บทที่ 7

EP.6

พริตตี้สาวใช้ร่างกายยั่วยวนมาเฟียหนุ่มชวนให้เคลิบเคลิ้ม และใช้เธอเป็นที่บำบัดความใคร่ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล อยากให้เขามาอยู่ใกล้ชิด แบบชนิดที่ว่าเนื้อแนบสัมผัส จับตรงไหนก็น่าขย้ำ แต่ทว่ามันไม่ได้เป็นดั่งหวัง เมื่อเขาใช้มือกระชากกลุ่มเส้นผมเธอ

“อ๊าย คุณเคนโซ”

“กูไม่ลดตัวมาเอาผู้หญิงอย่างมึง จำเอาไว้” ดวงตาคมเข้มทั้งเย็นเยียบและแหลมคม แต่แฝงไปด้วยรอยยิ้มปีศาจร้าย รามิลรู้ทันความคิดเธอ จำต้องบอกให้รู้ตัว

เสียงของหญิงสาวร้องโหยหวน เมื่อถูกมาเฟียหนุ่มเล่นงาน แต่ไม่วายยังคงมีคำถามที่คาใจ

“โอ๊ย! แล้วแบบไหนคะ ที่คุณเคน...ชอบ”

“แบบไหนน่ะเหรอ...” สิ้นคำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่ม รามิลผลักเธอล้มไปบนพื้น ร่างสูงลุกขึ้นยืนเดินวนไปรอบ ๆ เธอ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งใช้มือบีบแก้มพริตตี้สาวแรง ๆ

“แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่คนอย่างมึง จะไปไหนก็ไป แล้วอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก”

พริตตี้สาวรีบวิ่งออกจากห้องด้วยความเจ็บแค้นมาเฟียหนุ่ม เขาเรียกให้เธอมาเต้นยั่ว อวดสัดส่วนในเรือนกาย ออกลวดลายส่ายสะโพกอยู่หลายเสต็ป แต่เขากลับไล่เธอเหมือนหมูเหมือนหมา รางวัลอะไรก็ไม่มีให้ ไม่รู้จะเรียกมาทำบ้าอะไร

ในทันทีที่อีตัวเดินออกไป รามิลต่อสายโทรหาลูกน้องอีกครั้ง เขาเปิดประตูออกจากห้องทำงาน สองฝั่งข้างทางรายล้อมไปด้วยหนุ่มชายฉกรรจ์ ก้มโค้งคำนับเมื่อมาเฟียหนุ่มเดินผ่าน

“มึงอยู่ไหน”

[ หน้าคลับครับนาย ]

“อืม”

ฟาร์มยืนรอรับรามิลที่หน้าทางออกวีวีไอพี เขาเดินนำเจ้านายพาไปที่รถตู้คันหรูสีดำ เปิดประตูให้รามิลได้เข้าไปนั่ง จากนั้นก็ออกเดินทางไปยังอะพาร์ตเมนต์ที่ขวัญพิชชาพักอาศัย

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีดำยืนอยู่หน้าอะพาร์ตเมนต์ไม่เก่าแต่ก็ไม่ได้ใหม่ มองบรรยากาศรอบข้างมีพวกวงเหล้านั่งดื่มอยู่หน้าตึก

“อยู่เข้าไปได้ยังไงวะ” ความน่าอยู่โคตรติดลบ ที่ดี ๆ กว่านี้มีออกถมเถไป ใบหน้าหล่อแหงนมองตึกอะพาร์ตเมนต์สี่ชั้นพลางส่ายหน้า

“ผมนึกว่าเธอจะพักที่มูลนิธิ” ฟาร์มออกความเห็น รามิลก็คงคิดแบบเดียวกับเขาเช่นกัน ที่นั่นมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน หอพักพนักงานก็มี แล้วทำไมถึงได้ออกมาอยู่ข้างนอกตามลำพัง

“มูลนิธิพ่อกูยังดูดีกว่านี้เป็นสิบเท่า”

“นายจะขึ้นไปหาเธอไหมครับ”

“ไปเจอหน้าให้หายคิดถึงหน่อยก็ดี”

“ครับนาย”

ฟาร์มเดินนำหน้าเจ้านาย พารามิลขึ้นไปข้างบนอะพาร์ตเมนต์อย่างรู้คำสั่งจากสายตามาเฟียหนุ่มเป็นอย่างดี และสั่งให้ลูกสมุนอีกสามคนที่เดินตามหลัง คอยคุ้มกันให้กับรามิลในระหว่างที่เจ้านายกำลังเดินขึ้นตึก

“ไม่มีลิฟต์หรือไงวะ”

