชิดถึงขั้นย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับพี่เขาแบบนี้ ก็เพิ่งจะสังเกต.. ว่าอีตาเพลย์บอยมักมากนี่.. ดูจะโดดเดี่ยวกว่าที่คิดแฮะ..🎶~ แต่จู่ๆก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของพี่ริว ฉันรีบคว้าแทนแล้วรีบปิดเสียงเพราะกลัวว่ามันจะดังจนปลุกให้เจ้าตัวตื่น หน้าจอแสดงชื่อผู้หญิงนั่นแหละ.. จะรับให้ดีไหมนะคะแนนยืนมองชิริวอยู่พักใหญ่ครั้นตัดสินใจว่าจะไม่รับสายที่ว่า แต่เธอก็โทรมาไม่หยุดจนเกรงว่าถ้าฉันไม่รับสายนางตอนนี้.. นางคงโทรจนสายไหม้พี่ริวไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี.. เอาวะ รับก็รับ..“ฮัลโหล” [ริว!!! เอ๊ะ! เสียงผู้หญิงนิ!]“เอ่อ คือตอนนี้พี่ริวไม่สะดวกรับสายนะ ถ้าพี่เขาตื่นจะบอกให้พี่เขาติดต่อกลับไปนะ หรือ.. มีธุรสำคัญอะไรฝากฉันไว้ก่อนได้นะคะ”[อ๊าา~ เธอเป็นผู้หญิงของพี่ริวอีกคนสินะ ที่พี่เขาไม่ค่อยรับสายฉันเพราะเธออย่างนั้นใช่ไหม?]“ไม่รู้สิคะ ไม่ได้ตัวติดกัน”[จิ๊! แล้วเมื่อไหร่ริ
•CHIRYUหลับไปนานแค่ไหนวะ.. ยาของคะแนน แรงเอาเรื่องร่างหนาค่อยๆตื่นอย่างสลึมสลือ ความหนึบหนับที่หนาผากทำให้เขาสัมผัสมันก่อนจะแกะเจลลดไข้ที่ถูกแปะไว้ออก ดันทำเรื่องน่ารำคานให้ซะอย่างนั้นชิริวดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง เหมือนอาการเป็นไข้จะดีขึ้นกว่าเก่า ไม่ปวดหัว ไม่ร้อนรุ้มที่ตัวแต่แค่รู้สึกเพลียๆเขาเดินออกจากห้องนอนเพราะอาการคอแห้งหลังตื่นจากไข้ แต่ภาพแรกที่เห็นกลับกลายเป็นคะแนนที่ฟุ้บหลับอยู่กลางห้องรับแขก เธอหลับทั้งที่โน๊ตบุ๊คยังเปิดค้างเอาไว้ ชิริวหันซ้ายหันขวามองรอบๆห้อง ก่อนจะเดินเนือยๆเข้าไปหาคะแนน แล้วใช้.. เท้าเขี่ยๆเท้าน้อยๆของเธอ“ไปนอนในห้อง”“….”“นี่” เป็นอีกครั้งที่ใช้เท้าเขี่ย แต่คะแนนยังคงนิ่ง ร่างสูงที่ทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ยืนมองใบหน้าที่พริ้มหลับ กองขนมสูงแทบจะเลยหัวของคะแนน กองขยะย่อมๆเลยเละเทะไปหมดจนน่าหงุดหงิด ก่อนที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คจะมีการแจ้งเตือนอะไรสักอย่างที่เรียกความสนใจของร่างสูงให้ก้มมอง มันเป็นการเเจ้งเตือนของแบตเตอรี่โน็ตบุ๊คที่กำลังจะหมดในอีกไม่กี่นาทีชิริวเขี่ยเท้าคะแนนที่หลับเป็นตายอีกครั้งและเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน เขาก็เลือกวิธีที่น
