NANGYARI man ang gusto ng isip ni Monica, hindi pa rin niya magawang maging masaya sa naging resulta ng DNA result dahil ang puso niya'y gustong sana'y si Zymon na lang dahil ito ang mahal niya. Umaasa rin siya at malakas ang kutob niya na ito ang ama ni Princess pero mukhang hindi iyon ang itinadhana. Imbis na maging masaya siya dahil tuluyan na siyang malalayo kay Zymon dahil wala na itong dahilan para makipagkita pa sa kaniya pero hindi niya magawang maging masaya, kabaliktaran niyon ang nararamdaman niya. Sana nga'y panaginip na lang ang lahat at paggising niya, si Zymon ang tunay na ama pero ang masakit, hindi iyon isang panaginip.Nang banggitin ni Doctor Cathy ang resulta, para siyang nabingi at natulala dahil nga hindi iyon ang gusto niyang marinig. Kapagkuwa'y tumingin siya kay Zymon at agad niyang nabanaag ang lungkot at pagkadismaya sa mukha nito dahil sa resulta. Tila ba gumuho ang pangarap nito. Nang balingan naman niya si Jericho, bakas ang labis na saya at galak sa muk
HINDI magawang maging masaya ni Monica sa naging resulta ng DNA testing. Akala niya'y kapag lumabas ang totoo, mababawasan ang bigat na nararamdaman niya pero tila ba mas bumigat ang lahat sa kaniya dahil hindi iyon ang inaasahan niyang resulta. Hindi iyon ang gusto niya. Pero hindi ba't dapat maging masaya siya dahil si Jericho ang ama at dahil doon, hindi niya kailangang mangamba dahil wala itong sabit. Walang manggugulo sa buhay nila ng kaniyang anak."Anak, alam ko ang nararamdaman mo, naiintindihan ko kung ngayon hindi mo magawang tanggapin ang katotohanan. Mahirap lalo't alam naming wala kang nararamdaman kay Jericho dahil si Zymon naman talaga ang mahal mo, 'di ba?" seryoso sabi ni Terry habang nakatingin sa kaniya at bakas doon ang simpatiya.Nag-angat siya ng tingin sa ina at sa kaniyang ama. Tulog naman si Princess dahil gabi na. Hindi pa siya handang ipaalam dito ang totoo, masyado pa itong bata para maintindihan iyon.Hindi siya sumagot sa tanong nito.Saglit na yumuko si
"SAAN MO ba talaga ako dadalhin, Zymon, huh?" usisa ni Monica habang lulan siya ng sasakyan ni Zymon. Wala na siyang nagawa nang buhatin siya nito mula sa event place hanggang sa sasakyan nito. Sinubukan niya itong takasan pero hindi siya nito hinayaan. Mukhang balak talaga siya nitong itakas. "Sa tingin mo ba sa ginagawa mo pipiliin kita? Kahit ipilit mo, ipilit natin ang ating mga sarili sa isa't isa, hindi nga tayo pwede. Kaya please, stop this, Zymon, iuwi mo na lang ako," patuloy niyang pakiusap pero tila wala namang naririnig ang binata, patuloy lang ito sa pagmamaneho.Kapagkuwa'y binalingan siya nito. Seryoso ang mukha nito at bakas doon ang lungkot at tila pagkadesperado. "I'm sorry, Monica pero I need to do this if it's just the way to be with you. Alam kong mahal mo ako pero hindi mo kayang panindigan ang pagmamahal mo para sa akin. Pilit mo akong itinataboy kahit nasasaktan ka, kaya ako na ang gagawa ng paraan para magkasama tayong dalawa. Para mag-usap tayo, magkaroon ng
