Rome took a deep breath as she stood in front of her aunties. She needed to calm herself so they wouldn’t notice the anxiety that was filling her chest at the moment.
As much as possible, she wanted to keep her distance from everybody before they noticed the distress on her face. She knew it wouldn’t take long for them to spot something was off about her. It was always so easy for them to feel that negative energy surrounding her.
She couldn't take the risk.
Not until she found a solution to her problem.
What she was more worried about was her mom. She had a weak heart, and it would devastate her once she learned about her secret. So, she had to do her best to keep this information confidential until she sorted it out with the father of her child.
Her mom was the second of five sisters. Her Auntie Maritess, the eldest, was a short lady with short curly hair and a chubby body. She was more strict compared to her mom.
The third one was her Auntie Maureen. She was an old maid who never had a boyfriend all her life, which was bizarre because she was the prettiest and tallest amongst all her sisters. She also had fair, flawless skin that she loved so much.
The fourth one was her Auntie Marife; her favorite. She was the kindest and the most generous of all sisters. She was also an old maid.
And the last one, her Auntie May. She was the coolest and the closest to her and Connie. Just like her Auntie Maureen and Auntie Marife, Auntie May was also an old maid at thirty. She was loud and funny, but she wasn't a rebel like her. Her Aunt May followed the rules as opposed to her who would always go the other way.
Her aunts and her mother were teachers, and they were all employed in the biggest private college in the region; the Montemayor International Colleges.
Yes. Montemayor.
And that was the worst part.
Because the university where her mother and her four aunties were teaching, including her father who worked as the university's accountant, was founded and owned by her baby daddy's family!
And from what she heard— Cayson Montemayor was the only successor of the family. Which means he would be the next School Director once his grandmother retires. He would soon be her parents—NO, basically her entire family’s— future boss.
"Why do you look so pale, Rosenda Marie? Are you sick?"
She blinked and turned her attention to her Aunt Maureen after hearing what she had just said.
"I am not sick, Auntie. I'm just tired from strolling around the town."
"You strolled around the town?" her Auntie May asked. "Who was with you?"
"I was alone." She couldn't tell that she was with Jiggy because even up to this day, her entire family wouldn't still accept her best friend's sexuality.
Yes—even that was in their control. It always felt like people who wanted to befriend her needed to hand in a resume just to be accepted by her family. And she didn't have the right to befriend anyone until they have passed her aunties' standards.
Yeah. That's how miserable her life was.
And she hated it, but she couldn't do anything about it. If she and Jiggy had to meet, they would do it somewhere away from her family's radar.
But the worse part was... it was only her who the family restricted with the rules. Donny and her sister Conny could befriend whoever they wanted. They could even invite their friends to their house!
She was just thankful that Jiggy understood her situation, and was never offended by this. In fact, her friend was always worried whenever she thought of breaking the rules. Jiggy didn't want her to be reprimanded by her parents.
And now... this.
Jiggy was also problematic about her condition. She was worried about her and was pissed about the situation.
"Don't lie to us, Rosenda Marie. It's very obvious that you met with Jenny Grace," her mom said, sitting beside her Auntie Maureen who was sipping her tea quietly as she eyed her.
"My God, Rosenda! Why do you keep hanging around that girl?" her Auntie Maritess said, scowling in annoyance.
Her Aunt Maureen commented, "Aren't you embarrassed to be with that girl? The last time I saw her at the mall, she was wearing a men's shirt and ripped jeans. If people we know saw you together, what would they think? That you two are in a relationship?"
She almost rolled her eyes. "Jiggy looks prettier than I, Aunties. And she never wore men's shirts. She may be a tomboy, but she has class."
"Oh, shush, Rosenda. Stop covering her up," her Auntie Maritess said again. "A woman wearing men's clothes would never be classy."
"To you, perhaps..." she uttered quietly. Oh, she so wanted to answer them back and defend Jiggy, but she knew her family too well. If she did what she was thinking, it was the end of the world for her.
"I've warned her a few times already," her mother noted. "She just wouldn't listen! Jenny Grace's body was filled with tattoos the last time I saw her, and it was outrageous! She looked like a newspaper rather than a person!"
"That's too much, Ma," she said with a warning. She wanted to say more; she wanted to say that no matter what they say, she wouldn't stop seeing her best friend. But... she's got too many problems at this point she couldn't handle more. "I'm going upstairs to rest. Enjoy your afternoon tea."
And before her mother and aunts could say another word, she turned her back on them and walked toward the stairs.
She barged into her room, slammed the door, and dropped herself in bed. The voices of her aunties talking poorly about her best friend echoed in her ear.
Jiggy didn't do anything bad to them. But they speak about her as if she was some kind of a criminal.
