Chapter 1

I was sitting in the lobby while checking my emails to see what's the update at my current hospital. Iniwan ko muna sa mga kapwa ko doctor ang mga maiiwan kong trabaho. I already asked my chief at my current hospital if I can go here to the Philippines.

I know that he cannot say no to me, so yeah, he did. Tinanggal ko naman ang eye glass ko at sinimulan kong ayusin ang sarili dahil sa init na nararamdaman ko. I smiled sadly. It's been 6 years since I left here in the Philippines for my career.

Wala pa ring pagbabago sa Pilipinas, ganoon pa rin ito katulad ng pagalis ko. Pero alam ko sa mga tao siguro, marami. Maraming pagbabago. And, I, too, I know something's changed.

"Isabella," Naapangat ang tingin ko at bigla akong natauhan ng may tumawag sa pangalan ko. I looked at Dr. Conjuangco, he smiled at me. I just nodded at him. I was taken aback when I saw someone behind his back. Humigpit ang kapit ko sa aking laptop.

"Chief," I answered back at him. Nilipat ko ang tingin sa kanya, ni hindi ko manlang pinadaan ulit ang tao sa likod nito. Why would I greet someone who turned her back at me when I have no one else and when I needed a friend that time.

"Welcome back, Dra. Santillan." Napailing na lang ako dahil sa pagbanggit niya sa pangalan ko na parang proud na proud niya iyong sabihin pero hindi ko rin maiwasan mapangiwi nang kaonti dahil sa pagtawag sa akin ng 'doktora' I'm not used to it anymore.

When I was in Santa Monica, California, UCLA Medical Center to be exact, it will always be a "Doctor Santillan" there. Para kasi sa ibang bansa, pantay-pantay lang ang mga babae at lalaking doctor, iwas sa gender inequality.

Nakita ko namang napasulyap sa akin si Chief at biglang nabaling ang kanyang mga mata sa luggage ko sa aking tabi. Dito agad ako dumiretso pagkatapak napagkatapak ko sa airport. Hindi na ako nagdalawang isip dumiretso kung saan, alam kong wala akong pahinga pero sanay naman ako ro'n.

Kunot noo siyang napatingin sa akin at balik tingin sa luggage ko pero winalang bahala ko 'yon. It's not a big deal.

"Why didn't you rest first?" tanong nito sa akin pero nginitian ko lamang siya at itinabi ang laptop na dala ko sa isa sa mga bag ko.

"It's no big deal, Dr. Conjuangco. I can manage and besides I want to see this young boy. I need some background about him and his vitals. Can I visit him today?" dire-diretso kong sabi sa kanya, gusto kong makita ang bata. Gusto kong matignan kung ano ang kalagayan nito. Kung ano ba ang dapat gawin. I want to see him badly.

I need to see my son, My poor baby boy.

"Please rest first, hija," sabi nito sa akin at umiling lang ako bago isinuot ang coat ko. Hindi naman siguro sasamain ni chief kung gamitin ko ang coat ko sa hospital na pinagtatrabahuhan ko hindi ba?

"Please, let me see the boy first, Chief," my voice was pleading, enough to hear that from me. Chief just sighed and looked at his back. Pigil na pigil ang hininga ko nang tapunan ng tingin ang kasama niya kanina pa na hindi manlang nag sasalita. I smirked at that thought.

"Dra. Valero will accompany-" I cut him off and shook my head. Para iparating sa kanya na hindi na dapat niya ituloy ang gusto niyang sabihin.

"I don't need someone. I just need to check the boy. Just tell me what's the room number and hand me the chart." sabi ko sabay hila ng mga gamit ko papunta sa pinakataas na bahagi ng building na ito. Hindi ko na rin hinintay ang sasabihin ni chief sa akin at nauna na akong pumunta sa opisina niya para kuhain ang mga dapat kong kailangan.

Pagkarating ko sa pinakamataas na bahagi ng building ay sumalubong ang secretary ng chief sa akin. She gave me a perplexed look. I smiled at her.

"Hi," bati ko sa kanya at tinguan siya. Hindi pa rin nagtagal ay binuksan ko na ang opisina ni chief dahil tulala lang itong nakatingin sa akin kaya naman tuloy-tuloy lang akong pumasok at nilapag ang mga gamit sa upuan do'n.

Hindi naman nagtagal ay narinig kong bumakas ang pinto ng opisina. Hindi ko na hinintay ang makaupo ito sa upuan niya.

"Let me handle the case alone." Pinal na sabi ko sa kanya at tinitigan siya sa mga mata.

I saw him smiling while staring at my coat. Binalik nito ang tingin sa akin at nginitian ako nang matamis pero kita ko ang lungkot sa mga mata niya.

"I didn't raise you like that, Isabella Corine. I didn't like the way you cut me off earlier." Sabi nito sa akin habang nakatingin ng seryoso sa mga mata. I just looked at him and smiled. Sumandal ako sa upuan at dahan-dahan kong minesahe ang gilid ng ulo ko.

"You are right. You didn't raise me enough, though." Sabi ko sa kanya habang hawak hawak pa rin ang sentido ko dahil tumitibok pa rin dahil sa sakit ng ulo ko. Nakita ko naman ang pagbuka ng bibig niya ngunit alam kong pinili na lang niyang manahimik dahil sa sinabi ko.

"I want the case alone, Chief," pagbibigay ko nang diin sa salitang chief sa habang sinasabi ko iyon. Buong tapang ko siyang tinignan sa mata.

"Call me Papa," sagot niya sa akin bago bumuntong hininga. I just chuckled sarcastically when I heard him saying that.

"I'm a Santillan not a Cojuangco." lakas loob kong sabi sa kanya pero umiling lang ito sa akin kita ko ang kalungkutan sa mga mata niya pero katulad kanina ay hindi ko iyon pinansin at isiniwalang bahala ko ang mga iyon.

"You will always be a Conjuangco, Isabella Corine." Madiin na sabi nito sa akin pero umiling lang ako at ngumiti nang matamis sa kanya. Tumayo ako sabay kinuha ang mga gamit ko.

"No, Chief. I will always be Isabella Corine Santillan. I will always use my late mother's surname." Tumalikod na ako sa kanya dahil ayaw ko nang humaba ang paguusap namin pero bago ako tuluyang makalabas ay humarap ulit ako sa kanya.

"I want the case alone," huminga ako nang malalim. Nakailang ulit na ba ako sa kanya nito? "Iyong lang ang kauna-unahan kong hiling sa'yo. I hope you could do that favor to me, Papa."