“จากการตรวจพบว่า คุณได้ตั้งครรภ์แฝดครับ.. อาจจะ เป็นไปได้ถึงสามคน”“จริงเหรอคะ!”“ครับ ดูจากตรงนี้ก็พอจะเห็น.. หมออยากจะให้ความรู้ในฐานะที่คุณสองคนเป็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่สักหน่อย” จากวันนั้นจนวันนี้ฉันก็ท้องได้ประมาณสี่เดือนแล้ว ครั้งแรกที่อัลตร้าซาวน์คุณหมอเองก็ยังไม่ค่อยมั่นใจเพราะคุณหมอบอกว่ามันเป็นไปได้ยากมากที่จะสามารถท้องแฝดสามได้ แต่เหมือนวันนี้จะชัดเจนแล้วสินะ..“การตั้งท้องลูกแฝด ถือเป็นความเสี่ยงหนึ่งของการตั้งครรภ์ เพราะการอุ้มท้องลูกมากกว่า 1 คน ในท้องเดียวกันนั้น อาจนำไปสู่ความผิดปกติของการตั้งครรภ์หลายประการ ตั้งแต่การแท้ง การคลอดก่อนกำหนด หรือภาวะครรภ์เป็นพิษ เป็นต้น โดยท้องแฝดสามารถแบ่งออกเป็น 2 กรณี คือ แฝดแท้ และ แฝดเทียมครับ”“..ค่ะ”“แฝดแท้ เกิดจากการที่ตัวอ่อนซึ่งผ่านการปฏิสนธิและฝังตัวที่มดลูกแล้ว แต่จู่ ๆ ก็มีการแบ่งตัวอ่อนขึ้นมาอีก 1 ตัว โดยตัวอ่อนทั้งสองตัว อาจจะมีรกและถุงน้ำคร่ำเป็นของตัวเอง หรือใช้รกและถุงน้ำคร่ำร่วมกันก็ได้ ซึ่งแฝดแท้จะมีรูปร่างหน้าตาและลักษณะที่คล้ายกันมาก และมักจะเป็นเพศเดียวกัน เช่น แฝดชาย-ชาย หรือ แฝดหญิง-หญิง”ฉันพยายามตั้งใจฟังทุกอย่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!“อาแนน ผลออกมาหรือยังอ่าา อาม่าหัวใจจะวายอยู่แล้วนาาาาา” เสียงอาม่าที่คอยเค้นจังหวะหัวใจของฉันมันเค้นจนฉันแทบจะขาดอากาศหายใจตาย… ฉันลืมสังเกตตัวเองเลยว่าประจำเดือนของฉันมันไม่มาสักเดือนสองเดือนนี่แหละ แต่ไม่ได้สนใจเพราะฉันเอาเวลาไปทุ่มกับการเขียนนิยาย และเอาเวลาคลั่งรักกับพี่ริวซะหมด..แท่งตรวจครรภ์ค่อยๆซึมน้ำปัสสาวะที่ฉันหยดจุ่มลงไป ทุกนาทีฉันลุ้นไปหมด “เธอโอเคหรือเปล่า เงียบนานไปแล้วนะ” เสียงชิริวคอยถามเป็นระยะ เเต่เพราะฉันต้องการสมาธิเลยล็อคห้องน้ำเอาไว้นี่แหละในขณะที่น้ำปัสสาวะกำลังค่อยๆซึม คะแนนหลับตาปี๋นับหนึ่งสิบยี่สิบในใจ มือน้อยกุมประสานมือตัวเองแล้วทาบที่อก เสียงหัวใจเต้นระส่ำ ฉันแทบไม่อยากลืมตามองผลลัพท์ด้วยซ้ำ หากฉันไม่ท้อง.. ฉัน พี่ริว และอาม่า คงผิดหวังเป็นแน่..“..อึ่ก~” น้ำตาไหลนองเป็นสาย ได้โปรด ..มอบความสมบูรณ์ในชีวิตในฉันจะได้ไหมลืมตา… ฉันกลืนน้ำลาย และค่อยๆก้าวเท้ากลับไปยืนมองผลตรวจที่น่าจะตรวจเสร็จเป็นที่เรียบร้อย พลันท่องในใจว่า ขอสองขีด ขอสองขีด มันจะเป็นของขวัญที่ดีมากๆในชีวิตของฉันเลย.. ฉันเคยคิดต่างๆนานา เคยนอนคุยและแลกความคิดกับพี่ริว ว
