Kabanata 0002

3rd Person's Point of View*

Ilang oras na ang lumipas mula nang nagsimulang mag-inuman ang mga boss.

Bumalik na si Felicia at nakatayo na siya ngayon sa pintuan at agad siyang napansin ng lahat ng mga nag-iinuman doon.

May dala pa siyang dalawang jar ng beer na marahang inilapag sa gitna ng lamesa. Napangiti ang isa sa mga lalaki dahil sa ginawa nito.

"Yan ang gusto ko kay Felicia! Tara na't ituloy pa natin ang inuman!"

Masayang nagtatawanan at nagsasayawan ang mga kalalakihan habang sabay-sabay na binuksan ang wine jar na dala ni Felicia. 

Halos masabik sila sa kakaibang halimuyak ng alak na tila hindi na nila mapigilan ang kabilang pagkauhaw.

"Bilang ganti sa mga pinakain at pina-inom mo, Felicia, kami naman ang magpapasaya sa'yo. Bibilhan ka namin ng masarap na pagkain at siguradong mag-e-enjoy ka sa paglabas natin sa baryong ito."

Nagtatawanan naman sila at dahil na din iyon sa kalasingan. 

"Gagawin namin ang lahat para 'di ka na lumayo sa amin at kasali ka na din sa grupo namin!"

Ngunit hindi ito pinansin ni Felicia. Tahimik niyang kinuha ang dalawang malaking mangkok, inilagay sa lamesa, at sinimulang salinan ng alak bago binigay sa boss.

"Salamat, Felicia."

“Uminom pa kayo ng marami at magdadala pa ako kung nakukulangan pa kayo.”

“Yun! Salamat, Felicia!”

Pagkatapos ay lumabas siya ng bahay at tumayo sa likod ng bahay.

Napatingin siya sa malaking buwan na nagbibigay-liwanag sa madilim na paligid.

Sa huling naalala niya habang nakatira siya sa maliit na village na ito ay normal na sa kanya na may naganap na patayan at nakawakan araw-araw.

Bata pa lang siya ay nasaksihan na niya kung gaano kagulo ang mundong ginagalawan niya at hindi niya alam kung may mundo pa ba na walang ganitong kaguluhan.

Tumingala siya sa buwan. Para bang pati ito'y nadungisan na rin. Pumikit siya ng ilang minuto.

At isang iglap sunod-sunod ang putok ng baril ang umalingawngaw mula sa loob ng bahay at nanatili muna siyang nakapikit ng ilang minuto hanggang sa napamulat siya.

Sa loob, nakita niyang nawawala na sa sarili ang kanilang boss habang nagpapaputok ng baril.

May mga agad bumagsak sa sahig, habang ang iba ay sugatan at litong-lito sa mga nangyayari kung bakit pinagbabaril sila ng boss nila.

Napa-ismid siya sa nangyayari.

Alam niyang tumalab na ang drogang inilagay niya sa inumin. Isang makapangyarihang pampa-hallucinate na nanggagaling mismo sa mga lalaking ito.

Kumuha siya ng isang kilong droga at inilagay sa jar ng beer na dinala niya kanina.

Ang kanilang boss ang pinakamaraming nainom, kaya siya rin ang unang nawalan ng katinuan.

Sunod-sunod ang putukan ng mga baril at marami nang bumagsak sa sahig. 

Hindi naman makakatakbo ang iba dahil naapektuhan na din sila sa hallucination na nangyayari sa kanila.

“May mga pulis! Nasundan tayo!”

Nagkagulo sa loob at ang lahat ay naglabas ng baril at nagpaputok sa kung saan-saan, iniisip na may sumalakay na mga pulis.

Ilang minuto lang, at unti-unting bumagsak ang lahat. Tumigil na rin ang putukan.

Pumasok si Felicia sa bahay. Naamoy agad niya ang malansa at sariwang dugo.

Sa bawat hakbang niya ay lumulubog ang kanyang sapatos sa madugong sahig at sanay na siya sa bagay na iyon.

Nilapitan niya ang kanilang boss na nakahandusay, may bula sa gilid ng bibig at nakadilat pa.

Maingat siyang lumuhod sa tabi nito. Mahina pa itong umuungol.

Hindi pa ito patay dahil nag-ha-hallucination pa ito bago ito mamatay.

"Nakalimutan mo atah ang sinabi ng isang kasamahan mo na marami ng sindikato ang pumunta dito para ipasok ako grupo nila pero kahit isa sa kanila ay hindi nagwawagi sa bagay na yun. Alam mo ba kung bakit?” malamig at mahinang bulong ni Felicia sa kanya.

“Dahil may mga ginawa lang naman akong bagay kagaya ng nangyayari sa inyo ngayon.”

Naalala niya ang usapan ng mga ito kanina na akala nila na hindi niya narinig nung siya ay pumasok kanina.

Hindi nga siya kagaya ng ibang bata na inosente sa mga ganitong bagay, at ang sa kanya lang ay kung paano mabuhay sa impyernong lugar na ito na hindi namamatay.

