3rd Peson’s POV “There you are, lover boy,” sarkastikong bungad ni Carsen sa nakatatandang kapatid.Hatinggabi na kaya't tulog na ang lahat sa mansyon ng mga Etienne. Payapa ang gabi ngunit nagpapalitan ng matatalim na mga tingin ang magkapatid. Mataas ang tensyon sa pagitan nilang dalawa ngunit wala ni-isa ang gustong magpaawat.“What did you do, Carsen?” malamig ang tono na tanong ni Cassian. Hindi naman nagpatinag si Carsen at napataas ang kilay habang nakatingin sa nakatatandang kapatid. Pansin niya ang pag-iiba nang kilos ng kaniyang kapatid simula noong maikasal ito. Ramdam niya ang dahan-dahang paghiwalay nito sa kanilang mga plano. “Have you forgotten why we are doing this, Cassian?” matalim ang ipinukol na tingin nito sa kapatid. “Would you like me to remind you again of the details of every pain and sorrow that family caused us?” “I remember every fucking memory and it is haunting me up to this day!” galit na sambit ni Cassian ngunit kinokontrol ang boses upang hindi map
Eloise’s POV“You are the most beautiful woman I've ever seen,” rinig kong bulong sa akin ni Cassian. Nanindig naman ang mga balahibo ko sa katawan habang nagmumula ang mukha. Pilit kong kinakagat ang pang-ibabang labi upang pigilan ang pagngiti. Nakapulupot sa bewang ko ang kamay ni Cassian habang sabay kaming naglalakad, na kakailanganin ang tinginan ng mga tao. Well, obviously nakatingin sila sa asawa ko. Yes, asawa ko dahil akin siya! Haha charot! Nandito kami ngayon sa Grande Ballroom Hall, the most prestigious and luxurious event in the whole world. Kahit saan ka man tumingin ay puro galanteng tao ang makikita mo sa paligid. Malulula ka naman sa buong Hall dahil puro crystalize chandelier ang makikita mo, pakiramdam ko ay mabubulag na ako sa sobrang ganda rito. The whole place is giving a rococo style and architecture as well. “Oh! The eldest Etienne!” Napatigil kami sa paglalakad at napatingin sa gawi kung saan nanggaling ang boses na iyon. Nakipag-kamay naman si Cassian s
Napatitig ako sa sariling repleksyon sa salamin. I look great as always. Napatawa naman ako sa sariling iniisip, kailan pa ako nagsimulang maging narcissist?My gown is kinda similar to Cinderella. It's a fitted bodice, enough length to touch the ground. It's a winter pearl silk with a dramatic shadows. Nag-retouch ako saglit bago lumabas ng restroom. Bumalik na ako sa lamesa namin at hinintay na bumalik si Cassian. “Isn't she the daughter of the once famous but now infamous Flaubert Elbridge?” Rinig kong sabi ng kung sino. “Yes, the bankrupt man,” tugon naman ng isa.“Why the perfect Cassian Etienne would marry an average woman like her?” “She's a high class, girls. Their family was once as highest as the Etiennes so watch your mouth,” I heard a different voice.“Well, not anymore right? Her family didn't even make it up to top 20 in the rankings this year.”“Cassian deserves better. Obviously it's not her.” Rinig ko ang sunod na pagtawa nila. I felt humiliated by what I heard. I
“Why did you bring her here, Carsen?” bakas ang inisip sa tono ng pananalita ni Cassian. Ngayon ko lang siya nakitang ganito, iyong tipong bothered siya sa presensya ng isang tao. Hindi naman siya talaga ganyan, he's known for being a cold hearted man. Ma's makikita mo pang may emosyon ang mga pusa sa kaniya, so he's typically calm. “And why not? I belong to an upper high—or should I say almost to an aristocrat family.” Vivienne rolled her eyes and took a sip from the wine glass. “Stop being an over ambitious girl, Vivienne. Upper High Class is too far gone to be aristocratic,” he said in a cool tone. Halata namang hindi nagustuhan ni Vivienne ang narinig kung kaya't tinaasan niya ito ng kilay at nagulat ako ng biglang mapabaling ang tingin nito sa akin. “Who is this woman again? Is she some sort of your secretary?” sarkastikong tanong nito. Hindi ko naman alam kung ano ang mararamdaman sa narinig. Nakita ko ang paghinga ng malalim ni Carsen habang umawat at tumawa upang p