HINDI na binitawan ni Zymon ang kamay ni Monica habang nagbabyahe sila patungo sa Laguna, hanggang sa makarating sila roon. Napalitan ng panandalian mga ngiti, saya at kilig ang lungkot at sakit na muling sasalubong sa kanila pagkatapos ng maikling panahong hiningi ni Zymon sa kaniya. Alam niyang pagkatapos niyon, mas mahihirapan siyang iwanan si Zymon pero gusto rin niyang piliin ang sarili kahit isang araw lang. Gusto rin niyang maging masaya na kasama si Zymon, na sila lang dalawa, 'yong wala silang kailangang isiping ibang tao, kung 'di ang pagmamahal lang nila sa isa't isa. Gusto niyang maging masaya kahit sa mailing panahon lang na kasama ang totoong mahal niya at si Zymon iyon."Wow! Sobrang ganda naman dito," manghang puna niya nang makarating sila sa isa sa mga rest house ng pamilya ni Zymon sa Laguna. Napakaganda ng lugar dahil tapat lang iyon ng dagat at sa paligid niyon ay makikita ang mga puno ng niyog. Ang tahimik din sa lugar at ramdam niya ang pagyakap ng malamig at s
"HELLO, Sir, nabili na po namin ang mga kailangan ninyo sa bahay," bungad ni Joy, ang caretaker ng rest house na iyon nila Zymon. Inutos kasi ng binata na bumili ito, kasama si Mang Henry, ng mga pagkaing kailangan nila sa loob ng isang araw. Biglaan daw kasi ang pagpunta nila doon kaya hindi sila nakapaghanda. Mabuti na lang at malinis ang bahay dahil mukhang alaga naman iyon ng mga nagbabantay doon."Sige po, Ate Joy salamat po," magalang na sabi ni Zymon at ngumiti sa dalawa."Sigurado po ba kayo, Sir na hindi na ninyo kailangan ng tulong namin sa pagluluto? Baka po miss na ninyo ang adobong pusit na luto ko. Hindi ba't paborito po ninyo iyon?" nakangiti ani naman ni Mang Henry na matagal nang tagapag-alaga ng bahay.Ngumiti si Zymon. "Sa totoo lang, Mang Henry sobrang miss ko na ang adobong pusit ninyo at syempre hindi ko pwedeng palampasin ang pagkakataong makakain ulit niyon kaya naman ipagluluto mo kami niyon pero sa ibang pagkain, let me cook food for us. I want to spoiled my
"ALAM mo ba kung bakit Carnation ang pinakagusto kong bulaklak?" tanong ni Monica kay Zymon habang magkahawak ang kanilang kamay at sabay na naglalakad sa dalampasigan. Ramdam niya ang malamig na hangin ng gabi at ang tubig na dumadampi sa mga paa niya pero hindi niya iyon alintana dahil masaya siyang kasama si Zymon. Sa buong araw na nandoon sila, wala silang ibang ginawa kung 'di ang tumawa at iparamdam ang pagmamahal sa bawat isa. Inilayo nila ang kanilang sarili sa totoong buhay na haharapin nila pagkatapos niyon dahil gusto nilang kapwa masulit ang mga oras na magkasama pa sila at masaya.Naramdaman niya ang bahagyang pagpisil ni Zymon sa kamay niya. Bumaling ito sa kaniya, seryoso lang ang mukha. Ngumuso ito at saglit na nag-isip. "Can you tell me why? No wonder why you loved Carnation dahil tunay na maganda sila and no wonder why I love you dahil kasingganda ka ng mga bulaklak sa paningin ko." Ngumiti ito dahil sa sinabi.Kumunot ang noo niya pero hindi rin niya napigilang map
HINDI namalayan ni Monica na nakapasok na pala sila ni Zymon sa silid, sa loob ng malaking bahay habang nanatiling magkalapat ang kanilang mga labi na animo'y ayaw nang maghiwalay ng mga iyon na parang sabik sa bawat halik na ginagawad nila sa isa't isa. Hinahayaan niya si Zymon at ang sarili na lasapin ang ligayang nararamdaman nila sa mga oras na iyon. Walang pag-aalinlangan at walang pagsisising ibibigay niya ang kaniyang sarili rito sa huling pagkakataon.Hindi niya napigilan ang pagtulo ng luha sa mga mata niya habang patuloy sa paghalik si Zymon at tinutugunan niya iyon. Tuluyan na silang nakapasok sa loob. Ramdam niya ang katawan nito sa kaniyang katawan habang nakapulupot ang mga braso niya sa leeg nito. Sa kabila ng saya at ligayang nararamdaman niya, kapalit niyon ang matinding sakit at lungkot na kailangan nilang harapin.Ang masuyo at marahang hal*k na iyon ay mas nag-alab at mas nagkaroon ng matinding pagnanasa sa bawat isa. Mas may diin iyon at mas naging mapusok ang baw
