2: Not Worthy - Uncle Mang

Tahimik ang ikaapat na palapag.

At tahimik din na nakatayo si Cire sa tabi ng pintuan ng kanyang silid na may maliit na puwang ng pagbukas, ang kanyang mga kamay ay nakakuyom sa doorknob nito.

Hindi namamalayan na kinakabahang pinupunasan ng dulo ng mga daliri niya ito pabalik-balik.

Tila din hindi siya malay sa kanyang pabagu-bagong emosyon nasa loob.

Almosts-two years sa mansyon na ito, alam ni Cire wala talagang masyadong tao ang makikitang palakad-lakad sa ikatlong-bahagi, ika-apat at ika-limang bahagi ng palapag, kahit sa pangalawang palapag kung nasaan ang lugar na mas madalas gamitin, except her, the head butler and the master of the house no one will dare to walk so casually.

Para naman sa buong ika-apat na palapag na ito, nandito lamang ang kanyang kwarto kasama ang tatlong espesyal na kuwartong pambisita.

Gusto man ni Cire Lishe na pahalagahan ang ganda ng buong kaayusan at kariktan nitong mala-victorian era na mansyon na tinitirhan niya ngayon. Natatakot siya na walang oras para diyan.

Ngayon, si Cire ay nakasuot ng lumang damit na mabibili lamang sa thrift store, kung bakit mayroon siyang ganitong damit sa closet na puro customized or branded clothes, it is thoughtfully gift by someone. At espesyal din siya na nagsusuot ng itim na facemask. Itinatago nito halos ang kanyang buong pagmumukha, parang tila natatakot na makilala siya.

Ang buong katauhan ay iba sa karaniwang mayamang babae na nagsusuot ng high-end na customized na damit, mamahaling bag, at mamahaling relo. Sa pagkakataong ito ay mas mukha siyang nagtatago sa mga debt collectors.

Nakasuot din siya ng isang pares ng sunglasses.

Bagama't hindi man nakikita ang buong pagmumukha ng babae, siya ay may temperament na pinahahayag na siya napakalinis at tahimik ang pagkatao habang bumababa sa hagdan sa mga oras na ito.

Bawat hakbang niya ay tila pinipigilan ang kanyang paghinga, at di namamalayan na ipinapahid ang kanyang mga palad sa railings ng hagdan at lumakad ng medyo mas mabilis.

Sa pag-aakalang makakalabas siya ng bahay nang walang nakakaalam. Biglang may pamilyar na boses, at ang malumanay na tono ng matanda, na kalalabas lang ng kusina, ay ginulat lamang si Cire sa pagtawag sa kanya nito.

"Young Madam, a pleasant morning. This is so early, should I ask the driver to ready the car?"

"Woah..." Halos maglaho ang gulat na halinghing ni Cire na halos madulas sa kanyang mga paa sa susunod na palapag ng hagdan. Bigla siyang napahawak sa railings na kumakabog ang dibdib.

"Young Madam! Please be careful!"

"I..I'm fine...Morning Uncle Mang." Napabuntong-hininga si Cire, at nilingon ang nakatayong matandang lalaki na malapit sa ibaba ng hagdanan at may nag-aalalang mga mata sa pagitan ng kanyang makalumang monocle glasses na suot-suot niya sa loob ng maraming taon.

Si Mang Kan, ang old housekeeper, punong mayordomo at ang matandang nagtatrabahong tagapaglingkod sa mayaman at makapangyarihan na pangalan. Siya ay isang beterano, maaaring hindi magagapi sa daan ng kanyang karanasan sa pagtatrabaho mula sa isang prestihiyosong angkan, ang---Vari family.

Naturally, Cire has a good and friendly face for this uncle's housekeeper, and her mouth is as sweet as honey when chatting with the other sa loob ng halos dalawang taon mula nang ikasal siya sa kanilang master. Nagresulta sa pagkakaroon ng magandang relasyon at magandang opinyon para sa isa't isa.

Gayunpaman, talagang napapalubog ang mga mata ni Cire nang bigla niyang maalala ang panaginip, ang eksaktong plot ng libro. Na ipinakita sa kanya, kung saan ang old housekeeper ay palaging kumikilos na puno ng pagkukunwari tuwing kaharap siya.

Kung tutuusin ay kinasusuklaman siya ni Mang Kan. Paulit-ulit nitong sinasabi kung gaano siya kasama ang ugali, ambisyosa at prodigal, at ni hindi karapat-dapat na maging lady ng kanilang master.

With a complicated look in her eyes, hindi niya maiwasang hawakan ang railings ng hagdan na medyo mas mahigpit kaysa sa simpleng paghawak sa mga ito.

Bagama't ang papel ng pagiging asawa ng master at bilang tapat na tauhan ng master, mayroong isang espesyal na relasyon sila na tila isang tiyuhin at pamangkin kapag magkaharap.

Gayunpaman, ito ay walang kwenta na pakikisama, na madaling masira ng ganun-ganun lang dahil sa isang masakit na katotohan, ang mahahalagang alaala ay-naging isang basag na parang salamin. Nang sa sandaling bumalik si Cire sa kanyang katinuan. Ang unang bagay na ginawa niya ay ang dumistansya.

"Head Mang, I am going out. No need to call out the driver, my friend is going to come to pick me up." Mabilis na humakbang pababa sa hagdan si Cire saka tumakbo patungo ng pintuan. Na pinaikot ang mga daliri sa hawakan ng backpack habang sa baba nakatingin. Hindi alam kung nag-iisip ba siya ng malalim o hinahangaan ang sarili sa suot niyang sneakers sa pagkakataong ito, sa halip na three inch heels.

Ni hindi man lang siya nagbibigay ng pagkakataon para makapagsalita ang ibang taong gulat sa kanyang kilos.

Dahil akala niya may mga bagay pa na hindi niya nasambit, kaya nagdagdag siya ng iilan, na huminto sa harap ng pangunahing pinto.

Humarap si Cire upang tingnan ang old housekeeper na may hindi mabasang emosyon sa kanyang madilim na mga mata, ibinaba niya ang face-mask sa kanyang mukha nang kaunti upang ipakita ang isang hanay ng mga ngipin ng tila mga tigre, at ngumiti ng nag-aalanganin.

"Oh, Uncle--Head Mang, I will be late tonight, or maybe I will not go home either. Tell to Mr. Vari he can eat first without me."

Pagkatapos ay itinulak ni Cire ang pinto para umalis na sa villa. Siya ay tumatakbo patungo sa gate na tanging-laman ng isipan ay; I will save myself.

From the miserable destined fate.

Her life, after all, is just about to start.

Habang naiwan naman na hindi napigilan ng old housekeeper ang bumulong na pinagmamasdan ang nakasarang pinto at ang puso ng matanda ay may bahagyang hindi maipaiwanag na kalungkutan. "Young Madam? You rarely share the same table with the master, but you still care. "

Sa sandaling ito. Walang nakapansin na may bahagyang kurtinang may maliit na puwang sa bintana ng kwarto sa ikalimang palapag, at kakabitaw lang ng mga kamay na nakahawak dito matapos mapanood ang isang pigura ng babae na tumatakbo patungo sa gate na parang hinahabol siya ng mga aso.

Pagkatapos ay napuno ng maliliit na paggalaw ng mga gulong ng electric wheelchair na umiikot sa sahig, at nang makapasok na ito sa isa pa na pinto, ay nanumbalik ang katahimikan sa loob ng madilim na silid.