Chapter 2

“Ano?! Gago, seryoso? Magpapanggap kang asawa ni Mr. Hawkingstons? Bruha! Ang swerte mo!” Sinamahan ko lang siya ng tingin dahil kanina niya pa pinaulit-ulit ang topic na iyan. Sinabi ko kasi sa kaniya ang nangyari kanina.

“Huwag ka ngang maingay! Baka may makarinig sa’yo.”

Hindi pa rin siya nakinig at patuloy pa rin ang pagdakdak tungkol sa kung gaano daw ako ka swerte, na sobrang gwapo noong Hawkingstons, na oo gwapo naman talaga, at kung gaano sila kayaman at kamakaimpluensiya . Hindi ko na lang rin siya sinaway kasi wala naman masyadong tao sa park ngayon kung saan kami tumatambay, at saka busy sa kaniya kaniyang paglalaro at pagboboksing ang halos lahat ng narito.

“Malaki kasi ang makukuha ko rito.”

“Gagi! Kung ako ‘yon kahit pa wala ng bayad ay papatusin ko ang offer na maging asawa ni Mr. Hawkingstons ano!”

Hindi ko na lang siya pinansin kasi namomoblema pa rin ako. ‘Yan kasi Brixxen, basta pera oo agad. Paano na ngayon?

“Bakit ka ba kasi problemadong problemado? Eh kung tutuusin ay daig mo pa ang nanalo ng lotto! Oh, isipin mo, ngayon hindi ka na mamomroblema sa bayarin sa ospital, tapos pagtulungan nang gumaling si Alli, may pangpa-aral ka na. Tapos may pang egosyo ka pa, diba noon pa ay gusto mo ng magtayo ng karinderya kahit maliit lang? Oh, pwede na! Sagot lahat ng problema mo kaya bakit ba nakasimangot ka diyan?”

“Bebs naman, alam mo namang lalaki ako diba? Oo bakla ako, pero lalaki pa rin ako. Ang akala ni Mr. Hawkingstons ay babae ako…paano pag nalaman niyang lalaki ako? Anong gagawin niya? Baka kasuhan niya ako.” Dahil sa sinabi ko ay mukhang nautahan naman siya.

“Oo nga pala. So…paano ‘yan?” nag-aalslang tinig niya. Umiling naman ako.

“Hindi ko alam bebs, hindi ko alam. Siguro…tatanggihan ko na lang ulit siya. Ay ewan!”

“Gagi! Eh, sayang ‘yon. Ang laki laki ng makikita mo, magpapagamot mo na ng todo ang kapatid mo.”

“Eh paano nga kung malaman niyang hindi ako babae? At pagnagpanggap na akong asawa niya imposibleng hindi niya malaman ‘yon!”

“Pero…baka hindi? I mean, bruha ka ang ganda mo kaya! Walang mag-aakalang lalaki ka pag naka-makeup! At saka ang hubog naman ng katawan mo ay pambabae. Kaya baka hindi niya naman malaman, magingat ka lang.”

“’Yun na nga eh! Pagnaka make-up, eh paano ‘yon? Pagnasa isang bahay na lang kami, kahit sa pagtulog Naka-makeup ako?”

At oo, titira kami sa isang bahay. Iyon ang isa sa pinag-usapan namin, na para hindi magduda ang mga magulang niya ay dapat sa isang bahay kami.

“Gagi! Di ba nga sabi mo, iba naman kayo ng kwarto? Malamang pagmatutulog na saka mo na lang hubarin ang make-up mo. Tapos i-lock mo na lang ang pintuan ng kwarto para hindi niya makita ang mukha mo pagwalang makeup oh, diba?” Napaisip naman ako sa suhestiyon niya. Oo nga naman…siguro we can pull it off? Eight months lang naman eh, kaya ko ‘yon! Para sa kapatid ko kaya ko!

“Hay naku Brixxen! Ano ba itong napasukan mo?” Ginulo ko ang buhok ko sa frustration. Nagiisa ako ngayon sa apartment at nag-iimpake ng mga damit ko, ngayon kasi ang napagkasunduang paglipat ko sa bahay ni Mr. Hawkingstons.

Nagtutupi ako ng mga damit nang biglang May nagmessage sa phone ko.

From: 096834*****

‘My men would pick you up in your apartment. Just call me if you need anything.’

So this is it huh? Napabuntong hininga na lang ako. From this day on…I’ll start pretending to be the wife of Mr. Hawkingstons. The handsome heir of Hawkingstons, wow, so lucky huh?

Pagkatapos ilagay sa maleta ang lahat ng kailangan ay kinuha ko ang phone ko at in-edit ang contact info niya.

‘Boss’ napiling ako, hindi bagay.