Prologue - Glimpse of the pastSaktong nakarating ako sa gitna ng dance floor ng biglang tumugtog ang Whiskey in the Jar at mas lalong naghiyawan ang mga tao sa paligid. I felt the alcohol pouring through my head as I closed my eyes. Pakiramdam ko ay nasa ere ako at lumulutang.Itinaas ko ang dalawang kamay at ikinumpas sa ere sabay sa paggiling ng mga balakang ko. I made the most wicked hip movements I could. This is the only moment I felt alive and free from all of the problems I am facing. “Hey,” the hairs on my body rose up as I heard someone whispering to my ear.My eyes widened as I felt someone hug me from behind. A pair of hands touched my exposed stomach, traveling down my waist until they settled on my hips. I let him touch every inch of me. Sinabayan ko ang ritmo ng kaniyang pagsayaw at hindi pinagtuunan nang pansin ang kaniyang nakadikit na bayag sa akin. Ramdam ko ang paglaki at pag tigas nito habang ginigiling ko pa lalo ang balakang ko.Nang matapos ang isang kanta ay
Lahat ng mga mayayamang negosyante sa mundo ay nagtipon sa mansion ng mga Etienne. The sound of clinking glasses and laughter filled the whole ballroom. Ito na ang gabing pinaka ayokong mangyari sa lahat. Abala ako sa pagsimsim ng champagne, mas gugustuhin ko pang malasing at mahimatay kaysa marinig ang masamang balita. Maya maya pa ay pumunta na sa harapan ang padre de pamilya ng mga Etienne kasama ang Daddy ko. I saw a familiar figure. Our gazes met, and suddenly my body froze. He really has this effect on me. I looked away, trying to focus on the announcement infront of me. But no matter how hard I tried to divert my attention to something else, my brain kept showing me an image of his perfect face and dazzling eyes—oh crap! Why was I complimenting him? “Ladies and gentlemen,” pag-agaw ng atensyon ni Don Caiusandrus Etienne. Lahat ng tao ay napatigil sa pagsasalita at tumingin sa kaniya. Damn, that shows how powerful he is in front of everyone. Unang salita niya pa lang ay ka
Abala ako sa pag inom ng alak. Wala na ang mga tao sa loob ng bar at ako na lang mag isa. Ayoko rin umuwi dahil parang walang katapusang problema ang kakaharapin ko sa oras na umuwi ako sa bahay.“Let's go home,” sambit ng lalaking nakatayo sa harapan ko.Kinusot kusot ko pa ang mata ko upang mahagilap kung sino ito. Umupo ito sa harapan ko at nagtama ang paningin naming dalawa. I felt my heart beat faster as our eyes locked. He's here. Even if I deny it multiple times…I find solace in his presence.“Life is very unfair,” usal ko.Hindi niya inaalis ang tingin sa akin na para bang ipinapahiwatig niya na handa siyang makinig sa lahat ng sasabihin ko. I look at him feeling vulnerable. I just hope he never left 3 years ago. “Para bang pasan-pasan ko ang problema ng buong pamilya namin. It feels so heavy, Cassian.” I tried to stand but failed.Inaalalayan niya akong maupo muli but this time, he's sitting beside me. Kumapit ako sa blazer na suot niya. Pakiramdam ko ay lasing na ako dahil
Buong araw akong nagtrabaho kung kaya't ramdam ko ang pagod na nananalaytay sa buong katawan ko. Napasandal ako sa counter ng reception area ngunit agad ding nanliit ang paningin ko nang makita kung sino ang lalaking naglalakad papasok sa building.Biglang nakaramdam ako ng kaba habang pinapanood siyang pumasok. What is he doing here?My heart pounding so fast as our gazes met each other. He's wearing a typical black polo sleeve habang nakapamulsa ang kaniyang mga kamay. He gave me a playful smirk.“My future wife looks so tired,” panimula nito habang hindi napapawi ang ngiti sa labi.Inirapan ko lang siya. Pilit kong kinakalma ang pusong nagwawala na sa loob ko. May kung ano sa utak ko ang nagsasabi na tumakbo at magtago ako mula sa kaniya ngunit hindi ko maigalaw ang mga paa ko papalayo sa kaniya.“I didn't agree to be your wife,” sabi ko habang pilit iniiwasan ang mga tingin niyang nakakalusaw.Kita ko sa gilid ng mga mata ko ang pagkawala ng ngiti niya. Huminga ako ng malalim at t
