Kabanata 2

Alam ni Elliott na may allergy ako sa alcohol.

Ito ang dahilan kung bakit sinisiguro niya na juice ang aking iniinom sa bawat sandaling aattend kami ng gathering. Walang mintis niya itong ginawa sa loob ng apat na taon. Pero siya na ang nagpapainom sa akin ng alcohol noong araw na iyon.

Umupo at sumandal si Elliott sa sofa, tila walang pakialam ang kaniyang paningin habang sinasabi na, “Inumin mo ang lahat ng ito kung gusto mo ng pera. Ito lang ang nagiisa kong kondisyon.”

Hindi ko siya makilala sa unang pagkakataon. Pero wala akong choice—kailangan ko ng pera.

“Sige,” Pilit kong isinagot sa kaniya.

Sunod sunod kong inubos ang laman ng mga bote sa lamesa. Hindi ko na maalala kung ilan ang nainom ko o kung ano ang mga ito. Umabot na ako sa punto na kung saan uminom at sumuka ako nang magkasabay, nabalot ng magkahalong luha at alcohol ang aking mukha.

Nasasabik naman akong pinanood ng lahat na parang mga bisita sa isang circus.

At nang maubos ko ang huling bote sa lamesa. Nahilo at nanginig ang buo kong katawan. Dito ko na tiningnan ang kalmadong nakaupo at hindi apektadong si Elliott.

“Puwede mo na ba akong mapahiram ng pera?” Tanong ko.

Naiinis naman niya akong tiningnan. “Ano ang pinagkaiba mo sa mga babaeng nagtatapon sa kanilang mga sarili sa akin? Kasing cheap ka pala nila.”

Dito na niya sinenyasan ang mga gwardya na kaladkarin ako sa palabas ng bar.

Bumagsak ako sa bangketa sa labas ng bar, hindi ko maigalaw ang buo kong katawan. Nanlabo ang aking paningin habang tila walang pakialam ang malawak at madilim na kalangitan.

Elliott, masyado bang maiksi ang apat na taon para pagkatiwalaan ako?

Halos masuffocate ako sa tindi ng allergic reaction ng aking katawan sa nainom kong alcohol. Mabuti na lang at nakita ako ng isang tao na may mabuting loob na dali daling nagdala sa akin sa ospital.

Kinaumagahan, gumising ako sa isang hospital bed noong mapansin ko si Conner Wright na nakaupo malapit sa akin. Siya ang attending physician ng aking ina.

Nagdilim ang kaniyang mukha nang makita niyang magising ako. “May ideya ka ba kung gaano kapanganib sa isang tao na may allergy sa alcohol na maginom? Nakikipagsapalaran ka ba kay kamatayan? Paano kung namatay ka? Sino na ang magaalaga sa ina mo?”

Hindi ako makapagsalita sa ginawa niyang panenermon, napayuko na lang ang aking ulo sa kahihiyan.

“Pasensya na po, Dr. Wright. Magiingat na po ako sa susunod,” bulong ko.

Tumayo ito para maingat na hawakan ang aking ulo. “Malalampasan mor in ito,” maingat niyang sinabi.

Tumango naman ako sa kaniya. Agad itong umalis nang makasiguro siya sa akin.

At noong iniisip ko ang mga susunod kong gagawin, nagvibrate ang phone ko pagkatapos nitong makatanggap ng isang message. Mula ito kay Tiffany.

Nang makita ko ang laman nito, hindi ako nagatubiling alisin ang kumot na nakabalot sa akin bago ako umalis ng ospita. Nanakit ang aking tiyan pero hindi pa rin ito naging hadlang para makaalis ako.

Nang makarating ako sa café. Nagrerelax na naghintay sa akin si Tiffany.

“Mapapahiram mo ba talaga ako ng seventy thousand?” Direkta kong itinanong.

Sandaling humigop si Tiffany ng kape bago nito nanlalait na sabihing, “Oo. Pero sa isang kondisyon.”

Agad akong sasangayon kahit na sampu pa ang ibigay niyang kondisyon.

“Layuan mo si Elliott. Iyo na ang pera kung maipapangako mo ito sa akin,” sabi nito habang kinukuha ang isang bank card mula sa kaniyang bag para iwagayway sa ere.

Nagdalawang isip ako rito. Kailangan kong mamili sa pagitan ng nagaagaw buhay kong ina at sa taong pinakamamahal ko. Wala na akong choice.

Inabot ko ang card, pero bago ko pa man ito mahawakan, agad itong inagaw ng isa pang kamay.

Ito ay walang iba kundi si Elliott, nagdilim ang kaniyang mukha sa galit.

Hindi naman ako makapaniwalang tumingin sa kaniya. Paano siya nakapunta rito?

Naintindihan ko na ang lahat nang makita ko ang aroganteng tuwa sa mga mata ni Tiffany.

Pinutol ni Elliott ang card bago nahulog ang mga piraso nito sa sahig. Naging malamig at matalas ang tono ng kaniyang boses.

“Masyado nga talaga kitang minaliit, Candice. Masyadong convincing ang ikinilos mo para makuha ako, pero hindi mo manlang mapanatili ang pagarte mo para lang sa seventy thousand? Maaaring nabigyan pa kita ng one hundred fifty thousand kung hindi ka lang tumigil sa pagarte.”

Hindi na ako nakipagtalo sa kaniya. Tumama ang aking paningin sa putol na card sa sahig. Inabot ko ito sa pagasa na maisasalba ako nito sa aking sitwasyon.

Pero bago ko pa man ito mahawakan, agad na umapak ang kaniyang paa rito na nagkaskas sa mga piraso ng card sa sahig.

“Kinamumuhian ko ang mga babaeng katulad mo, na gagawa ng kahit ano para lang sa pera,” nanlalamig nitong sinabi. “Kung gusto mo ng pera, sisiguruhin ko na hindi ka makakakuha ng pera. Hindi sa akin, at hindi rin sa kahit na sino.”

Habang humaharap siya kay Tiffany, nagpatuloy ito sa pagsasalita. “Katumbas na ng pagbangga sa akin ang pagbigay ng pera sa kaniya. Para niyo na ring nilabanan ang pamilya ko sa sandaling gawin ninyo ito.”

Dito na siya sumugod palabas ng café habang sinusundan siya ng kaniyang mga kasama.

Bumagsak ako sa sahig habang nakatitig sa durog na mga piraso ng card. Tumulo ang luha sa aking mga mata nang hindi ko namamalayan.

Nang biglang magring ang aking phone, binasag ng tunog nito ang katahimikan.

Mula ito kay Dr. Wright.

“Candice, kailangan mo nang magpunta sa ospital ngayundin. Lumala ang kondisyon ng iyong ina.” Sabi nito.

Mabilis na umangat ang adrenaline sa aking katawan. Dali dali akong tumayo kahit na muntik akong mawalan ng balanse nang dahil sa pagkahilo.

Noong paika ika akong makarating sa ospital, sinalubong ako ni Dr. Wright sa pinto. Seryoso nitong iniling ang kaniyang ulo bago siya humakbang papunta sa tabi na nagpakita sa walang buhay kong ina na nakahiga sa kama na nasa kaniyang likuran.

Wala na ang aking ina. Magpakailanman.