‘Mr. Hawkingstons’ napailing ulit ako. Masyadong pormal.

‘Hubby’ todo ang pag-iling ko at ibinalik na lang sa Me. Hawkingstons.

Kinuha ko na lang ang malaking maleta ko at tinignan ang buong bahay. Mula noong nagkahiwalay si Nanay at Tatay at nagkaroon ng kaniya-kaniyang pamilya ay dito ko na pinalaki ang kapatid ko. Ako na ang tumayong magulang niya…at ngayong nasa ospital siya ako lang magisa sa apartment na ito. At ngayon, para sa pagpapanggap na ito ay kailangan ko ring iwanan pansamantala ang bahay na ito.

Pagkababa ko sa apartment, ang bumungad agad sa akin ay ang itim na limo sa tapat ng apartment building, pinagtitinginan ito ng mga tao na naglalakad sa kalsada. Halos napamura ako kasi alam kong ito ang sundo ko. Shet! Ang yaman pala talaga niya!

Noong nakita ako ng isa sa mga taong nakasuot ng suit, nilapitan niya ako. Nagulat ako noong bigla siyang yumuko at ganoon din ang mga kasama niya.

“Good afternoon ma’am, are you ready to go?” tanong niya sa akin pagkatapos yumuko. Dahil sa gulat at wala akong ibang nagawa kundi tumango. Kinuha niya sa akin ang maleta ko at inilagay sa loob ng limo kaya sumunod na lang din ako. Ang isa pang naka suot ng suit ay pinagbuksan ako ng pintuan. Pagkaupong pagkaupo ko, napasinghap ako ng maraming hangin, shet! Ano ‘yon? Mga bodyguards ba ‘to? Gano’n ba talaga siya kayaman para magkaroon nito? At saka kung hindi ako nagkakamali ay higit sa lima ang mga ito, na ngayon ay nakasakay sa dalawang pang magarang itim na kotse na ngayon ay nakaconvoy sa amin.

“We are here ma’am.” Ni hindi ko magawang tumugon ni tumango man lang sa sinabi ng chauffeur habang nakatingin ako sa higanteng palasyo sa harap ko. Kanina ay mat pinasukan pa kaming sobrang laking gate na nay nakalagay sa gitna na ‘Hawkingstons’ tapos malayo layo pa ang inakbayan ng limo bago kami nakarating sa bahay na ito. May garden, may malaking fountain din sa gitna, akala ko noon ay sa mga Pelikula ko lang ito makikita, o ‘di kaya ay pagmadadaanan namin pagbumabyahe, pero ngayon, aba! Mukhang dito pa yata ako titira! Kung sinuswerte ka nga naman.

Pinagbuksan ako ng isa sa mga bodyguard, kaya wala na akong nagawa kundi lumabas. Mukhang nagulat ang mga bodyguards noong sumihap ako ng hangin at biglang binuga pero hindi ko na lang pinansin.

Brixxen, dito ka na titira simula ngayon. Tandaan mo dapat mag-ingat ka para walang makaalam na babae ka kasi pagnagkataon tutustahin ka ng buhay ni Mr. Hawkingstons, kuha mo?

Noong naglakad ako papasok, ay sa hagdanan pa lamang ay bumungad na sa akin ang nakahilerang mga maids at sabay sabay silang yumuko.

“Welcome Ma’am” sabay sabay nilang bato na para bang pinagpraktiaan talaga nila ito. Hilaw akong napangiti.

“Thank you” sabi ko na lang. Seryoso? Ganito ang magiging buhay ko sa loob ng walong buwan?

“Hello ma’am, I am Lucille, the head maid of this mansion. Sir instructed me to accompany you to your room” English ba talaga lahat ng tao rito? Kahit mga maid?

“U-Umm, thank you.” Ngumiti lang siya sa akin.

“This way ma’am”

Habang naglalakad ay napagal ang tingin ko sa bawat sulok ng mansion na ito. Sobrang laki! Sa tingin ko ay hindi ko kakayaning libutin ito na hindi napapaltos ang paa ko. At saka ang gara ng mga gamit, pati na rin ang disenyo ng bahay. Hindi ako masyadong maalam sa mga tawag sa disenyo pero masasabi kong medyo moderno na may pagkaclassic ito. Ang mga muwebles naman ay halatang mamahalin. Tapos may chandelier pa sa gitna ng living room, malapit sa grand staircase nila, at ang sinasabi kong chandelier ay hindi lang basta ng chandelier pero sobrang laking chandelier na para bang mga diyamante ang design…o baka naman totoong diyamante ‘yan? Noong nasa ikalawang palapag na kami ay binuksan ni Lucille ang isang pintuan at bumungad sa akin ang sobrang laking kwarto. Pumasok ako at tinignan ang kabuuan nito. Puti at royal blue ang motiff nito. Simple pero sobrang cozy ng dating. May king size bed at may maliit na parang living room. May bookshelves din doon sa May study table. Napatingin naman ako sa malaking TV sa libing room ng kwarto, sobrang laki nito! At saka mukhang kompleto pa sa gaming consoles!

