CHAPTER 5

Treyton's P.O.V

Nag-unat ako ng katawan at bigla akong nakaramdam ng kauntung kirot sa aking katawan. Bigla namang bumalik sa isipan ko ang mga nangyari kagabi. Ano bang ginagawa ko? Bakit ko siya hinayaang gawin 'yon.

Bahagya kong ginulo ang buhok ko at saka nag-inis. Napatigil naman ako sa ginagawa ko nang mapansin ko si Rowan sa gilid ng pinto. Nakasuot siya ng apron at pansin ko na wala siyang suot na damit.

Mabilis kong tiningnan ang katawan ko kung n*******d pa rin ba ako pero nalaman ko na may suot na akong damit. Narinig ko naman ang bungisngis niya at kaagad ko siyang tiningnan.

"Cute," he said.

"What do you mean by cute, huh? You're a rapist!" puna ko sa kaniya. Tinawanan niya lang ako at saka siya lumapit sa akin.

"Can't you remember? You asked for it, you look like a child asking for some candy," pang-aasar niya.

Unti-unti namang bumalik sa isip ko ang mga nangyari kagabi at ito palang ang unang pagkakataon na umakto ako ng gano'n.

"Clean yourself then follow me to the kitchen, okay?" Bahagya niyang ginulo ang buhok ko at nakangiting umalis.

Pinagmasdan ko lamang siyang makalabas ng pinto at saka ako bumangon. Papasok na sana ako sa cr ng maalala ko na hindi ko alam kung nasaan ang mga damit ko. Napansin ko naman ang isang closet at agad na binuksan 'yon.

Napangiti ako nang makita ko ang mga damit niya. Kinuha ko ang ilan sa mga gamit niya at napagdesisyunan kong ito na ang isusuot ko.

Mabilis akong naligo at saka nagtungo sa kusina. Nakita kong nagluluto pa rin siya at aaminin kong mukhang masarap ito dahil sa amoy na umaalingasaw sa paligid. Mas nararamdaman ko tuloy ang pagkalam ng aking tiyan.

"Wow, you're wearing my shirt.” He slowly walked towards me and pointed the tongs at me. Bigla niya ring sinipin ang damit ko at itinaas ito.

"You pervert!" pagpuna ko sa kaniya dahil sa ginawa niya. Tinawanan niya naman ako at saka siya tumalikod at bumalik sa pagluluto.

"You even use my boxers, how cute!" Kahit nakatalikod siya ay alam kong natatawa siya ngayon.

"Ano? Tatayo ka na lang diyan habang buhay?" paggpuna niya sa akin.

"Maupo ka na rito at kumain ka na," paanyaya niya.

Lumapit naman ako sa lamesa at saka naupo. Pinagmasdan ko lamang siya habang naghahain. Nagtataka ako dahil mukhang natutuwa siya sa ginagawa niya. Sa labis na pag-aalala ni kuya Troy ay naisip kong salbahe ang ugali nitong lalaki na 'to.

"Kumain ka na, we're leaving at 10 a.m. sharp." Iniabot naman niya ang plato at kutsara sa akin.

"Why are you doing this?" I asked.

"What do you mean?" Kumunot naman ang noo niya dulot ng pagtataka sa tanong ko.

"All of these, taking care of me, preparing food, having a pleasing attitude," tugon ko ng walang pag-aalinlangan.

"I'm not doing this because I have to, but because I want to!" he tried to reach my hand.

"You're now my mate, and you deserve this." His eyes didn't lie, and he seemed serious while telling me those words.

It all feels genuine, but I won't find it easy to believe what he says. Doing all of these things is not enough for him to let me believe.

"Enough of this nonsense." I pulled up my hands and started eating.

He chuckled, "The tale was real after all."

Tumingin ako sa kaniya at saka ikinunot ang aking noo dahil sa mga sinabi niya.

"The tale about you is that you're strong, can't easily fool, and can't easily tame," he said those words without hesitation.

"I only agreed to that contract for me to leave that house, not to be your mate or wife, do you understand?" I said while pointing a fork at him.

He raised both hands and said, "Fine, I give up, but I won't stop making you fall in love with me."

"Finish your food, it's already a quarter to nine, or else do you want both of us to shower together?" He never failed to make jokes about everything.

"For the record, I have already taken a shower, and that means you have to shower alone!" pagbasag ko sa trip niya.

Nang natapos kami sa pagkain ay kaagad siyang nagtungo sa cr para maligo. Nagprisinta naman akong maghugas ng mga pinagkainan namin at ng mga ginamit sa pagluluto. Natapos ko na ang lahat ng hugasin ngunit hindi pa rin siya lumalabas sa loob.

Wala naman akong ibang gagawin kaya naman nakaramdam ako ng pagkaburyo. Mula naman sa kinauupuan ko ay nakita ko ang hinahangin na kurtina. Nilapitan ko ito at saka ko nakita ang balcony.

Lumabas ako rito at isinara ang pinto. Nilanghap ko ang sariwang hangin at pinagmasdan ang paligid. Napansin ko naman ang nga tao na pinapatay ang malaking apoy sa hindi kalayuan. Isang puno ngayon ang kasalukuyang nasusunog.

"TREYTON!" isang sigaw mula sa likuran ko ang gumulat sa akin.

Nakita kong nagbago ang mukha ni Rowan at ito ang unang beses na nakaramdam ako ng takot sa kaniya. Ang nagagalit niya mukha, ugat, at pula niyang mga mata ay naging sanhi ng pagkatakot ko sa kaniya. Akala ko ay sasaktan niya ako ngunit nagulat ako ng yakapin ako nito.

"You're not wearing anything!" kahit puno ako ng takot at kaba ay sinubukan ko pa rin siyang kausapin.

"Did I scare you? I'm sorry, I just thought that you left me. I called you so many times, but you never answered me, so I thought you left me or something bad had happened to you." Mas humigpit naman ang yakap niya pero ang mas iniisip ko ay baka may makakita sa amin dito dahil wala siyang suot na damit.

"What happened to that tree?" he asked.

"Pumasok muna tayo sa loob at magbihis ka muna.” Itinulak ko siya papasok sa loob at hinayaang magbihis.

"What?" bungad niya sa akin nang makapagbihis na siya.

"Let's move, 9:54 na ng umaga mas mabuti na kung aalis na tayo," tugon ko.

"Saan nga pala tayo pupunta?" dagdag ko.

"Sa bahay natin," tugon niya.