“Where have you been?”Iyan ang bungad na tanong sa kanya ng kanyang asawa… o kung asawa niya bang talaga. Pakiramdam niya ay nawalan siya ng gana sa lahat. Lalo na sa lalaking kaharap niya ngayon. And she doesn’t know whether to smile or nod her head and don’t mind him.But she chose the first option, to smile at him.Ngumiti siya rito at humugot ng malalim na hininga. “I was just out with Angel. Hindi ko namalayan ang oras. I’m so sorry.”“You made me worry, Gail.” Masuyo siya itong hinila at hinaplos ang kanyang braso. “Why didn’t you text me? To at least let me know where you are.”“I’m sorry,” she replied and smiled tightly. “Don’t worry. It won’t happen again.”“Saan ka ba galing? Bakit ayaw mong sabihin sa ‘kin?”“I was somewhere in Magsaysay. The beach there was fine. I love the silence in there.”Kumunot ang noo nito. Mukhang marami pa itong gustong itanong ngunit pansin nitong wala siyang interest na sagutin ang kung ano man ang mga katanungan nito. Tipid na laman siyang ngu
“Mag-iingat ka roon,” she said and smiled.Lumapit si Yuen sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. “Always turned on your location, okay? And also, always take someone with you every time you go out. I don’t want anything bad happen to you.”She hummed and hugged him back, slightly tapping his shoulders. Hindi niya pa nasasabi sa binata ang tungkol sa kanyang mga narinig. Wala siyang sapat na lakas para gawin ang bagay na ‘yon. Lalo na sa tulad niyang walang maalala ni katiting sa kanyang nakaraan.Nauna siyang kumalas sa yakap at malapad na ngumiti sa binata. “Don’t forget my pasalubong.”That made him chuckle. He nodded his head and tapped her head. “I will try to buy you some pasalubong. Don’t forget to eat on-time and drink your medicine to avoid migraines. And don’t forget to call me at night.”“I will.” Mahina siyang natawa. “Bakit parang namamaalam ka na? It’s just two days, Yuen. And I’ll be waiting for you to come home.”He smiled. Humakbang ito palapit sa kanya at hinagkan a
“Woah. This would look gorgeous on you!” Angel exclaimed as she handed the dress to her.Wala sa sarili niya naman itong tinanggap. “Uhm, I don’t think I can wear this dress. I don’t attend any especial occasion.”Umirap ang kaibigan sa kanya. “Grabe ka naman. Malay mo naman, ‘di ba? Bigla kang ayain ng date ni Yuen. E ‘di may masusuot ka na. Hindi mo na kailangan pang mag-shopping. Sige na. Sukatin mo na.”She frowned, ngunit alam niya sa sarili niyang kapag humindi siya rito ay pipilitin pa rin siya nito Angel loves fashion so much. Yung tipong kahit sa kanto o sa comfort room ang punta ay awrang-awra pa rin ito.Tinanggap niya ang dress at humugot ng malalim na hininga. “I don’t think that kind of date is going to happen.”“What? Why?”“Alam mo naman siguro kung bakit, ‘di ba?” mahinang usal niya.Ngumuso ang kaibigan at humugot ng malalim na hininga. “Oo nga naman. I’m sorry about that. But well, kung ayaw mo sa damit, maybe we can find something else in this store. Halika, maglib
“What’s the matter? How dare you ruin my beautiful sleep?”“Charles…”“What is it all about?” Inaantok na tanong nito at umupo sa couch.He turned to him and said, “We need your help.”Ang inaantok nitong mukha ay biglang sumeryso. Tinignan siya nito at tinaasan ng kilay. “How ironic is it for you to ask for help when all you do is be friends with our enemies?”Napaiwas siya ng tingin dito. “They’re not my friends.”“You think I believe you?”“Enough.” Umalingawngaw ang malamig na tinig ni Aiden sa buong silid.Agad naman silang binalot ng nakakabinging katahimikan at wala ni isa sa kanila ang may balak na basagin ‘yon. Well, talking about being powerful. Kung hindi lang busy ang mga kumag sa kabilang linya, hindi siya lalapit sa sarili niyang organisasyon para manghingi ng tulong.Nandito sila ngayon sa Maynila. Inuwi niya muna ang kanyang mga anak dito dahil may importante pa siyang aasikasuhin. At ito ‘yon. Ang mahalaga niyang aasikasuhin. He wanted to open the case of the late mot
“Calm down for a moment, please?” pag-alo sa kanya ng kaibigan at dinaluhan siya ng tubig. “Kalmahin mo muna ang sarili mo, Gail. Nagsisimula na rin akong mataranta, e!”She bit her lower lip. Tinanggap niya ang tubig na binigay sa kanya ng kaibigan habang habol pa rin ang paghinga. Alam niya sa sarili niyang hindi siya magiging kalmado sa mga oras na ito. But for the sake of her friend, she’s trying her best to calm down.Hinahaplos ni Angel ang kanyang likod habang habol pa rin niya ang kanyang hininga. Angel is holding the photo and the letter written in a very foreign language she couldn’t even understand.“Saka ka na magsalita kapag kalmado ka na, okay?” pagpapakalmang usal sa kanya ng kaibigan.Tipid niya lang itong tinanguhan. Ininom niya ang tubig na nasa basong hawak niya. Her heart is still beating rapidly as she tried to even her breathing. Ilang minuto niya pa ‘yon ginagawa hanggang sa maramdaman niya ang pagkalma ng kanyang buong katawan.Mariin niyang kinagat ang ibabang