“ตึกมันแค่สี่ชั้นครับนาย”

“แล้วเธออยู่ชั้นไหน”

“ชั้นสี่ครับ” รามิลแทบจะหยุดเดิน เขามองหน้าลูกน้องคนสนิทที่ไม่ยอมบอกให้ละเอียด ใบหน้าหล่อแหงนขึ้นไปตรงช่องทางเดินบันได

ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ชั้นสอง เหลืออีกสองชั้น “เออ” กระแทกเสียงใส่ลูกน้องอย่างไม่เป็นที่พอใจ “นำกูไปสิ ยืนนิ่งทำไม” ฟาร์มก้มหน้ารับแล้วเดินนำทาง กระทั่งมาถึงชั้นสี่ เขาหันมองทั้งซ้ายขวา

เมื่อทางสะดวกไม่มีคนเดินผ่านไปมา ฟาร์มเดินเลี้ยวไปทางซ้าย ตรงไปยังสุดทางเดิน จนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง มีประตูเหล็กสีเทากั้นระหว่างประตูห้องด้านในอีกชั้น

“พวกมึงลงไปคอยกูข้างล่าง”

“จะดีเหรอครับ ถ้าเกิด...” ฟาร์มกลัวว่าจะมีพวกขี้เหล้าเมายา หรือเป็นพวกศัตรูของรามิลที่คอยจ้องจะเล่นงาน แอบซุ่มดูพวกเขาอยู่ตรงไหนสักที่

“แต่คงไม่ดีแน่ ถ้าพวกมึงยังไม่ไปให้พ้นสายตากู”

“ครับนาย” ฟาร์มพร้อมกับลูกสมุนอีกสามคน เดินกลับลงไปยังชั้นล่างตามคำสั่งมาเฟียหนุ่ม

ปึง~

“เปิดประตู” รามิลใช้เท้าถีบประตูเหล็กแรง ๆ ส่งเสียงเรียกคนในห้องออกมา เขามองหาปุ่มกดเรียกก็ไม่มี จะมีก็แต่เท้าเขานี่แหละที่ทำให้เกิดเสียง ยังไงเธอก็ต้องเปิดประตูออกมาดูแน่นอน

แต่มันกลับส่งเสียงให้เพื่อนบ้านห้องอื่น ๆ ตกใจรีบเปิดประตูออกมาดูในทันที นึกว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

“มองอะไรวะ”

“คุณ” ขวัญพิชชาเปิดประตูก็เห็นว่ารามิลยืนตวาดเสียงลั่นอยู่หน้าห้อง เมื่อกี้เธอตกใจมากว่าเกิดอะไรขึ้นเสียงดังที่หน้าประตู แต่พอเปิดออกมา กลับทำให้ขวัญพิชชาตกใจมากกว่าเดิม

หลังจากที่ขึ้นเสียงด่าใส่พวกขี้เสือกเรื่องชาวบ้าน แสงสว่างจากในห้องทำให้รามิลหันกลับไปมองคนที่เปิดบานประตู

“ฉันมาหาเธอ”

“มาหาเบลทำไม”

“แล้วจะไม่เชิญแขกคนสำคัญอย่างฉัน เข้าห้องหน่อยเหรอไง”

“คุณไม่ใช่แขกสำคัญ เบลไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

“คุณจะคุยอะไรก็รีบพูดมาค่ะ”

“เธอจะปล่อยให้คนพวกนี้มันยืนมองฉันเป็นตัวประหลาด ?” รามิลไม่พอใจ เมื่อขวัญพิชชาไม่ยอมเชิญเขาเข้าไปในห้อง อีกทั้งพวกชาวบ้านยังคงจ้องมองอย่างสนใจว่าเขาเป็นใคร เธอจะให้เขายืนพูดผ่านประตูเหล็กนี่ไปอีกนานแค่ไหน มันน่ารำคาญสายตาเขาชะมัด จะมองหน้าเธอก็มองไม่ชัด

“ถ้าจะคุยก็ไว้คุยที่มูลนิธิดีกว่านะคะ”

“อย่าหักหน้าฉัน”

ขวัญพิชชายืนมองเขาด้วยสายตาครุ่นคิดอย่างหนัก ไหนจะแววตาคมที่สื่อบังคับให้เธอจำต้องทำตาม เพราะไม่อยากเป็นอันตราย

และเพียงไม่นาน เธอจึงเปิดประตูเหล็กแล้วต้อนรับเขาด้วยความไม่เต็มใจ

รามิลยกยกยิ้มสูงขึ้นแล้วก้าวเข้าไปในห้องพักขวัญพิชชาทันที

“กรุณาถอดรองเท้าด้วยค่ะ ว๊าย” เสียงร้องตกใจดังพร้อมกับเสียงปิดประตูห้อง รามิลใช้เท้าปัดประตูหน้าห้องปิดให้สนิทแล้วรวบคนตัวเล็กมากอดไว้กับตัว

