Chapter 2

PAGDATING sa bahay, nagsiupuan ang mga oldies sa sofa habang si Luke ay hindi nagpapaba rito. No one knows kung saan siya pupunta. Umupo na lang ako sa tabi ni mommy. 

Binabalot kami ng katahimikan hanggang sa si daddy na ang bumasag dito. “I’m sorry, Mr. and Mrs. Gonzalez. We didn’t know---” 

Napatigil siya nang putulin siya ni Mrs. Gonzalez. “Drop the Mr. and Mrs. thingy, balae.” Ngumiti siya at saglit ako sinulyapan. “Okay lang naman sa amin kung siya ang naging asawa ni Luke, maybe Lai is not ready for this. Your daughter is pretty, kind and good woman. I know she can love and take care my son. Ang gusto lang naman namin ni Leo ay magkaroon ng disenteng asawa itong si Luke, lalo na at tumatanda na kami. And I’m happy na si Erich iyon, I really like you for my son since the very first day,” dagdag niya.

Hindi ko mapigilang ngumiti dahil sa mga narinig ko pero hindi ko rin mapigilan maging malungkot dahil sa ginawa ko, hindi iyon nagustuhan ng parents ko. At tila naramdaman ni mommy na hindi ako komportable.

“Oh, siya, sa dining muna tayo para makakain. Nagpahanda na ako kanina bago tayo pumunta rito. Let's go,” saad ni mommy at kinindatan ako. Nakahinga ako ng maluwag doon, dahil kahit paano alam kong hindi galit sa akin si mommy. 

“Alright. Maiwan muna namin kayo. Luke, mag-usap muna kayo,” sambit ni Tita Alice—his mom at sumunod na kay mommy.

Naiwan kaming dalawa sa sala ni Luke. Hindi ako bumago ng pwesto o upo dahil mas lalo akong kinabahan ngayong kami na lang dalawa ang magkasama.

“Disgusting.” 

Napatingin ako kay Luke ng magsalita siya. Hindi ako nagtanong kung sino ang kausap niya dahil hindi naman siya nakatingin sa akin, pero nang mag-angat siya ng tingin at magtama ang mga mata namin, pakiramdam ko nabato ako sa kinauupuan ko. Lalo na ng magbitaw siya ng mga salita.

“You’re disgusting. I don't even know your name, then why are you marrying me. Ano’ng akala mo sa kasal, laro lang? Ganoon ka na ba ka-eager magkaasawa at kahit hindi naman para sa iyong kasal pinatos mo?” madiin ngunit malamig niyang sambit. Tumayo siya ng nakapamulsa at humarap sa akin. “Tandaan mo, hindi ko gusto ang kasal na ’to, kaya huwag kang magtataka kung hindi buhay prinsesa ang maging buhay mo sa akin.” Pagkatapos niyang sabihin iyon, tinalikuran niya ako at iniwang mag-isa sa sala. 

Pumatak ang luha ko dahil sa sakit na naramdaman, dahil ayokong may makakita sa akin na umiiyak ako, nagmadali akong tumakbo papunta sa kwarto at doon ibinuhos ang lahat ng luha. 

Kumuha ako ng notebook at ballpen. 

August, 08, 2019. The day that our marriage happened. I am married to the man that I love even though he don't love me, he even don't know me. Because I am his unchosen wife.

Nang maisulat ko iyon, itinupi ko at inilagay na  sa drawer. Nagpunas din ako ng luha at nagpakawala ng buntong-hininga saka humiga sa kama. “Sana paggising ko hindi na ganoon kasakit ang lahat.”

NAALIMPUNGATAN ako dahil sa malakas na tunog ng cellphone ko. Napabalikwas pa ako ng bangon at hinagilap agad ang phone ko. Nakita kong si Lai ang tumatawag at napatitig ako sa pangalan niya.

Alam kong nag-aalala siya sa akin pero alam naman namin pareho na ginusto ko rin ito. Kung ano man ang mangyari sa akin, labas si Lai doon. Hindi ko sinagot ang tawag niya. Ayokong marinig ang sasabihin niya, dahil alam kong magso-sorry lang siya at ayoko no’n. Ayokong question-in ang sarili ko kung tama ang ginawa ko, basta masaya akong akin na ngayon si Luke. My ultimate crush. 

Nang ilapag ko ang cellphone, narinig ko naman na may kumatok sa pinto ng kwarto ko. Kaya tiningnan ko agad ang sarili ko sa salamin kung bakas ba na umiyak ako. Hindi naman kaya nagmadali na akong buksan ang pinto. Bumungad si mommy may na mayroong dalang pagkain na nasa tray. 

“Mom.”

“Maybe you're hungry. Hindi ka pa kumakain kaya naisip kong dalhin na lang dito,” sambit niya. Pumasok siya sa loob at dumiretso sa kama. 

“Nasaan na po sila Tita Alice at Tito Leo?” tanong ko.

“Kanina pa sila umalis. Sayang daw at wala tayong maayos na reception sa kasal ninyo.” Natahimik ako sa sinabi ni mom. Nakahihiya talaga ang nangyaring ito.

“Sorry, mom, for the first time in my entire life, ngayon ko lang kayo sinuway ni dad,” bulong ko. Napayuko ako dahil hindi ko kayang tingnan si mommy nang hindi nagi-guilty. 

Pero naramdaman kong hinaplos niya ang kamay ko. “Look at me, darling. I am not mad. Nagulat, oo, kasi we’re expecting na ikaw ang maid of honor then malalaman na lang namin na ikaw pala ang bride,” ngumiti siya. “Kung may nararamdaman man ako ngayon, iyon ay panghihinayang dahil hindi ko man lang nagawang pilian ka ng wedding gown at handaan ng bongga," saad niya at tumawa. Natawa na lang din ako dahil alam kong may katotohanan iyon. Pero agad din naglaho ang ngiti ko nang maalala si dad. 

“Mom, si daddy, alam kong galit siya sa ginawa ko,” saad ko. 

“Temporary lang iyon, mawawala rin iyon kapag nakita niyang masaya ka. Basta sa ngayon, hayaan mo muna si daddy mo. Kumain ka na at magpahinga dahil bukas lilipat na kayo sa sarili ninyong bahay,” saad niya at tumayo. “I can't believe na at the age of twenty-two ka mag-aasawa. You're not my baby anymore,” ngumiti siya sa akin at maikling ngiti lang ang isinukli ko. “Goodnight, darling. I love you, sweetdreams.” 

“Thank you, mommy. Good night.” Tumango lang siya at naglakad na palabas ng kwarto ko. Nang maiwan na akong mag-isa, sinimulan ko na rin kainin ang dinala ni mommy na adobo at konting rice. 

Alam talaga ni mommy kung paano ako pakakalmahin. Adobo lang, okay na ako. That's her way to say everything’s gonna be okay. 

Pero nang maalala ko ang sinabi ni Luke kanina, nalungkot na naman ako. At simula bukas, hindi ko alam ang mangyayari lalo na at kami na lang ang magkasama sa bahay. Bahay na sana’y para sa kanila ni Lai.