"Mommy R! I miss you!"
Inilapag ni Rienne ang tasa ng mainit na kape sa mesa sa harap niya pagkarinig sa sinabi ng anak.
"I miss you too, Baby E!" Rienne said with a sweet smile plastered on her face.
"May ipapakita nga po pala ako sa'yo, Mommy R." Tumakbo si Eya habang bitbit ang cellphone na ginagamit nito sa pagvi-video call nila.
Rienne actually got dizzy becaus of that kaya ipinikit niya na lang muna ang mga mata niya. But after a few seconds, she heard the voice of her only daughter, laced with the utmost concern for her.
"Are you sleepy, Mommy R? Do you want me to end the call po ba so you could sleep?"
Agad na umiling si Rienne nang dahil sa sinabi ng anak. "No, baby. I am okay. Huwag mo akong intindihin. Just go get that thing na ipapakita mo sa akin. I wonder what that could be..." She rested her chin on her palms at nakangiting pinagmasdan ang anak na biglang lumapad ang ngiti.
"Wait lang po, Mommy R."
Ri
Rienne snuggled her pillow closer and balled up like a fetus as she felt the cold seeping through her skin. Bahagya nga ring nanginginig ang mga labi niya.At this moment, she feels cold on the outside but on the inside, she knows that heat is seeping through every internal part of her."V-Vi, can you please c-close the window?" Rienne said in a soft voice. Even her mouth felt dry at that moment.Pilit nilalabanan ni Rienne ang panginginig. Pero hindi siya nagtagumpay. Ito na naman siya. Balot na balot na siya ng kumot at ng mga winter-wear, pero nilalamig pa rin talaga siya."Ri, tinawagan ko na si Sean. Uuwi na siya. Wait lang ha," wika ni Aveline na may halong pag-aalala. Aveline quickly closed the window at nagpapasalamat si Rienne na kahit paano ay nabawasan ang lamig. Buti na lang talaga at nandito ngayon ang kaibigan niya para sa kaniya. Kung wala ito, hindi niya alam ang gagawin. Alam niya kasing hindi niya kayang tumayo nang mag-isa.
Walang nagsasalita ni isa sa kanila. Medyo bumaba na ang lagnat ni Adrienne kaya iniwan muna sila nina Aveline para makapag-usap silang dalawa.Ang kaso, mula nang lumabas sila kanina sa banyo, hindi na ulit siya tinapunan ng tingin ng dalaga. Pero hindi puwede ang ganito kaya sinubukan ulit ni Androng kausapin ang babae."Adrienne, look at me."Gaya ng inaasahan ay hindi siya tinapunan nito ng tingin. Nakatuon lang ang pansin ni Adrienne sa nakasaradong bintana. Walang kaemo-emosyon ang dalaga kaya hindi mabasa ni Andro kung ano ang tumatakbo sa isip nito.Hindi siya sanay sa ganito. Ngayon lang siya itinuring ni Adrienne na parang hangin lang."Look, Adrienne. Sige. Okay lang kahit huwag mo na akong tingnan. Just listen to me."Wala namang sinabi si Adrienne kaya tinake niya 'yon as sign na handa siyang pakinggan ng dalaga."About what happened three months ago, I am sorry. I was just too frustrated that's why I vent it all on you.
Hindi na kinaya ni Andro kaya niyakap niya nang mahigpit si Adrienne. Hindi niya kayang gawin ang mga sinasabi nito."Paano kita kamumuhian kung ang Adrienne na nakatatak sa isip at puso ko ay ang Adrienne na may mabuting puso? Iyong babaeng tumutulong sa iba nang palihim, iyong babaeng minahal ako sa loob ng maraming taon nang walang hinihintay na kapalit. How can I unlove you when my heart remembers you as the mother of Soleia, that mother who is more than willing to give her all despite the fact that they are not blood-related? Paano kita kamumuhian kung noong nagpapaalam ka na pala, ipinakilala mo sa akin kung sino ka talaga? I loved you before even if I only knew you back then as the brat and spoiled sister of Adrian. But I loved you even deeper when I found out the real Adrienne. Paano kita kamumuhian kung ang gusto ko lang gawin ngayon ay manatili sa tabi mo at mahalin ka?""Hindi ko alam. Problema mo na 'yon. Basta kailangang magalit ka sa akin dahil hind
