Si Carmina ay sisigaw na sana, ngunit ilang sandali pa ay isang pamilyar na boses ang nagmula sa kanyang likuran, "Huwag kang matakot, ako ito.”Ang boses na ito?Kung tama ang narinig niya, kay Enrico iyon.Binuksan ni Carmina ang kanyang mga mata, at nang makita niya ang guwapong mukha na iyon na may matingkad na mga mata at bituing kilay, agad siyang natigilan.Matapos matigilan ng ilang segundo, sa wakas ay natauhan siya, at piping nagtanong sa kanya, "Anong ginagawa mo rito? Bakit ka bumalik?”"Ha? Anong ibig mong sabihing bakit ako bumalik? Naririnig mo na ‘yang sinasabi mo? Sa palagay mo ba ay hindi na ako dapat pang bumalik pa?” Tumaas ang kilay ni Enrico."Akala ko magpapalipas ka ng gabi kasama siya sa ospital.”Talagang hindi niya akalain na babalik ito dahil kanina noong sila ay nag uusap ay tila ba naubos ni Carmina ang pasensya ni Enrico.Nang matapos magsalita ni Carmina ay nagsisi siyang ito ang mga itinanong niya kay Enrico, dahil napansin niyang naging seryoso ang at
Natigilan si Carmina, tumalikod siya at mabilis na tumakbo papalayo. Wala talaga siyang lakas ng loob na tingnan kung ano pa ang mga kasunod na mangyayari kung ipagpapatuloy niya ang pa stay roon. Kung kaniya lamang itong pagsisisihan ay mas gugustuhin na lamang niyang hindi na buksan ang pintong iyon.Huminto siya sa pagtakbo at tumigil sa isang corridor, "Enrico, you really are a cruel one, alam mo ba iyon, ha?" Napasandal si Carmina sa dingding, at humihingal.Sobrang sakit ang nararamdaman ng puso niya sa pagkakataong ito at wala siyang ibang choice kundi ang ipikit muna ng mariin ang kaniyang mga mata habang unti unting may pumutak na luha sa mga ito.Nasa isip niya na mabuti pa ang manhid na puso, hindi ito nakakaramdam ng kahit anumang sakit kagaya ng nararamdaman niya ngayon.Biglang bumaliktad ang tiyan niya saglit at tila ba ito ay pinipilipit, nangangasim ang kaniyang sikmura at para bang may mga namumuong laway sa kaniyang bibig. Tumakbo siya sa banyo at kamuntikan ng mahi
"Sabi ko nga." Desidido at simpleng pag-amin ni Enrico.Napangiti ng mapait si Carmina. Bagama't matagal na niya itong nahulaan, gusto pa rin niyang marinig iyon mula sa kanya."Enrico, talaga bang hindi ka na makapag hintay? Hindi ba’t nangako ako sa iyo na kapag kinausap ko si Lolo about our divorce pagkatapos ng kaniyang birthday, eh natural na maibabalik sa atin ang Certificate of Marriage at ang Household Registration Booklet? You don’t have to remind deliberately like this. Hindi ko iyon makakalimutan” Pagkatapos magsalita ni Carmina ay namula ang kaniyang bilog na mga mata.Ang kanyang puso ay pataas at pababa, tulad ng isang marmol na gumulong pabalik-balik na talaga namang hindi kaaya-aya sa pakiramdam.‘Kung gusto mong ipaulit ulit at malaman kung paano sa atin maibabalik ang Certificate of Marriage at ang Household Registration Booklet ay sa akin mo na dapat itinanong, para nasabi ko sa iyo ng mas malinaw. Bakit kailangan mo pang ipadaan sa bibig ni Rebecca ang bagay na i