"UH-UH!" ungol ni Monica nang lasapin ni Zymon ang pagkababa* niya. Hindi niya maintindihan ang sensasyong bumabaliw sa kaniya. Para siyang nakalutang kung saan iyon ang pinakamasarap na pakiramdam para sa kaniya. Napahigpit pa ang pagkakahawak niya sa cover ng kama.Pinatitigas nito ang mga labi para laruin ang bukana niya na nagbibigay sa kaniya ng labis na ligaya na alam niyang si Zymon lang ang makakapagbigay niyon sa kaniya.Matapos niyon, mula roon, hinalikan nito ang tiyan niya, ang kaniyang pusod na nagpaigtad sa kaniya dahil sa kiliti. Ang mga kamay nito'y nasa kaniyang dibdib na para bang pumipisil ito ng malambot na bola."Uh-uh!" ungol ulit niya habang nakapikit. Napamulat lang siya ng maramdaman niya ang labi nito sa kaniyang leeg hanggang sa bumagsak iyon sa kaniyang bibig. Ramdam na ramdam niya ang galit na pagkalalak* nito na handa nang pumasok sa bukana niya ano mang sandali at handa na siya roon. Napatingala siya habang gumagala ang mga labi at kamay nito sa kaniya
"THANK you, Zymon for everything you've done para lang mauwi tayo sa ganito," malumanay na sabi ni Monica habang nakatingin siya sa labas ng bahay at nakatayo sa terrace niyon. Naramdaman niya ang pagyakap ng binata mula sa kaniya likod. Naririnig niya ang paghinga nito. Mas siniksik pa nito ang ulo sa kaniya leeg na animo'y inaamoy iyon. "You don't need to thank me, Monica dahil sapat na kayo ni Princess para sa akin. Kayo lang naman 'yong gusto kong makasama at lahat ng ginawa ko, dahil iyon mahal ko kayo and I'm willing to do everything for you and for our daughter," masuyo at puno ng pagmamahal nitong pahayag. Hindi niya maiwasang hindi makadama ng kilig na tila ba ang bawat salita nito'y humihipo sa kaniyang puso. "Salamat dahil hindi ka sumuko kahit pilit kitang tinataboy. You deserve the love, Zymon at sana sapat ang pagmamahal mo para maibigay ko kung ano'ng deserve mo." Humiwalay sa kaniya si Zymon at hinarap siya. Hinawakan siya nito sa balikat. Ngumiti ito na animo'y nag
SA KABILA nang galit ni Monica at Zymon kay Shy, Jericho at Ronnie, mas pinili nilang ang batas na ang magparusa sa mga ito. Kumuha sila nang legal na abokado para asikasuhin ang kasong sinampa nila para maparusahan ang kasamaang ginawa ng mga ito sa kanila. Mahirap patawarin ang mga ito, pero hindi naman niya sinasara ang puso niya para sa pagpapatawad pero ang parusa, mananatili sa kanila."Sigurado ka na ba sa desisyon mo?" tanong ni Zymon sa kaniya habang magkahawak sila ng kamay at naglalakad sa parke malapit sa shop niya.Binalingan niya ito at ngumiti. "Sa ngayon, hindi ko pa sila kayang patawarin pero naawa ako kay Shy, she's pregnant and she needs care kaya gusto kong hindi na magsampa ng kaso sa ginawa niyang pananakit sa akin," sagot niya.Bumuntong-hininga si Zymon at ngumiti. "You're still concern to her kahit sinaktan ka niya at sinabotahe niya ang DNA test?" hindi makapaniwala pero manghang tanong nito.Umiling siya. "Hindi ako concern kay Shy, nag-aalala ako sa kalagay
