INVITATION

Mainit na sa labas kaya't minabuti ko ng pumasok sa loob ng bahay. Masakit na sa balat na para bang kapag nagtagal pa ako roon ay masusunog na ang balat ko. Hindi naman ako bampira. Sadya lang hindi ako mahilig magbabad sa init ng araw. Iyon din marahil ang dahilan kung bakit ako maputi. 

Kaya ko lang naman naisipang lumabas ay para magpahangin. Hindi kasi ako gaanong nakatulog kagabi dahil pagising-gising ako. Isa pa ay binangungot na naman ako. Ngunit kakaiba ang kagabi. Nababalot pa rin ng kadiliman ang paligid pero sa pagkakataong iyon ay bigla na nalamang iyong nagliwanag. Sobrang liwanag na masakit na sa mata. At sa kung anong dahilan ay tila ba nagmistulang mga lazer beams ang sinag noon. Unti-unti kong nararamdaman ang hapdi at pagkalapnos na nanunoot sa laman. Napadaing ako sa sakit. Pakiramdam ko ay lapnos na ang buong katawan ko. Makalipas ang ilang sandali ay nawala na ang liwanag. Nang muli kong tignan ang pinanggalingan ng liwanag ay nakita ko roon ang nawawala kong kwintas. Kahit nagtataka sa nangyari ay sinubukan ko pa rin iyong abutin. Nang tuluyan ko iyong maabot ay biglang may lumabas na itim na bagay na animo ay mga galamay at hinihop ang mga kamay ko. Napasigaw ako sa takot at doon na ako nagising.

Napabuntong-hininga ako. Marahil ay dahil sa pag-iisip ko sa kwintas kaya ko iyon napanaginipan. Lalo tuloy akong napapa-isip sa kung ano ang meron sa kwintas na iyon para pag-interesan ng mga rogue. Naalala ko si Mama. Kaya ba lagi nalang niyang pinapaalala sa akin na huwag na huwag kakalimutang isuot iyon ay dahil ganoon iyon kaimportante? Pero bakit hindi man lang niya iyon sinabi sa akin? Sa amin? Nawala naman sa loob ko na banggitin iyon kay Mama ng makauwi ako sa bahay. Isa pa ay ayoko iyong pag-usapan na kaharap namin si Alaric. 

Dumiretcho ako sa kusina ng makapasok sa kabahayan. Kukuha lamang ako ng makakakain at libro saka lalabas ulit. Doon nalang muna siguro ako sa kubong nakita ko habang naglilibot ako kanina sa labas. Malapit iyon sa pool sa kabilang gilid ng mansyon ngunit hindi naman kalayuan sa kabahayan. Nasisiguro ko namang hindi na aatake ang mga rogue dahil nakuha na nila ang kailangan nila. Isa pa ay maingay rin kasi sa mansyon. Abala ang mga tao. Nagkakagulo sa pagkukumpuni ng mga nasirang gamit. Tingin ko ay matatagalan pa bago maibalik sa dati ang lahat. Mga mortal din ang mga gumagawa roon. Nang pinagmasdan ko naman ang mga katulong ay tila balewala lang sa kanila ang mga tao. Mukhang sanay ang mga ito sa pakikisalamuha sa mga mortal. Kung sabagay ay matagal na panahon na rin silang nakikisalamuha sa tao. At hindi rin nila iyon pwedeng galawin dahil sa akin.

Natigil ang paghakbang ko papasok ng kusina ng makita ko doon si Mathilde. Nakaramdam agad ako ng pagkailang. Walang tao roon kundi siya lang. Nakaupo ito sa isang stool doon habang nakatitig sa kopitang may laman ng pulang likod. Malamang sa dugo iyon. Parang gusto ko na namang masuka. Aatras na sana ako ng umangal ang tiyan ko. 

"Bakit hindi ka tumuloy? Hindi naman kita kakainin."

Nagulat pa ako ng magsalita si Mathilde. Narinig marahil ang tiyan ko. Kung sabagay ay matalas nga pala ang pandinig nito. Na kahit malayo ako ay maririnig pa rin niya ako. Sa pagkakaalam ko ay ganoon iyon dahil ganoon ang napapanood ko sa mga movies at nababasa sa libro. Hindi ko lang alam kung totoo. May palagay din akong alam na niyang nandoon ako. Pinili lang niyang balewalain.

