Nakatitig lang sa kan'ya ang mga mata ko at bakas na bakas ang marahang pagkagulat sa mga mata n'ya ngunit kaagad din naman s'yang nakabawi do'n.
"I can't tell you that, Ms. Angelic."
I know na privacy na ni Rue 'yon pero hindi ba dapat ko ring malaman ang dahilan lalo na't titira kami sa iisang lugar? Ayokong sumabak sa isang desisyon na wala naman akong ideya.
"Bibigyan kita ng panahon para makapag-isip, hindi mo kailangan ngayon sagutin ang offer ko."
Tanging pagtango na lang ang nagawa ko dahil hindi ko na rin naman alam ang sasabihin. Tal
" 'Wag mo na kaming isipin ng kapatid mo, ayos lang kami dito tsaka dapat sarili mo ang isipin mo dahil ikaw ang malalayo sa amin." wika ni mama. Kahit hindi man siya umiiyak ngayon sa harapan ko alam kong nalulungkot rin siya dahil magkakahiwa-hiwalay kaming tatlo. "Oo nga naman ate atsaka nandito naman ako para bantayan si mama kaya wag ka ng mastress diyan," gatong naman ni Axle na biglang umakbay sa akin. "Ikaw wag kang puro gala ah! Tumulong ka dito kay mama sa gawaing bahay. Tanda tanda mo na kahit maglaba ng pinaghubaran mo 'di mo magawa," bulyaw ko sa kapatid ko. Marahan naman siyang napakamot ulo dahil totoo ang mga sinabi ko. "Ate naman aalis ka na nga lang manenermon ka pa,"
Dere-deretso lang ako papasok hanggang sa makarating ako sa kaniyang sala. Wala naman siya kaya imbis na mag-antay na paupuin ako ay kusa na akong umupo. Mahigit isang minuto kong nilibot ang paningin ko sa buong opisina niya bago ako nakarinig ng yabag. "Hindi ka naman siguro mangingibang bansa hindi ba?" alam ko ang tinutukoy niya... ang maleta ko. Lumingon ako sakaniya at sinundan siya ng tingin hanggang sa makaupo siya sa harapan ko. "Maraming salamat sa pagtanggap ng alok ko pinapangako kong hindi ka magsisisi dahil kung tutuusin pabor naman lahat sayo." Marahan niyang dinekwatro ang kaniyang mga binti bago ngumiti sa akin "Ngunit kahit ganun gusto ko parin ng kasunduan." deretso kong saad. Tumango tango naman siya bago pinadulas sa lamesang namamagita
Tulala lang akong napatitig sa kisame ng kwartong tinulugan ko. May sikat na ng araw sa labas ngunit hindi ko parin magawang igalaw ang buo kong katawan tila gusto lamang nitong dumikit sa napakalambot na kama kung nasaan ako ngayon.Ito ang unang araw na nakatulog ako sa ibang lugar at hindi sa aking kinagisnan na kama. Alas siyete na ng umaga at dahil pinapasweldo ako ay pilit akong bumangon kahit tinatamad talaga ako wala kasi akong tulog. Siyempre sino ba naman ang magiging komportable kaagad na matulog sa ibang lugar? Talo ko pa ang waisted sa nararamdaman kong katamaran. Bago ako lumabas ng kwarto ay niligpit ko muna ang aking pinaghigaan atsaka tinali ang kurtinang nakasabit sa bintana. Ayon kasi ang turo sa akin ni mama simula palang bata, kapag gigising ay buksan na ang binata para pumasok daw ang biyaya, wala
Kumalabog ng malakas ang aking d****b dahil sa kaba at halos umatras ang dila ko dahilan kaya hindi ako makapagsalita. Marahan akong pumikit upang pakalmahin ang sarili at pagkalipas ng ilang segundo nagawa ko nang makapagsalita. "Gusto ko lang sana magpaalam Chief," putol ko. "Tungkol saan?" nagbabasa parin siya at hindi manlang ako nililingon. "Gusto ko po sana dalhin si Rue sa rooftop." Napansin ko na napatigil siya kaagad at marahang sinara ang medical record na binabasa. Dahan-dahang umangat ang tingin niya papunta sa akin at nang magtama na ang mga mata namin ay tsaka siya nagsalita. "Does it really necessary?" seryoso at maawtoridad niyang tanong. Muli na naman tuloy akong kinain ng kaba kaya ilang segundo muna ang lumipas bago ako nakasagot.