“ฉันถนัดถอดอย่างอื่นมากกว่า” น้ำเสียงพร่าอย่างสะกดอารมณ์ เมื่อเขาได้ใกล้ชิดเธอเพียงสองต่อสอง

“ปล่อยเบลค่ะ”

“ตอบฉันมา ว่าวันนี้เธอไปไหนกับมันแถวชานเมือง”

“คุณรู้ได้ยังไง”

“ลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร”

“คุณสะกดรอยตามเบลทำไมคะ” รามิลเลิกคิ้วเป็นคำตอบ ในระหว่่างถาม ขวัญพิชชาพยายามสะบัดตัวให้หลุดออกจากกอดมาเฟียหนุ่ม แต่นั่นยิ่งทำให้รามิลอยากเอาชนะเธอมากขึ้น ด้วยการจูบปิดริมฝีปากชมพูแล้วบดขยี้ราวกับเสือผู้หิวโหย

“อื้อ”

“ปล่อยเบล” ทันทีที่ริมฝีปากขวัญพิชชาได้อากาศหายใจกลับคืน เสียงหวานใสเปิดปากพูดในสิ่งที่เธอร้องขอ

“ฉันยังไม่ได้คำตอบ”

“ไปสอนหนังสือมาค่ะ” ขวัญพิชชารีบตอบทันที

“รับจ๊อบว่างั้น”

“ค่ะ ทีนี้จะปล่อยเบลได้หรือยัง”

“เด็กผู้หญิงคนนั้นคือใคร”

“หลานคุณซีนาย”

“แล้วเธอกับมัน เป็นอะไรกัน”

“อยากรู้ก็ไปถามคุณซีนายสิคะ”

“ยอกย้อนเก่ง แบบนี้มันต้อง...”

“บอกแล้วค่ะ บอกแล้ว” ทันทีที่เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ๆ ขวัญพิชชาก็ยอมบอกเขา เพราะกลัวจะถูกรามิลจูบป่าเถื่อนแบบเมื่อกี้อีก

“ฉันรอฟัง”

“คุย ๆ กันอยู่ค่ะ” ได้คำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับมาเฟียหนุ่ม แต่อย่างนั้นก็ยอมปล่อยกอดให้เธอได้เป็นอิสระ รามิลมองใบหน้าสวยหวานดูสะอาดตาอย่างหาคำตอบในดวงตาคู่งามของเธอ

“ชอบมัน”

“เขาดีกับเบล”

“เธอโดนมันหลอกแล้วมาเบล”

“คุณซีนายหลอกอะไร” เธอไม่เชื่อเด็ดขาด ผู้ชายคนนี้ต่างหากที่กำลังหลอกเธอ

“มันมีเมียแล้ว”

“โกหก”

“มันทำเสน่ห์ใส่เธอหรือยังไง ถึงได้เข้าข้างมัน ทั้งที่ฉันพูดความจริงกับเธอ ทำไมถึงไม่เชื่อฉัน ห๊ะ!” รามิลขึ้นเสียงตวาดขวัญพิชชา พลางบีบแขนเรียวเล็กบนต้นแขนเธอแรง ๆ ด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล ดวงตาคมเข้มขึ้นราวกับมีปีศาจแฝงอยู่ในร่าง กระทั่งเห็นน้ำสีใสกลิ้งกลอกอยู่บนดวงตาขวัญพิชชา

รามิลจึงยอมปล่อยแขนเรียวเล็ก เห็นเธอลูบต้นแขนในบริเวณที่ถูกเขาบีบด้วยมือแรง ๆ ขวัญพิชชายืนถอยห่างเขาไปสองก้าว รามิลมองหญิงสาวด้วยความโกรธเคือง ทำไมเธอถึงไม่เชื่อเขา ทั้งที่เขาพูดความจริงทุกอย่าง

รามิลรู้จักอีกไอ้อคิราห์ดีกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ แล้วเธอล่ะกล้าดียังไงถึงได้ต่อปากต่อคำกับมาเฟียอย่างเขา

รามิลผ่อนอารมณ์ให้เย็นลง แล้วยอมใช้คำพูดดี ๆ กับเธอ หวังให้เธอเชื่อเขา ถึงแม้ตอนนี้ทุกอย่างยังคงเป็นศูนย์

“ฉันเป็นห่วงผู้หญิงของฉัน”