“Why did you bring her here, Carsen?” bakas ang inisip sa tono ng pananalita ni Cassian. Ngayon ko lang siya nakitang ganito, iyong tipong bothered siya sa presensya ng isang tao. Hindi naman siya talaga ganyan, he's known for being a cold hearted man. Ma's makikita mo pang may emosyon ang mga pusa sa kaniya, so he's typically calm. “And why not? I belong to an upper high—or should I say almost to an aristocrat family.” Vivienne rolled her eyes and took a sip from the wine glass. “Stop being an over ambitious girl, Vivienne. Upper High Class is too far gone to be aristocratic,” he said in a cool tone. Halata namang hindi nagustuhan ni Vivienne ang narinig kung kaya't tinaasan niya ito ng kilay at nagulat ako ng biglang mapabaling ang tingin nito sa akin. “Who is this woman again? Is she some sort of your secretary?” sarkastikong tanong nito. Hindi ko naman alam kung ano ang mararamdaman sa narinig. Nakita ko ang paghinga ng malalim ni Carsen habang umawat at tumawa upang p
Napatitig ako sa sariling repleksyon sa salamin. I look great as always. Napatawa naman ako sa sariling iniisip, kailan pa ako nagsimulang maging narcissist?My gown is kinda similar to Cinderella. It's a fitted bodice, enough length to touch the ground. It's a winter pearl silk with a dramatic shadows. Nag-retouch ako saglit bago lumabas ng restroom. Bumalik na ako sa lamesa namin at hinintay na bumalik si Cassian. “Isn't she the daughter of the once famous but now infamous Flaubert Elbridge?” Rinig kong sabi ng kung sino. “Yes, the bankrupt man,” tugon naman ng isa.“Why the perfect Cassian Etienne would marry an average woman like her?” “She's a high class, girls. Their family was once as highest as the Etiennes so watch your mouth,” I heard a different voice.“Well, not anymore right? Her family didn't even make it up to top 20 in the rankings this year.”“Cassian deserves better. Obviously it's not her.” Rinig ko ang sunod na pagtawa nila. I felt humiliated by what I heard. I
Eloise’s POV“You are the most beautiful woman I've ever seen,” rinig kong bulong sa akin ni Cassian. Nanindig naman ang mga balahibo ko sa katawan habang nagmumula ang mukha. Pilit kong kinakagat ang pang-ibabang labi upang pigilan ang pagngiti. Nakapulupot sa bewang ko ang kamay ni Cassian habang sabay kaming naglalakad, na kakailanganin ang tinginan ng mga tao. Well, obviously nakatingin sila sa asawa ko. Yes, asawa ko dahil akin siya! Haha charot! Nandito kami ngayon sa Grande Ballroom Hall, the most prestigious and luxurious event in the whole world. Kahit saan ka man tumingin ay puro galanteng tao ang makikita mo sa paligid. Malulula ka naman sa buong Hall dahil puro crystalize chandelier ang makikita mo, pakiramdam ko ay mabubulag na ako sa sobrang ganda rito. The whole place is giving a rococo style and architecture as well. “Oh! The eldest Etienne!” Napatigil kami sa paglalakad at napatingin sa gawi kung saan nanggaling ang boses na iyon. Nakipag-kamay naman si Cassian s
3rd Peson’s POV “There you are, lover boy,” sarkastikong bungad ni Carsen sa nakatatandang kapatid.Hatinggabi na kaya't tulog na ang lahat sa mansyon ng mga Etienne. Payapa ang gabi ngunit nagpapalitan ng matatalim na mga tingin ang magkapatid. Mataas ang tensyon sa pagitan nilang dalawa ngunit wala ni-isa ang gustong magpaawat.“What did you do, Carsen?” malamig ang tono na tanong ni Cassian. Hindi naman nagpatinag si Carsen at napataas ang kilay habang nakatingin sa nakatatandang kapatid. Pansin niya ang pag-iiba nang kilos ng kaniyang kapatid simula noong maikasal ito. Ramdam niya ang dahan-dahang paghiwalay nito sa kanilang mga plano. “Have you forgotten why we are doing this, Cassian?” matalim ang ipinukol na tingin nito sa kapatid. “Would you like me to remind you again of the details of every pain and sorrow that family caused us?” “I remember every fucking memory and it is haunting me up to this day!” galit na sambit ni Cassian ngunit kinokontrol ang boses upang hindi map
Cassian’s POV“Do you love me less?” Eloise sniffled.Damn. I hate to see my wife cry. I hate myself for making her cry. I hated seeing her upset.“No. Of course not, darling. Never think of that ever again,” I kept on kissing her.I just hope my kisses would take all her worry away. My whole body went cold when my eyes caught sight of the boquet of roses on the corner of our bed. My brows frowned.“Whose flowers are those?” I asked, trying to calm the uneasy feeling. “Huh? Oh! Mine.” She smiled. She stood up and walk towards our bed to get the boquet of roses. “Who gave that to you?” My jaw clenched while looking at her. She seems happy with the roses and the fact that it's not from me makes me want to burn whoever gave her that boquet. She noticed the changed in my tone so she looked at me and the smile on her beautiful lips suddenly vanished.“Are you jealous?” she teased. Her whole face light up and gave me a playful smile. Is she mocking me now? Damn this woman.“You won't w
