Chapter 6

August's POV

Nag-impake na ako ng mga damit ko. Pansamantalang hindi kami tumatanggap ngayon ng mga assignments dahil sa training na mangyayari sa Batanes. Yes, you read it right. Sa Batanes yung location ng training namin. The heck, ang daming malapit na pwedeng magtraining, doon pa talaga sa lugar na kung saan parang hindi na sakop ng Pilipinas. This city is already near china and japan. Konting tumbling na lang. Pero ano ang karapatan kong magreklamo? It was the admin who choose the location para na rin daw makapasyal ang mga dayuhan dito sa Pilipinas.

Lumabas na ako ng condo. May sundo kami na service van dahil patungo kami sa Clark International Airport. Doon ang departure airport namin at kailangan pa namin magtravel patungo doon. There is private plane na naghihintay sa amin doon. They could not risk daw to buy ticket and put our identities. Kaya nakaprivate jet kami, courtesy of CIA United States. Yaman lang di ba? Wala pa akong kilalang tao na nagmamay-ari ng isang private jet. Yung mga mayayaman na naririnig ko kahit sila ay yung airline ang gamit nila, hindi private jet. I think only filthy rich who can have those private jets after all.

"Alas tres pa lang. Pwede naman sa NAIA ang departure bakit doon pa sa malayo?" Reklamo ni Misha. Ganito talaga ito dahil apektado ang tulog. Just like me, I love sleep so much.

"For security purposes yun. Alam mo naman na kasama natin ang Alpha Team. There is a possibility that they will be targeted." Sagot ko naman like I know about it.

"Kunsabagay." Sagot na lang ni Misha sa akin.

Bumaba na kami at agad namin nakita sa intrada ang service van na sasakyan namin. Nakabukas na yun at nakita ko naman si Reed na nag-aabang at nakangiti ito habang nakatingin sa akin.

Napangiti din ako. Somehow, I felt relief dahil wala na ang bakas ng lungkot sa mukha nito unlike the last time we talked. Agad itong sumalubong sa amin at kinuha nito ang dalang maleta ko.

"Wow, kay August lang? Paano naman ako?" Reklamo naman ni Misha.

"Ako na dyan." Agaw naman ni Ryujin sa maleta ni Misha at naglakad na ito patungo sa service van.

"Halaka, anong nakain nun at tinulungan ako?" Nagtatakang tanong ni Misha. Paano ba naman kasi, Ryujin is the type of guy na walang pakialam at hindi ito matulungin when it comes with carrying something. We don't know maybe that is their culture since he is Japanese.

I shrugged. Ayoko naman mag-assume dahil hindi naman ako asumera gaya nitong si Misha. "Don't assume Misha, baka nagmamadali lang yun kasi ang bagal natin." Saad ko na lang dahil yun lang ang naiisip ko.

"Haha. Tama, kanina pa yan naiinip. Muntik na nga yan sumugod kanina sa condo niyo." Natatawang saad naman ni Reed.

Napanguso naman si Misha. "Tss. Kahit kailan talaga, yang mga hapon." Saad na lang ni Misha.

Ryujin is very particular with time. Pagsinabing alas tres, eksakto talaga yan. He's time conscious freak. Hindi tulad namin ni Misha na late lagi.

"Let's go inside. Malamig dito." Saad ni Reed at tsaka nauna na itong maglakad at pumunta naman ito sa likuran para ipasok doon ang maleta ko.

Agad na kaming pumasok ni Misha sa loob. At nauna itong umupo sa window seat. Hindi na ako nagreklamo kaya tumabi na ako sa kanya. Ilang sandali din naman ay pumasok na si Reed at tumabi ito sa akin. Agad naman nitong sinarado ang pintuan ng van at nagsimula na ang pagtakbo. Madilim pa ang paligid at puro city lights lang ang nakikita namin, but the good thing about traveling at this hour is no traffic papuntang NLEX.

Naging mabilis ang pagtakbo ng van at hindi ko na rin namalayan na nakatulog na ako. Traveling to clark is not a close distance dahil galing pa kaming metro manila. It may take about 3 hours ang biyahe papunta roon. Namalayan ko na lang na nakahilig na ako sa balikat ni Reed but I did not mind. Sanay na kami, minsan siya din itong nakakatulog na nakahilig sa akin.

Naalimpungatan na lang ako ng nakaramdam ako ng mahinang tapik sa kamay ko.

"Hhmmmm?" Ungol ko pa. Inaantok pa ako! 😪

"Were here August." Mahinang saad ni Reed sa akin.

Napaayos naman ako ng upo at humikab ako. Nag-unat pa ako. Hindi pa gaanong maliwag pero nag-aagawan na ang liwanag at dilim. Napatingin naman ako sa relo ko. It's past five o'clock in the morning. Mukhang mas napaaga kami. Baka wala talagang traffic kaya tuloy tuloy yung biyahe. Bumaba na kami ng service van at kinuha na namin ang mga maleta namin pero naunahan na ako ni Reed at binitbit na nito yung maleta ko. Hindi na ako pumalag pa kaya sumunod na ako sa kanila. Hindi na kami pumasok sa kiosk o check in area. Dumirecho na kami sa run way. I can already see planes at nandito kami mismo sa run way ng eroplano. Nakasunod lang kami sa nauna. Patungo kami sa isang hindi kalakihang eroplano kung ikukumpara sa karaniwang eroplano like Philippine Airlines. But because this is a private jet, not a regular public air transportation.