Naputol ang pagmumuni-muni ko noong sumirado ang pintuan. Kaya imbes na magpanggap na mahinhing dilag ay mapatakbo na ako sa kama at tumalon talon, shet ang lambot!

“Ma’am your lugga—” pareho kaming nagulat ng mga maid na pumasok, nakakahiya! Nakita nila akong tumatalon na parang bata!

Napasubo ako. Bago dahan dahan umalis sa kama.

“Umm, ako na lang ang bahala sa gamit ko, ilagay niyo na lang diyan.” Sabi ko sa mga maids na mukhang gulat pa rin sa nasaksihan. Dali dali naman silang yumuko at umalis, iniwan ang maleta ko. Napasabunot ako sa buhok ko bago kinuha ang maleta. Leche! Nakakahiya!

“Hows your room?” tanong sa akin ni Mr. Hawkingstons noong nasa hapag na kami at kumakain ng hapunan. Halos mabulunan noong naalala ko ang nangyari kanina, napalingon ako sa mga maid na ngayon ay nasa gilid at nakahilera. Pormal naman ang mukha nila, baka hindi na lang nila pinansin masyado iyon. Ibinalik ko ang paningin ko kay Mr. Hawkingstons na ngayon ay nakatingin pala sa akin. Umubo ako bago nagsalita.

“Ayos lang naman” sobrang ganda. Gusto kong idagdag pero hindi ko na lang ginawa.

“Good, just tell Lucille if you need anything.” Sabi niya sa akin bago tignan ang steak ko na nahihirapan akong hiwain.

“K-kaya ko naman.” Wika ko noong walang pasabi niyang kinuha ang plato ko at binigay sa akin ang kaniya na nahiwa na. Pero hindi niya ako pinansin kaya kinain ko na lang din. Seryoso ba ‘to? Ito lang? Walang kanin? Bakit puro ulam lang ang hinain?

“You don’t like the food?” puna niya sa akin noong napansing hindi ako masyadong kumakain. Hindi kasi ako sanay na ulam lang, mas gusto ko pag may kanin.

“H-hindi naman sa ganoon pero…” hindi ko magawang ituloy ang sinasabi ko.

“So you don’t like it, what do you want to eat then? I can tell the chef to cook it.” Nahiya tuloy ako. Para akong maarte kasi masarap na nga ang ulam inaayawan ko pa, pero…talagang hindi ako makakain ng maayos pag walang kanin eh.

“A-ah, eh…gusto ko sana ng kanin” sagot ko at nagpatawag naman agad siya ng maid at sinabi ang utos.

Pagkadating ng kanin, na siguro ay meron naman talaga sa kusina dahil ambilis lang na naibigay, kumain na rin kami. Walang usapan, tanging ang mga tunog lang ng kubyertos ang maririnig.

Sabay kaming umakyat at doon ko lang rin nalaman na magkatabi lang pala ang kwarto namin, pero bago pa ako makapasok ay tinawag niya ako.

“Bakit?” tanong ko sa kaniya. Wala naman siyang sinabi pero nilingon lag ang isang pintuan, at naglakad papunta roon. Hindi man ako sigurado kung ang sinsabi niya ay sumunod ako, ginawa ko pa rin.

Pagkapasok ko sa pinto ay ang unang napansin ko agad ay ang laki ng kwarto…na puno ng libro. Matataas at marami ang bookshelves. Parang library lang ng isang school, pero nasa loob ng bahay. Ang kaibahan lang ay sadyang mga mamahalin ang mga gamit, kahit ang bookshelves ay malalaman mong antigo. Nilapitan ko na lang si Mr. Hawkingstons na ngayon ay nakaupo sa isang sofa dito sa library.

“Don’t be too stiff and awkward when you’re talking to me. The househelps might notice it.” Sabi niya sa akin matapos ang ilang sandaling katahimikan. Napayuko naman ako.

“And…let’s pretend that we are in-love with each other.” Sabi niya kaya napaangat ang tingin ko sa kaniya. Nakatingin siya sa akin ng seryoso bago nilahad ang kamay.

“But first, I’m Kalvin Hawkingstons. We haven’t been properly introduced.”

Kalvin. Kalvin pala ang pangalan niya.

“Brix— Brianna Laura” napapikit ako ng mariin. Muntik na! Muntik na! Unang araw pa lang muntik mo ng ipahamak ang sarili mo Brixxen!