“What the fuck are you doing in my place?” tanong niya rito. “”You’re even proclaiming it as yours.”“It’s going to be mine,” nakangising saad ni Yuen. And heaven knows how much he wanted to erase that fvcking smirk on his face. “You can’t give your father an heir. What makes you think things will go according to your plans?”Umigting ang kanyang panga. Gusto niya itong sapakin ngunit nawala ang kanyang atensyon sa pinsan nang lumabas mula sa locker room si Alana. Nakabihis na ito ng isang itim na pantalon at ganoon pa rin ang blouse. This time, she already wearing heels.Nang mag-angat ito ng tingin sa kanya ay siya na mismo ang nag-iwas ng tingin. Mariing umigting ang kanyang panga at agad siyang humugot ng malalim na hininga. Bumaling siya sa lalaking na sa kanyang harapan.“Count on your better days, Yuen.”Ngumisi ang pinsan. “You should be the one to do that. Count your better days, Rhett. Sooner or later, you’ll be on the ground, kneeling and begging for my mercy.”Matapos nito
Kinabukasan ay pumasok siya sa trabaho bitbit ang mga drafts na kanyang ginawa. Kailangan pa ng approval ni Rhett kung sakaling may magustuhan man siya sa mga ito. At kapag okay na, pwede na niyang kausapin ang magiging arkitekto ng bahay na ‘yon sa Pampanga for renovation.Sa pagpasok niya pa lang ay pansin niya na kaagad ang kakaibang atmospera. It’s like something is off. Hind niya lang matukoy kung ano ‘yon. Dumiretso siya sa kanyang desk at binaba ang kanyang bag. She looked at the interior designer beside her.“Is there something wrong?” mahinang tanong niya.“Mr. Fuentabella is in a very bad mood,” sambit nito at humugot ng malalim na hininga. “He just fired someone a while ago.”Napatango siya at ngumiwi. Well. For her, palagi namang mainit ang ulo nito. Hindi na nakakapagtaka. Para namang hindi nasanay ang mga ito sa pagiging masungit at mainitin ng ulo nito.Nilapag niya ang folder sa mesa at uupo na sana dahil nangangalay ang kanyang binti sa kakatayo sa elevator. Ngunit nap
Humikab si Alana at humugot ng malalim na hininga. She bit her lower lip as she tried to look outside the window. Hindi niya alam kung bakit hindi pa rin siya naka-landing. Sa pagkakaalam niya ay saglit lamang ang biyahe patungong Siargao dahil dala nila ang chopper ni Rhett.But why is it taking so long?Bumaling siya sa kanyang katabi at pansing busy ito sa phone. Saglit siyang umismid at muli na lang pinikitang kanyang mga mata. Looks like she didn’t sleep. It was just a nap. Saglit lamang ang tulog na ‘yon dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin sila nakakarating.Hinilot niya ang kanyang sintido at humugot ng malalim na hininga. Masaki tang kanyang leeg dahil mukhang hindi maayos ang kanyang pagkakahiga kanina nang makaidlip siya.Matagal pa ba?Nasagot ang kanyang tanong nang marinig niya ang pilot na magsalita ng kung ano-anong number at letters. She looked outside the window and she was in awe. Noon pa man ay gusto na niyang magpunta sa lugar na ito ngunit hindi niya magawa dahi
She roamed her eyes around. Maganda itong hotel na tinutuluyan nila. Well, it’s not a hotel. It’s more of a transient house. May mga gamit na katulad ng mga heater, rice cooker, gas stove, a fridge, and a television. Sinabihan niya nga itong mag-hotel na lang ngunit may transient house pala silang tutuluyan.Tahimik dito. Matapos kasi siyang ihatid ni Rhett dito ay agad siya nitong iniwanan. Hindi niya tuloy maiwasang mapairap sa hangin. Para lang siyang batang drinop-off ng ama sa school. Matapos kasing maipasok ng kanilang mga bagahe ay agad na itong umalis.Umupo siya sa couch at pinikit ang mga mata. Nakakapagod naman. Hindi niya tuloy gets kung ano ba talaga ang role niya rito. Ang maging interior designer o ang maging secretary nito? E halos lahat ng lakad nito ay nandoon siya, e. Baka hindi niya alam, secretary na pala siya nito.Tumingala siya sa kisame at sumagi sa kanyang isipan ang kanyang mga anak. She misses them a lot. Gusto na niyang umuwi sa France at tumabi sa kanyang