Nandito ako ngayon sa kwarto namin ni Cassian. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong paulit-ulit na tumitingin sa orasan. It’s already 9 in the evening but I haven't eaten yet. Gusto ko kasing makasabay kumain si Cassian kahit na hindi ko alam kung anong oras siya uuwi.“Ouch!” Hinipan ko daliri na napaso ng glue gun na hawak ko.Panlimang beses na akong napaso ng mainit na glue stick. Oo, panlimang beses. Nagmamarka kasi ang mga paso sa balat kong sobrang sensitibo. Kani-kanina lang ay namumula ito ngunit ngayon ay nagiging purple na sila. “Hindi na naman ako inform na crafty ka na pala,” natatawang sambit ni Mia.Kanina ko pa ka-video call si Mia, wala kasi akong magawa kaya na pag-isipan kong bumili kanina ng mga ribbonet, glitters, sticks at iba pa dahil gusto kong gumawa ng mga handmade glitter flowers. “Do you think he will like it?” tanong ko sa kaniya.Dinidikit ko na lang ang mga piraso nito upang maging rosas, pagkatapos ay nilagyan ko ng glitters at inayos para m
Pagkagising ko ay wala na si Cassian sa tabi ko at tanging notes niya na lang ang naiwan.*Don't wait for me. I'll be home late - CassianSimula noong nangyari kahapon ay hindi na kami masyadong nakapag-usap ni Cassian. I can see that he's still affected by his mother's death. Sino ba naman kasing hindi. Tita Cassandra was always there for us and now she's gone.“Madame, dumating na po ang mga bulaklak.” Kumatok si Nella ng ilang beses.I sighed heavily. Pakiramdam ko ay kasalanan ko kung bakit umaakto ng ganito si Cassian. Hindi kami gaanong nakapag-usap kagabi at ngayon ay maaga siyang umalis.“Good morning po,” bati ko rito.Tinangguan niya lang ako, ramdam ko ang kaniyang pagdistansya sa akin. It's making me more frustrated. Hindi ko tuloy mapigilan sisihin ang sarili ko dahil mukhang napagalitan siya ni Carsen kahapon. Nagsisisi ako kung bakit siya pa ang tinanong ko, nadamay pa tuloy siya. Dapat ay si Cassian na lang mismo ang tinanong ko.“P-pasensya na po pala,” wika ko.Gula
“Do you think your brother like me?” I asked. It's early in the morning and I am exactly where I need to be. In his arms, embracing his hugs. He kissed my forehead, then began to caress my back. “Cause I think… he doesn't like my presence,” I uttered. My instincts were telling me yesterday that something was off. I'm not blind, I noticed how he looked at me with a hint of…annoyance. “Carsen has been through a lot. His expressions are always like that, give him some time to adjust, hm?” he responded in a sweet calm tone. Minutes has passed and Cassian need to prepared for work. Bumaba na rin ako upang ipagluto siya ngunit pagkarating ko pa lang sa kusina ay binati na ako ni Nella. She already cooked our breakfast. Wala naman akong ibang nagawa kundi ang magpasalamat. Tinulungan ko na lang siya sa pag-aayos ng mga plato nang may maalala ako. “Nella, ano nga pala yung sinabi mo kahapon? About Carsen’s favorite flower,” pagbubukas ko ng usapan. Biglang nawala ang ngit
Limang araw na ang lumipas simula noong nagbakasyon kami sa Italy at Monaco. Nanghihinayang pa rin ako dahil sa panandaliang bakasyon namin doon, worth it naman. It will all be worth in the end nga sabi ni Cassian. “Madame, everything is settled,” sambit ng mayordoma sa Mansyon ng mga Etienne. Dalawang araw na rin ang lumipas simula noong nakabalik kami sa Pilipinas ngunit ngayon ko pa lang tuluyang makikita ang bunsong kapatid ni Cassian. Sobrang abala kasi nito sa trabaho, kahapon nga lang sila nagkita ng kapatid niya. Tinangguan ko naman siya at nginitian. “Good, thank you,” pagpapasalamat ko. Binigyan niya naman ako ng matamis na ngiti at lumisan na. Now, we are just waiting for the arrival of Etienne Brothers. Ang sabi sa akin ni Cassian ay sabay silang pupunta rito sa Mansyon. Pabalik-balik akong tumitingin sa wrist watch ko upang bantayan ang oras.“Nella!” tawag ko sa mayordoma ng mansyon. Pakiramdam ko kasi ay may kulang sa inihanda namin. Agad namang lumapit si Nella. K