Bahagyang nataranta si Carmina at nang siya ay magsasalita na sana, “Tita, there is nothing wrong with her, and she’s not pregnant.” Sabi ni Enrico."Pero young master, based on my experience, ang pagsusuka at pagkahilo ay mga sintomas ng isang buntis." Sagot ni Gng. Rosella.Sa puntong ito ay sumimangot na si Enrico at sigurado niyang sinabi, “Imposible.” Sasabihin din sana ni Enrico na noong una pa lang, siya ay gumagamit na ng contraceptive at umiinom naman si Carmina ng pills. Ngunit naisip niya na kung sasabihin niya ito, at makakarating sa kanilang Lolo, tiyak na papagalitan siya at hindi ito matutuwa. That is why he now change his way of continuing his talk, “I was busy working these past few days and half of my day were almost spent on my business, we’re not done that for a long period of time now. So it surely is impossible.”Ang mga salitang ito ay masasabing ganap na napawi ang hinala ni Gng. Rosella. Bagama’t medyo disappointed sa pahayag na iyon ni Enrico, sumandok siya n
Inakala ni Carmina na namali lamang siya sa pagkakarinig sa sinabi ni Enrico, ‘Tinapon? Bakit niya itatapon?!’ Naguguluhang tanong ni Carmina sa kaniyang isip dahil wala namang kinalaman si Enrico sa mga pajama nito, bakit niya ito itatapon?"Itinapon mo?"“Oo.” Maikling tugon ni Enrico na hanggang ngayon ay nagbabasa pa rin.Pinakalma ni Carmina ang kaniyang sarili at sinabi na huwag munang magalit kaya sinubukan niyang pigilan ito at matiyaga muli na nagtanong.Napakalinaw ng kanyang sagot."Enrico..." Sa sandaling ito, hindi na kaya pang pigilan ni Carmina ang kaniyang galit at saka inilagay na sa kaniyang baywang ang dalawa nitong mga kamay at galit na tumingin kay Enrico na para bang pus ana magkasalubong ang mga kilay, “Ipaliwanag mo nga sa akin ng maayos at malinaw, Enrico. BAKIT MO ITINAPON ANG AKING PAJAMA?!” Pasigaw na tanong ni Carmina dahil hindi na niya kaya pang kumalma hangga’t hindi sinasabi ni Enrico ang dahilan kung bakit niya ito itinapon."Carmina, ‘yong mga pajama
Sa isang iglap, Enrico’s warm breath sprayed Carmina’s nose, lips, and her entire small face na para bang may mahika sa mga ito. Namumula ang mukha niya, at hinawakan niya ang kurbata nito gamit ang isang kamay, hindi siya makagalaw, hindi rin siya makaabante o makaatras. Nakatitig lang siya sa napakagwapong mukha ni Enrico at naaamoy ang paboritong pabango nito. Ang puso ni Carmina ay hindi magkamayaw, tumitibok ito ng sobra at mabilis. “You...you stand up straight.” She blushed and divert her attention. "Sigurado ka?" Ang boses ni Enrico ay katulad din naman ng dati, but under the current atmosphere, sa palagay ni Carmina ay mas lalong naging banayad at sexy ang boses nito. Lalo na ang labi nito ay malapit pa sa tungki ng ilong niya, napakainit na hindi man lang niya nagawa pang iayos ang kurbata ng kaniyang asawa. "Sigurado ako." Matatag na sagot ni Carmina na hindi pa rin ipinapahalata ang pagiging biglaang kabado nito. "Good." Sa isang tugon, agad na itinuwid ni Enrico ang
"It’s very very urgent, Carmina…" sabi ni Enrico.Bahagyang tumungo si Carmina at naikuyom niya ang kaniyang mga palad, tila ba hindi na niya kailangang marinig pa kung ano man ang mga susunod na sasabihin ni Enrico."Rebecca’s been checked today, and the result is not that good, she’s being emotional right now, Carmina.”Agad na itinaas ni Carmina ang kanyang ulo at walang pakialam na sinabi, "Okay, sige pumunta ka na."Kung ano pa man ang mga rason ni Enrico, ayaw na niya pakinggan pa. Halata namang mas pinili ni Enrico si Rebecca sa mga pagkakataong ito kaya bakit pa niya ipapaliwanag pa?Pagkaalis ni Enrico, si Carmina, bilang isang miyembro ng pamilya Dela Muerte at inatasan ng kanilang ina na tumulong sa pagbati sa mga dumarating nilang kamag anak at kaibigan, ay ginampanan niya ito ng bukal sa kaniyang kalooban.Marahil dahil na rin sa kaniyang pagbubuntis, nakaramdam agad si Carmina ng pagod pagkatapos ng pagtayo niya ng ilang sandali. Ang kaniyang mga binti ay ngalay na ngala
