Ano kaya sa tingin niyo si Aurelius? Bakit nangyayari ang mga gano'ng bagay sa mag-asawa? I'd like to hear your thoughts, mag comment lang kayo. Ty!
KRIESHAMarahas akong napabalikwas mula sa aking mahimbing na pagkakatulog dahil sa napakasamang panaginip. Habol ko ang sarili kong hininga. Ramdam ko maging pamamawis ng noo, leeg at mga kamay ko sa tindi ng takot. I checked myself, especially my stomach. Yung takot ko, walang kapantay. Akala ko totoo akong nabaril at nawala sa'kin ang anak ko. Iniyakap ko ang mga braso ko sa aking tiyan. Mabuti na lang panaginip lang iyon. Jusko, yung takot ko sobra-sobra pa sa inaakala ko. Akala ko, namatay na ako. Salamat talaga at hindi iyon tunay na nangyari. Ayoko pang mamatay. Ayokong mawala ang anak ko sa'kin, at gusto ko pa siyang isilang, masilayan at maalagaan. Ayoko ring mawalay kay Tres, hinihintay ko pa siyang bumalik sa'kin. Napapatingala ako sa kisame at napapikit ng mariin, saka pinakalma ang sarili sa pagitan ng pag-iisip ng mga magagandang alaala, para lang mapanatag ang loob ko. Umahon rin ako sa kama kinalaunan, at nagtungo sa may sofa. May pitchel at baso sa mini table doo
KRIESHANagising ako na may mabigat na pakiramdam, masakit ang ulo. Pero wala lamang ang mga ito sa pagbalik ng alaalang kinailangan kong puntahan si Tres. He's in the hospital. He's critical. He needs me. "Kriesha, you're awake. Kamusta ang pakiramdam mo?" Malumanay na tanong sa'kin ni Ate. Siya ang nakagisnan ko dito nang magising ako. Nasa kuwartong tinutuloyan ko kami ngayon. Hinawi ko ang kumot na nakapatong sa katawan ko at umahon sa kama. "Ate, puntahan ko na 'yong asawa ko." "Sandali, Kriesha. Maayos ka na ba? Bigla ka na lang kasing hinimatay kanina, nag-aalala ako na baka mapano ka at ng dinadala mo--"Nilingon ko siya, at saka ko lang napansin na nandito pala ang kambal. Para itong mga tuta na nakikinig at nakamasid sa'min. This is the first time na tahimik si Alexa. Hindi nangungulit. "Ayus lang ako, Ate. Huwag ka pong mag-alala." Walang ka emo-emosyon kong sabi, hindi ko sinasadya na gano'n ang maging outcome ng ambiance sa sagot ko."Samahan na kita." Sabi niya nang
Napakabilis ng pangyayari, hindi ko masundan basta nagising na lang ako na wala sa hospital at nandito sa gitna ng isang daan na sobrang tahimik! Nasa malapit sa isang stop light. Malawak ang daan at hindi rin madilim, sadyang napakatahimik lang. Naririnig ko pa nga ang lamyos ng hangin at ang huni ng gabi na nakakapagpakilabot sa'kin. "Jusko, nasaan ba ako?" Kinakabag akong napapatanong sa sarili ko. "Anong kalokohan na naman ba ito? Bakit kakaiba?" Ilang beses akong kumurap-kurap, sinampal ko pa ng isang beses ang pisngi ko baka nanaginip na naman ako. "Panaginip na naman ba 'to? Pero kausap ko lang naman kanina 'yong lalakeng si Hayes, kanina. Papaano ako napunta dito?"Muli kong sinampal ang pisngi ko, nagbabakasakaling magising ako. Pero hindi. Totoong nandito ako. "Bakit ako nandito?" Natataranta na ako, at akmang kikilos paalis, nang may mapansin akong sasakyan na parang nakipag-karerahan sa sobrang bilis ng pagpapatakbo. Yung tuhod ko ay nanghina at literal na hindi makaki
