Hinagis sa kaniya ni Aveline ang isang garland na gawa sa mga artificial na bulaklak. Ni hindi man lang siya hinayaan nitong magsalita at basta na lang itong umalis pagkahagis noon sa kaniya.
"Andro, sumunod ka na lang sa labas, ha."
Muli, maski si Adrienne ay hindi man lang siya hinayaang makapagsalita. Her mind seems all over the place. Aligagang-aligaga ito at si Aveline. Inisip niya na lang na gano'n siguro ang mga babae kapag parties ang pinag-uusapan.
Today, they will be celebrating Soleia's eighth birthday. Hawaiian ang theme at sa beachside gaganapin ang party ng bata. He hates anything floral at karaniwan ay black, white, at grey ang suot niya. But here he is, wearing a floral polo with a garland hung around his neck. Well, hindi naman masamang baliin ang nakasanayan paminsan-minsan lalo na kung para sa anak niya naman.
"Ri, makinig kang mabuti, ha. Kapag nagkaproblema, tawagan mo ako agad. Kahit madaling-araw, tumawag ka lang. Eeskapo agad ako papunta sa 'yo. Huwag na lang kaya akong umalis? Dito na lang ako para mabantayan kita."Pabirong inirapan ni Rienne si Aveline. Kagabi pa ito bilin nang bilin sa kaniya mula nang sabihin ni Flint na iuuwi na raw ito sa Metro. Ngayon naman ay mukhang nagbabago pa ang isip nito at ayaw nang umalis."Vi, I'll be fine. Kawawa naman si Kuya Flint kung hahayaan mong lumuwas mag-isa. At saka alam ko namang nami-miss niyo na ang isa't-isa e. Don't worry. Tatawag na lang ako sa 'yo kapag nagkaproblema."Rienne tried to reassure Aveline by flashing her a bright smile. Pero halata pa rin sa mukha ng kaibigan niya ang pag-aalala. Medyo nangingilid na nga rin ang mga luha nito. She was taken aback when Aveline suddenly hugged her tight."P-Paano kasi kung may mangyari habang wala ako sa
Kanina pa napapansin ni Rienne na hindi mapakali si Andro. Tingin ito nang tingin sa wristwatch nito at pansin niya ring lagi itong nagpapakawala ng malalim na hininga."Andro..."Saglit lang napatingin sa kaniya si Andro at pagkatapos ay tumingin na muli ito sa labas ng bintana ng sasakyan. Para iparamdam ditong hindi ito nag-iisa, hinawakan niya ang kamay nito kaya napatingin ito ulit sa kaniya. Malamig ang mga iyon at medyo nanginginig pa. Nang magtama ang mga mata nila ni Andro, nakaramdam si Rienne ng parang kuryente. Pero ipinagwalang-bahala niya iyon."He will be fine, Andro."Nginitian siya ni Andro nang tipid at pinasalamatan siya nito dahil sinamahan niya ito rito sa Metro. Sa totoo lang ay hindi alam ni Rienne kung tama ba ang naging desisyon niyang baliin ang napagkasunduan nilang hindi na siya magpapakita rito pagkatapos ng 50 araw. How can she say no to him when she can clearly se
"Mom, he'll be alright."Hindi alam ni Andro kung ilang oras na silang naghihintay sa labas ng emergency room. Hanggang ngayon ay wala pa rin silang mahanap na magdo-donate ng dugo sa daddy niya. Hindi maiwasan ni Androng kabahan sa mga puwedeng mangyari pero pilit siyang nagpapakatatag para sa mommy niya. He needs to be strong for them at times like this.Nang tumahan na ang mommy niya ay agad itong uminom ng tubig at hinarap siya."Nasaan nga pala si Rienne?"Upon mentioning her name, Andro clenched his fist. His heart contracted in pain, too. Galit dapat siya dahil naging makasarili ito. But he cannot find it in his heart to feel a 100% hatred towards her. There's no doubt that she managed to creep into his heart. But still, he cannot entertain his feelings for that selfish woman. Not now when his father is still unstable."Don't look for that selfish woman, mom. I told her to
"Anak, kumain ka na muna. Puro ka na lang trabaho."Andro took a peek at his mom who looks worried right now and gave her a small smile."Mamaya na, mommy. Tatapusin ko lang 'to."He heard his mother sigh and sat down on the couch in front of him. Nakatingin siya sa laptop at abala sa pag-type ng reports, pero ramdam na ramdam niya ang mga nag-aalalang titig ng kaniyang ina."Anak, magpahinga ka na muna. Tatlong buwan ka nang ganiyan. Nag-aalala na ako sa 'yo. Ayaw ko lang mapahamak ka. Alam mo namang tayo na lang dalawa..."His mother said the last one in a small voice. He sighed upon remembering what has happened in the past few months. Tatlong buwan na ang nakalipas mula nang mamatay ang daddy niya. Nahuli na rin ang mastermind at ang mga kasabwat sa pagpatay sa daddy niya, at kahit na masaya na sila dahil nakakulong na ang mga ito, hindi niya pa rin maiwasang makaramdam