Kasalukuyan akong naglalakad papunta sa elevator para bumaba ulit papunta sa opisina ni Director.Hindi ko nga alam kung bakit bawat nakakasalubong kong nurses ay napapatingin sa akin siguro dahil kanina pa ako napapasabunot sa aking sarili akala ata nila baliw na ako. Sinubukan ko namang umayos sa paglalakad pero hindi ko kasi makalimutan ang nangyari kanina nung tanungin ako ni Rue kung nasaan ang singsing na ibinigay niya. Oo nga naman nasaan? Wala sa akin. Kaya heto ako ngayon kakausapin si Ruther tungkol sa bagay na 'yon. Pagtunog ng elevator ay dumeretso na kaagad ako papasok sa office ni Director,hindi na ako kumatok pa dahil nagmamadali ako. "Ikaw pala Angelic," pansin ko ang pagkagulat sakaniyang reaksyon pero hindi iyon halata sa ton
"Grabe dalawang araw palang kitang hindi nakakausap pero feeling ko isang taon na, wala ka bang chika diyan? " Nandito ako ngayon sa office namin dati ni Fei bumaba ako dito sandali dahil nagpapahinga na sa kwarto niya si Rue kaya sinamantala ko ang oras para makausap sandali ang bestfriend ko. Umayos ako sa pagkakaupo iniharap sakaniya ang upuang gamit ko ngayon. "Marami pero sisimulan ko na," huminto ako sandali dahil nagsalita siya. "Aba, gusto ko yan!" excited niyang sabi at umayos rin sa pagkakaupo. "Diba nakwento ko na sayo na parang may mali, parang may nililihim sina Mrs. Romana tungkol sa pagkamatay ni Aivy? " huminto ulit ako at tinitigan siya sa mga mata. &nb
Wala ako sa sariling sumakay sa elevator at pinindot ang ground-floor na buton para makapunta ulit sa opisina ni Director. Ito na ata ang magiging bagong buhay ko sa ospital na 'to ang mag-akyat baba oras oras. Nakatitig lang ako sa sarili kong repleksyon sa elevator habang iniisip kung bakit na naman kaya ako pinapatawag.kanina nung pumunta si Chief sa kwarto ay para lang pala ipaalam sa akin na pinapatawag nga ako. Nung mga oras na 'yon ay sobra akong kinabahan tila isa akong kriminal na nahuli sa akto. At mas lalo pang nakadagdag sa kaba ko ay yung mga mata ni Mrs.Romana na seryoso at sa akin lang talaga nakatuon. Parang nangungusap at nagtatanong kung bakit nakayakap sa akin si Rue. "Gusto kang makausap ni Ruther," yan ang eksaktong sabi niya akala ko nga ay sasabay pa siya sa akin palabas ng kwarto pero mabuti nalang at hindi dahil hindi ko rin alam paano magpapaliwanag sakaniya. Siguro kaya a
Nakita ko ang madiin niyang pagpikit. Bakit? Ginawa ko naman ang sabi niya ang tawagin ko siya sa pangalan niya don't tell me mali pagkakabigkas ko ng pangalan niya? "B-bakit po Rut--" "Shh!" agad niya akong pinatigil at sinenyasan na manahimik nalang kaya hindi na ako muling umimik nanatili nalang ang mata ko sakaniya. "How old are you?" mabilis niyang tanong na parang naiinis pa. Nag-aalangan naman tuloy akong sumagot pero pinilit ko ang sarili. "26 po," tugon ko. "27 minus 26?" tanong niya ulit. Nangunot naman na doon ang noo ko dahil hindi naman ako nainform na may math lesson palang magaganap dito. "1 po," muling sagot ko. "Good. Isang taon lang ang agwat natin kaya pwede ba... " sandali siyang huminto at ipinikit ang mga mata bago huminga ng malalim.Ilang segundo lang pagdilat niya ay nagsalita na ulit siya "kaya pwede ba wag ka ng gumamit ng 'po'? Ang sagwa pakinggan na tuwing sa
HER POV"When I met him, to be honest nawe-weirduhan ako sa kaniya. He's kinda funny pero 'yong mga jokes niya walang sense hahaha! He likes to ask so many question to the point na parang imbestigador na siya like what's my favorite color, number, music, movies it's like an autograph book na sinasagutan natin noong mga bata pa tayo, ganun siya. And akala ko childish siya dahil sa pagiging ganun niya akala ko late nagdevelop yung utak niya but when I got to know him more deeply, my first impression was untrue. He is really a matured man. He has a lot of words of wisdom. Matututo ka sa kaniya, kung ano 'yong paniniwala niya sobrang hypnotic ng mga sinasabi niya kaya minsan talo eh whenever we had a fight or argument haha! Siguro nga ginayuma niya ako gamit yung mga salita niya kaya kami na ngayon haha!"Nagtawanan ang mga tao, nilingon ko naman siya at ang sama na ng tingin niya sa akin hahaha! ang ganda ganda ng mga sinabi niya tungk