Nakabukas na ang pintuan ng eroplano at nakalabas din ang hagdanan. May nakikita din akong stewardess na nakatayo doon na nakapaskil ang mga ngiti nito. Pakiramdam ko ako yung nangangawit sa pagkakangiti niya.

"We'll wait here." Saad naman ng guide namin mula sa HQ.

Wala naman kaming nagawa kundi ang maghintay doon. Binuksan ko na lang yung cellphone ko at isinuot ko yung earphones ko. Makikinig na lang muna ako ng music. Random playlist lang ang pinili ko sa Deezer. Napatango tango lang ako habang naririnig ko ang kanta. It was the new songs na hindi ako masyadong makarelate. Naging maliwanag na ng tuluyan. The sun is rising. Then a familiar music played. I think this is a korean song.

A/N: I love the music of Goblin and I think this is perfect for this moment.

Napalingon ako ng niyugyog ako ni Misha. May itinuturo ito kaya sinundan ko naman ang itinuturo nito. The music is playing and a saw five people walking towards us. I could not see them clearly dahil nasisilaw ako sa liwanag ng papataas na araw. Their pace is not that fast, like they are walking in a cat walk.

Until they reach us but I almost stopped breathing. Like my world did stop spinning. All I can hear right now is the song and the beating of my heart. I am staring of the man who is the tallest of them all. He has a clean cut hair and wearing a white v-neck shirt and faded jeans. He is wearing an aviator and he took it off and I almost dropped my bag. Napalunok ako. How come? How come Cayden is here? Napalingon ako sa kasama nito and I saw one familiar face and he is smiling to everyone. Lucas is here.

"Welcome to the Philippines, we are the Delta Team. Reed Montero, The Captain." Pakilala ni Reed sa kanila.

"Draco Sylveria. The Captain of Alpha Team." Pakilala nito na ikinagulat ko naman lalo. He is not Cayden? Is that mean he is just a person who happens to have the same face as his? Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? But he said, he is Draco Sylveria.

"I'm Marcus Sol Wylium." Pakilala naman ng kamukha ni Lucas.

Hindi tumigil sa malakas na pagtambol ng puso ko. Gusto kong tumakbo at yakapin si Cayden, pero hindi ko magawa. A fact kept on hitting my head that he is not Cayden, na kamukha lang siya. But how come his voice as well and physique? Pangalan lang yung naiba.

"Scarlet Green." Pakilala ng babae na ngumiti naman but she looks like she is looking down to us. I can feel it and see it in her eyes.

"Frank Thompson." Pakilala naman ng kano na kasama nila.

"Ivan Scott." Pakilala din ng isa na brunette na lalaki but still he looks like a foreigner to me.

My eyes were trained with the man who looks exactly like Cayden. Medyo nagulat pa ako ng nagtama ang mga mata namin. Para akong isang magnanakaw na nahuli sa akto at agad akong nag-iwas ng tingin. Hindi ko alam pero bigla akong nahiya. I can feel eyes who is staring at me I just wish it is not from him. Ayokong umasa dahil masakit ang umasa.

Napayuko ako. I trained my eyes to my shoes. Hindi dahil sa nahihiya ako but I am thinking. Ayoko naman na tumitig na parang tanga. I always saw that in every movie at nagmumukhang tanga talaga ang mga bidang babae so I promised myself not to do that. Pero naguguluhan ako. How come na may kamukha si Cayden at Lucas dito sa earth? Gaya ko ba din ang mga ito? Like me who has a doppelgänger in Pandora? Malamang, hindi yun impossible. Alternate Universe ng Pandora ang earth diba? That might be the case.

Biglang natauhan naman ako sa pag-iisip ng may yumugyog na naman sa akin ulit. Nagtaas ako ng tingin kay Misha dahil alam ko na siya yung yumugyog sa akin.

"Pakilala ka." Saad nito at sinenyas na magpakilala ako sa Alpha Team.

Dahan dahan naman akong napatingin sa Alpha Team at napalunok. Why am I so affected? They are not them for christ sake. Kaya hinamig ko ang sarili ko. I decided to act like I don't know them.

"I'm August...... August White." Pakilala ko sa mga ito.

Nakita ko naman ang pagkislap ng mga mata ng kaharap ko na si Draco Sylveria. The corner of his lips went up like something good happened. Hindi ko yun maintindihan pero bigla akong kinabahan. What if? Parang binundol bigla ang dibdib ko ng maalala ko ang mga pangyayari. The mystery man I meet has the same smell and voice... what if siya yun? Oh my god, no, it can't be. Maraming posibilidad na hindi siya yun, and I was drunk that night. I might be just imagining things. Yeah, tama it is not him. That smirk has no meaning! Kumbinse ko sa sarili pero kinakabahan pa rin ako na naging dahilan para lumikot ang mga mata ko.