For the fifth time this morning, she scanned herself at the full-body mirror. She did her usual makeup. Hindi masyadong matapang. Sapat lang para magkaroon ng kulay ang mukha niya. She also straightened and dusted her body-con dress. It is black, and it highlighted her milky complexion. She looks just like her old self.Or not.She may have done her makeup the way she did it before, and she may have styled herself the way she used to. But there is a huge difference with how she looks like now. Her dress is in a much smaller size. Malaki na rin ang pinayat ng mga braso niya. And the hollow on her cheeks is getting worse each day.Muli ay napabuntong-hininga siya. Her sickness is taking its toll on her. And while she may not be happy with it, she can't feel any remorse towards destiny either."Maybe, this is me accepting the harsh reality."She was brought out of her reverie when she heard Andro knocked on her door. Mukhang napatagal na siya sa
Rienne knew that pregnant women are quite sensitive. Ayaw niyang ma-stress ang kaibigan niya kaya iiwasan niya nang banggitin ang kamatayan sa harap ni Aveline. Hindi man niya mapipigilan ang katotohanang 'yon, puwede naman niyang huwag nang banggitin 'yon."Change topic na tayo, Ri. Kumusta naman kayo ng kuya kong hukluban?"Dahil sa tinanong ni Aveline ay napatingin si Rienne kay Androng kausap ng daddy niya ngayon. Ngumiti siya at saka binalingan ang kaibigan."Nakakapanibago siya. Ibang-iba na sa Androng hinabol-habol ko noon. He seems determined to show his love for me. And while that is enough to make me happy, that is also enough to make me anxious of what will happen in the future. Ayaw kong masaktan ang kuya mo, Vi."Hinawakan ni Aveline ang mga kamay niya at bahagyang pinisil nito ang mga iyon habang nakatingin sa kaniya nang may munting ngiti sa labi."I-let go mo ang takot at pangamba, Ri. Mahal na mahal ka ni Kuya at alam kong al
Tinext ni Rienne si Andro para itanong kung nasaan ang mga ito. Ilang segundo lang ang lumipas at tumawag na sa kaniya ang lalaki kaya sinagot niya na ito."Hello? Nasaan---""Ground floor, at the fountain."Iyon lang ang sinabi nito at binabaan siya ng tawag. Okay. Medyo may pagkawalang-modo si Andro sa part na 'yon, ha.Habang naglalakad siya papunta sa elevator, may mga nag-aabot sa kaniya ng mga paper sunflower. Nawi-weirdohan siya pero tinatanggap niya na lang. Kaya nga lang, unti-unti niyang binabagalan ang paglalakad dahil nanginginig na ang mga binti niya.Pagdating niya sa ground floor, biglang sumulpot mula sa kung saan si Eya at inabutan siya ng mas maraming paper sunflowers. Inakay na rin siya nito papunta sa fountain. Pagkarating niya roon, nakita niya ang pamilya niya. Ang daddy niya, ang Tito Armand niya kasama ang kambal na sina Sean at Stan, sina Tatay Lando, Nanay Lina, Itong, at si Aveline na umiinom ng pinaglilihan nitong
Hindi nagsalita si Adrienne pero pansin niyang medyo nabawasan na ang pangamba sa mga mata nito. That is why he took this opportunity to take her somewhere."Teka. Saan tayo pupunta?"Imbes na sagutin si Adrienne ay inakay niya na lang ito. It's twilight. Perfect timing to do what he needs to do. Nasalubong nila sina Aveline at Itong at nakauunawa naman ang dalawa. Alam na nila ang gagawin. Buti na lang at pinaghandaan niya talaga ito.Dinala niya si Adrienne sa isang lugar sa isla na medyo malayo sa beach house. Kinakabahan siya sa gagawin niya, sa totoo lang. Pero kailangan niya nang gumawa ng paraan. Madilim sa lugar, pero dahil ilang beses na itong napuntahan ni Andro, alam niya na ang pasikot-sikot.Pinaupo niya si Adrienne sa isang upuang nilaan niya talaga para rito. Tapos, binitawan niya ang kamay nito dahilan para magprotesta ang dalaga."Andro, ang dilim! Huwag mo akong iwan."Huwag mo akong iwan . . .Iyon din a
"O, isuot mo na 'to, Ri," wika ni Aveline sa kaniya.Hinubad ni Rienne ang suot na beach slippers at sinuot ang kaniyang eleganteng ankle-strap shoes. Puti rin iyon at may mangilan-ngilan ding crystals. Binili niya ito dati dahil naisip niyang parang pangkasal 'yon. Hindi niya sinuot at itinago lang kasama ng marami niyang mga mamahaling sapatos. Hindi niya alam na darating pala ang araw na maisusuot niya talaga 'to sa mismong kasal pa niya.Napatingin sina Rienne at Aveline sa pinto nang bumukas iyon."Ang ganda-ganda mo, anak," sabi sa kaniya ni Nanay Lina at hindi nakatakas pandinig niua ang bahagyang pagpiyok nito at ang pagpipigil nitong umiyak.Niyakap ni Rienne si Nanay Lina. Gusto niyang maiyak pero pinigilan niya."Ang anak ko, ikakasal na. Masaya ako para sa iyo, Rienne. Siguradong natutuwa ang mommy mo at ang kuya mo kung nasaan man sila ngayon."Napangiti si Rienne nang dahil sa sinabi ni Nanay Lina. Kung nasaan man a
