in loving the memory of Mr. Romeo Queddeng Pastrana. i hope you're happy in heaven. and see you bukas... Emory? huyyyy hihi
Rhett and Alana spent the three days preparing for the twin’s upcoming birthday celebration. From the event’s venue, to the invitations. Pakiramdam ni Alana ay pangkasal na yata an gang perang ginastos ni Rhett para rito. Palagi niya itong sinisita ngunit hindi naman ito nakikinig sa kanya.“Can you help me tie it from behind?” she asked the attendant.“Sure, Miss.”Kasalukuyan siyang nandito sa kanyang silid at sinusukat ang evening gown na susuotin niya para sa birthday celebration ng kanyang mga anak bukas. And yes, sinukatan din siya para gawan ng customize evening gown that matches Rhett’s neck tie’s color. Yes, ganyan siya kahilig magwaldas ng pera.Habang nilalaso ng attendant ang gown ay nakatitig siya sa kanyang sarili sa harap ng salamin. Ever since she’s with Rhett, pansin niya ang pagiging blooming niya. Hindi na siya masyadong nagiging stressed. Rhett even offered na ito na muna ang mamahala sa kanyang mga negosyo dahil gusto nitong mag-focus siya sa mga bata.Pero hindi
Umupo siya sa couch at pinikit ang mga mata. Hindi niya alam kung bakit parang hindi siya mapakali. Something’s off. O baka naman hallunations niya lamang ang mga ito. She’s confused.“Gusto niyo po ba ng maiinom, ma’am?” tanong ni Trisha, ang kasambahay na naglilinis ng buong bahay.“Can you make me some tea, please?” she asked softly. “Nakauwi na ba ang mga bata?”“Hindi pa po, ma’am. Ang sabi po ni Sir Lucifer, mamayang gabi niya na raw po ihahatid ang mga bata.”Lucifer, isa sa mga kaibigan ni Rhett. Hindi niya maiwasang matawa nang malaman niyang totoong pangalan ito ng binata. Siguro ay may galit ang mga magulang nito sa kanya para pangalanan siyang ganyan. But he’s a handsome man. As far as she can remember, Lucifer means morning sun and luck. Hindi na rin masama.Nagpaalam kasi ang kaibigan ni Rhett kanina na hihiramin ang mga bata. Medyo may pag-aalangan siya ngunit dahil pansin niyang malaki ang tiwala ni Rhett dito ay hinayaan na niya. Kasama naman ang yaya nito. Hindi na s
The day has finally come. Ngayong araw mismo ang kaarawan ng kanyang dalawang anak na si Ryo at Aurora. She is now inside her and Rhett’s room, getting ready for the event this evening. Yes, gabi nila idadaos ang birthday celebration ng mga bata.“Tingin sa taas, Miss.”Agad niyang sinunod ang pakiusap ng kanyang makeup artist. To be honest, hindi niya lubos maisip na aabot sa ganito. Pakiramdam niya ay sobrang bilis ng mga pangyayari. Parang kahapon lang ay takot na takot pa siyang malaman ni Rhett ang tungkol sa mga bata.But now, he was even the one who planned this whole thing out. Hindi niya tuloy maintindihan kung excited lang ba masyado si Rhett o talagang ganito niya lang ipakita ang pagmamahal niya sa kanilang mga anak?Tumingin siya sa kanyang pambisig na relo. According to the last message that was sent by Yuen, ngayong gabi raw siya nito kikitain. But how is she going to come when she has to be in her babies’ birthday celebration? She wanted to come and know what Yuen real
He looked at the time on his wrist. Kanina pa sana magsisimula ang event ngunit ang tangi nilang hinihintay ay si Alana. Isang oras na ang lumipas magmula nang dumating ang kanilang mga anak. Ang sabi ng yaya ng mga bata ay susunod daw ito. But it’s past one hour. Hindi niya alam kung maiinis ba siya o mag-aalala.“Sir,” saad ng event organizer na lumapit sa kanya. “Hindi pa po ba tayo magsisimula? The guests are starting to get bored. May iilang umalis na rin po. Should we start the event now?”Rhett’s jaw clenched. Tumingin siya sa kanyang pambisig na relo at humugot ng malalim na hininga. Mariin niyang pinikit ang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Bumaling siya sa event organizer na may hilaw na ngiti sa labi habang nakatingin sa kanya.“Let’s start,” he replied shortly.Ayaw na rin niyang maghintay pa nang matagal. Baka rin ay makatulog na ang kanyang gma anak kakahintay kung kailan magsisimula ang party. Nine ang sleeping time ng mga ito at malapit nang mag-alas otso.Na
