Chapter : Two

Amari's Pov

Malalim na ang gabi ngunit di man lang dalawin ng antok. Binabagabag ng mga palaisipan, mga tanong at paghihimutok.

Nilalamon ako ng aking palaisipan at paulit ulit kong nakikita ang iba't ibang mukha ng tao. Para akong masisiraan ng ulo dahil sa mga pumapasok sa isipan ko, isang nakakarinding tawa, pagiyak, mga sigaw at kung ano pa man. Tila nawawala ako sa aking katinuan kaya mabilis akong tumayo at nagtatakbo palabas ng kwarto, agad kong kinuha ang nakasabit na hoodie sa may pintuan at patakbong lumabas ng bahay, takbo lang ako ng takbo hanggang makarating ako sa isang tahimik na lugar at napakaraming alitaptap ang nagliliparan na siyang nagsisilbing munting liwanag sa lugar. 

Pinagmasdan kong mabuti ang lugar upang masiguradong walang tao. 

Duon ko ibinuhos ang lahat.

Labing siyam na taon, labing siyam na taon kong tiniis at tinatakasan ang lahat ng to. Bakit hindi mo nalang ako patayin. 

Buong lakas kong sigaw habang nakatingala sa itaas, nagbabakasakaling marinig niya ang aking mga daing. Ngunit kahit anong gawin kong pagsigaw at pagiyak impossibleng pakikinggan niya ang lahat ng sasabihin ko. Minsan nga ay naitatanong ko, totoo bang may Diyos? 

Napaluhod na lamang ako habang di pa rin mapanatag ang kalooban ko, naubos na ang lahat ng lakas ko sa pag iyak ngunit kahit bali baligtarin ko man ang mundo, hindi niyon mababago ang katotohanang kakaiba nga talaga ako. 

Nanghihina at namumugto man ang aking mga mata ay nagdesisyon pa rin akong pumasok.

Paglabas ko ng kwarto ay naabutan kong nagaalmusal ang aking tiyahin. 

"Amari papasok kana? Mag almusal ka muna"  pagkatapos ay ipinagkuha niya ako ng isang pinggan at pinaglagyan ng pagkain. 

"Umiyak kaba? bakit namamaga ang mga mata mo?"  Tanong muli nito ng masipatan niya ang mga mata ko. 

Agad naman akong tumingin sa kanya, sa lahat ng tao ang tiyahin ko lang ang natitignan ko ng matagal. Kagaya ng dati ganun padin ang nakikita ko sa kakaharapin niya ngayong maghapon. 

"Tita kailangan mo ng magmadali, pagagalitan ka ng boss mo dahil malelate ka"  Sabi ko na lamang matapos kong makita na makakagalitan siya ng boss niya dahil malelate ito sa pagpasok. Kaya dali dali nitong inubos ang iniinom na kape at kinuha ang coat niyang pang opisina  saka nagpaalam.

"Ohsya Amari, papasok na ako maraming salamat, at tama ka sigurado nga iyon dahil nakaraang araw pa mainit ang ulo ng boss ko" pagkatapos niyang sabihin iyon ay agad siyang humalik sa aking pisngi atsaka nagmamadaling umalis.

Si Tita Fely na ang nakamulatan ko noon pa man, mula ng magising ako sa isang ospital at di na maalala ang lahat iyon ay isa rin sa mga tanong ko tungkol sa pagkatao ko, kung sino ako? sinong mga magulang ko at bakit kahit isang alala ay wala akong maalala. Isa ring pasyente nuon ang tita Fely ko ng makita niya ako dahil nagtatanong ang mga doktor kung may relatives ba ako , naghintay sila ng mahigit tatlong araw upang hintayin kong may susundo ba sa akin, ngunit bigo sila dahil natagpuan akong nakahandusay sa labas ng ospital habang walang tigil sa pagdugo ng noo ko. Simula noon inako ni tita Fely ang pangangalaga sa akin dahil mag isa na rin siya sa buhay. 

***

Malayo palang ako sa university namin pero nauulinagan ko na ang paparating na mga pulis dahil sa nangyaring nakawan sa loob ng campus. 

Nagpatuloy lamang ako sa paglakad at inantay ang susunod na mangyayare. 

Pagpasok ko ay makikitang normal naman ang usad ng lahat. 