Kung ganoon ay pumasok na ako sa loob saka kumuha ng isang basong tubig. Dumiretcho ako sa lababo saka hinugasan iyon. Hindi ko mapigilang rumagasa ang mga bagay sa isip ko. Kahit anong pilit kong blangkuhin iyon ay naiisip ko pa rin noong iniligtas niya ako. Hanggang ngayon ay hindi pa ako nakakapagpasalamat. Kaya lang ay nahihiya ako. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan. Naiilang din kasi ako sa gawi niya ng pagtingin at sa mga kinikilos niya sa akin. 

"You're welcome," walang ano-ano'y sabi nito na ikinagulat ko. Mainam na lang at hindi ko nabitawan ang baso. 

Mariin kong naipikit ang mga mata. Nabasa na ni Mathilde ang iniisip ko. Bakit ba hindi ko mapigilan?

Wala na akong nagawa kaya humarap na ako dito. Humugot ako ng malalim na hininga bago ito kinausap.

"Sa-salamat," naiilang na sabi ko. "Sa pagliligtas sa akin."

"Yeah. I heard that. And I said you're welcome," anas nito saka tumingin sa akin. 

"Alam ko pero gusto ko pa ring sabihin sa iyo."

Tumango lang ito at tila binalewala lang ang sinabi ko. "It's my job anyway."

Pinagmasdan ko lang siya ng ibalik niyang muli sa kopita ang tingin. Napangalahatian na niya. Gusto ko sanang magsimula ng mapag-uusapan dahil nagsisimula na naman akong mailang pero mukha namang hindi niya ako gustong kausap. Napalingon ako ng may isang trabahador na dumaan kausap ang isang tauhan ng mga Cayman.

"I heard you lost your necklace?" 

Nabalik dito ang tingin ko. Hindi na ako magtataka kung paano niya nalaman. Hindi rin ako agad nakasagot. Nagdadalawang isip kasi ako kung sasabihin ko sa kanya o hindi. May palagay akong, ano man ang piliin ko sa dalawa ay may alam na siya. 

"Oo," maikli kong sagot. 

Ngumisi siya ng tumingin sa akin. "Hindi ka ba nagtataka kung bakit nila kinuha ang kwintas mo?"

Naguluhan naman ako sa sinabi niya. Gusto ba niyang itanong ko sa kanya kung bakit?

"Not exactly," anitong tila sinasagot ang tanong sa isip ko. Napakamot ako sa ulo. Useless din kung itatago ko pa ang iniisip kay Mathilde.

"May alam ka ba kung bakit nila iyon kinuha?" 

"Wala. Pero alam kong mapanganib ang kwintas na iyon. Lalo na para sa iyo." Parang may gustong ipahiwatig ang salita nito. Lalo akong na-curious sa sinabi niya. 

"Kung mapanganib iyon para sa akin, bakit pa iyon ipinapasuot sa akin ng Mama ko?"

Naging matalim ang tingin nito sa akin ngunit saglit lamang iyon. Napalitan din agad ng blankong ekspresyon ang mga mata nito. May problema ba sa sinabi ko? Mukhang hindi nito nagustuhan ng banggitin ko si Mama. Nagbawi rin siya ng tingin at ibinaling ulit iyon sa kopita. Nangunot ang noo ko sa pagtataka. 

"May kakayahan ang kwintas na iyon para itago ang amoy ng dugo ng Dovana. Iyon marahil ang dahilan kung kaya't ipinapasuot iyon sa inyo," dire-diretchong litanya nito. "Hindi naman lingid sa kaalaman mo na nasa panganib ang mga buhay niyo ng kapatid mo. To think of that, pagkakataon na ng mga rogue kagabi na patayin ka pero mas inintindi nilang kuhanin ang kwintas mo."

"Parang may kakaiba sa mga rogue kagabi."