Dahan-dahang dinilat ng dalaga ang kanyang mga mata. A white ceiling welcomed her sight. Muli niyang pinikit ang kanyang mga mata dahil sa pagkasilaw sa liwanag. Nang makakuha siya ng lakas ng loob ay muli niya itong dinilat. Bumungad sa kanya ang maaliwalas na silid. Agad na kumunot ang kanyang noo.She tilted her head a bit. Bakit ganon? Bakit parang wala siyang maalala? Anong nangyayari?Napatingin siya sa IVF na nakatusok sa kanyang kanang kamay. Tinanggal niya ito at naglibot ng tingin muli. No one is here with her. Siya lamang mag-isa. She was about to pull the IVF from her hand when suddenly, the door burst open. Bumaling siya rito at nakita ang isang gwapong estrangherong may bitbit isang basket na puno ng mga prutas.He lifted his gaze at her and the moment their eyes met, she felt the recognition in her heart. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit bigla siyang napatitig dito. He’s handsome, there’s nothing to argue with that. Ngunit ang tanong sa isipan niya… who the
“Rhett, stop it!”Tinabig ni Aiden ang kanyang hawak na baso. Tinignan niya ito. This is the very first time that Aiden showed up. After so many years of hiding in the dark, their great leader is now standing in front of him, in the light.Umismid lang siya rito at pinikit ang kanyang mga mata. “Why don’t you just kill me?”Hanggang ngayon ay hindi niya matanggap. It’s been what? A year? A long fucking year! Bakit parang palagi siyang pinagkakaitan ng panahon pagdating sa dalaga? Kakabalik lang nito sa mga bisig niya, e. Kababalik lang, tapos agad ding binawi.Rhett didn’t realize he would be this devastated. Sa huling pagkakaalala niya, wala siyang nararamdaman para sa dalaga. The last thing he can recall is that he’s happy with her around. The sight of her calms him down. Kumakalma siya sa tuwing nakikita niya ito at biglang tumatahimik ang magulo at maingay niyang isipan sa tuwing naririnig niya ang mga tawa nito habang nakatingin sa kanilang mga anak.Isang taon pa lamang magmula
He stared at the picture on his hand, longing is visible in his eyes. A bottle of whiskey was on his other hand. Kahit na anong gawin niya, he feels so lost. He couldn’t even bring himself to face the kids and talk to them about what really happened. Dahil kahit bata sila ay deserve nila ng explanation.Pero paano niya ipapaliwanag sa mga batang wala na ang kanilang ina? Kung siya mismo sa sarili niya ay hindi niya magawang tanggapin ang mga pangyayari. As much as he wanted to tell them what really happened, how?Mariin niyang pinikit ang mga mata at muling tinunga ang alak na hawak. The investigation for Alana’s death is still running. Hindi siya naniniwalang wala na ang dalaga. It feels like something is wrong. His friends are telling him that he’s just in-denial. Dahil lahat ng ebidensyang nakalapag ay tinuturong wala na si Alana.That car crash burned her whole body, almost unrecognizable. Even his car was crushed. Alana was running a hundred kilometer per hour. Sobrang bilis nito
“What’s wrong?” Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang kaibigang si Angel. Umupo ito sa upuang katapat niya at sumimsim sa hawak nitong kape. Tipid siyang ngumiti sa kaibigan at muling binaling ang tingin sa kawalan.It’s been two months since the doctor told her she’s finally doing well. She didn’t know what happened. She couldn’t recall a single memory from her past. Ang sabi ng kanyang doctor, it’s normal. Maswerte nga raw siya at hindi siya namatay, or worse ay na-coma ng ilang taon.“Are you still thinking how to regain your memories?” tanong ni Angel. “Hindi ba’t sinabi na ‘yo ng doctor na h’wag mong pwersahin ang isipan mo sa pag-iisip. Those memories will eventually come back to you, little by little. H’wag mo masyadong madaliin, Gail. Makakaalala ka rin.”She tilted her head. “I just feel… lost and… empty. It’s like there’s a hole inside my chest and no words could fill it. Something’s missing. And I… I feel like I’m craving for someone’s presence whom I don’t even know