Nagsimula ang klase namin ng umaga ding iyon at bago kami matapos ay umalingawngaw na ang sirena ng mga pulis mula sa labas di kalayuan sa building ng aming department. Buong pagtatakang nagsilabasan ang mga estudyante ganun din ang mga professor. 

Masyadong malakas ang mga bulungan upang hindi nakatakas sa pandinig ko ang mga haka hakang may huhulin daw na kriminal ang sinasabi naman ng iba ay may nangyaring pagpatay which is not the main reason why the police came by, 

They're here to investigate, fools.

Tanging naibulong nalang ng isip ko.

"Sino sa palagay mo ang magnanakaw?" Mula sa likuran ko ay bigla na lamang sumulpot ang isang pamilyar na boses na una kong narinig kahapon lang. Tinignan ko siya saglit upang siguraduhin na siya nga ang nagsasalita. Hindi ako sumagot bagkus ay nagpatuloy lang din ako sa paglalakad hindi upang maki usyuso sa mga pulis, kundi para maghanap ng world peace. 

Naging abala ang isipan ko kung kaya hindi ko napansin ang na may sumusunod sa akin kaya nagsasalita na ako.

"Maghahanap karin ba ng katahimikan?" matapos kong sabihin iyon ay ngumiti lamang siya. "Kung ganoon huwag mo akong sundan" dugtong ko pa.

Ngunit di ito sumagot at nagpatuloy sa pagsabay sa akin, nakarating kami sa pinakadulong hagdan ng magsalita sya.

"Alam mong mangyayare ito tama ba?" Tumingin ako sa kanya matapos niyang sabihin iyon. 

"Oo, pero hindi ako ganun kasigurado sa mga impormasyong nakita ko" 

"Paano nangyari? Pwede ipaliwanag mo sa akin?" Matapos niyang sabihin iyon ay bumuntong hininga na lamang ako saka nagsalita.

"Nakita ko ang mangyayare gaya ng pagpunta ng mga pulis upang mag imbestiga.

Sira sirang mga kahon kung saan naroon ang pundo ng university, nawawala ang Bronze and Gold Medals ng mga athlete, and the amount is not just a thousand but it is Million" 

"Hindi mo nakita kung paano iyon nangyari?"

"Nakikita ko lamang ang mga mangyayare kapag malapit ako sa mismong lugar oh sa tao, Kaya Hindi. And all I see is the police officers who came to investigate, and will the suspect will not get caught"

"Pero kaya mong makita ang nakaraan hindi ba? Natigilan ako sa sinabi niyang yon kaya nagpatuloy muli ako sa pagsasalita.

"Ofcourse I can, kung makakarating ako sa lugar na mismong pinangyarihan at kung masasalubong ko ang sino mang salarin pwede ko yong makita at pwedeng matukoy ang suspect" 

Katahimikan ang bumalot sa amin pareho na animo'y nagpapakiramdaman sa isat isa hanggang sa magsalita siya.

"Kung sakali kayang sasabihin mo yan sa Dean paniniwalaan ka niya?"

"Hindi"

"Sinubukan mo na ba?

"Maraming beses na at sa iba't ibang sitwasyon ngunit lumalabas lang na baliw ako"

Naghari muli ang katahimikan ng sandaling iyon hanggang sa magsalita ulit siya.

"Alam mo bang hindi ako nakakabasa ng isipan. Alam ko kasing iniisip mo mula nung una nating paguusap na may kakayahan din ako tulad ng sayo, Ang totoo niyan wala. Nag aaral ako ng behavior ng mga tao ganun din ang kanilang mga expression but that doesn't mean that I can read minds" 

Napatango lamang ako sa sinabi niya at naiintindihan ko na kung bakit ambilis niyang mapaniwalaan na may kakayahan akong makakita ng nakaraan at hinaharap. At hindi na rin ako magtataka kung bakit mabilis niya akong nakilala.

Isang sikat sa larangan ng mga gawa gawang kwento. Kaya nga wala akong kaibigan. 

Nagkwentuhan pa kami ng ilang oras ng magdesisyon kaming bumaba na at nagpaalam naman siyang pupunta na sa klase niya. 

Papunta na rin ako sa building namin ng may humigit sa mga braso ko at ng magtagpo ang mga mata namin ay isang malaking rebelasyon ang nakita ko.