บทที่ 2

EP.1

เรื่องราวก่อนหน้า

มูลนิธิสถานสงเคราะห์ BK ไม่แสวงหาผลกำไร เป็นมูลนิธิที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย โดยเจ้าของรายใหญ่อย่าง ท่านเมธัส พัฒนาวรวงศ์ มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง ทั้งด้วยอำนาจและบารมีอันน่าเกรงขาม แม้แต่ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ยังต้องเคารพคำนับ

อีกทั้งยังมีธุรกิจมากมายนับไม่ถ้วน ไม่ว่าจะดำ เทา หรือขาวสะอาด และโดดเด่นในเรื่องการบริจาค มอบทุนทรัพย์แก่เด็กนับหมื่นคน ช่วยเหลือผู้ยากไร้ ผู้สูงอายุ คนพิการ หรือแม้แต่สัตว์สี่ขา มักจะมีชื่อของ เมธัสร่วมบริจาคอยู่ในนั้น

เนื่องในโอกาสฉลองครบรอบ 30 ปี กับการเปิดมูลนิธิแห่งนี้ และถือเป็นฤกษ์ดีของการเปิดตึกใหม่ 19 ชั้นภายใต้นามสกุลของครอบครัว

ตึกพัฒนาวรวงศ์

ทางองค์กรได้เชิญเมธัสพร้อมภรรยาเป็นประธานเปิดงานในพิธี และอีกหนึ่งคนสำคัญที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือลูกชาย

[ เคนโซ ] รามิล พัฒนาวรวงศ์ ลูกชายคนเดียวของเมธัส และภรรยา ธิติมา พัฒนาวรวงศ์

ชายหนุ่มคิ้วเข้ม จมูกโด่งคมสัน นัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากเรียวหยักได้รูป ใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกในนิยาย

สาว ๆ ส่งเสียงกรี๊ดเชียร์ข้างสนาม กับจังหวะการเตะและท่วงท่าในการเลี้ยงลูกฟุตบอลของมาเฟียรุ่นลูกในวัย 30 ปี วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว พับแขนเสื้อขึ้นเหนือข้อศอกทั้งสองข้าง เตะบอลร่วมกับเด็กหนุ่มในสนามหญ้า เพื่อให้ช่างภาพเก็บภาพเป็นที่ระลึก

“พอได้หรือยัง” กับภาพลักษณ์อันจอมปลอม เขาเบื่อการออกกำลังกายกับพวกเด็กหนุ่ม ๆ ในรุ่นราวคราวลูก...

ฟาร์ม ลูกน้องคนสนิทส่งสัญญาณกับเจ้านายที่วิ่งอยู่ในสนาม แต่ในขณะที่เขากำลังเดินออกมา เด็กชายอายุประมาณ 6 ขวบ สะกิดดึงชายเสื้อ รามิลหันไปมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ย่อตัวลงนั่งในระดับเดียวกันกับเด็ก

“คุณลุงจะกลับแล้วเหรอครับ”

“ลุง” เขายังไม่แก่เลยสักนิด ไอ้เด็กใจซื่อ ทำไมถึงอยู่ไม่เป็น มันทำให้เขาเริ่มหัวร้อนกับสรรพนามที่ดูแก่

“ครับ คุณลุงสุดหล่อ”

“เรียกฉันทำไม” มุมปากหยักประดับรอยยิ้มบนใบหน้า เมื่อเด็กผู้ชายเริ่มทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น

“อยากให้คุณลุงเล่นด้วยกันต่อครับ”

“ฉันก็แค่ทำตามคำสั่งพ่อ ไม่ได้อยากเล่นกับเด็กมอมแมมอย่างแกนักหรอก น่าเบื่อฉิบหาย” สิ้นคำพูดกับเด็กหนุ่ม รามิลลุกขึ้นยืน เดินตรงไปหาลูกน้องคนสนิท หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ลูกน้องยกมือคอยป้องลมกระทบกับไฟ

ฟู่ว~

“...นายครับ นายท่านจ้องมาผมว่า...”

“เออ กูเห็นแล้ว” ทิ้งบุหรี่ลงพื้นใช้ปลายเท้าขยี้ไฟที่ขึ้นประกายให้ดับมอด แล้วเดินไปหาคนเป็นพ่อด้วยอารมณ์เบื่อหน่ายเมื่อถูกเมธัสกวักเรียก

“อย่าทำเรื่องที่ไม่สมควรต่อหน้าเด็ก ๆ ”

“พ่อคิดว่าเด็กสมัยนี้มันไม่รู้จักบุหรี่เหรอครับ เผลอ ๆ พวกมันก็แอบสูบ”

“ไว้หน้าฉันมันหนักหัวแกมากใช่ไหม”