DAHAN-DAHAN iminulat ni Monica ang mga mata niya. Napangiwi siya nang maramdaman niya ang pagkirot ng kaniyang ulo kaya nasapo niya iyon at napagtantong may benda iyon. Nabahala siya nang maalala ang nangyari matapos niyang mawalan ng malay. Natigilan siya at bahagyang natulala. Naramdaman din niya ang kirot ng balakang at iba pang bahagi ng katawan niya na marahil dahil sa pagkahulog niya sa hagdan. Hindi niya alam kung gaano katagal siyang walang malay."A-anak, gising ka na!" Napakurap siya at nagtaka nang marinig niya ang boses ng kaniyang ina. Binalingan niya ito at napagtanto niyang nandoon nga ang kaniyang magulang. "'Ma, 'Pa?" hindi makapaniwalang tanong niya. Ngumiti siya."Kumusta na ang pakiramdam mo, 'Nak?" tanong ng kaniyang ama.Hinawakan ni Terry ang kamay niya at marahan iyong pinisil. "Masaya ako na sa wakas nagkamalay ka na. Labis kaming nag-aalala sa nangyari sa iyo at kay Zymon kaya agad kaming pumunta rito sa Davao para maalagan ka namin. I'm sorry, 'nak dahil—"
AKMANG aalis na sana si Monica sa likod ng pinto ng silid kung saan naka-admit si Shy nang bigla iyong bumukas at niluwa niyon si Jericho. Natutop niya ng madiin ang bibig niya pero huli na dahil nakita na siya nito. Natigilan ang binata at agad bumakas ang labis na kaba at gulat sa mukha nito."M-Monica? W-what are you doing here?" gulat na tanong nito na namutla ang mga labi na animo'y tinakasan na ito ng dugo. "K-kanina ka pa ba riyan?" Lumapit ito sa kaniya at hinawakan siya sa braso. "Let's talk, please!" Sinubukan siya nitong hilahin pero hindi siya pumayag.Marahas niyang binawi ang braso niya. Madilim ang tingin niya sa binata na tila ba kutsilyo iyong nakasusugat. "T-tama ba ang lahat nang narinig ko, Jericho?" malumanay pa niyang tanong pero may diin doon."A-ano'ng narinig mo? I-I expl—""Sagutin mo ang tanong ko, Jericho! Tama ba lahat nang narinig ko?" sigaw niya para putulin ang sasabihin nito. "Paano mo nagawa sa akin ito? Pinagkatiwalaan kita dahil malapit ka sa amin n
"ZYMON! ZYMON!" umiiyak na sigaw ni Monica habang palapit siya sa operating room kung nasaan si Zymon. Nang na-recieve niya ang balita mula kay Aunor, agad silang nagtungo ni Crystal sa hospital kahit pa malakas ang ulan sa labas. "Zymon!" Halos mawalan na siya ng hininga dahil sa labis na pag-iyak at kung hindi nga siya hawak ni Crystal, baka tuluyan na siyang nabuwal dahil sa labis na hapis na nararamdaman niya. Hindi niya mapapatawad ang sarili niya kapag may nangyaring masama kay Zymon. Kasalanan niya iyon. "M-Monica, please calm down! He'll be ok, magtiwala ka kay Zymon, lalaban siya," umiiyak na rin na pagpapagaan ng loob ni Crystal sa kaniya habang alalay siya nito. Nagpupumilit siyang pumasok sa emergency room para tingnan ang lalaking pinakamamahal niya. "P-papasukin niyo ako! Please, let me in gusto kong makita si Zymon," patuloy niya na halos pumiyok na dahil sa pag-iyak. "P-pero, hindi ka pwedeng pumasok sa loob. Zymon is there for the operation," ani Crystal. Sa pali
MAHIGPIT siyang niyakap ni Crystal nang makita siya nitong umiiyak sa sala nang bahay sa gitna ng maulang gabi habang nakatingin sa labas ng bahay at pinagmamasdaan ang pagpatak ng ulang tila ba nakikisimpatiya sa nararamdaman niya. Pakiramdam niya'y muli na namang nabasag ang puso niyang nabuo na sanang muli. Ang masakit pa, parehong tao lang din ang dahilan niyon."I'm here for you, Monic. Palagi akong nandito kapag kailangan mo ako, ok? Alam kong nasasaktan ka, napapagod at nahihirapan pero huwag mong mag-isang dalhin ang lahat dahil nandito kami para sa iyo," malumanay at puno ng concern na wika ni Crystal sa kaniya.Nanatili siyang nakahalukipkip at nakatingin sa labas. Suminghot siya at binasa ang mga labi. "H-hindi ko na alam kung paano ko pa kakayanin 'to, Crystal. Hindi ko maunawaan kung bakit kailangan kong danasin lahat ng ito. Simula noon, nagtiis na ako sa lahat ng sakit na binabato sa akin ng mundong ito at akala ko'y matatapos iyon kapag hinayaan kong piliin ang gusto n
