CHAPTER 1

Treyton's P.O.V

Since I was a child, I used to believe that I'm someone not to be proud of. My father used to beat me and my mother can't do anything about it. They said that it's for my own good and they are right. I'm now strong enough to fight for myself. My older brother, Troy, always saves me from my traumatic childhood but he stops caring for me when my father starts to threaten him.

Seven years have passed and I'm now 17 years old. My father had a business meeting with the higher ups and they plan for me and the only son of Hart's clan to get married. I'm totally against their decision but they don't even bother to ask me for my decision.

"You're about to meet your mate and you have to look presentable, do you understand?" His eyes are telling me, I'm dead if I put him in embarrassment.

Wala na akong pagpipiliin kundi ang sundin ang mga utos niya. Wala na rin naman akong magagawa dahil nakapagdesisyon na siya para sa akin. Napadaan naman sa harapan ko si kuya Troy at sa hindi ko inaasahang pagkakataon ay bigla niya akong niyakap nang mahigpit. Hindi ko maintindihan kung bakit pero sobrang saya ko dahil sa loob ng pitong taon ay kahit tingnan ako ay hindi niya magawa.

"Hindi ko alam kung anong binabalak ni Trevor, pero alam ko para ito sa pagpapalawak ng connection at kapangyarihan," bungad niya sa akin matapos niyang kumalas mula sa pag-akap sa akin.

"Alam naman natin parehas na kapag nakapagdesisyon na siya, wala ng makakapaigil pa rito!" tugon ko sa kaniya.

"Alam ko, pero sa oras na hindi ka tratuhin nang tama, puwedeng-puwede kang bumalik dito, maliwanag ba?" Alam kong nag-aalala siya para sa kalagayan ko lalo na't kilala ang mga Hart bilang respetado at kataas-taasan sa buong industriya.

"Alam kong alam mo na hindi 'yan maaari, 'di ba? Labag sa batas na umalis ako sa lugar niya sa oras na magkaroon na ng kasunduan.” Nakita ko naman ang galit sa mga mata niya dahil batid niyang tama ako at wala kaming ibang magagawa pa para rito.

"Treyton! Hindi ba't sinabi ko na maghanda ka na!?" isang sigaw ang umalingawngaw sa loob ng sala namin.

"Troy, kung may binabalak kang suwayin ang utos ko ay huwag mo na ituloy. Kilala mo ako, mayro'n akong isang salita kaya naman huwag mo akong subukan," pagbabanta niya rito.

Muli akong tiningnan ni kuya Troy at galit siyang naglakad palayo sa akin. Mula sa pwesto ko ay tiningnan ko lamang siya hanggang sa tuluyan na siyang makalayo rito.

"Maaari ka ng maghanda, siguraduhin mong hindi ako mapapahiya!" malambing niyang pag-uutos sa akin.

Ito na ata ang pinakamatagal niyang araw na hindi niya ako sinaktan. Tumigil kami sa pagsasanay at tuluyan na siyang sumuko dahil wala na siyang magawa para maging ganap akong alpha. Kaya naman para hindi mapahiya ay bumagsak siya sa isang plano na iyon ay ibigay ako sa kaisa-isang anak ng Hart's clan.

Kahit isang beses ay hindi pa ako nakakalabas ng pamamahay namin. Hindi ko alam kung anong klaseng buhay ang naghihintay sa akin sa pagtapak ko sa labas ng aming tarangkahan. Ang turan sa akin ay malupit ang mga nilalang sa labas ng aming bahay samantalang sabi naman ni kuya Troy ay hindi totoo ang mga sinasabi ni Papa tungkol sa kung ano ang mayro'n sa labas.

Sa pagbagsak ng mainit na tubig sa aking katawan at nakaramdam ako ng kaunting kasiyahan. Kahit halos masanay na ang katawan ko sa araw-araw na training ay sumasakit pa rin ang katawan ko.

"Magiging maayos din ang lahat, aayon din sa akin ang panahon," turan ko sa aking sarili.

Tiningnan ko ang sarili ko sa harap ng salamin. Sadyang napakaamo nga ng aking mukha at hindi mababakas sa kutis ng mukha ko ang kalupitan ng aking ama. Ngunit kung ibaba ang tingin sa aking katawan ay masisilayan ang tunay na dilim sa loob ng bahay ng mga Silva.

Matapos kong makapaglinis ng katawan at kaagad akong nagbihis, kahit sa mga dapat kong suotin ay si Papa ang nasusunod. Halos wala na akong karapatan para magdesisyon para sa sarili ko. Hindi ko alam kung kailan ko ba dapat gawin ang mga bagay dahil nasanay na akong palaging inuutusan sa kung ano ang dapat gawin.

"You look perfect, but always put a smile on your face! Okay?" Lumapit siya sa akin at saka inayos ang kwelyo ng damit ko. Pinagpagpag ito ng bahagya at saka ginulo ang buhok ko.

"Mag-iingat ka palagi at kung sakaling may kailangan ka, alam mo kung paano ako tatawagin," masaya niyang sinabi sa akin ang mga katagang iyon.

Nang dahil sa mga ikinikilos niya ay tila ba ayoko ng umalis sa bahay na ito. Matagal kong hinintay na bumalik sa ganito ang trato namin sa isa't isa at hindi ko lubos akalain na sa paglisan ko pa ito mangyayari.

"Treyton, are you ready?" a strong voice comes from outside calling my name.

Hinila naman ako ni Kuya Troy palabas ng kwarto at iniharap kay Papa. Kitang-kita ko ang saya sa mukha ni Papa ngayon at ito ang unang beses na nakita ko siyang ganiyan.

Sumakay ako sa sasakyan at gano'n din si kuya Troy. Nagtataka naman akong tumingin sa kaniya dahil hindi ko alam kung bakit siya sasama.

"Gusto ko lang makita ka hanggang sa huling pagkakataon at gusto ko ring makasigurado na hindi sa ibang lugar ang diretso mo, nais ko ring makita ang mukha ng Rowan na 'yon," tugon niya nang mapansin ang pagtataka ko.

Nang makasakay na kaming lahat ay nagmaneho na si Papa. Hindi ko alam kung anong naghihintay sa akin do'n pero masaya ako kahit papaano na makakaalis na ako sa lugar kung saan puro hirap at pasakit lang ang dinanas ko.

Sa paglabas namin sa gate ng aming mansyon ay alam kong ibang buhay na ang naghihintay sa akin at kung anumang klaseng buhay 'yon ay handa na akong kaharapan ito.