"Okay. Just one more swipe of this Mac Ruby Woe, then I'm good to go."Kanina pa si Rienne sa loob ng restroom ng ospital na pinuntahan niya. She doesn't know why, but she feels too conscious. Scratch that. She knows exactly why. At sa mga panahon ngayon, tanging sa makeup siya sumasalalay. Nagbabakasakali siyang matakpan ang insecurities niya gamit ang pinakamamahal niyang cosmetics.Pero sino ba ang niloko niya? Alam na alam niya sa sariling kahit na ilang patong ng kolorete ang ilagay niya, hindi magbabago ang sitwasyon niya ngayon. Ang laki ng inihulog ng katawan niya. Ang sabi nina Aveline, sexy pa rin naman daw siya. Gano'n din ang reaksyon nina Sean at ng daddy niya. Pero alam niya namang sinasabi lang nila iyon para pagaanin ang loob niya.Sa loob ng ilang buwan mula nang umuwi siya rito sa America, ang tatlong iyon ang laging umaalalay sa kaniya. She feels their unconditional love and their efforts to make her feel better. Kaya nga kahit mahirap,
"Mommy R! I miss you!"Inilapag ni Rienne ang tasa ng mainit na kape sa mesa sa harap niya pagkarinig sa sinabi ng anak."I miss you too, Baby E!" Rienne said with a sweet smile plastered on her face."May ipapakita nga po pala ako sa'yo, Mommy R." Tumakbo si Eya habang bitbit ang cellphone na ginagamit nito sa pagvi-video call nila.Rienne actually got dizzy becaus of that kaya ipinikit niya na lang muna ang mga mata niya. But after a few seconds, she heard the voice of her only daughter, laced with the utmost concern for her."Are you sleepy, Mommy R? Do you want me to end the call po ba so you could sleep?"Agad na umiling si Rienne nang dahil sa sinabi ng anak. "No, baby. I am okay. Huwag mo akong intindihin. Just go get that thing na ipapakita mo sa akin. I wonder what that could be..." She rested her chin on her palms at nakangiting pinagmasdan ang anak na biglang lumapad ang ngiti."Wait lang po, Mommy R."Ri
Rienne snuggled her pillow closer and balled up like a fetus as she felt the cold seeping through her skin. Bahagya nga ring nanginginig ang mga labi niya.At this moment, she feels cold on the outside but on the inside, she knows that heat is seeping through every internal part of her."V-Vi, can you please c-close the window?" Rienne said in a soft voice. Even her mouth felt dry at that moment.Pilit nilalabanan ni Rienne ang panginginig. Pero hindi siya nagtagumpay. Ito na naman siya. Balot na balot na siya ng kumot at ng mga winter-wear, pero nilalamig pa rin talaga siya."Ri, tinawagan ko na si Sean. Uuwi na siya. Wait lang ha," wika ni Aveline na may halong pag-aalala. Aveline quickly closed the window at nagpapasalamat si Rienne na kahit paano ay nabawasan ang lamig. Buti na lang talaga at nandito ngayon ang kaibigan niya para sa kaniya. Kung wala ito, hindi niya alam ang gagawin. Alam niya kasing hindi niya kayang tumayo nang mag-isa.
Walang nagsasalita ni isa sa kanila. Medyo bumaba na ang lagnat ni Adrienne kaya iniwan muna sila nina Aveline para makapag-usap silang dalawa.Ang kaso, mula nang lumabas sila kanina sa banyo, hindi na ulit siya tinapunan ng tingin ng dalaga. Pero hindi puwede ang ganito kaya sinubukan ulit ni Androng kausapin ang babae."Adrienne, look at me."Gaya ng inaasahan ay hindi siya tinapunan nito ng tingin. Nakatuon lang ang pansin ni Adrienne sa nakasaradong bintana. Walang kaemo-emosyon ang dalaga kaya hindi mabasa ni Andro kung ano ang tumatakbo sa isip nito.Hindi siya sanay sa ganito. Ngayon lang siya itinuring ni Adrienne na parang hangin lang."Look, Adrienne. Sige. Okay lang kahit huwag mo na akong tingnan. Just listen to me."Wala namang sinabi si Adrienne kaya tinake niya 'yon as sign na handa siyang pakinggan ng dalaga."About what happened three months ago, I am sorry. I was just too frustrated that's why I vent it all on you.