He knew he vowed to take care of Adrienne not only because she is his late best friend's little sister, but also because he wanted to do so.But lately, she is getting on his nerves.Hindi niya alam kung ano ang nangyari. Basta na lang nagising siya isang araw na nag-iba na ang turing sa kaniya ni Adrienne. And he is not dumb to know what her stares mean.Why wouldn't he? That was how he looked at her, too... some time before."Adrienne, will you stop clinging on to me, please? Harleen might see us anytime," Andro said while trying to yank her arm away from him.Pero syempre, hindi nagpatinag si Adrienne at parang walang narinig. Si Aveline naman na pinsan niya at bestfriend ni Adrienne ay napasimangot at napairap nang banggitin niya ang pangalan ng girlfriend niya."Kadiri, Kuya Andro. Bakit mo ba pinatulan ang Harleen na iyon? Hindi hamak namang mas saksakan ng ganda ang best friend ko at mas bagay kayo," sabi ni Av
"Adrienne, you can't starve yourself. Here." Inabot ni Andro kay Adrienne ang isang box ng brownies. Alam kasi niyang paborito nito iyon dahil iyon ang lagi nitong pinapabili dati sa kuya nito. Pero hindi iyon tinanggap ng dalaga kaya napabuntong-hininga si Andro."I'm not hungry.""Says someone who hasn't eaten a decent meal for days. Look." Andro sat in front of her and he lifted her chin using his fingertip. But as expected, Adrienne just avoided his gaze. "Hindi puwedeng hindi ka kumain, Adrienne. Please. Just eat this. Kahit isang piraso lang."He got one brownie and gave it to her. She just looked at it and Andro felt panic rising in him as she started crying again."H-Hey...""Kuya used to buy me a box of brownie every other Sunday."He mentally cursed upon realizing what he had done. Agad na nagpaalam si Andro kay Adrienne para kumuha ng ibang makakain ng dalaga. He shouldn't have expected her to calm down whe
Tila nabingi naman siya nang dahil sa sinabi ng Tita Amelia niya."P-Pero po..."Sunud-sunod ang naging pag-iling sa kaniya ng Tita Amelia niya."They did everything, but..." His Tita Amelia then choked on her owm tears. "My son...""I'm sorry, Tita. I'm sorry."Inalalayan niya ang Tita Amelia niyang umupo sa isa sa mga upuan sa lobby. Hindi pa rin nagsi-sink in sa kaniya ang mga nangyari.How? His bestfriend...he's gone. They were just talking on the phone this morning. Why does this have to happen?Agad na tinuyo ng Tita Amelia niya ang mga luha nito at tumayo."I need to be strong for my Rienne. She is the only one I have now."His Tita Amelia made her way towards where Adrienne is so he just followed her. Sakto namang lumabas ang attending physician ni Adrienne at sinalubong nila ito."H-How's my daughter, Dr. Romulo?""We successfully took out all the glasses which pierced on he
"Babe, sunduin mo ako dito sa bahay, please? Mall tayo? May rainy day sale e. At saka kailangan ko nang bumili ng bagong sapatos, babe."Hindi maiwasang mapabuntong-hininga ni Andro pagkabasa sa text ng girlfriend niyang si Elise. He looked out the window and saw that it is still raining hard. Ayaw lumabas ni Andro ng bahay dahil delikado at madulas ang daan.But what can he do? Kung hindi niya pagbibigyan si Elise, siguradong mag-aaway na naman sila. He is already too stressed with his studies and arguing with his girlfriend will just add up to his worries. Kaya labag man sa kalooban niya, pagbibigyan niya na lang ito, kahit pa parang ginagawa na lang siya nitong ATM machine na puwedeng pag-withdraw-han ng pera anumang oras nitong gustuhin.He got up and wore his jacket. He made no move to wear fancy clothes because they are only heading to the mall and besides, it is raining really hard. Nang kukunin niya na ang susi sa desk niya ay may nahagip ang mata
"Sumabay ka na kaya sa amin? Malapit nang mag-6 pm o. Ipapahatid ka muna namin sa inyo, Andro."Napatingin si Andro kay Adrian nang sabihin nito iyon. Tumingin din siya sa labas ng classroom nila at nakita niya ngang kahit hindi pa gabi ay madilim na ang langit. Currently, it is raining cats and dogs and ten minutes ago, their family driver informed him that their car's engine failed. Kaya raw baka ma-late na ito sa pagsundo sa kaniya.He looked at his wristwatch and saw that it is five to six. Bumuntong-hininga siya at isinukbit na ang bag niya."Okay. Sorry for the hassle, man. Malayo pa naman ang bahay namin sa inyo.""Not a problem at all. Tara na."Naglakad na sila papuntang gate ng school. Sobrang lakas pa rin talaga ng ulan. Bago niya makalimutan, tinawagan niya na muna ang driver nila at sinabi niya na lang na ihahatid na siya nina Adrian.When he got inside the car, he saw Adrienne who was busy with something on her phone.&nbs