Napatingin siya sa baril na nasa tabi ng boss at dahan-dahang kinuha ito. Ngunit hindi niya ito ginamit at tiningnan lang niya kung nababagay ba sa kanya.

Nung hinahabol ng mga police ang mga taong ito ay hindi niya talaga pinapasok ang mga pulis sa lugar nila dahil alam niya na may dala itong mga baril.

Delikado ito sa buhay ng mga mamamayang nakatira dito at ang tinutukoy niya ay ang mga kasamahan niya na humarang kanina sa daan.

Nabulag lamang sila sa pera at kasabay na din ang pagtatangka sa buhay nila kung di nila susundin ang inuutos ng mga estrangherong dumating sa baryo nila.

Kaya nila ginawa ang mga bagay na iyon at iba naman ang sa kanya ayaw niyang madamay ang mga ito sa patayan.

Matagal na sana niyang sinumbong sa mga police ang mga ginagawa ng mga taong nandito at lalabas sana ng baryo para ma-report ang ginawa nito. 

Pero nung nalaman niya na may mga kinidnap na silang mga bata ay hindi muna niya tinuloy lalo na’t delikado ang mga batang hawak nila.

May namatay pa na isang bata na nasa daan papunta dito sa baryo noong nakaraang linggo.

Kaya doon na siya gumawa ng plano para hindi mapahamak ang mga batang nandidito.

Tinapon niya ang baril na pinulot niya kanina at naghanap pa siya pero walang nababagay sa kanya na armas kaya wala siyang nagawa kundi ang sumuko.

Iniwan na din niya ang maliit na bag niya na may pera sa loob na binigay sa kanya ng mga lalaki.

Lumabas na siya at kinuha niya ang isang lighter na napulot niya kanina sa boss.

Agad niyang sinindihan ang kahoy na bahay at agad naman itong kumalat ang apoy.

Nakahinga naman siya ng maluwag na napatingin sa baryo at nananatili pa rin na tulog ang mga kasamahan niya.

May inilagay din siyang pampatulog sa ginawa nitong sabaw kanina para hindi nila marinig ang nangyayaring putukan kanina.

At nung gabing iyon ay nawala na lang siya bigla at hindi alam ng mga mamamayan ang ginawa niya noong nagising ang mga ito kinabukasan.

Nakita din nila na wala ng apoy ang kahoy na bahay tinitirhan ng mga armadong mga lalaki.

Ligtas namang nakarating ang mga kinidnap na mga bata sa istasyon ng pulis dahil sinunod nila ang daan na sinabi ni Felicia.

At nakita din nila ang malaking apoy sa lugar kung saan sila kinidnap at pinapanalangin ng binatilyo na maging maayos ang batang lumigtas sa kanila.

“Sir, kami po yung mga kinidnap ng mga armadong lalaki na sinakay sa van. Tulungan niyo po kami.”

Nagulat naman ang mga pulis na nandodoon dahil nakita na nila ang mga batang kinidnap na walang kahit anong pasa o sugat na nangyari sa kanila.

“Pasok kayo.”

Agad tinawagan ang mga pamilya ng mga ito para sabihin na nasa maayos na kamay na ang mga anak nila.

Hanggang ngayon, hindi pa rin makapaniwala ang bagong pulis sa nangyayari. 

“Paano nakatakas ang mga batang iyon sa mga lalaking iyon? May tumulong ba sa kanila?”

“Ang mahalaga ay nasa atin na sila at nabalitaan mo ba na may dumating na balita mula sa baryong pinagmulan nila?”

“Bakit? Anong nangyari?”

“Nasunog ang isang bahay na tinutuluyan ng mga kidnappers at patay silang lahat.”

“What? Hindi kaya ang mga batang ito ang may pakana kung bakit nangyari iyon?”

“Hindi natin alam. Ikaw na ang bahala sa kanila kasi gagawa pa ako ng reports.”

“Yes, sir.”

Sumaludo ang baguhang pulis at tumango naman ang kausap nito bago lumakad.

Tinahak niya kung saan nananatili ang mga bata at binigyan din nila ito ng pagkain at gatas dahil kanina pa sila gutom.

"Mabuti at ligtas kayong lahat,” wika ng pulis sa kanila. "Pero paano kayo nakatakas sa mga armadong 'yon? Sino ang nagpalabas sa inyo?"

Napatingin ang police sa mga binatilyo na kasali sa kinuha dahil ito ang pwedeng makapag kwento sa nangyari sa kanila ng malinaw.

"Paano kayo nakatakas? May tumulong ba sa inyo?"

Nagkatinginan ang mga kabataang nailigtas. Pumasok sa kanilang isipan ang imahe ng batang babae. 

Hindi mawawala sa isipan nila ang seryoso, walang takot at malamig na mga mata ng batang lumigtas sa kanila.

Tahimik ang isa sa kanila.

Iniisip nila na sana makita pa nila ang babaeng lumigtas sa kanila para mapasalamatan nila ito.

*******

Natchwrites22