"Ma, tulungan mo po muna ako na mag alaga kay Carmina, just this once please? Babalik ho ako kaagad diyan kapag tapos na po ako rito.” Panghihinuyo ni Enrico sa kaniyang ina."Enrico, pakilinaw nga sa akin, si Carmina ang ASAWA mo. I am ordering you to come here this instance or else--” Bago pa man matapos magsalita si Megan ay agad namang ibinaba ni Enrico ang tawag at pinutol ang usapan nilang mag-ina."This bastard, see how I deal with him pagbalik ko." Nakatinging sabi ni Megan kay Carmina habang hinahaplos ang maamong mukha nito.Samantala, ang kanina pang nakakuyom na kamay ni Carmina ay mas lalong humigpit at ang mga daliri nito ay halos maibaon na sa kaniyang palad. Ngunit tila ba wala siyang nararamdamang sakit.‘Si Rebecca pa rin pala ang magwawagi.’Siya pa rin ang sumuko sa kanilang dalawa. Sa pagitan nilang dalawa ni Rebecca ay agad na nakapili si Enrico na para bang hindi man lang pinag iisipan ang tungkol dito.‘You’re such a fool, Carmina. Nagiging delusional ka na to
Niyakap ni Carmina ang kanyang baywang ng mahigpit, at ang kanyang ulo ay idiniin sa kanyang likod.Naramdaman ang temperatura, na para bang biglang nag init ang buong paligid nila at mas lalong nanigas ang katawan ni Enrico.Matapos igalaw ang kanyang mga daliri, sa wakas ay ibinuka niya ang kanyang bibig: "Okay."Isang malambot na pantig.Bagama't napakasimple nito, napakasaya at nasisiyahan na si Carmina.Pag-uwi niya, nilagyan ni Enrico ng isang garapon ng mainit na tubig si Carmina at ibinilin na magbabad dito ng mabuti.Malakas ang ulan ngayon, at ilang oras na silang basang-basa sa ulan, kung hindi nila naaalis ang lamig sa kanilang katawan ay baka sipunin o kaya naman ay lagnatin silang dalawa mamaya kaya minabuti na nilang agaran upang ito ay maiwasan.Ilang minuto muna silang nagpahinga bago maligo.Pagkatapos maligo, mas uminit ang pakiramdam ni Carmina.May bahid din ng dugo ang mukha niya, at hindi na ito kasing putla ng dati.Habang naliligo si Enrico, agad niyang ininom
Makalipas ang isang araw, libing na ni Lolo.Ang punerarya ay mabigat at nakapanlulumo, at maraming tao ang dumating upang magdalamhati.Lumuhod si Carmina sa harap ng mourning hall, tahimik lang na nakatingin sa litrato ni lolo.Sinabi ni lolo na ayaw niyang umiiyak siya.Sinunod niya ang bilin sa kaniya ng kaniyang Lolo na ito at talagang hindi siya umiyak. Pinigilan niya, pinipigilan niya.Noong araw ng libing, umulan ng malakas.Talagang umulan ng malakas.Si Carmina ay nakasuot ng itim na damit na may puting bulaklak na naka-ipit sa kanyang dibdib. May hawak siyang itim na payong at nakatayo sa karamihan ng taoSa pamamagitan ng malaking tabing ng ulan, tila nakita niya si lolo na nakangiti sa kanya. At parang sinasabi nito na, “Carmina, hija, huwag kang umiyak. Gusto ni Lolo na nakikita kang ngumingiti, Carmina naming na ang ngiti ang pinakamaganda at pinakabagay sa kaniya.”Kaya naman, nanindigan si Carmina. Hindi siya umiyak.Mabilis ang panahon. Parang noong nakaraan lamang a