HIS POV"When I met her, that was the moment I told to myself "I already found my better half" while looking at her from afar. She just simply brushing her hair using her fingers and I just couldn't help myself from staring at her for a minute or two. That moment I want to approach her and say "Hey beautiful girl, can I get in into your world?" I don't care if I became weird or corny here but that's just how I met her. She got all of my attention without even trying or giving an effort. And from that moment until here today, I've never seen nothing like her. "Narinig ko ang hiyawan ng mga tao matapos kong magkwento.Napatingin ako sa babaeng pinakamamahal ko at nakangiti lang siyang pinagmamasdan ang mga tao na natutuwa sa kwento ko. Hanggang ngayon hindi ko pa rin mapigilang hindi mapatitig sa kaniya. Kulang na kulang pa ang mata ko para lang ma-capture lahat ng kagandahan niya.Never kong hinilin
Kabanata 62 "Sino o may gusto ka bang maging kamukha?" Kalmadong tanong sa akin ni Doc. Umiling iling naman ako at bahagyang ngumiti. "Ikaw na ang bahala, basta ang gusto ko lang ay hindi na ako makikilala nina Rue. Gusto ko na maging malaya," tugon ko na ikinatango tango naman ni Kiyoshi. Iniharap niya sa akin ang computer screen kung saan nandoon ang mukha ko at mga adjustment na gagawin niya. He explained it very well, even the procedures. Tumango ako matapos niyang nagpaliwanag. Napangiti ako sa kaniya dahil hindi ko alam na ito pala ang propesyon niya. I judge him easily dahil akala ko madaldal lang talaga siya na tao. Bigla kong
"Ako."Kitang kita ko sa mata ni Pierre ang pagkagulat. Hindi kaagad siya nakapagsalita matapos kong sabihin na ako ang magpaparetoke.Oo ako. Ito na lang ang nakikita kong paraan para matapos na ang lahat ng ito. Hindi ako papayag na ako ang masisisi sa krimeng sila naman talaga ang gumawa. Oo mayaman sila kaya kayang kaya nilang takpan lahat ng bahong pwedeng lumabas tungkol sakanila pero paano naman akong mahirap lang?Hindi ko kayang pagbayaran ang krimeng hindi ko ginawa. Alam kong kahit anong tago ang gawin ko hindi ako makakawala sa kanila kaya ito na lang ang tangi kong naiisip. At oo aware rin ako na mahal ang magparetoke pero ako na ang bahalang makipag usap. Im not going to use my Profession to manipulate, hypnotize o ano makikipag usap ako bilang pasyente."B-bakit mo naman naisipang magparetoke?" Nagugulahang tanong ni Pierre."May natanggap akong text
“Oo dahil pakiramdam ko may utang na loob ako sayo.”Sakto namang red light kaya nakahinto lahat ng sasakyan. Napatingin siya sa akin.“Utang na loob? Dahil ako yung humabol sa lalaki?” nagtataka niyang tanong. Tumango naman ako. Nakita kong nawala ang ngiti niya sa labi na kanina pa naguhit doon.“Alam mo habang tumatanda ako natutunan kong h’wag humingi ng kapalit sa mga bagay na binigay ko o ginawa ko kasi ginawa ko ‘yon ng bukal sa loob at walang hinihintay na kapalit. Hindi ko sinasabing wag kang tumanaw ng utang na loob pero lagi mo rin iisipin na hindi lahat ng tao humihingi ng kapalit. Hindi masamang suklian ang kabutihang ginawa nila sayo pero para bayaran sila eh gagawa ka rin ng mabuti sa kanila pero labag naman sa loob, edi sana hindi mo na lang ginawa. Where’s the sincerity there?”Nagulat ako dahil bigla siyang sumeryoso. Prankster ba ‘tong lalaki na ‘to? Joker? O baka may mul