"Alright, let's be friends since we will be together in a while." Nakangiting saad naman ni Marcus.

Halos mapangiwi naman ako. His personality looks like the actual Lucas. It's almost scary.

"Then let's go. I can't bear the humidity here." Maarteng saad ng babae na nagpakilala bilang scarlet.

Nauna na itong naglakad at umakyat na ito sa hagdanan para pumasok sa private jet. Hindi kaagad ako nakagalaw. Natauhan lang ako ng tinawag ako ni Reed.

"Come on August!" Tawag sa akin nito.

Wala sa sarili akong napasunod rito. Umakyat ako sa hagdanan and I noticed a hand gripping the railing behind me. Napalingon ako kung sino yun and I almost choked with my own saliva when I saw Draco who is behind me. It's too scary dahil nakakunot noo ito like he is thinking of something at dahil dyan, mas lalong nagiging parang si Cayden talaga ito!

Biglang tumingin naman si Draco sa akin kaya agad akong napaiwas ng tingin. I wanted to reprimand myself. I should not act like this pero hindi ko mapigilan. Pakiramdam ko ay parang matutunaw ako ano man sandali. Pero laking pasalamat ko lang dahil nakapasok na ako sa private jet. Agad kong hinanap si Misha na ngayon ay kumakaway sa akin.

Agad naman akong lumapit rito at umupo sa tabi nito. Two seaters per row ang jet. This is not the regular luxury plane dahil hindi ganito ang upuan ng luxury jet, pero ano ba ang ineexpect ko. This is owned by CIA US.

"Excited na ako masyado." Usal ng katabi ko.

Napatingin naman ako ito at halatang ngiting ngiti ito. Napataas naman yung kilay ko. Kilala ko kasi ang ngiting ito. "I know that smile, Misha." Saad ko rito at hindi siya nilubayan ng tingin.

Mas lalong lumapad ang ngisi nito. Lumapit ito sa akin at bumulong. "May crush ako hehehehe." Kinikilig na saad niya sa akin.

Napakunot naman ang noo ko. "Sino?" Ganting bulong ko.

"Hhmmm... yung bagong dating." Saad pa nito na tila parang nangangarap.

Huh? Sino doon? "Sino?" Tanong ko rito.

"Si Draco." Sagot nito.

"What?!" Pero parang gusto ko naman sampalin ang sarili ko. I blurted out again! And why did I even do that? Napakatanga ko talaga minsan.

Ngumisi naman si Misha. "Hahaha, joke. Hindi siya, kahit na sobrang guwapo niya pero hindi ko type yung mga mukhang masungit. Si Marcus yung crush ko." Mahinang saad nito.

I wonder kung may nakakarinig ba. Kung sina Cayden at Lucas talaga ito, malamang naririnig na ng mga ito si Misha ngayon dahil iba ang level ng pandinig ng mga yun. Pero alam ko naman na hindi.

"I'm happy for you." Mapaklang saad ko rito. Crush kaagad eh hindi pa nga lubusan kilala.

"Tss, be happy for me. Hindi ako basta bastang nagkakacrush." Ngising saad ni Misha sa akin and she took out her phone and she sneak to take photo of someone. Humahagikgik pa ito ng matapos yun gawin. "Ang gwapo niya talaga." Saad nito na ngayon ay parang halos sambahin na nito ang cellphone nito.

Napapailing na lang ako dahil sa kabaliwan nito. Mabuti na lang talaga at hindi kasing lakas ng sayad ko ang babaeng ito. Mababaliw ako rito. Iba ito kung nagkacrush. Ako ang nahihiya sa mga ginagawa niya.

"This is the captain speaking. Please fasten your seatbelts. We will take off now." Saad ng nasa speaker. Even the captain speaks naturally. Hindi kagaya sa public air transportation na mahaba pa yung sinasabi at may mga safety instruction pa.

Chineck naman ng stewardess yung mga safety gears na nasa ulunan namin at pagkatapos niyang macheck ang lahat ay pumahik na ito sa likuran at umupo at nagseat belt. Naramdaman ko na ang mahinag pag-usad ng eroplano. First it is like a car or a bus moving from slow and slowly the speed is getting faster. Naging mabilis ang pagtakbo na nito until the plane inclined and started to fly. It feels like we are riding a rocket and bolted to the sky. Mabilis ang private jet, hindi kagaya ng impact ng malalaking eroplano. Mga ilang minuto din bago naging normal ang pagtakbo ng jet. I can see already the clouds beneath us.

Ibinaling ko na ang tingin ko at kinuha ko na lang ang magazine doon at yun ang tinignan. The magazine speaks about Batanes. I never been there and this is my first time. But according from the reviews, para daw itong New Zealand. The travel will only take 35 minutes. Somehow, I am excited to set my foot in Batanes, where greenery and pasture is abundant.

_____________________________________________

Bitin ba?

Oh my god, finally hahaha. Nagkitakita na ang lahat ng main character! This will be fun.

For instant update 150 votes and comments goal!