That was why she was so nervous for her family to learn about her condition. They were all very opinionated people, and they wouldn't let this slide.
Oh! If she could only change the family she was born into, she would!
The family's rules and regulations were choking her. She was already twenty-four, for heaven's sake! Why couldn't they just allow her to live the life she wanted?
Yes. She did a couple of stupid things in the past. She had caused her family humiliation, almost ruined their name. Those were the reasons why everybody was so strict when it came to her.
But that was over a decade ago!
Had they allowed her to live her life as freely as Connie and Donny, this wouldn't happen. She wouldn't have gotten pregnant by that jerk!
Oh! Now things went from worse to worst.
She clutched her head and thought about the scheduled private meeting with Conny and Jiggy tomorrow. She wondered how and where to start explaining things to them. Jiggy already knew who got her pregnant, and her friend wouldn't surely have a great night thinking about it.
But Connie? Her sister would surely have a heart attack.
She closed her eyes and thought about why exactly she considered Cayson Montemayor an enemy.
How did she and Cayson Montemayor become an enemy again?
She breathed in and let her memory travel back... ten years ago, to the time when she recklessly fought her family just for love.
Ten years ago... Back when she was fourteen years old. “Rome!” Muntikan nang mabilaukan si Rome nang tapikin siya sa likod ng kaibigang si Jiggy. Naroon siya sa likod ng classroom nila at nakaupo sa damuhan at nanananghalian. “Ano ba, Jigs!” singhal niya sa kaibigan bago niyuko ang baong hotdog na nahulog sa damuhan sanhi ng pagtapik nito sa kaniya. Sandali siyang nanlumo— tinipid-tipid pa man din niya ang pagkagat niyon kanina dahil nais niyang papakin iyon kapag naubos na ang baong kanin. Kung alam lang niyang mahuhulog iyon sa damuhan ay sana, inubos na niya kanina pa. Binalingan niya ang kaibigan saka tinitigan ito ng masama. &nb
HINDIkilala ni Rome sa hitsura ang Cayson Montemayor na iyon,subalit marami na rin siyang naririnig tungkol dito sa pamamagitan ni Dudz. Hindi niya inasahang ito ang mayamang manliligaw ni Precilla noon— ang lalaking siyang dahilan kung bakit niya isinuko ang nararamdaman para kay Precilla dahil nalaman niyang may gusto rin ito sa lalaki. Ang mga Montemayor ay isa sa mga mayayamang pamilya sa lungsod. Ang lola ni Cayson, the matriarch, ang nagmamay-ari ng pinakamalaki at prestihiyosong kolehiyo sa lungsod, kung saan nagta-trabaho ang mga magulang at mga tiyahin niya. Maliban pa roon, ay nagmamay-ari rin ng isang transport service business ang pamilya. At dahil si Cayson lang ang nag-iisang apo ay ito lamang ang na
“KAILANGAN mong humingi ng pasensya sa ginawa mo sa apo ni Mrs. Montemayor!” Napauklo sa kinauupuan si Rome nang muling suminghal ang Papa niya. Singhal na halos sumakop sa buong compound. Singhal na kasing lakas ng kulog. Singhal na nanunuot sa buong kalamnan niya. Kanina pa siya nito sine-sermunan at nag-uumpisa na siyang ma-bingi— literal— sa tindi ng pagsinghal nito. Si Dudz ay mabilis pa sa alas-sinco kung makapag-sumbong sa mga magulang niya! She was in her room then, staring at her test papers with a heavy heart when she heard her father shouted out her name. Halos magkanda-dulas-dulas siya sa pagbaba ng hagdan. Kapag ganoon ang tono ng ama ay nanginginig na ang mga tuhod niya. Pagdating s
NANGmakapasok sila sa opisina ay namamanghang sinuyod niya ng tingin ang magandang silid.Visitor’s area palang, mukha at amoy mayaman na! May naka-unipormeng babaeng naroon sa loob at kausap ng papa niya. Siguradong iyon ang sekretarya ni Mrs. Montemayor. Ilang sandali pa’y iginiya na sila nito sa silid kung saan naroon ang opisina ng ginang. Nang makapasok ay natigilan siya. She was expecting to meet someone who looked like a terror old lady. Sa halip, ay nakangiting may edad na babae ang tumayo sa likod ng executive table at binati sila. “Good Morning, Ma’am,” magalang na bati ng tatay niya. “Good morning, Mr. Cinco. How are you today?” &nb