“How is she?” Agad na napatayo si Rhett nang lumabas ang doctor mula sa loob ng emergency room.For the very first time in his life, he’s trembling out of fear. He wanted to go inside and check, but he’s too scared to know the truth. What he witnessed a while ago is making his knees tremble.The doctor looked at him in the eye. Sa mga tingin pa lang nito ay pakiramdam niya’y nanghihina na siya. Hindi niya alam. Hindi niya kaya. He wanted to convince himself he’s just hallucinating. That maybe this is all just a nightmare.“I’m sorry to say this but...” Humugot ito ng malalim na hininga. “Your wife had a second degree burn. Magpasalamat na lamang tayo at hindi siya umabot sa third degree burn. At magpasalamat din tayo na ligtas ang bata.”Mariing naikuyom ni Rhett ang kanyang kamao. Hindi niya mawari kung para saan at kung bakit kailangang magpasalamat sa mga nangyari. Alana was burned! A second degree burn that probably peels her skin! And his child…Napatayo si Rita sa kanyang kinau
TRIGGER WARNING!!“Please, Yuen. Nakikiusap ako. Bitiwan mo ang bata. H’wag mo siyang idamay! Kung galit ka sa akin, ako na lang! H’wag na si Astrid. Please, not the child!”Paos na paos na siya ngunit pinilit niya pa ring sumigaw para pigilan si Yuen. She didn’t know na darating sa ganitong punto si Yuen. He looks so kind to her at first and it seemed like he couldn’t hurt a fly.But looking at the Yuen in front of her right now. Holding the crying baby upside down and below them is the tanker filled with fire. Sobrang sakit na ng dibdib ni Alana sa kakaiyak. Gusto niyang tumayo ngunit may sugat na siya sa hindi niya mabilang na pagsuntok at saksak sa kanya ni Yuen kanina.Ngunit lahat ng ‘yon ay pilit niyang iniinda. She tried to crawl but the maid whom she was talking to in the room slapped her hands with some wire that stings so bad.“Ce que je voulais vraiment, c'est que tu me choisisses, Alana. C'est vraiment difficile ? Je suis prêt à tout pour toi. Tu sais quoi, je peux modifi
After taking a bath with Astrid, the maid helped her carry the child while she’s busy washing the clothes na dinumihan ni Astrid. Nandito sila ngayon sa banyo at tahimik lamang ang maid na naghihintay sa kanya.“Uhm, may phone ba kayo rito?” she asked, trying to open a conversation between her and the maid.Tumango ito. “Oo naman. Kahit na sa gubat kami ay mayroon din naman kaming gadget. Pahirapan nga lang sa signal.”She nodded her head. “Dala mo ba ang phone mo ngayon?”Alana was hoping for the woman to nod her head. But to her disappointment, umiling ito at humugot ng malalim na hininga. “Hindi ako nagdadala ng phone sa tuwing may ginagawa akong trabaho. Ayaw kong mapagalitan ako ni sir Yuen.”Ngumuso si Alana. “But can you lend me your phone even just for a moment? May tatawagan lang sana ako. Nakalimutan kong magbilin ng napkin sa mga umalis kanina para makapagbihis ako rito.”“Ganoon po ba? Sige po. Kukunin ko po pagkatapos niyong maglaba ng lampin ni baby,” saad nito.Agad na
Malapit nang sumapit ang umaga. This is one of the longest night she ever experienced. Hindi siya natulog. She was awake the whole night, trying to find ways to escape this hell with her baby. Ngunit kahit anong gawin niya ay wala siyang makitang ibang paraan para makatakas dito.She looked at the milk feeding bottle and noticed it’s almost empty. Wala na ring formula rito kaya’t parang gusto na naman niyang maiyak. Kumakalam na ang kanyang sikmura at nakakaramdam na rin siya ng hilo. She has an anemia and she’s scared it would attack right now.“Waving goodbye with an absent-minded smile. I watch her go with a surge of that well-known sadness. And I have to sit down for a while…” mahinang pagkanta niya habang hinahaplos ang pisngi ng dalaga. “The feeling that I'm losing her forever. And without really entering her world. I'm glad whenever I can share her laughter. This funny little girl…”This is one of her favorite songs na lagi niyang kinakanta sa tuwing inaayusan niya si Aurora. S
“Why are you doing this?” mahina niyang tanong dito.Tulog na tulog ngayon ang bata sa kanyang kandungan habang kaharap niya si Yuen. Kanina pa silang dalawang walang imik. Hindi niya tuloy alam kung makakaramdam ba siya ng takot o ano.“Why did you lie to me the moment I woke up from the hospital?” she asked softly. Sobrang paos na ang kanyang tinig ngunit pinipilit pa rin niyang makapagsalita.“Because I don’t want you to go back to your old life. I want you here with me.” Mahina itong natawa. “Ngunit kahit pala anong gawin ko, kahit nakalimot ka na, Rhett is still inside your heart. I don’t know what to do to replace him. Ako ang nakasama mo nang matagal at nakasama mo nang mga panahong naghihirap ka. Bakit hindi na lang ako?”“Yuen…” she whispered. “I’m sorry. Hindi ko naman ginusto ang lahat.”Umismid ito at muling tumunga sa hawak nitong alak. Nanatili ang kanyang tingin dito. She bit her lower lip as she stared at him. He lost weight, that is what she noticed. Nanlalalim na an