Nagising akong umiiyak. Napansin kong wala na ako sa lugar na iyon o kaya maging sa harap ng ICU. Nasa isang silid ako na parang isang opisina at nakahiga sa isang resting chair. "So, am I still a sinungaling to you?" Sinalubong ako ng naglalarong tanong ni Hayes pagkagising ko. Siya ngayon ay naka poker face lang, habang nakatayo sa may glass wall, facing the big buildings that meets with the sky outside. Kanina pa ba siya gising? Hindi ba't kagagaling lang namin sa nakaraan, tapos ganito siya ka chill? Hindi man lang ba siya na apektuhan sa nangyari? Hindi ko na lang siya sinagot, at bumaba ng kinauupoan ko. I walked towards the door, and was about to leave, nang magsalita na naman siya. "Sa mga susunod na taon, asahan mong maghihirap ka, Kriesha dahil hindi magiging madali ang mga susunod na pagdaanan mo." Paalala niya na hindi ko masyado pinagtuonan ng pansin at binuksan na ang pintuan. Palabas na ako nang may pahabol siyang sinabi. "He loves you, huwag mo sana siyang sukoan
KRIESHATwo months has passed by like a glimpse of an eye. I gave my best to reconstruct my tradition and my usual days of living. I can say, I did it. I was able to take care of my baby as well as visiting my husband everyday in the hospital. I always talked to him, hoping to get a response from him. Hoping for him to wake up. Gusto ko, pagkagising niya, I'm the first person he would see. Tiyaka, isa sa mga magagandang nangyari sa buhay ko ay ang makilala ang mga kaibigan niya. To ba taken care by them when my husband couldn't. "Kriesha, ako na magdadala niyan. Look at you, matigas pa rin ang ulo sinabi ng don't stress your body too much baka mapa'no ang inaanak namin." Iuhence might be an extreme womanizer and has a foul mouth, but he's very caring at times. Kakarating ko lang sa mansyon nila Ate Mia when he saw me arrived. "Dapat sinama mo na kami sa mall kanina, so you won't tire yourself by carrying these." Leon went to us and pat my head. Para na rin akong kapatid nila kung
7 months has passed by... Mas lalong naging mahirap sa'kin ang situwasyon. Ginigisa na kasi ako ng mga magulang ko na umuwi at dalawin sila bahay kahit isang linggo lang. "Mama, hindi pa po pwede. Kasi by kontrata kasi ang trabaho ko. Three months pa bago ako mapayagang makauwi." Actually, pwede naman talaga humingi ng off. At hindi ako nagsisinungaling patungkol doon sa kontrata. 1 year ang first term ko sa trabaho kay Tres. Depende sa'kin kung mag renew ako after the contract expires. Ang totoo niyan, iniiwasan ko muna na malaman nila Mama ang tunay kong situwasyon. Kapag malaman nila na ganito ang lagay ko, hindi ko maipapangakong maging okay lang ang anak ko. Saka isa sa mga naranasan ko, masyadong mag-alala ang mga buntis. Mas malala pa kaysa sa normal kong habit dati. Mahirap kumalma. Mahirap e tame ang isip mo na huwag pansinin ang bagay-bagay, at kalimutan muna. "Ang tagal naman, anak. Miss ka na nga namin ng Papa mo dito. Bakit pakiramdam namin, ayaw mo ng umuwi?" Aniya.