"They were stronger. Hindi namin alam pero mas lumakas sila. Nahirapan kaming lahat na labanan sila lalo na at habang may napapatay kami ay siya namang nadadagdag sa kanila," ani Mathilde na tila ba sinasabi rin sa sarili. 

Napapaisip din ako sa nangyari. Kung ngayon palang ay nahihirapan na ang mga Cayman, paano po kapag nagtagal. Mukhang kailangan ko ng bilisan ang pagresolba kung paanong puputulin ang sumpa kung hindi ay lalo kaming maiipit sa pagitan nila. 

"Napansin mo pala," untag nito na pumutol sa pag-iisip ko. "Mukhang nagiging alerto na rin ang pakiramdam mo."

Nagkibit-balikat na lamang ako. "Marahil siguro ay lagi ko kayong kasama kaya ko ganito ang nagiging resulta."

Maya-maya pa ay may pumasok na katulong doon at nilapitan ako. May hawak itong magandang sobre na siya namang ipinagtaka ko. Nang lingunin ko naman si Mathilde ay naging seryoso na ang itsura niya. Agad akong kinabahan dahil doon.

"Para sa inyo daw po, Miss," anitong iniabot pa sa akin ang sobre. Nag-aaalangan naman akong kuhanin iyon. Kung titignan kasi ay mukhang hindi sa isang normal na tao lang nanggaling iyon. Kakaiba kasi ang papel niyon at eleganteng tignan. 

"Galing kanino daw?" tanong ko na ikinailing naman ng katulong. Hindi ko masabi kung alam ba niya kung kanino ito nanggaling o basta nalamang iyong iniabot sa kaniya. Tinanggap naman nito. 

Ibinaba ko ang basong hawak ko saka kinuha iyon sa katulong. Mabilis naman itong nawala pagkaabot sa akin. Hindi ko agad binuksan ang sulat at ibinaba iyon sa kitchen counter di kalayuan kay Mathilde. Nagdududa ako. Sino namang magbibigay ng sulat sa akin na ganoong ka-eleganteng tignan. Nang ininspeksyon ko naman ay wala namang naka-address doon kung isa iyong imbitasyon sa binyag o kasal. Wala naman akong kilalang mga mayayamang taong kasing tayog ng mga Cayman. Mukha rin kasing may kakaiba sa sulat na iyon na hindi ko malaman. 

"Oh come one, Yueno!" angal ng babaeng katapat ko. "Stop thinking too much, your thoughts are pissing me off."

Inosente naman akong napatingin dito. Hindi ko naman kasalanan kung mainis man siya sa mga iniisip ko. Kung tutuusin nga ay trespassing iyon. 

"I never want it too," pagtataray nitong sagot sa iniisip ko. Para tuloy gusto kong matawa sa reaksyon nya. 

"Can't you just read it?" 

Dinampot ko nalang iyon saka binuklat. Hindi nga ako nagkamali. Pati ang loob noon ay elegante rin tignan. Kahanga-hanga rin ang pagkakasulat ng mga letra. Dinaig pa nito ang computer sa ganda ng font pero nasisiguro kong sulat-kamay ang mga iyon at hindi lang pinrint. Napakaganda ng pagkakasulat doon. Kitang-kita ang pag-iingat sa bawat kurba ng letra. Parang nakakahiya tuloy hawakan. Nang masilip ko naman ang kasama ko ay mukhang nag-aabang din sa magiging reaksyon ko sa babasahin. 

Babasahin ko na sana ang nakasulat ng mapansin ko at tila ba logo sa ibabang parte noon. Hindi ko napigilang manlaki ang mga mata ng makita iyon. Bagay na pilit kong itinago sa mapanuring tingin ni Mathilde. Kumabog ang dibdib mo sa kaba. Kinalma ko ang sarili at binlangko ang isip. Huminga ako ng malalim para kalmahin ang sarili bago binasa ang laman ng sulat. 

Naramdaman ko ang biglang pagtayo ni Mathilde. Nang iangat ko ang tingin ay gulat niyang mukha ang nabungaran ko. Pakiramdam ko ay nakikita ko ang sariling reaksyon sa kanya. 

"Älteste," bulong niya. 

"They are--"

"Inviting you."