Buong araw nang nasira ang kanyang mood dahil doon. Gusto niyang pagdabugan si Rhett ngunit hindi pa ito nakakauwi. She’s just here, sitting on the couch and watching TV. Wala siyang makausap dahil walang masyadong signal sa lugar na ito.Ganito ba talaga sa mga probinsya? Walang matinong signal ang paligid? Paano nila nagagawang kontakin ang mga mahal nila sa buhay sa labas ng bansa kung ganitong mahirap hagilapin ang kanilang signal?At isa pa, bakit ba siya dinala ni Rhett dito? Anong meron? Sinama lang ba siya nito rito para may magbantay sa bahay na inuupahan nito? Hindi naman ito parte ng kontrata, ah. Kahit na sabihin nating triple ang bayad nito sa kanya, hindi pa rin tama na kinakaladkad siya nito kung saan-saan.‘Pero aminin mo, unti-unti nang napapalagay ang loob mo sa kanya matapos ng nangyari sa inyo sa camping,’ saad ng maliit na boses sa kanyang isipan.Inis niyang tinampal ang kanyang noo at humugot ng malalim na hininga. Ano ba itong mga pumapasok sa isip niya? Hindi
The cold wind is blowing some strands of her stray hair as she watched the sunset. Nakaupo siya sa gilid ng dagat habang payapang nakatitig sa malawak na karagatan sa kanyang harapan. She didn’t bring her phone with her and she’s not in the mood to get it back inside.Badtrip na badtrip pa rin siya sa nangyari kanina. Pinipigilan niya ang kanyang pagkapikon dahil baka makasabi pa siya ng kung ano. Ayaw niya namang ma-disappoint ang binata sa kanay. Because even if she’s already a little comfortable with him, hindi niya pa rin nakakalimutan kung ano ang katayuan ni Rhett sa kanyang buhay.She’s working for him. Hindi niya dapat makalimutan ang bagay na ‘yon.Dumaan sa kanyang harapan ang isang bata kasama ang ama nito. May mga hawak itong surfboard at parehong basang-basa ang mga ito. Mukhang kakagaling pa lang nito sa kanilang surfing activity.And somehow, she started to miss her dad. Lalo na nang makita niya ang masayang ngiti sa labi ng bata habang nakatingin sa kanyang ama at nakik
After dinner, siya na ang naghugas ng kanilang mga pinagkainan. Dumiretso naman si Rhett sa sala at nakita niyang binuksan nito ang laptop. Hindi na lang niya ito inabala dahil nakakapagod na rin ang panay reklamo.May utak naman siya, ‘di ba? Siguro naman ay magkukusa itong tumulong sa kanya kung may malasakit ito.Binilisan niya na lang ang paghuhugas ng pinggan. Mabilis lang din naman ‘yon natapos dahil dalawa lang naman silang kumain. Kaya nga hindi na siya nagreklamo, ‘di ba? Kaya na naman niya ‘yon.Nilinisan niya ang kanilang kinalat sa kusina. Renting a transient house is indeed way better than renting a hotel, yet much expensive. Sa pagkakaalam niya sa mga transient houses ay daily ang rate. Like fifty dollar a day. Two days would be a hundred bucks.Saan niya nalaman? She’s an interior designer, duh? May mga project siyang nahawakan at isa na roon ang pagdedesenyo ng mga transient houses para sa mga gustong magbakasyon sa isang dinarayong lugar ngunit gusto ng home-feel exper
Naramdaman niyang may kung anong humawak sa kanyang pisngi ngunit hindi niya ito pinansin. She’s too sleepy to open her eyes. Nakarinig siya ng pag-ring ng phone and in her dreams, she answered the call. Hindi niya alam kung bakit gusto niyang idilat ang kanyang mga mata ngunit hindi niya magawa.“Sleep…”That was the only word she heard before she had the courage to open her eyes. Agad siyang naglibot ng paningin at nangunot ang kanyang noo nang wala namang tao sa silid. It was just dark. Ang tanging ilaw na nagbibigay liwanag sa kanyang silid ay ang ilaw mula sa lampshade.She tilted her head. Was she just dreaming?Agad na nanindig ang mga balahibo sa kanyang katawan nang mapagtantong baka ganoon nga. Nagmamadali siyang bumaba ng kama at tumakbo palabas ng silid. Ngunit sunod-sunod siyang napamura nang mahina nang maratnan niyang madilim din ang sala.Kung nananaginip siya, bakit ramdam na ramdam niya ang paghawak nito sa kanyang pisngi. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdamang ‘y