My heart's crumbling like crazy. Halos takbuhin ko na ang pagitan ko at ng kuwarto ni Tres sa mismong pagkababa ko sa elevator. Ni hindi ko naalala na buntis pa pala ako and that I'm bring our child. I was too excited and anxious enough to see him. Kung hindi ako pinigilan ni Dion, baka posibleng nadulas ako o madapa. "Kalma, Kriesh. You're still pregnant. You have to be careful." Paalala niya. "Okay, breath in, breath out. Relax." Sinunod ko ang instructions niya. Huminga ako ng malalim at kumalma. "Good." Bubuksan na sana namin ang pintuan, nang may maunang bumukas noon. Bumungad sa'min si Chance. Parang natataranta dahil na multo ng sino man. "Oh, Chance? Bakit ka lumabas?" Agap ni Dion. "H-ha?" Nangunot pareho ang noo namin sa kaniya. "U-Uhh, hindi kayo pwede p-pumasok." Nauutal pa itoat hindi ko malaman kung bakit siya nagkakaganito. "Bakit hindi pwede? Kailangan ko makita ang asawa ko, Chance." Kalmado pa naman ako, bahagya pa nga akong natawa dahil iniisip ko nag p-prank s
It's been a month since I walked out on that hospital room of his. Hindi na ako bumalik doon. Malaki ang tampo ko sa nangyari. Hindi ko maaatim na ituring niya ulit ako ng gano'n. Especially now, that my due is nearing. I'm now sitting here in the sofa at living area. Watching some Disney Princess. I've been into fairy tales and Barbie's as well. Hilig ko ito ng bata ako, at dahil babae ang anak ko, I want to spoil her with such amazing cartoons. Narinig kong may kotseng gumarahe, siguro sila ate na 'yon. Nagpaalam kasi sila na mag mall, ipapasyal ang mga bata. At dahil hindi pwede sa'kin ang masyadong magpagod, nagpaiwan na lang ako dito sa bahay. Nandito naman ang mga katulong. Tumayo ako at nagpunta sa entrada ng bahay para salubongin sila, nang iba ang sumalubong sa'kin. Nangunot ang noo ko. Hulaan niyo kung sino. "You're here too?" Bungad niya, umaarko ang kilay. Napameywang ako, "Why wouldn't I? Iyo ba 'tong bahay?" Napamaang siya. Kitang-kita sa kaniya na naasar siya sa
Hindi naging madali, pero ang mga araw ay tila nagmamadali sa bilis ng signo ng oras. "Bukas na ang birthday ng anak natin." "Yes. Time flies real fast. Parang nagmamadali yatang lumaki ang munting prinsesa natin." Hinagkan ni Tres ang anak, at bumungisngis naman ito ng tawa. Animo'y nakikiliti sa ginagawa ng ama sa kaniyang leeg. "Pero si Mama... wala na ba talagang pag-asa?" She meant for her mother's forgiveness. Napatigil sa pakikipaglaro sa kaniyang anak si Tres at napabaling ng tingin sa asawa. "Mosh, I know this matter still bother's you. But we don't have any other option but to wait. It may take long, pero time will come." Alo ni Tres sa kaniya. Napapabuntong hininga at pilit na ngiti si Kriesha. Araw-araw niya talagang pinagdarasal na sana patawarin na siya ng kaniyang ina. Na realize niyang, hindi masaya ang buhay kung ang nanay niya ay may galit pa rin sa kaniya. Hindi niya naman ito masisisi, at hoping pa rin siya... na kagaya ng sabi ng kaniyang asawa ay may araw d
Dalawang araw na ang lumipas nang sila'y makarating sa bahay nila Kriesha dito sa Cebu. Ang bahay nila ay nakatayo sa isang compound, kung saan sagana sa mga kahoy at minahan. "Pagkatapos mo'ng punoin ang limang dram na iyan ay pumunta ka sa likod at sibakin ang mga kahoy doon." Kasalukoyang nag-iigib ng tubig si Tres mula sa poso. Tagaktak ang pawis at halos nabasa na ang kabuoan ng white t-shirt na suot. "Masusunod po, tay." Mula no'ng tinanggap niya ang hamon ng kaniyang manugang. Binigyang pahintulot na rin siyang tawagin ang ama ni Kriesha as tatay, na siyang ikinasaya niya naman.Dalawang araw pa lang ang nakalilipas, pero naaawa na si Kriesha sa asawa. Hindi nga lang niya tinatanong, dahil baka mahalata siya ni Tres at maging stress siya nito. Saka, mukhang maayos naman ang lagay nito. Makisig naman ang asawa niya at mukhang madali nga lang dito ang mga pagsubok na ginawad ng kaniyang ama dito. "Heto, uminom ka muna mahal ko." Wika niya rito nang makalapit at nasa likuran