สิ่งพิเศษต่อมาสำหรับฉัน หลังจากที่ได้รับคัดเลือกนิยายไปทำซีรี่ย์แล้วคงไม่พ้นวันนี้ ผ่านมาเเล้วเกือบสามเดือน หลังจากที่ฉันประสบความเร็จในชีวิตหลังจากวันนั้น วันนี้ก็ครบสามเดือนพอดี ฉันใช้เวลานานเกือบครึ่งปี ที่กว่าจะตัดสินใจวนกลับมาที่บ้าน หลังจากคราวก่อนที่หอบหิ้วข้าวของไปอยู่กับพี่ริวเพื่อเขียนงานให้ตรงสเปคพี่เขามากที่สุด วันนี้เป็นวันแรกหลังที่เกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ในที่สุดฉันก็กล้าที่จะกลับมาที่บ้านสักทีและเพราะมันถึงช่วงเวลาที่เราจบช่วงชั้นการศึกษา พี่ริวจบการศึกษาเป็นที่เรียบร้อย และมุ่งเข้าสู่การดูแลร้านอย่างจริงจัง ในขณะที่ฉันยังเหลือเวลาเรียนอยู่อีกไม่กี่ปี“..กลับมาทั้งที่นิยายยังไม่ถูกทำเป็นซีรี่ย์แบบนี้ จะมีคำแบบไหนทิ่มแทงหัวใจไหมนะ”“บอกแล้วไงว่าไม่ว่าใครจะพูดยังไง ฉันก็จะอยู่ข้างเธอ”คะแนนพยักหน้า ฉันพยายามสอดมือจับมือพี่ริวเอาไว้เพราะตัวเองหวั่นเกรงนั่นแหละ เพราะฉันในตอนนั้นอยากให้อาม่าและแม่ยอมรับในความสามารถที่ฉันมี วันนี้ฉันทำสำเร็จแล้ว แม้มันอาจไม่ถูกใจใครแต่ว่า“อาแนนนอ่าาา~” อาม่าที่เดินโบกพัดอยู่ในบ้านหันมาเห็นฉันพอดี ก่อนจะรีบเดินตรงเข้ามาหา“ม่าา เดินช้าๆสิ
ผลประกาศนิยายที่ถูกไปสร้างเป็นซีรี่ย์ 3เรื่อง1. รักร้ายนายเพลย์บอย2. สุดเขตรัก สุดเขตแค้นคะแนนเม้มปากเมื่อมาถึงวันที่ตัดสินผลประกวด มีนิยายเพียงสามเรื่องเท่านั้นที่จะถูกนำไปทำเป็นซีรี่ย์ แต่เพราะสองเรื่องข้างต้นมันไม่ใช่ชื่อนิยายของฉัน ใจมันก็แอบแป้วไปหน่อย..เนื่องจากปีนี้คนหันมาเขียนนิยายกันเยอะมากๆ ทำให้คู่แข่งนั้นมีมากไม่แพ้กัน นักเขียนหน้าใหม่แต่ฝีมือไม่ใหม่เลยก็ดังในโลกโซเซียลเยอะ“..เรื่องสุดท้าย จะใช่เรื่องของเราไหม?” มือไม้ฉันสั่นไปหมด ถ้าให้พูดตามตรง ถ้าเกิดว่าฉันไม่ได้ขึ้นมาก็พอทำใจอยู่นะ จำได้ไหมวันที่พี่ริวพาฉันไปหาดอม ดอมพูดเองว่าถ้านิยายของฉันไม่ได้แย่ถึงขั้นต้องตกรอบก็พอจะช่วยได้ แต่ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าดอมไม่ช่วยให้ฉันเข้ารอบลึกๆแน่ เขาจะทำแบบนั้นทำไมละจริงไหม เพราะต่อให้ทำดีด้วยเท่าไหร่ เขาก็ไม่มีวันได้ฉันไป“เลื่อนสักทีเถอะครับผมลุ้นจะตายอยู่แล้ว” พี่บิ๊กที่ยืนอยู่ข้างหลังเหมือนจะลุ้นไม่ต่างกับฉัน แม้จะยัดขนมเข้าปาก แต่สายตาก็จับจ้องที่หน้าจอโย๊ตบุ๊คไม่ขยับไปไหน“ถ้าแนนไม่ได้ละ”“ปีหน้าคุณก็ค่อยเข้าประกวดใหม่สิครับ ความฝันของคนเรามีอายุแค่ปีเดียวหรือไง”“นั่นสินะ..
