Unchained my Heart Chapter 6

Huling sesyon ng paglilitis. Mataas ang tensyon sa loob ng korte habang si Michael Luna ay nakatayo sa harap ng saksi, si Mara, ang biktima. Tumitig siya ng matalim kay Mara, na bagamat puno ng takot, ay matatag na nakaupo sa witness stand.

“Ms. Mara,” nagsimulang magtanong si Michael, kalmado ngunit mapanlinlang ang tono. “Sabi mo’y nasaktan ka sa sinasabing insidente. Ngunit, wala ka bang nakitang paraan upang makaiwas o makatakas?”

Bahagyang nanginig si Mara, bakas sa kanyang mukha ang takot at sakit na bumabalik sa kanyang alaala. “Sinubukan ko, ngunit masyadong—” Napahinto siya, tila nabubulunan ng damdamin, pero ipinagpatuloy niya ang sagot. “Masyado siyang malakas, at hindi ko siya kayang labanan.”

Ngumiti si Michael, at muli niyang pinindot ang kahinaan ng biktima, halatang may layuning ilihis ang atensyon ng hukuman. “At sa palagay mo, ito bang akusasyon ay hindi maaaring nadala lamang ng galit o hinanakit?”

Hindi nakapagsalita si Mara. Ang luha ay pumatak sa kanyang mga mata, kitang-kita ang hirap at trauma na bumabalik sa kanya. Sa mga sandaling iyon, tumingin siya kay Jasmine Estrada, ang kanyang abogado, na tumayo mula sa upuan at huminga ng malalim bago sumagot.

“Objection, Your Honor,” mariing sabi ni Jasmine. “The question is inappropriate. Atty. Luna, hindi ba’t mas mainam na ipaubaya natin sa hukuman ang paghusga batay sa ebidensya at hindi sa manipulasyong emosyonal?”

Nagtaas ng kilay si Michael at ngumisi. “Gusto kong tiyakin, Ms. Estrada, na ang hukuman ay makakakuha ng kompletong larawan mula sa biktima. Ang aking kliyente ay may karapatan din sa katarungan.”

Pagkatapos ng ilang minutong pagtatanong, nabitawan ni Michael ang isang pahayag na tila bumaligtad sa kwento. Ginamit niya ang ilang teknikalidad sa batas at natagpuan ang butas sa testimonya ni Mara. Unti-unti, sa kabila ng emosyon at pagsisikap ni Jasmine na iligtas ang kaso, ang korte ay nagsimulang pumanig kay Michael at sa kanyang kliyente. 

Sa huli, tumayo ang hukom at naghatol pabor kay Mr. Tan. Nagbitiw ng desisyon ang korte, at tila bumagsak ang buong mundo kay Mara. Nakayuko siya, nakapikit, habang ang mga luha ay tahimik na pumapatak. Halos marinig ng lahat ang bigat ng kanyang paghinga, ang pagkabasag ng kanyang puso, at ang kawalang-kasiguraduhan sa hustisya.

Si Michael, sa kabila ng pagdaramdam ng marami, ay bahagyang ngumisi. Alam niyang muli naipanalo niya ang laban, kahit pa sa gabundok na ebidensya laban kay Mr. Tan. Lumapit sa kanya ang kliyente, masayang-masaya, at may malakas na tapik sa kanyang balikat.

“Wala kang kapantay, Atty. Luna!” bulong ni Mr. Tan, kitang-kita sa mukha nito ang kasiyahan at pananalig na wala nang makakapigil sa kanya. “Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka.”

Tumango lang si Michael at nagbigay ng pormal na ngiti. Para sa kanya, ang lahat ng iyon ay isa pang tagumpay, isa pang hakbang patungo sa r***k ng kasikatan at tagumpay bilang abogado.

Sa kabila ng pag-aakbay ni Mr. Tan papalayo, si Michael ay tumingin kay Jasmine, na nanatiling matatag sa kanyang pwesto. Ang mga mata ni Jasmine ay nanlilisik, puno ng galit at poot na hindi niya kayang itago. Tumayo siya, lumapit kay Michael at tumigil sa harap niya, ang tingin ay malamig at matalim.

“Congratulations, Michael,” sabi ni Jasmine, nanginginig ang boses sa damdamin. “Nagawa mong ipagpalit ang katarungan para sa sarili mong kapakinabangan. Alam mong may kasalanan ang kliyente mo, pero ipinagtanggol mo pa rin siya, kahit pa walang puwang ang hustisya sa ginawa mo.”