“Kaya mo bang ipangako?” Inulit muli ni Lolo Dante ang kaniyang tanong kay Enrico.Agad na tumango si Enrico, “Yes, Lolo. I promise you.”"Okay." Tuwang-tuwa ang matanda at masayang ngumiti: "Kung gayon ay makatitiyak si lolo. Go and call Carmina in.”Dahan-dahang tumayo si Enrico at lumabas ng ward upang papasukin si Carmina.Maya maya lamang ay pumasok na si Enrico at kasunod nito si Carmina. Sa pintuan, desperadong pinunasan niya ang kanyang mga luha. Alam niyang gustong makita siya ni lolo na tumatawa, at ayaw siyang makita na umiiyak.Kaya kailangan niyang magpigil, hindi siya maiiyak, hindi siya dapat umiyak.Nakita niya mula sa pintuan ang nakapikit na mga mata ng kanilang Lolo Dante, ngunit napakapayapa ng mukha nito. Kailangan niyang pakalmahin ang kaniyang sarili at huwag ipakita sa matanda ang nararamdaman nitong kalungkutan.Matapos tuluyang maisaayos ang kanyang kalooban, ngumiti si Carmina ng pilit, lumakad papunta sa gilid ng matanda at hinawakan ang kamay nito.“Lolo,
Ginagawa ni Carmina ang lahat para i-comfort ang kaniyang sarili at saka si Enrico, pero hindi niya magawang aliwin ang kanilang mga isip.Sunod-sunod pa ring bumabagsak ang kanilang mga luha sa damit ni Enrico. At dahil sa rami na rin ng mga luhang kanilang ibinuhos ay mabilis na nabasa ang benda na nasa katawan ni Enrico at nabahiran ang kaniyang sugat.Ang sugat sa likod ni Enrico ay agad na kumalat at ang kulay pulang dugo nito ay tumagos na sa kaniyang puting damit.However, no one has time to take care of it. Ang buong atensyon nila ay nasa kalagayan ngayon ng kanilang Lolo. Hindi na nila matandaan kung gaano katagal na silang naghihintay sa labas ng emergency room hanggang sa mamatay ang ilaw nito at mula sa pinto noon ay lumabas ang doktor.Mabilis na tumakbo ang lahat at dahan-dahang inayos ang kanilang mga sarili. Pinunasan nila ang kanilang mga luha na kanina pang patuloy na tumutulo at pinigilan muna ito saglit.Unang nagsalita si Enrico: “Doc, how is my grandpa?” Kung noo
"Bilisan mo, punta ka sa ospital. Hinimatay raw si Lolo sabi ni Tito Altair, and he’s being rescued just now.” Nanginginig na tapos magsalita si CarminaMatanda na si lolo, at hindi na rin maganda ang kanyang kalusugan.Hindi niya maisip kung makakalabas ng maayos si lolo kapag nakapasok na ito sa emergency room.Natatakot siya.Sobrang takot.Gayunpaman, sa traffic light, nalaman ni Carmina na hindi man lang lumiko si Enrico."Pumunta ka sa ospital, Enrico, saan ka pupunta?" Biglang nagalit si Carmina.Namutla siya sa galit.Hinawakan ni Enrico ang kanyang mga kamay sa manibela, kalmado pa rin at tahimik.Kung ikukumpara sa gulat at kaba ni Carmina, parang hindi naman siya apektado, at palagi siyang kalmado.Bumuntong-hininga siya, "Carmina, don't worry. Sa pagkakaalam ko kay Lolo, he may not be sick."Bakas sa mukha ni Carmina ang sobrang pagtataka. Ngunit bago pa siya makapagreact ay nagpatuloy na sa pagsasalita si Enrico, "Noong bata pa ako, madalas magsinungaling sa akin ang lolo
“Lolo! Tama na po, ang dami na pong dugo sa katawan ni Enrico! Please…tigilan n’yo na po.” Halos mangiyak na rin si Carmina sa sitwasyon nila ngayon habang pinagmamasdan si Enrico.Matapos tumingin ni Lolo Dante kay Carmina, sa wakas ay kumalma ito at parang nanlambot ang kaniyang puso.Ibinaba niya ang kanyang saklay, huminga siya ng malalim: "Ilayo mo siya agad, ayoko muna siyang makita.”"Opo, Lolo." Agad na tumango si Carmina, pagkatapos ay tumingin sa kanyang gilid: "Tito Altair, tulungan n’yo po ako."Pagkalipas ng limang minuto, tinulungan nina Carmina at Altair si Enrico pabalik sa silid."Sobrang masakit ba, Enrico?" Nang magtanong si Carmina, nanginginig ang boses niya. At grabe ang pag-aalala nito.Paanong hindi masakit pagkatapos ng labis na pagdurugo.“Be patient, I--I’ll treat you right away, Enrico.” Pagkatapos magsalita ni Carmina, dali-dali niyang hinanap ang kahon ng gamot.Dahil na rin siguro sa sobrang pagkabalisa, naghanap siya ng ilang lugar bago mahanap ang kaho