He knew he vowed to take care of Adrienne not only because she is his late best friend's little sister, but also because he wanted to do so.But lately, she is getting on his nerves.Hindi niya alam kung ano ang nangyari. Basta na lang nagising siya isang araw na nag-iba na ang turing sa kaniya ni Adrienne. And he is not dumb to know what her stares mean.Why wouldn't he? That was how he looked at her, too... some time before."Adrienne, will you stop clinging on to me, please? Harleen might see us anytime," Andro said while trying to yank her arm away from him.Pero syempre, hindi nagpatinag si Adrienne at parang walang narinig. Si Aveline naman na pinsan niya at bestfriend ni Adrienne ay napasimangot at napairap nang banggitin niya ang pangalan ng girlfriend niya."Kadiri, Kuya Andro. Bakit mo ba pinatulan ang Harleen na iyon? Hindi hamak namang mas saksakan ng ganda ang best friend ko at mas bagay kayo," sabi ni Av
"Adrienne, you can't starve yourself. Here." Inabot ni Andro kay Adrienne ang isang box ng brownies. Alam kasi niyang paborito nito iyon dahil iyon ang lagi nitong pinapabili dati sa kuya nito. Pero hindi iyon tinanggap ng dalaga kaya napabuntong-hininga si Andro."I'm not hungry.""Says someone who hasn't eaten a decent meal for days. Look." Andro sat in front of her and he lifted her chin using his fingertip. But as expected, Adrienne just avoided his gaze. "Hindi puwedeng hindi ka kumain, Adrienne. Please. Just eat this. Kahit isang piraso lang."He got one brownie and gave it to her. She just looked at it and Andro felt panic rising in him as she started crying again."H-Hey...""Kuya used to buy me a box of brownie every other Sunday."He mentally cursed upon realizing what he had done. Agad na nagpaalam si Andro kay Adrienne para kumuha ng ibang makakain ng dalaga. He shouldn't have expected her to calm down whe
Tila nabingi naman siya nang dahil sa sinabi ng Tita Amelia niya."P-Pero po..."Sunud-sunod ang naging pag-iling sa kaniya ng Tita Amelia niya."They did everything, but..." His Tita Amelia then choked on her owm tears. "My son...""I'm sorry, Tita. I'm sorry."Inalalayan niya ang Tita Amelia niyang umupo sa isa sa mga upuan sa lobby. Hindi pa rin nagsi-sink in sa kaniya ang mga nangyari.How? His bestfriend...he's gone. They were just talking on the phone this morning. Why does this have to happen?Agad na tinuyo ng Tita Amelia niya ang mga luha nito at tumayo."I need to be strong for my Rienne. She is the only one I have now."His Tita Amelia made her way towards where Adrienne is so he just followed her. Sakto namang lumabas ang attending physician ni Adrienne at sinalubong nila ito."H-How's my daughter, Dr. Romulo?""We successfully took out all the glasses which pierced on he
"Babe, sunduin mo ako dito sa bahay, please? Mall tayo? May rainy day sale e. At saka kailangan ko nang bumili ng bagong sapatos, babe."Hindi maiwasang mapabuntong-hininga ni Andro pagkabasa sa text ng girlfriend niyang si Elise. He looked out the window and saw that it is still raining hard. Ayaw lumabas ni Andro ng bahay dahil delikado at madulas ang daan.But what can he do? Kung hindi niya pagbibigyan si Elise, siguradong mag-aaway na naman sila. He is already too stressed with his studies and arguing with his girlfriend will just add up to his worries. Kaya labag man sa kalooban niya, pagbibigyan niya na lang ito, kahit pa parang ginagawa na lang siya nitong ATM machine na puwedeng pag-withdraw-han ng pera anumang oras nitong gustuhin.He got up and wore his jacket. He made no move to wear fancy clothes because they are only heading to the mall and besides, it is raining really hard. Nang kukunin niya na ang susi sa desk niya ay may nahagip ang mata
"Sumabay ka na kaya sa amin? Malapit nang mag-6 pm o. Ipapahatid ka muna namin sa inyo, Andro."Napatingin si Andro kay Adrian nang sabihin nito iyon. Tumingin din siya sa labas ng classroom nila at nakita niya ngang kahit hindi pa gabi ay madilim na ang langit. Currently, it is raining cats and dogs and ten minutes ago, their family driver informed him that their car's engine failed. Kaya raw baka ma-late na ito sa pagsundo sa kaniya.He looked at his wristwatch and saw that it is five to six. Bumuntong-hininga siya at isinukbit na ang bag niya."Okay. Sorry for the hassle, man. Malayo pa naman ang bahay namin sa inyo.""Not a problem at all. Tara na."Naglakad na sila papuntang gate ng school. Sobrang lakas pa rin talaga ng ulan. Bago niya makalimutan, tinawagan niya na muna ang driver nila at sinabi niya na lang na ihahatid na siya nina Adrian.When he got inside the car, he saw Adrienne who was busy with something on her phone.&nbs