SUBALIT hindi roon natapos ang koneksyon nina Rome kay Cayson Montemayor.Dalawang taon makalipas ang nangyaring iyon ay muling umuwi sa bansa ang lalaki, fully ready to take over the school directorship. Natapos nito ang masters sa America at umuwi na ng Pinas para permanente nang mamalagi roon. Ito ang namahala sa transport service business ng pamilya habang si Mrs. Althea Montemayor ay naghahanda na sa pagre-retiro nilang School Director ng MIC. “Apat na taon pa bago ang retirement ni Mrs. Montemayor pero ngayon pa lang ay pinag-aaralan na ni Cayson ang pamamalakad ng campus,” pahayag ng papa niya isang gabing naghahapunan sila. Magkausap ang mga magulang niya tungkol sa pag-uwi ni Cayson Montemayor habang sila ni Connie, na noong mga panahong iyon ay nasa ikalawang tao
Hindi alam ni Rome kung itutuloy ang pagpasok sa gate ng MIC o tatalikod at lumayas na lang sa kanila. Kanina pa parang tinataga ang dibdib niya sa sobrang kaba habang pina-practice ang mga sasabihin sa mama at papa niya tungkol sa gradong hindi naipasa at kung papaano sasabihin sa mga ito na hindi siya pasok sa sampung graduating students na tatanggap ng parangal. Tatlong araw na ang lumipas matapos niyang matanggap ang result ng make-up exam niya sa Physics— at sa kasamaang palad, ay mababa pa rin ang naging score niya. The good news was— there will be no red mark on her card. Dahil hindi na seventy-two ang magiging grade niya sa Physics, kung hindi seventy-six. Nagiging pula lang ang marka sa card kapag below seventy-five ang grado— that, at least, was the best thing. &n
Lalong nanlaki ang mga mata ni Rome kasabay ng pag-pigil sa paghinga nang kunot-noong yumuko si Cayson. She smirked in her mind. Kung iniisip mong tatanggapin ko ang pag-alalay mo sa aking makatayo ay nagkakamali ka! I’d rather stay on the floor all night! Subalit ang inakala niyang pag-alalay sa kaniya ng lalaki ay hindi nangyari. Dahil hindi ito yumuko upang alalayan siya, kung hindi damputin ang nabitiwan niyang envelope, bago muling tuwid na tumayo. Lalong nanlaki ang mga mata niya sa nakita. Caligh Carson Montemayor was holding the envelope where
MAKALIPAS pa ang ilang taon at nanatili pa rin ang galit sa puso ni Rome para kay Cayson Montemayor. Ni minsan ay hindi iyon nawala. Pinilit ng dalagang kalimutan pero sa maraming pagkakataon ay bumabalik pa rin sa alaala nito ang mga nangyari sa dalawang beses na nagkita sila na siyang naging dahilan kung bakit itinuring siyang ‘espesyal’ ng pamilya. Naging mahigpit ang mga ito sa kaniya, bantay-sarado siya na tila kriminal. Sa tuwing nasa paligid siya ay alerto ang mga mata sa kaniya ng buong pamilya, watching her every move, her every step. Kapag nagsasalita siya’y nakabantay din ang mga ito— na tila may sekreto siyang ibubunyag tungkol sa gobyerno.
DALAWANG BUWAN MAKALIPAS ay muling nagpakasal sina Rome at Cayson, but this time, it was held in the church. Natupad ang pangarap ni Rome na makasal sa simbahan at makapaglakad sa aisle. She was a happy bride, dahil naroon lahat sa simbahan ang mga mahal niya sa buhay, kabilang na ang lahat ng kaniyang mga kaibigan. Including Jiggy—na noo’y tanggap na tanggap na ng buong pamilya niya. Her parents realized that Jiggy was more than just a friend to her. She was like a family. Kaya naman simula nang magkita ang mga ito noong mga panahong nasa ospital siya ay hindi na naging iba ang pagturing ng kaniyang mga magulang rito. Lalo at maliban kay Cayson ay isa ito sa mga nagpuyat noon sa ospital upang bantayan siya. She had learned that she was unconscious for three days aft
“IPINALIWANAG KO NA sa buong pamilya ang tungkol kay Precilla, at nakahanda akong muling magpaliwanag sa harap mo ngayon. So, I need you to listen, okay?” Para siyang batang tumango. Handa siyang pakinggan ang lahat ng paliwanag nito at patawarin ito kahit hindi pa man ito humihingi ng patawad. Dahil bakit hindi? Hindi pa ba sapat ang pag-alalang nakita niya sa anyo nito? Ang pangingitim ng paligid ng mga mata nito, ang maputla nitong mukha? Hindi pa ba sapat na pinabayaan nito ang sarili para sa kaniya? At hindi pa ba sapat ang pangongompisal nito? Cayson just