Nagkagulo na ang lahat ngunit hindi niya pa rin mahanap ang kanyang mga anak. May humila kay Riley at hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakaktaong ibigay si Astrid dito. Gising na ang bata dahil sa mga ingay ngunit hindi man lang ito humihikbi.“Aurora! Ryo!”Mabilis ang kabog ng kanyang dibdib dahil sa mga palitan ng putok. Hindi niya alam kung saan siya magtatago. She torn between hiding and looking for her kids. Ang batang hindi sa kanya ang hawak-hawak niya ngayon habang ang mga anak niya ay hindi niya alam kung nasaan na.Nagsisimula nang tumulo ang luha sa kanyang mga mata habang nakayukong tumatakbo at panay ang lingon sa paligid. At dahil sa panay ang lingon niya sa paligid ay may nakabanggaan siyang lalaki.She was about to apologize when the man held her arm. “Tara na po, Miss Alana. Sunod po kayo sa ‘kin.”“Nakita niyo ba ang mga anak ko?” she asked with her shaking voice.“Opo. Na sa sasakyan na po. Halina po kayo.”Walang pagdadalawang-isip na sumama si Alana sa pag-iis
Panay ang kanyang paglilibot ng tingin. Hindi niya alam kung bakit siya nakakaramdam ng takot ngayon. Wala namang nangyayari. Everything is good. May mga nakakalaro ang kanyang mga anak na bantay sarado niya naman.Wala siyang nakakausap bukod kay Rhett. May ngumingiti sa kanya ngunit hindi niya magawang ngitian pabalik dahil sa anxiety na nararamdaman ngayon. Sinabi na niya kay Rhett ang tungkol sa bagay na ‘yon at mukhang agad naman itong naalamarma. As he should! Mas lalo siyang hindi mapapakali kapag wala lang kay Rhett ang kanyang sinabi.“You must be Alana.”Nilingon niya ang mag-ari ng tinig at nakita ang isang babae na may malapad na ngiti sa labi at kung hindi siya nakakamali, she was the woman on the stage a while ago who was holding the child. Mukhang ito ang ina ng bata.Pinilit ni Alana na ngumiti at pinanood itong lumapit sa kanya.“Can I take a seat?”“Sure,” agad na sagot ni Alana at tinuro ang upuang inupuan ni Rhett kanina.Rhett excused himself a while ago dahil may
Hindi na mabilang ni Alana kung ilang beses na siyang umikot sa harap ng salamin. The loves her fit! Mahapit ito sa katawan ngunit kahit papano ay mukha naman itong disente. Hindi niya mapigilang mapahugot ng malalim na hininga at kakagatin niya na sana ang ibabang labi nang magsalita si Joey.“Isang kagat mo pa sa labi mo at susungalngalin na kita ng kutsara,” saad nito. “Kanina pa ako retouch nang retouch sa labi mo. Ano ba kasi ang iniisip mo?”“Oo nga,” sang-ayon naman ni Angel na ngayon ay na sa kama. “Bakit parang hindi mo gusto ang hitsura mo? Mukha ka ngang Barbie na ngayon lamang pinanganak, e. Ang kinis-kinis mo nga, e.”Hilaw siyang ngumiti rito at pinasadahan ng tingin ang sarili sa harap ng salamin. “Hindi kaya. Ang ganda ng damit saka ang ganda ng makeup ko. Thank you so much for this, guys. You made me this pretty.”“Walang problema, ano ka ba?” Ngumiti sa kanya si Angel.Sakto namang pumasok ang kanyang mga anak sa loob ng kanilang silid. May malawak na ngiti sa labi n
Alora left that morning, and Alana felt the all the loneliness creeping in. Kahit na gaano pa kaingay ang bibig ng dalawang babaeng kasama niya ay hindi maiaalis sa kanya ang lungkot. Iba pa rin talaga silang dalawa ni Alora. The vibe is just different. And she wanted it back. Gusto niyang ibaalik ang lahat sa dati.“Girl, ayos ka lang?” Umupo si Joey sa pang-isahang couch at tumingin sa kanya. “Seems like that bitch said something that turned your mood like this. Care to share it with us?”She blinked her eyes several times and looked at Joey. Napaangat naman ang kanyang kilay nang dumapo ang kanyang paningin kay Angel na kakalabas pa lang ng kusina. May malapad itong ngiti sa labi habang may hawak na… cookies?“Ang sarap ng cookies niyo, ah. Kanina pa ako hindi nagsasawang kumain,” anito at naglibot ng tingin. “Huh? Nasaan ‘yung kaibigan mo, Dai? Bakit kayo na lang ng pangit ang nandito?”Agad na umismid si Joey sa sinabi ni Angel. “Sa ating dalawa, ikaw pa ang mas pangit. Kaya wala