ฉันจะ.. ทำให้มันดีที่สุด แฝดสามงั้นเหรอ.. ได้‘เนเน่ดันตัวเองด้วยความแอ่นอ้อนอนชร แขนบางบีบดันเนินอกอย่างไม่ตั้งใจแต่ก็ดูยั่วยวนใช่เล่น ผิวขาว เรือนร่างบอบบางที่กำลังทิ้งน้ำหนักกดทับลำกายยักษ์ที่แข็งตัวขึ้นในทุกวินาทีที่ร่างบางๆของเนเน่ส่งเสียงครางเสียงหวานเย้ายวนราวกับยากล่อมประสาท ใบหน้าแดงพร่า และเนินอกเด้้งดึ้งรับฝ่ามือใหญ่‘ถ้าทำได้แค่นี้ แฝดสามไม่ต้องหวัง~’เซริวบีบเค้นเอวบาง ปล่อยอกสวยให้เป็นหน้าที่ของเนเน่ เธอเค้นมัน บีบมัน และวางมือลงที่ลำตัวหนาๆของชิริว ก้นบางกระดกกระแทกหน้าตักหน้าขาด้วยความพริ้ม ราวกับประโยคก่อนหน้า มันทิ่มแทงหัวใจเนเน่ร่อนเอวหวานๆจนเซริวจิกมือและครางกระเส่าหลังจากคิดผิดลั่นวาจานั้นออกมา กลีบแยกกลืนกินลำกายยักษ์จนสุดโคน แม้ลีลาของคนตัวน้อยจะไม่ได้เเซ่บซี๊ดถึงใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอหวานจนเขาแทบจะกลืนได้ทั้งตัว‘อ๊ะ!’ เสียงหวานร้องด้วยความตกใจเมื่อถูกจับยกเอวแล้วพลิกท่าทางกลับหัวกลับหาง ท่าหกเก้าที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ เนเน่ได้ลองทำอีกครั้งแล้ว‘อ๊ะ อ๊าา~’ ปลายลิ้นเลียเสยกลีบแยกจนแสบเขิน เรียวขาสั่นงันงึกในทุกจังหวะที่จาบจ้วง ลิ้นอุ่นขยันแหย่ขยันสอดและดูดกล
“เอาละ! ฉันจะเริ่มประชุม!”‘เซริว เคาะมือกับโต๊ะตรงหน้า เผยคำสั่งและกฏใหม่ต่างๆสำหรับเดือนใหม่ โดยที่มีลูกน้องคู่ใจอย่างบราวน์ยืนอยู่เคียงข้างเสมอ ทั้งคู่ทำงานประสานกันได้ดีอย่างโดยไม่ต้องคอยสะกิดหรือส่งซิกส์ใดๆ เนเน่หมดเวลาไปกับการนั่งชื่นชมความสามารถของสามีตัวเอง นิ้วนางข้างซ้ายบ่งบอกว่าทั้งชีวิตของเธอได้มอบให้กับใครสักคนไปหมดแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าอนาคตมันจะออกมาแบบไหน แต่ฉันไม่อยากไปนั่งนึกถึงมันแล้วละ บางทีการที่เรากังวลกับการใช้ชีวิตมากไปมันทำให้เราไม่มีความสุขกับ ณ เวลาปัจจุบันเลย เมื่อก่อนฉันเป็นแบบนั้น ฉันกลัวสิ่งที่จะตามมา ฉันไม่กล้าโอบกอดปัญหาไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ ฉันจะหนีความทุกข์ทุกอย่างที่มันกำลังจะพุ่งเข้ามาหาฉันเพียงเพราะสิ่งเหล่านั้น จะทำให้ตัวตนของฉันค่อยๆหายไป เมื่อก่อน ฉันเป็นแบบนั้น’คะแนนรัวปลายนิ้วถ่ายทอดความรู้สึกของเนเน่ผ่านตัวเอง ชิริวในตอนนี้ดูพึ่งพาได้สุดๆในสายตาของเธอ บางทีก็ยังรู้สึกแย่ที่ช่วงเวลานึง ความฝันของฉันทำลายความฝันของเขา หากในวันนั้นชิริวไม่ทำอะไรสักอย่างละก็ ฉันคงไม่มีทางรู้ว่าฉันกำลังล้ำเส้นความฝันของใครสักคนอยู่ ไม่ผิดนะที่เราจะมีความฝัน แ
แล้วที่สุดฉันก็เข้าใจว่าที่ที่บอกว่าเซอร์ไพส์ฉันคือที่ไหน.. แต่เอาตรงๆนะ ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่..ขาเรียวนั่งไขว้ห้าง แขนยาววางทาบขนาบกับโซฟารับแขกในขณะที่ฉัน นั่งตัวเล็กตัวน้อยอยู่ตรงนี้==^“..หึ๊~ จะยกพวกตีหรือไง” คนตรงหน้าเอ่ยขึ้นมาแบบกึ่งขำในลำคอ ในขณะที่คนข้างๆฉันนั้น..“กูมีเงินเยอะมากแล้วกูก็ต้องการให้มึง”“พี่ริว!”“ไม่เป็นไร.. พวกหมาหวงก้าง ผมพอเข้าใจ” อืม.. คนตรงหน้าฉันคือดอม และสิ่งที่พี่ริวทำคือกำลังจะทำกร่างใส่อีกฝ่าย ทั้งที่เป็นฝ่ายยกโทรศัพท์หาเขา แต่ดูการกระทำสิ ฉันละเชื่อเลย==^คะแนนต้องตีทั้งขา ตีทั้งแขนจนร่างสูงสะดุ้ง ซึ่งสุดท้ายก็ยอมนั่งดีๆ“ว่าไง? มีอะไร?” “….”“ถ้าโทรมาแต่ยังนั่งอมขี้ฟันแบบนี้ ผมจะไปทำงาน”“ให้ตายดิ! ไม่คิดว่าจะยากขนาดนี้==^” ชิริวบ่นอุบกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจ “..ช่วย พิจารณา นิยายของแนนด้วย”“….”“เธอตั้งใจทำมากเพราะงั้น.. ถ้ามึงเคยรู้สึกดีกับเมียกู สนับสนุนเธอด้วย” “ผมว่าอย่างคุณไม่จำเป็นต้องแบกหน้ามาขอความช่วยเหลือเพียงเพราะคำว่าสนับสนุน”“….”“คุณมีเงินมาพอที่จะเปิดสำนักพิมพ์เพื่อพิมพ์นิยายของคะแนนเพียงคนเดียวสบายๆ แล้วทำไมต้องแบกหน้าที่อดท
ฉันแทบจะทุ่มได้ทุกอย่างเพื่อความฝันเพียงหนึ่งเดียวของฉัน ฉันอยากเป็นนักเขียนในดวงใจของใครสักคน อยากมีคนคอยติดตามผลงานของเรา และฝันอันสูงสุด.. คือการได้รับเลือกเอานิยายที่เขียน ไปทำละครหรือซีรี่ย์ ได้อยู่ในจุดที่สามารถเลือกนักแสดงที่มาเล่นเป็นตัวเอกตัวรองได้ คะแนนวางฝันทุกอย่างเป็นขั้นตอน และจริงจังเสมอมา แม้ว่าการเงินที่บ้านจะไม่ได้ทำให้ตัวเธอรู้สึกลำบาก แต่เธอกลับเลือกวิธีที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวเองแบบสุดโต่ง เธอหาเงินได้จากสิ่งที่ชอบ และทำมันออกมาอย่างเต็มที่จน ณ.