Months passed and Alana finally got discharged from the hospital. It wasn’t an easy kind of journey for her. Sa loob ng ilang buwan niyang pananatili sa hospital ay naramdaman niya ang kalinga ng kanyang pamilya. She haven’t seen her stepmother–– Rita, for quite some time now. Wala na rin naman siyang planong makita ito.“Bakit ka umiiyak diyan? Dress lang naman ang sinusukat, hindi wedding gown.”Wala sa sarili siyang napakurap nang marinig ang nagsalita. Nilingon niya ito at nakita si Joey na nakataas ang kilay sa kanya. Mahina siyang natawa sa behavior nito at humugot ng malalim na hininga.Speaking of Joey, naging successful din ang operation ng kanyang ina na si Lumina. Na-i-discharged nila ito at kasalukuyan nang nagpapagaling sa Amerika. Hindi niya nga alam kung anong ginagawa ng babaitang ito rito sa Pinas.“I’m not crying,” she denied and scoffed. “Sinipon lang ako.”Umismid din naman ito sa kanya. “So anong plano mo kay Yuen? Sa pagkakaalam ko, na sa basement pa rin siya han
Ramdam niya ang pamamanhid ng kanyang katawan. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Gusto niyang igalaw ang kanyang katawan ngunit pakiramdam niya ay wala na siyang control dito. For the first time, she felt this useless.Isa-isang pumasok sa kanyang isipan ang mga nangyari bago siya humantong sa ganitong kalagayan. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at ramdam niya ang panunubig ng kanyang nakapikit na mga mata. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Ang nagagawa niya na lang ngayon ay ang patalasin ang kanyang pandinig.And then she heard a baby’s cry. Sumikdo ang kanyang dibdib. She wanted to get up and get the baby but she couldn’t even move a limb. It’s like she’s paralyzed. At kahit tinig niya ay hindi niya mahagilap. She wanted to talk, to call for someone to help her. Ngunit hindi. Hindi niya magawa.Kaya naman wala siyang ibang choice kundi ang mahiga na lang doon, nakapikit, at parang patay na nakikiramdam lamang sa paligid. Marami siyang naririnig na mga
“How is she?” Agad na napatayo si Rhett nang lumabas ang doctor mula sa loob ng emergency room.For the very first time in his life, he’s trembling out of fear. He wanted to go inside and check, but he’s too scared to know the truth. What he witnessed a while ago is making his knees tremble.The doctor looked at him in the eye. Sa mga tingin pa lang nito ay pakiramdam niya’y nanghihina na siya. Hindi niya alam. Hindi niya kaya. He wanted to convince himself he’s just hallucinating. That maybe this is all just a nightmare.“I’m sorry to say this but...” Humugot ito ng malalim na hininga. “Your wife had a second degree burn. Magpasalamat na lamang tayo at hindi siya umabot sa third degree burn. At magpasalamat din tayo na ligtas ang bata.”Mariing naikuyom ni Rhett ang kanyang kamao. Hindi niya mawari kung para saan at kung bakit kailangang magpasalamat sa mga nangyari. Alana was burned! A second degree burn that probably peels her skin! And his child…Napatayo si Rita sa kanyang kinau
TRIGGER WARNING!!“Please, Yuen. Nakikiusap ako. Bitiwan mo ang bata. H’wag mo siyang idamay! Kung galit ka sa akin, ako na lang! H’wag na si Astrid. Please, not the child!”Paos na paos na siya ngunit pinilit niya pa ring sumigaw para pigilan si Yuen. She didn’t know na darating sa ganitong punto si Yuen. He looks so kind to her at first and it seemed like he couldn’t hurt a fly.But looking at the Yuen in front of her right now. Holding the crying baby upside down and below them is the tanker filled with fire. Sobrang sakit na ng dibdib ni Alana sa kakaiyak. Gusto niyang tumayo ngunit may sugat na siya sa hindi niya mabilang na pagsuntok at saksak sa kanya ni Yuen kanina.Ngunit lahat ng ‘yon ay pilit niyang iniinda. She tried to crawl but the maid whom she was talking to in the room slapped her hands with some wire that stings so bad.“Ce que je voulais vraiment, c'est que tu me choisisses, Alana. C'est vraiment difficile ? Je suis prêt à tout pour toi. Tu sais quoi, je peux modifi
After taking a bath with Astrid, the maid helped her carry the child while she’s busy washing the clothes na dinumihan ni Astrid. Nandito sila ngayon sa banyo at tahimik lamang ang maid na naghihintay sa kanya.“Uhm, may phone ba kayo rito?” she asked, trying to open a conversation between her and the maid.Tumango ito. “Oo naman. Kahit na sa gubat kami ay mayroon din naman kaming gadget. Pahirapan nga lang sa signal.”She nodded her head. “Dala mo ba ang phone mo ngayon?”Alana was hoping for the woman to nod her head. But to her disappointment, umiling ito at humugot ng malalim na hininga. “Hindi ako nagdadala ng phone sa tuwing may ginagawa akong trabaho. Ayaw kong mapagalitan ako ni sir Yuen.”Ngumuso si Alana. “But can you lend me your phone even just for a moment? May tatawagan lang sana ako. Nakalimutan kong magbilin ng napkin sa mga umalis kanina para makapagbihis ako rito.”“Ganoon po ba? Sige po. Kukunin ko po pagkatapos niyong maglaba ng lampin ni baby,” saad nito.Agad na