Walang pagbabago sa ekspresyon ni Michael, ngunit may bahagyang kilig na umakyat sa kanyang katawan, tanda ng labis na pagkapanalo. “Jasmine, ito ang mundo natin. Ang hustisya ay isang laro, at kung sino ang mas mahusay maglaro, siya ang nagwawagi. Hindi ito tungkol sa tama o mali; ito ay tungkol sa panalo.”

Nagpakawala ng mapait na tawa si Jasmine, puno ng hinanakit. “Hindi lahat ay maaaring bilhin ng pera, Michael. Ang hustisya na alam mo ay laging may kapalit, pero ang tunay na hustisya ay wala.” Huminga siya nang malalim, hawak ang mahigpit na sobre ng ebidensyang hindi pinansin ng hukuman. “Huwag mong isipin na tapos na ang lahat, dahil hangga’t may natitirang pagkakataon, lalaban ako para kay Mara. Mag-aapela kami, at hindi namin titigilan ang kasong ito hanggang hindi siya nakakakuha ng katarungan.”

Tumango lang si Michael, kunwari’y hindi naapektuhan sa babala ni Jasmine. “Sige, mag-apela kayo kung gusto mo. Pero sa huli, ang batas ang magdidikta ng panalo. At ikaw, Jasmine, magugulat ka na lang sa huli, na kahit anong gawin mo, pera at posisyon ang nagtatakda ng tagumpay.”

Sa paglabas ng korte, masayang nakangiti si Mr. Tan, parang ipinagmamalaki ang kanyang kalayaan. Ngunit si Michael, kahit pa may ngumiti, ay nakaramdam ng bigat sa dibdib na hindi niya maipaliwanag. Ang mga salitang binitiwan ni Jasmine ay tila nagpapabigat ng kanyang kalooban, ngunit agad niyang itinaboy ang anumang pag-aalinlangan, at ipinagpatuloy ang kanyang paglakad palabas ng korte.

Habang patuloy na bumibigat ang kalungkutan ni Mara, nakaluhod na halos sa kanyang upuan, naramdaman niya ang masiglang paghawak ni Jasmine sa kanyang kamay. Pinipilit ni Jasmine na bigyan siya ng lakas, habang ibinubulong ang matinding determinasyon sa biktima. “Hindi pa ito tapos, Mara. Lalaban tayo, hanggang sa makamit natin ang tunay na hustisya para sa ginawa ni Mr. Tan sa iyo.”

Ang mga mata ni Mara ay puno ng luha, pero sa kabila ng lahat, nakita niya ang determinasyon sa mukha ni Jasmine—ang isang taong hindi sumusuko sa prinsipyo, at handang ilaban ang kahit sino para sa tama. Isang tahimik na pag-asa ang sumiklab sa kanyang dibdib, kahit pa ang kabuuan ng hukuman ay tila nakadama ng bigat ng pagkatalo.

Samantala, sa loob ng korte, si Jasmine ay nakatayo sa tabi ni Mara, pinipilit pa rin itong palakasin. "Lalaban tayo, Mara. Hindi natin hahayaang magtagumpay ang taong iyon habang ikaw ay patuloy na nasasaktan. Mag-aapela tayo, at ipaglalaban natin ang iyong kaso hanggang sa dulo. Kasama mo ako sa laban na ito."

Tumingin si Mara kay Jasmine, ang kanyang mga mata ay puno ng sakit ngunit bahagyang may liwanag. Alam niyang hindi siya nag-iisa sa laban na ito, at kahit napakalupit ng sistema, may isang tao na naniniwala sa kanyang kuwento at handang tumulong.

At sa kanyang likuran, si Michael, sa kabila ng ngiti sa kanyang mukha, ay nagpatuloy sa kanyang daan, ngunit ang mga salitang iyon ni Jasmine, ang determinasyon sa kanyang boses, ay tila nag-iwan ng bahid ng pagdududa sa kanyang kalooban—isang bahid na hindi mabubura ng tagumpay o ng kahit gaano pa kalaking kayamanan.

Sa huling tingin ni Michael bago siya lumabas ng korte, nakita niya si Jasmine na tumatayong matatag sa tabi ng biktima, at naramdaman niyang, kahit sa kanyang pagwawagi, may puwang sa kanyang puso na hindi mapuno ng kanyang kasikatan o pera—isang puwang na unti-unting gumugulo sa kanyang mga iniisip.