"Ready na ba ang lahat? Sure ba kayong wala ng naiwan?" Mia asked everyone before going inside the limousine na sasakyan nila papuntang airport. "Wala na, Mia." "Wala na." Sagot ng marami. Kasama kasi nila ang buong barkada na umuwi ng Pinas. Kabilang na roon sila Kriesha at Tres. "Are you ready?" Tres asked his wife after feeling the heavy sigh coming from her. Kriesha smiled at him and nod. "Matagal ko ng inaasam na makauwi. Miss ko na rin ang Pinas." True to her words, she missed the scent and air of the Philippines. Saka hindi niya rin maiwasang hindi kabahan, dahil ilang oras at araw lang ang lilipas ay makakaharap na nila ang kaniyang mga magulang. "You're anxious." Wika ni Tres. Malamang ay halatang-halata niya ang kinabahala ng asawa. "Hindi ko maiwasan. Lilipas din 'to." She stated, providing him relief from worries. "Palagi mo'ng pakatandaan na nandito ako and you won't face them by yourself. I'm with you." She poured out a smile and nod as he hugged him by the side.
After the huge revelations happened back in the hospital where I was admitted and recuperating, everything has finally came back to normal. Nakaalala na ang asawa ko and I'm no longer worried of his disloyalty. Naging madali na rin sa'kin ang lahat dahil nandito siya. He helped me and supported me at anything I need and something that I'm obligated to do in order for my fast recovery during my cesarean delivery. "Excuse me, sir and ma'am. I'm here to collect the name of your child, have you decided?" Naaalala ko no'ng sumunod na araw na dumating ang nurse para ikolekta ang pangalan ng aminh anak. Actually, nakalimutan ko at abala ang utak ko sa mga nangyari. I can't still believe that it happened and I was at the verge of processing and adapting it all. "Mosh, I know you're not okay. But our daughter's name is already needed." He held my hand and gaze me closely. "Hinintay talaga kita na magising because I want us to name her, together." Napakalumanay ng kaniyang boses, animo'y sob
"S-So, I'm fooled? Is that it?" Lian spoke, her voice shivering. She's pale. "This is unbelievable..." she mocked a laugh. "You chose your own path, Lian." His grandmother said. Her voice was plain and determined. "Kahit na! Hindi niyo sana ginawa iyon! Sana, ako ang naginh asawa ni Xerxes at hindi ang Kriesha na 'yan!" anggil nito. Sa malakulog na boses nito, ulit naiyak ang anak nila Tres. Pumalahaw ito sa pag iyak, at ikinabahala ito ni Tres, kaya't hiningi niya sa asawa na siya muna ang kumarga He faced Lian with his daughter in his arms. "Don't raise your voice at my grandmother, Lian." he warned. Napahalakhak na naman si Lian. "After lumabas ang katotohanan... kakampihan mo pa rin siya?! How could you -" "Between me and your career, you can't still choose me. Abuela was right. You chose your own choice. No one pushed you." kalmado ngunit may babala at punto sa kaniyang boses at salita. "Wow! J-Just wow!" pumalakpak si Lian habang lumuluha. "In that case, you're like tellin
"L-Lola?" halos lumuwa ang mga mata ni Kriesha sa kinalalagyan nito nang mamukhaan kung sino ang matandang pumasok sa kaniyang kuwarto. Nilingon siya nito at nakangiting kinawayan siya. "Hi, Dear." lumabi ito sa kaniya. Sobrang nagulat si Kriesha. Hindi nga siya nagkamali at ito 'yung matanda na minsan na niyang tinulongan noon sa Hotel kung saan idinaraos ang kasal nila ni Tres. Klarong-klaro pa sa kaniyang isipan ang mukha nito, kahit na taon na halos ang nakalipas. "P-Papaano kayo napunta dito? At bakit po kayo nandito?" Maang niyang tanong habang lumalarawan sa kaniyang mukha ang matinding kuryusidad na bumalot sa kabuoan niya. Akmang aalis siya sa kaniyang kama nang, ito mismo ang nagpatigil sa kaniya. Sinabihan nito ang kasama nitong alalay na itulak ito palapit sa kaniya. "You just gave birth. Don't move and I will clarify the misunderstanding that has happened since before." mahinahon at malambing ang boses nito despite being kalmado. Animo'y ingat na ingat ito sa kaniya.