“Yes, I remember.” Tumango si Enrico at sinabing, “Pero hintayin mo ako, may gagawin lang muna ako.”Pagkatapos niyang magsalita, tumalikod siya at dali-daling umalis.Carmina looked at his back fade away, she didn't know what he would do, but since he told her to wait for a while, it means na siguradong babalik siya maya-maya dahil sinabi niya ito. Wala siyang idea kung ano ba ang gagawin ni Enrico that’s why she don’t have a choice, kailangan niya maghintay.Anyway, nagkausap naman sila na magkakaroon sila ng appointment alas dos ng hapon.There is still plenty of time.‘What will happen next?’ Tanong ni Carmina sa kaniyang sarili.Samantala, si Enrico naman ay halos tumakbo na hanggang sa kwarto ng kanilang Lolo Dante.Kumatok muna siya rito at pagkatapos ay binuksan na niya ang pinto. Pagkapasok niya pa lamang ay agad na niyang nakita ang kaniyang Lolo na nakaupo sa isang kahoy na recliner habang nakapikit. Dahan-dahan lamang muna siyang humakbang at naamoy ang mabangong simoy ng
Tumingin ng diretso si Enrico kay Carmina at maikling tumugon, “Okay.” His voice was calm as usual, at para bang walang pag aalinlangan sa boses nito. “But what about the certificate? And si Lolo, napag isipan mo na ba?” Pagtatanong naman ni Enrico. Tumango si Carmina: “Pupunta ako kay Lolo at sasabihin ko sa kaniya about the certificate, and later on baka ibigay na rin siya sa akin ni Lolo. You want to go there with me?” Nag isip pa muna saglit si Enrico bago siya sumagot, “Well, then. Okay, I’ll come with you.” Pagkatapos ng almusal, kanya-kanya silang nag-impake ng mga gamit at sumakay sa kotse para pumunta sa lumang bahay ng mga Dela Muerte kung saan nananatili ang kanilang lolo. Habang nasa byahe ay tahimik lamang sila at halos walang kibo. Wala naman itong problema kay Carmina dahil marami siyang iniisip sa buong paglalakbay nila. Nang makarating sila sa lumang bahay ay agad nilang nakita si Altair at Rosella na tuwang-tuwa. “Ma’am Carmina, alam n’yo ho ba na wala pong ibang
Pagkatapos magsalita ni Carmina ay tumingin siya kay Enrico nang nanlalaki ang mga mata.Pero totoo ang kaniyang sinabi, hindi siya nag sisinungaling nang sabihin niya ito. Gusto rin talaga niya na sa pagkakataong ito, si Enrico ang maghatid sa kaniya pauwi.Sa inihayag ni Carmina ay tila nagulat si Enrico. Ngunit hindi rin naman nagtagal ang kaniyang pagkagulat. Maya maya lang ay iniunat ni Enrico ang kaniyang mga braso at dahan dahang hinaplos ang kaniyang malambot na buhok, “Don’t be self-willed, Carmina uuwi rin naman ako mamayang gabi upang samahan ka.” Sinabi niya ito gamit ang mahinang boses na parang sinusuyo ang isang bata."Okay." Tumango si Carmina: “Sige, sabihin mo na kay Mang Tony na ihatid na lang ako sa bahay.” Hindi na siya nagtanong pa and she didn’t make any sound right after she said it.She really was an obedient one, sa sobrang masunurin ay hindi na siya nakareklamo pa. Hindi na siya tumutol pa sa kung ano ang iniutos ni Enrico. Pero may iba siyang naisip.Sumaka