HINDI MAINTINDIHAN NI ROME ANG NARARAMDAMAN. She was trying to open up her eyes, but she had no strength no matter how hard she tried. Kapag nabubuksan naman niya ang mga mata’y kaagad ding sasakupin ng dilim ang kaniyang paningin. At kung may nakikita man siya ay hindi malinaw. Hindi malinaw na imahe ni Cayson. Wait… Cayson? Oh. Right… Ang huling naalala niya ay nakita pa niya ito sa bahay nila Baron. And then, she c
“SA TINGIN ko ay kailangan na natin siyang dalhin sa ospital, Connie,”suhestiyon ni Selena nang lumabas ito sa guest room na okupado ni Rome sa bahay ng mga ito. Inisara muna ni Selena ang pinto at hinarap si Connie na nag-aalala na rin. “Nilalagnat na naman siya, at wala tayong gamot na pwedeng ipainom sa kaniya.” Sinulyapan ni Connie ang oras sa relos. It was only 7PM. Napabuntonghininga ito. “Kanina ko pa sinasabi ‘yan sa kaniya nang makipagkita siya sa amin ni Jiggy matapos lumayas sa bahay ng asawa. Ilang araw nang masama ang pakiramdam niya at kaninang umaga pa lang ay nilalagnat na siya. Pero ayaw niyang magpahatid sa ospital.” “We can’t take risks, Connie. Bun
“MAKE SURE na ang dokumentong ipadadala mo sa akin ay kompleto na, Mitch. Ayaw kong pa-istorbo sa buong linggong pahinga ko.” “Yes, sir. Naayos ko na po ang folder. Ako po ang personal na magdadala sa mansion.” “Good. See you tomorrow—oh, and please come around lunchtime. Ayaw kong gumising nang maaga.” Tinapos na niya ang tawag at akmang i-iitsa ang cellphone sa front seat nang makitang 1% na lang ang battery niyon. He looked for the charger while his eyes still focused on the road, subalit hindi niya iyon makapa sa kahit saan. Tahimik siyang nagmura saka itinuloy na lang ang pagmamaneho. I
HINDI NAWALA ang sama ng pakiramdam niya sa buong araw. Umabot ang gabi na patuloy ang pananakit ng lower back niya at ng kaniyang ulo. Sa tulong ni Jen ay nakaligo siya, at inalalayan siya nito hanggang sa pagbihis. Naka-ilang balik na rin ito sa silid niya upang dalhan siya ng pagkain at maiinom. Sa buong araw din na iyon ay hindi na tumawag si Cayson, which was normal dahil sa gabi ito madalas na tumawag sa kaniya.
“SALAMAT sa paghahatid, Baron. Sa susunod talaga ay magpapahatid na ako sa driver ni Granny Althea para hindi na kita naaabala sa tuwing dadalaw ako sa inyo,” aniya matapos siya nitong ihatid sa mansion. Si Connie ay nagpababa sa isang mall dahil kailangan pa raw nitong mag-grocery, habang siya ay ini-diretso si Baron sa subdivision. “Nah, that’s alright, Rome. Maliit na bagay lang naman ito.” Muli siyang nagpasalamat at bumaba na sa kotse. Ang kasambahay na si Jen na nasa hardin at nagdidilig ay naka-antabay sa kaniya kaya nakabukas na ang gate. Nagpasalamat siya rito at tumuluy-tuloy na sa
PINILIT ni Rome na maging normal sa sumunod na mga araw. Kahit na sa tuwing aalis si Cayson para pumasok sa opisina ay pinag-iisipan niya ng masama. Alam niyang magta-trabaho ito pero hindi niya mapigilang isipin na makikipagkita lang ito kay Precilla. Oh, that woman! Ilang beses siyang niyaya ni Connie na lumabas kasama ang babaeng iyon pero mas pinili niyang magkulong sa mansion at gawin ang araw-araw niyang gawain doon. She would rather die with boredom than meet with that sneaky snake! And Cayson? Oh, nagagalit din siya pero kailangan niyang umaktong hindi dahil alam niyang wala siyang karapatang magalit. May pinirmahan silang terms. May us
MATAPOS ang araw na iyon ay muling bumalik si Cayson sa Laguna. Nakahinga siya nang maluwag dahil alam niyang hindi magkakaroon ng pagkakataon sina Cayson at Precilla na magkita dahil alam niyang magiging abala ang asawa sa itinatayong bagong terminal. Nang makauwi sila sa mansion matapos ang dinner party na iyon ay ginawa ni Rome ang madalas na ginagawa ng mga praning na maybahay. She checked Cayson’s phone for Precy’s number. Walang password ang cellphone nito kaya nagawa niyang buksan iyon. She typed in Precy’s number, at tila siyang nabunutan ng tinik sa dibdib nang ma-kompirmang wala roon ang numero ng dalaga. Marahil ay naging OA lang siya sa pag-iisip. Nawala na rin ang inggit niya para kay Precy