Kahit mainit nag abang na lang ako ng dadaang taxi baka meron naman, sadyang hindi ko lang natyempuhan na may mga pasahero ring nag aabang.Inabot na ako ng limang minuto sa pag-aantay hanggang sa may humintong puting kotse sa tapat ko. Kulay taxi naman sana siya pero malinis ang kotse at walang kung anong sulat. Private car yata ito.Nag-abang ako sa pagbaba niya ng bintana.Again, nagulat na naman ako sa kung sino ang sakay ng kotseng nasa harapan ko.Napapikit pikit ako dahil baka kamukha lang pero parang siya talaga. Pinagmasdan ko ang loob ng kotse at mukhang ito nga ang nasakyan ko kanina.Hindi ko namalayang nakalabas na pala siya ng kotse at pinagbuksan na ako ng pinto. Napatingin ako sa kaniya.“Hindi magandang nabibilad, lalo na ang babaeng katulad mo.” Nanatili lang ang titig ko sa kaniya hanggang sa ngumiti siya na parang close na close kami.Bakit siya nandito? Hindi ba siya umalis nung binababa niya ako sa ta
Napatingin ako sa mga mata niya, tila nangungusap ‘yon pero hindi ko mabasa kung ano ba talaga ang gusto niyang ipahiwatig kanina pa bago kami pumunta dito.Nakatitig lang siya sa akin at hindi nagsasalita.Napangiti ako ng mapait sa kaniya bago magsalita. “H’wag ka mag-alala, atleast you saved, Cheska.” Wika ko at dahan-dahan nang inalis ang kamay niya sa palapulsuhan ko. Ayaw niya pa sana akong bitawan pero ako na mismo ang nagpumilit na bumitaw. Alam ko naman na gusto niya na rin mahawakan si Cheska para maramdaman niyang safe na talaga ang babaeng mahal niya.Pagkabitaw niya sa akin ay napatingin ako kay Cheska. I can see pain on her eyes but not just on her eyes but also physically. Magulo ang buhok niya at may sugat siya sa gilid ng labi. Kung hindi ako nagkakamali maaaring nagpumiglas siya kanina kaya siya nasaktan.Napahinga ako ng malalim at napapikit sandali. I’m also in deepest pain right now pero sino ang nandito
“Siya na mismo ang nagsabi, may mapupuntahan pa siya so what’s the point of accepting her? I don’t want to be an option again.”Natahimik naman ako bigla sa isinagot niya. Tama naman siya pero what if nasabi lang ‘yon ni Cheska dahil napahiya na s’ya?She just wants to escape the embarrassment.Pumasok na ng tuluyan si Pierre sa kusina at dumeretso sa sa pagkuha ng baso para magtimpla ng kape.Nagpapalakas naman ako ngayon ng loob kung paano ko ba sasabihin kay Pierre na uuwi na ako.Akmang magsasalita na sana ako nang unahan niya na naman ako.“Bago kita ihatid, mag-almusal muna tayo,” he said in a cold tone.Napapikit naman ako. Ikakagalit niya ba kung magpapaalam na ako ngayon?“’Here,” aniya. Pagkatingin ko ay tinimplahan niya na rin pala ako. Hindi ko napansing dalawang baso pala ang kinuha niya.May lamesa naman dito sa kusina kaya doon ko na lang pi
Nakaramdam ako ng bahagyang pag galaw sa tabi ko kaya naalimpungatan na rin ako kaso gagalaw pa lang sana ako eh nakaramdam na ako ng matinding pagsakit ng ibaba ko. Napangiwi ako at dahan-dahan na lang idinilat ang mga mata.Biglang bumalik lahat sa ala-ala ko ang nangyari kagabi. Mariin ko kaagad isinara ang mata at umiling-iling ako para alisin ‘yon sa isip ko pero the more na inaalis ko the more na naaalala ko lahat. Hindi ko akalaing magagawa ko ‘yon, magagawa namin at ito naman akong si tanga na pumayag.Akala ko mga lalaki lang ang hindi makakaiwas sa tukso pero ako rin pala. I tried to refuse pero hindi ko alam kung bakit nagkaroon ng sariling isip ang buo kong katawan kagabi.Nang kumalma na ako at ang isip ko, sinuyod ko na ang buong sahig gamit ang mata ko para hanapin ang mga damit ko. “Gotcha,” bulong ko sa sarili nang makita ang mga yon malapit sa pintuan.Dahan dahan akong gumalaw at dahan dahan ko ring hinihila ang