SA pag-alis ni Tres kasama si Hayes. Naiwan si Kriesha kasama ang mga kaibigan nito. Si Dion, si Iuhence, si Leon at si Adam. As usual, malaya ang mga ito na dumugin ang munting prinsesa at kaniya-kaniyang inaaliw sa paraan na alam nila. Kahit na, hindi pa nakakakita ang sanggol ay wala pa ring makakapigil sa mga ito. Kitang-kita sa mga ito ang saya na masilayan ang munting bata. Kung hindi dumating ang mag-asawang Monteiro, kasama ang mga anak nito ay hindi talaga matigil ang apat. "Hi, Tita. How are you na po?" Alexa softly asked Kriesha after kissing her on the cheek. "Hi, princess. Tita is okay." she answered and gave Alexa a pat on the head. "Tita, my sister Czaria is also here. She wants to meet your baby." Alexis stated as he went to Kriesha at nagmano. Kriesha patted Alexis's head as the young boy stared at the baby in her arms. "I'm glad you two came. I'm sure, my baby would love to meet you too." Nag angat ng tingin si Alexis sa kaniya na may nagtatanong na mga mata.
Buo na ang loob ni Kriesha. Now that she finally give birth. Kaya niya ng lumaban at makipag-sabayan sa mga taong nag tangkang mang-agaw ng pag-aari niya. She smiled at her husband. Makikita sa mukha ni Tres ang pagkalito. Sino ba naman kasi ang hindi malilito, kung kanina lang ay sinabi sa kaniya ng asawa na ayus lang na may iba siyang mahal at no'ng nakaraan ay parang pinamimigay na kay Lian dahil si Lian ng mahal niya. Pero ngayon, bigla na lang itong naging witty and mapaglaro. Biglang ayaw na nitong mamigay at hindi siya parayain. "Hindi ako namimigay, Tres. Asawa kita, at ikaw ang namilit sa'kin na pakasalan ka. Hindi kita hahayaang basta mo na lang akong e dispose matapos ng lahat ng nangyari, lalong-lalo na may anak na tayo. So, go on. Mahalin mo siya, pero hindi ka makakawala sa pagkakatali mo sa'kin." she winked for the second time and gave him another peck kiss on his lips. Mabilis lang 'yon, kaya hindi siya nakapag-react agad. Dinala ni Kriesha ang kanilang anak sa ka
Matapos ang kaganapan na nangyari no'ng araw, nag desisyong gumising na si Kriesha. Kung kailan hindi siya makikita ng asawa na gising. She rose off of her hospital bed and carefully tracked the place where the crib is situated. Hirap pa rin siya, kahit na nakakapagpahinga siya ng ilang araw mula sa pagkakapanganak. She was unconscious during the whole process, kaya't hindi pa niya nagagawang masilayan ang kaniyang unica hija. She's holding the pole where her IV drip is hanging along the way. Happiness fulfills her heart the moment she sees her baby. Sleeping safe and sound. "Anak..." finally, they met. Sa siyam na buwan na dala niya ito sa kaniyang loob, palagi siyang excited for both of them to meet. Umuklo siya palapit dito at maingat na pinakiramdaman ang malambot nitong balat at pisngi. Naiiyak siya dahil nahahawakan niya na ito. Nag-uumapaw ang kaniyang saya dahil dito, naging isa na siyang ganap na ina. Kung saan, malaya na niyang matatawag ang sarili na isang ina. Habang