“ก็มากอยู่ เมื่อไหร่จะเสร็จ โคตรร้อน ทำไมไม่จัดในห้องแอร์”

“หยุดพล่าม นักข่าวกำลังมอง เดี๋ยวฉันจะต้องไปเปิดพิธีในตึกใหม่ที่ฉันสร้างมันขึ้นมา”

“ไม่ใช่ว่าพวกกรรมกรหรอกเหรอครับที่เป็นคนสร้าง”

“ไอ้นี่! ฉันเป็นคนทุ่มเงินจ่ายไปหลายร้อยล้าน ถ้าไม่ใช่เพราะเงินฉัน มันจะขึ้นเป็นตึกสูงได้ยังไง”

“ครับคุณท่าน” เรียวปากหยักเบ้ปากคว่ำกับคำโอ้อวดของเมธัส

เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามูลนิธิที่พ่อสร้างขึ้นมา จะอยู่ได้ยาวนานมาถึง 30 ปี แต่ใครจะรู้ว่าที่นี่เป็นสถานที่ฟอกเงินชั้นดี ที่ครอบครัวพัฒนาวรวงศ์สร้างขึ้นมาเพื่อบังหน้า แต่ก็ทำคุณประโยชน์ให้กับผู้คนตกยาก ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ คนชรา คนพิการ และสัตว์สี่ขาเป็นจำนวนมาก

“ว่าแต่ในตึกนั้นมีผู้หญิงสวย ๆ ให้ผมสักคนไหม”

“อย่ามายุ่งกับคนของฉัน แกจะไปเอาผู้หญิงตามผับบาร์ เลาจน์ที่แกเปิดขึ้นมาสักกี่สิบร้อยฉันก็ไม่ห้าม”

“โอ้! เป็นร้อยเลยเหรอครับ น้องชายผมถลอกกันพอดี ถนอมหน่อยสิครับ เดี๋ยวใช้งานไม่ได้นะ” กวนประสาทเมธัสได้คืองานอดิเรกของรามิล คนเป็นพ่อทำได้แค่ออกท่าทางทางสีหน้าอย่างเข่นเขี้ยว ก่อนจะปั้นหน้าฉีกยิ้มให้กับนักข่าวและช่างภาพ

ทุกคนกำลังมุ่งไปยังตึกที่สร้างขึ้นมาใหม่ เป็นทั้งสำนักงานและตึกเรียน มีลิฟต์คอยบริการและสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

เมธัสพร้อมภรรยาและลูกชายเปิดพิธีในเวลาฤกษ์งามยามดี 9 โมง 9 นาที เมธัสหยิบกรรไกรตัดริบบิ้นสีแดงเปิดตึกสิบเก้าชั้นอย่างเป็นทางการ

ผู้ดูแลพาเดินชมห้องเรียนและในส่วนต่าง ๆ ขององค์กร ทุกอย่างถูกวางอย่างเป็นระบบระเบียบ และโซนที่ทุกคนเดินไปถึงก่อนก็คือห้องเรียนของเด็ก ๆ กับการเรียนการสอนในวิชาพื้นฐาน

เสียงหวานใสระรื่นหูกระทบโสตประสาทให้ชายหนุ่มมองหาเจ้าของเสียงนี้ และได้มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง เคนโซมองหญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูแขนตุ๊กตา ผมยาวสีน้ำตาลเข้มดูเรียบร้อย ใบหน้าสวยหวานซึ้งสะอาดหมดจด

“เรามาทวนคำศัพท์กันนะคะ...”

“น้องมาเบล ท่านจำได้ใช่ไหมคะ” หนึ่งในผู้ดูแลพาเจ้าของมูลนิธิเดินชมตึก เอ่ยปากถามมาเฟียใหญ่ เมื่อได้พบกับ มาเบล

“ฉันจำได้”

“ผู้หญิงคนนั้นใคร” รามิลถามเมธัสด้วยสายตาอยากรู้ว่าเธอคือใคร ทำไมถึงไม่เคยเจอ

“หนูมาเบล”

“ชื่อน่ารัก” เรียวปากหยักยกยิ้มสูงขึ้น มองสาวสวยในห้อง เธอกำลังสอนเด็ก ๆ วิชาภาษาอังกฤษ

“หยุดความคิดชั่ว ๆ ของแกเดี๋ยวนี้” เมธัสกระซิบห้าม เมื่อเจ้าลูกชายมันเริ่มคิดอกุศลกับคนในองค์กร

“เคยห้ามผมได้เหรอครับ” รองเท้าหนังสีดำขลับก้าวย่างเข้าไปในห้องเรียนแล้วเอ่ยกับสายสวยที่ยืนอยู่หน้าห้อง

“ผมขอเรียนด้วยสิครับคุณครูคนสวย”

ขอคอมเมนต์ 20 คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้กันหน่อยน๊า 💕