เวลานี้.. คะแนนมีแฟนคลับและผู้ติดตามนามปากกาของเธอเป็นหลักห้าหมื่นเป็นที่เรียบร้อย“กรี๊ดดดด!! ห้าหมื่นน! ห้าหมื่นนนนนน!!”“ อะไรของเมียมึงวะ==^”“ทุกคนๆ ดูสิ! แนนมีผู้ติดตามห้าหมื่นคนละนะ!”“ไหน?” ชิริวรีบเดินเข้ามา เขาจ้องมองจำนวนผู้ติดตามในเลขห้าหลักด้วยแววตาเป็นประกาย“โครตเก่งเลยใช่ป้ะ!”“ฉันแซ่บจนนิยายเธอขายออกต่างหาก” มือเรียวลูบคางคมๆของตัวเอง ก่อนจะพยักหน้ามั่นใจว่ามันเป็นดั่งที่ใจเขาคิด“มึงอะ กล่องที่สิบ” อัลฟ่าโยนกล่องของขวัญให้กับชิริว เขาเป็นคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาในกลุ่ม ระหว่างทางก็เจอกับบรรดาแฟนคลับของชิริวที
เป็นไงละคะแนน ความฝันที่ช่วงชีวิตในบั้นปลายนั้นจะกินหรูอยู่สบาย นั่งกินนอนกิน.. ยังไม่ทันได้ใช้บั้นปลายชีวิตตอนนี้ก็สบ๊ายสบายยย ฉันนั่งเขียน.. หรืออาจจะนอนเขียน ต้นฉบับให้ได้มากที่สุด สงสัยเมื่อคืนโดนกระทุ้งจนสมองกลับ เลือดลมฉูบฉีดแม้สภาพหลังผ่านมรสุมจะเหมือนคนโดยรุมสะกำก็เถอะ แต่เมื่อเรื่องราวในหัวมันแล่น ฉันก็มีหน้าที่เขียน เขียน และเขียนมันออกไป ช่วงเวลาที่เราไม่ตันมันเป็นอะไรที่แบบสุดๆจริงๆนะ!“..เปิดไฟทำไมเนี่ย~”“เขียนงานค่ะ”“..ตอนนี้?”“อื้อ! ต้องขอบคุณพี่นะกระทุ้งแรงซะจนสมองแล่นยังกับรถไฟเหาะ!” คะแนนรัวนิ้วลงแป้นพิมพ์และเปิดไฟที่หัวเตียงเพียงเท่านั้น ในขณะที่ชิริวสะลึมสะลือ เขามองร่างบางอย่างอดทึ่งไม่ได้ เอาแทบตายแม่งยังลุกขึ้นมาเขียนได้ได้ป๋อแบบนี้..“..ทึกจริงเมียกู”คะแนนกัดปาก ร้อยเรียงเรื่องราวที่บทตันมานาน ตอนนี้ไหลหลากดั่งสายน้ำ แม้แต่ฉากเข้าด้ายเข้าเข็มก็บรรยายได้ซะชิริวถลนตาแต่ไม่แสดงอาการผ่านสีหน้าในจังหวะที่คะแนนหันมาหาตนชิริวแอบอ่านเนื้อหาที่คะแนนพิมพ์จากด้านหลัง สายตาคมหรี่มองหน้าจอ ตัวหนังสือดีดขึ้นที่สามสี่ตัวในจังหวะที่รัวนิ้วเพียงหนึ่งครั้ง‘ลำกายที่ล่ำเป็น