Malapit nang sumapit ang umaga. This is one of the longest night she ever experienced. Hindi siya natulog. She was awake the whole night, trying to find ways to escape this hell with her baby. Ngunit kahit anong gawin niya ay wala siyang makitang ibang paraan para makatakas dito.She looked at the milk feeding bottle and noticed it’s almost empty. Wala na ring formula rito kaya’t parang gusto na naman niyang maiyak. Kumakalam na ang kanyang sikmura at nakakaramdam na rin siya ng hilo. She has an anemia and she’s scared it would attack right now.“Waving goodbye with an absent-minded smile. I watch her go with a surge of that well-known sadness. And I have to sit down for a while…” mahinang pagkanta niya habang hinahaplos ang pisngi ng dalaga. “The feeling that I'm losing her forever. And without really entering her world. I'm glad whenever I can share her laughter. This funny little girl…”This is one of her favorite songs na lagi niyang kinakanta sa tuwing inaayusan niya si Aurora. S
“Why are you doing this?” mahina niyang tanong dito.Tulog na tulog ngayon ang bata sa kanyang kandungan habang kaharap niya si Yuen. Kanina pa silang dalawang walang imik. Hindi niya tuloy alam kung makakaramdam ba siya ng takot o ano.“Why did you lie to me the moment I woke up from the hospital?” she asked softly. Sobrang paos na ang kanyang tinig ngunit pinipilit pa rin niyang makapagsalita.“Because I don’t want you to go back to your old life. I want you here with me.” Mahina itong natawa. “Ngunit kahit pala anong gawin ko, kahit nakalimot ka na, Rhett is still inside your heart. I don’t know what to do to replace him. Ako ang nakasama mo nang matagal at nakasama mo nang mga panahong naghihirap ka. Bakit hindi na lang ako?”“Yuen…” she whispered. “I’m sorry. Hindi ko naman ginusto ang lahat.”Umismid ito at muling tumunga sa hawak nitong alak. Nanatili ang kanyang tingin dito. She bit her lower lip as she stared at him. He lost weight, that is what she noticed. Nanlalalim na an
Nagkagulo na ang lahat ngunit hindi niya pa rin mahanap ang kanyang mga anak. May humila kay Riley at hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakaktaong ibigay si Astrid dito. Gising na ang bata dahil sa mga ingay ngunit hindi man lang ito humihikbi.“Aurora! Ryo!”Mabilis ang kabog ng kanyang dibdib dahil sa mga palitan ng putok. Hindi niya alam kung saan siya magtatago. She torn between hiding and looking for her kids. Ang batang hindi sa kanya ang hawak-hawak niya ngayon habang ang mga anak niya ay hindi niya alam kung nasaan na.Nagsisimula nang tumulo ang luha sa kanyang mga mata habang nakayukong tumatakbo at panay ang lingon sa paligid. At dahil sa panay ang lingon niya sa paligid ay may nakabanggaan siyang lalaki.She was about to apologize when the man held her arm. “Tara na po, Miss Alana. Sunod po kayo sa ‘kin.”“Nakita niyo ba ang mga anak ko?” she asked with her shaking voice.“Opo. Na sa sasakyan na po. Halina po kayo.”Walang pagdadalawang-isip na sumama si Alana sa pag-iis
Panay ang kanyang paglilibot ng tingin. Hindi niya alam kung bakit siya nakakaramdam ng takot ngayon. Wala namang nangyayari. Everything is good. May mga nakakalaro ang kanyang mga anak na bantay sarado niya naman.Wala siyang nakakausap bukod kay Rhett. May ngumingiti sa kanya ngunit hindi niya magawang ngitian pabalik dahil sa anxiety na nararamdaman ngayon. Sinabi na niya kay Rhett ang tungkol sa bagay na ‘yon at mukhang agad naman itong naalamarma. As he should! Mas lalo siyang hindi mapapakali kapag wala lang kay Rhett ang kanyang sinabi.“You must be Alana.”Nilingon niya ang mag-ari ng tinig at nakita ang isang babae na may malapad na ngiti sa labi at kung hindi siya nakakamali, she was the woman on the stage a while ago who was holding the child. Mukhang ito ang ina ng bata.Pinilit ni Alana na ngumiti at pinanood itong lumapit sa kanya.“Can I take a seat?”“Sure,” agad na sagot ni Alana at tinuro ang upuang inupuan ni Rhett kanina.Rhett excused himself a while ago dahil may