Hindi mahirap hanapin ang kuwartong iyon dahil iyon lang ang tanging pinto na kulay pink. Napangiti at napailing pa siya nang makitang may nakapaskil na 'keep out of Adrienne's room' na yari sa pinunit na pad paper at medyo magulo ang pagkakasulat.Bahagyang nakabukas ang pinto pero kumatok pa rin siya."Hello? Adrienne?"Walang sumagot kaya napagdesisyunan niya nang buksan ang pinto nang tuluyan para makapasok. He is welcomed by a really girly room. All the stuff in there were pink or purple in color. Talagang babaeng-babae.Nilibot niya ang paningin at sa isang sulok ay nakita niya ang isang batang babae. Nakatalikod ito kaya hindi niya makita ang mukha nito. Andro went near her and saw that she is playing with girly stuff like makeup, bags, and shoes. Laruan ang mga iyon."Hey, Adrienne. Pinatawag ka sa akin ng mommy mo. Kakain na raw tayo sa baba."She didn't even look at him and just continued playing with her toys. Sasabihin niya
"Do we really have to go there, Mom?" Hindi mapigilang mainis ni Andro nang sabihin sa kaniya ng mommy niyang pupunta raw sila sa bahay ng kaibigan nito. Nanonood siya ng paborito niyang anime at ayaw niya talagang lumabas ngayong araw na `to. Mas lalong ayaw niyang sumama dahil ang pupuntahan nila ay ang bestfriend ng Mommy niya, ang Tita Amelia niya. Siguradong aabutin na naman ng oras-oras bago matapos ang kuwentuhan ng mga ito. Whenever Tita Amelia visits their house, she and his mom could actually talk to each other for several hours, non-stop. At talagang minsan ay inaabot na ito ng gabi. Kaya nga kinakabahan siya ngayong pupunta sila sa bahay ng mga ito. How many hours would it take his mom and his Tita Amelia as they catch up with each other? "Mom, can't I just stay here? Kahit ito na lang po ang gift niyo sa akin. Please?" Andro said in his unusually sweet voice. Saglit lang siyang tinapunan ng tingin ng mommy niya at bumalik na ito sa
"Happy 70th anniversary, my eternal sunshine."Andro buried his face in his hands and wept like how he did these past few days. Limang araw na ang nakalipas mula nang bawiin sa kaniya ang asawa. Limang araw na rin siyang parang unti-unting pinapatay. Mula nang mawala sa kaniya si Adrienne, wala na siyang ibang ginawa kundi matulog, umiyak, at pagmasdan ang mga larawan nitong naipon sa dark room niya.Iyong mga video at picture na lang ni Adrienne ang tinitingnan niya araw-araw. Kung wala ang mga 'yon, baka hindi niya na gustuhing magising pa siya. Sa totoo lang, ayaw niya rin naman talagang magising sa araw-araw. Ang kaso, lagi niyang pinapaalala sa sarili niyang may responsibilidad pa siya bilang ama ni Soleia. Ang anak nila ni Adrienne ang ginagawa niyang motivation para sa araw-araw. Sa kaniya ito binilin ng asawa. Kaya hindi dapat siya magpadala sa lungkot.Pero talagang sa mga panahon ngayon ay sobrang sakit pa rin ng nangyari. Sariw
Bumuntong-hininga si Andro at lumunok. He wanted to cry at this very moment. But no. He has to reign himself. Hindi siya puwedeng mag-breakdown sa ngayon. He still needs to tell that beautiful story to her."So iyon nga. Alam ng binatang nagluluksa ang batang babae, kaya sinamahan niya ito. Hindi niya ito iniwan. Inalagaan niya ito at sinamahan hindi lang dahil sa parang naging responsibilidad niya na rin ito. He stayed with her because he wanted to do so. Hanggang sa isang araw, naramdaman niyang may nag-iba na sa pakikitungo noong babae sa kaniya."He paused for a while as he reminisced that moment."Hindi siya manhid para hindi malamang nagkakagusto na sa kaniya ang babae."Napangiti siya pagkabanggit noon. Hindi niya rin maiwasang mas bumilis ang tibok ng puso niya habang ikinukuwento ang bagay na iyon sa asawa niya."Masayang-masaya ang binata. Kaso, natakot siyang baka kaya ganoon ang pakikitungo sa kaniya noong babae ay dahil nakikita