Hindi mahirap hanapin ang kuwartong iyon dahil iyon lang ang tanging pinto na kulay pink. Napangiti at napailing pa siya nang makitang may nakapaskil na 'keep out of Adrienne's room' na yari sa pinunit na pad paper at medyo magulo ang pagkakasulat.Bahagyang nakabukas ang pinto pero kumatok pa rin siya."Hello? Adrienne?"Walang sumagot kaya napagdesisyunan niya nang buksan ang pinto nang tuluyan para makapasok. He is welcomed by a really girly room. All the stuff in there were pink or purple in color. Talagang babaeng-babae.Nilibot niya ang paningin at sa isang sulok ay nakita niya ang isang batang babae. Nakatalikod ito kaya hindi niya makita ang mukha nito. Andro went near her and saw that she is playing with girly stuff like makeup, bags, and shoes. Laruan ang mga iyon."Hey, Adrienne. Pinatawag ka sa akin ng mommy mo. Kakain na raw tayo sa baba."She didn't even look at him and just continued playing with her toys. Sasabihin niya
"Do we really have to go there, Mom?" Hindi mapigilang mainis ni Andro nang sabihin sa kaniya ng mommy niyang pupunta raw sila sa bahay ng kaibigan nito. Nanonood siya ng paborito niyang anime at ayaw niya talagang lumabas ngayong araw na `to. Mas lalong ayaw niyang sumama dahil ang pupuntahan nila ay ang bestfriend ng Mommy niya, ang Tita Amelia niya. Siguradong aabutin na naman ng oras-oras bago matapos ang kuwentuhan ng mga ito. Whenever Tita Amelia visits their house, she and his mom could actually talk to each other for several hours, non-stop. At talagang minsan ay inaabot na ito ng gabi. Kaya nga kinakabahan siya ngayong pupunta sila sa bahay ng mga ito. How many hours would it take his mom and his Tita Amelia as they catch up with each other? "Mom, can't I just stay here? Kahit ito na lang po ang gift niyo sa akin. Please?" Andro said in his unusually sweet voice. Saglit lang siyang tinapunan ng tingin ng mommy niya at bumalik na ito sa
"Happy 70th anniversary, my eternal sunshine."Andro buried his face in his hands and wept like how he did these past few days. Limang araw na ang nakalipas mula nang bawiin sa kaniya ang asawa. Limang araw na rin siyang parang unti-unting pinapatay. Mula nang mawala sa kaniya si Adrienne, wala na siyang ibang ginawa kundi matulog, umiyak, at pagmasdan ang mga larawan nitong naipon sa dark room niya.Iyong mga video at picture na lang ni Adrienne ang tinitingnan niya araw-araw. Kung wala ang mga 'yon, baka hindi niya na gustuhing magising pa siya. Sa totoo lang, ayaw niya rin naman talagang magising sa araw-araw. Ang kaso, lagi niyang pinapaalala sa sarili niyang may responsibilidad pa siya bilang ama ni Soleia. Ang anak nila ni Adrienne ang ginagawa niyang motivation para sa araw-araw. Sa kaniya ito binilin ng asawa. Kaya hindi dapat siya magpadala sa lungkot.Pero talagang sa mga panahon ngayon ay sobrang sakit pa rin ng nangyari. Sariw
Bumuntong-hininga si Andro at lumunok. He wanted to cry at this very moment. But no. He has to reign himself. Hindi siya puwedeng mag-breakdown sa ngayon. He still needs to tell that beautiful story to her."So iyon nga. Alam ng binatang nagluluksa ang batang babae, kaya sinamahan niya ito. Hindi niya ito iniwan. Inalagaan niya ito at sinamahan hindi lang dahil sa parang naging responsibilidad niya na rin ito. He stayed with her because he wanted to do so. Hanggang sa isang araw, naramdaman niyang may nag-iba na sa pakikitungo noong babae sa kaniya."He paused for a while as he reminisced that moment."Hindi siya manhid para hindi malamang nagkakagusto na sa kaniya ang babae."Napangiti siya pagkabanggit noon. Hindi niya rin maiwasang mas bumilis ang tibok ng puso niya habang ikinukuwento ang bagay na iyon sa asawa niya."Masayang-masaya ang binata. Kaso, natakot siyang baka kaya ganoon ang pakikitungo sa kaniya noong babae ay dahil nakikita