HINDI na kinaya ni Monica na maghintay na lang ng balita tungkol sa kalagayan ni Shy. Hindi na rin niya kayang maghintay kay Zymon na puntahan siya dahil marahil galit na galit ito sa kaniya kaya nagpasiya na siyang pumunta sa hospital kung saan naka-admit si Shy. Kinakabahan man siya pero wala siyang ibang maisip na paraan. Kailangan niyang malaman ang kalagayan nito dahil alam niyang iyon lang ang ikapapanatag ng puso at isip niya.Nang marating niya ang hospital, agad siyang tumungo sa nurse station at nagtanong kung saan ng silid ni Shy. Nagpakilala siyang kaibigan ni Zymon. Mabuti na nga lang at hindi na nagtanong pa ang nurse at tinuro nito na lang nito ang silid na inuukupahan ng dalaga.Mabigat ang bawat hakbang niya habang pabilis nang pabilis ang tibok ng puso niya dahil sa kaba sa maaaring malaman niya at maging reaction ni Zymon kapag nakita siya nito. Napalunok siya ng ilang beses hanggang sa marating niya ang private room na iyon.Nagdalawang-isip pa siya kung tutuloy o
HINDI mapakali si Monica habang palakad-lakad siya sa loob ng opisina niya. Gusto niyang pumumta sa Hospital kung nasaan si Shy pero alam niyang hindi pwede dahil mas lalo lang magiging malala ang gulo. Nanginginig ang kamay niya kaya marahan niya iyong pinipisil para pakalmahin. Kahit alam niyang wala siyang kasalanan, hindi pa rin niya maiwasang hindi kabahan at makonsensiya dahil kung hindi niya ito pinatulan, hindi na sana iyon nangyari. Anak pa rin iyon ni Zymon at marahil galit na galit ito sa kaniya. "Ate, ito po ang tubig, uminom po muna kayo," pukaw ni Ria sa kaniya nang makapasok ito sa silid dala ang tubig.Humarap siya rito. "K-kumusta na kaya si Shy, Ria? N-natatakot ako na baka may mangya—""Ate, ikalma mo ang sarili mo. You're not guilty, ok? Kung may mangyari mang masama sa anak ng babaeng iyon, hindi niyo ho kasalanan dahil siya ang gumawa niyon sa sarili niya." Bumuntong-hininga ito at lumapit pa sa kaniya. "Ate, alam nating pareho na wala kang ginawang masama. Si S
TAHIMIK lang si Monica habang nakahalukipkip at nakatingin sa labas ng bintana ng silid niya habang katabi naman ni Zymon si Princess at pinatutulog ito. Masaya siya na makitang ganoon na lang ang pagtanggap ng anak niya sa binata pero sa kabilang banda, nalulungkot siya sa katotohanang si Jericho pa rin ang ama nito. Nalulungkot din siya para rito dahil alam niyang labis niya itong nasaktan. Hindi niya masisisi kung galit ito sa kaniya dahil alam niyang may kasalanan siya sa nangyari. Hindi niya alam kung paano papawiin ang sakit sa puso nito, pero alam niyang matatanggap din ito ni Jericho. "Hey! Why you're so silent, huh?" Napabuntong-hininga siya nang marinig niya ang boses ni Zymon. Pinulupot nito ang mga braso sa baywang niya at ipinatong ang baba nito sa balikat niya. "Kanina ka pang tahimik, aren't you happy, Monica?" usisa nito. Bumaba ang tingin niya sa braso nitong nakayakap sa kaniya. Marahan niya iyong hinawakan at hinaplos. Nag-angat ulit siya ng tingin sa labas ng bint