Tahimik na pinagmamasdan ni Gail ang laptop na kinakalikot ng kaibigan ni Angel. It’s already past four in the morning. They stayed up all night just for this. Mabuti na lang at one call away ang kaibigan ni Angel na nasa Cagayan de Oro. Ang sabi ay bihasa raw itong translator sa dalawang lengwahe, at kabilang na rito ang lengwaheng French.“Ano raw ang sabi?” she couldn’t help but ask. “Did you find out something?”Hinawakan ni Angel ang kanyang balikat. Nilingon naman niya ito at nakita niya ang pagngiti ng kaibigan. “Calm down, okay? Let her do what she has to do. H’wag muna natin siyang guluhin. Are you hungry? Do you want to eat?”Umiling siya. “I’m not hungry. I’m just really nervous about this.”“You don’t have to.” Tinapik nito ang kanyang balikat. “How about telling me about the images you saw inside your mind?”She bit her lower lip and nodded her head. Mukhang mas mabuti ‘yon kaysa ang nandito siya at i-pressure ang kaibigan ni Angel. Giniya naman siya ng kaibigan palabas n
Mahal kong anak, ipagpaumanhin mong hindi kita nakasama kaagad. Masyadong malaki ang agwat ng panahong hindi tayo nagkasama. Ang pagmasdan ka sa malayo ang tangi kong nagagawa. Marahil ay alam kong wala na akong karapatan pang lapitan ka o kamustahin ka sa lahat ng nagawa kong kasalanan sa ‘yo at sa ama mo. Ngunit ngayon ay nais kong bumawi. Sana ay bigyan mo ako ng pagkakataong makasama kang muli. Pangako ko sa ‘yong babawi ako at gagawin ko ang lahat ng aking makakaya para lang makabawi sa aking naging kasalanan sa ‘yo.“Are you going to believe this?” tanong ni Angel na pumukaw sa kanyang isipan.She took a very deep breath and forced a smile. “I don’t know. I’m… I’m confused.”Nagkatinginan si Angel at Lyca, ang nag-translate ng letter na pinadala sa kanya.“I’m confused too,” saad ni Lyca. “I mean, why would your mom write a letter to you in a foreign language? In foreign alphabets? Is she hiding something? Or was she hiding the letter from someone?”Mariing kinagat ni Gail ang i
Wala sa sarili niyang niyakap ang kanyang sarili at pinikit ang mga mata. Malamig ang simoy ng hangin ngunit nandito pa rin siya sa paanan ng Shrine na sinasabi ng na sa sulat.She’s been waiting here for almost an hour and half now. Ngunit mukhang wala rito ang sinasabing taong nagpadala sa kanya ng liham. Or maybe someone is just trying to pull some pranks on her. But despite all these thoughts, she’s still here. Wala rin naman siyang ganang umuwi kaya rito na lang muna siya tatambay.Gail roamed her eyes all over the place. Marami ring mga dayo ang nandirito. Kadalasan sa mga ito ay magkakapamilya na minsan pa nga ay nagpapasuyong kunan sila ng litrato. And she doesn’t mind. Nakakatuwa ngang pagmasdan ang mga ito. Abala sa pag-appreciate ng view.Muli siyang tumingin sa kanyang pambisig na relo. Malapit na siyang magdalawang oras dito. Siguro ay uuwi na siya sa susunod na limang minuto. Tumayo na siya’t humugot ng malalim na hininga saka siya nagsimulang maglakad-lakad para libangi
Months passed and Alana finally got discharged from the hospital. It wasn’t an easy kind of journey for her. Sa loob ng ilang buwan niyang pananatili sa hospital ay naramdaman niya ang kalinga ng kanyang pamilya. She haven’t seen her stepmother–– Rita, for quite some time now. Wala na rin naman siyang planong makita ito.“Bakit ka umiiyak diyan? Dress lang naman ang sinusukat, hindi wedding gown.”Wala sa sarili siyang napakurap nang marinig ang nagsalita. Nilingon niya ito at nakita si Joey na nakataas ang kilay sa kanya. Mahina siyang natawa sa behavior nito at humugot ng malalim na hininga.Speaking of Joey, naging successful din ang operation ng kanyang ina na si Lumina. Na-i-discharged nila ito at kasalukuyan nang nagpapagaling sa Amerika. Hindi niya nga alam kung anong ginagawa ng babaitang ito rito sa Pinas.“I’m not crying,” she denied and scoffed. “Sinipon lang ako.”Umismid din naman ito sa kanya. “So anong plano mo kay Yuen? Sa pagkakaalam ko, na sa basement pa rin siya han
Ramdam niya ang pamamanhid ng kanyang katawan. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Gusto niyang igalaw ang kanyang katawan ngunit pakiramdam niya ay wala na siyang control dito. For the first time, she felt this useless.Isa-isang pumasok sa kanyang isipan ang mga nangyari bago siya humantong sa ganitong kalagayan. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at ramdam niya ang panunubig ng kanyang nakapikit na mga mata. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Ang nagagawa niya na lang ngayon ay ang patalasin ang kanyang pandinig.And then she heard a baby’s cry. Sumikdo ang kanyang dibdib. She wanted to get up and get the baby but she couldn’t even move a limb. It’s like she’s paralyzed. At kahit tinig niya ay hindi niya mahagilap. She wanted to talk, to call for someone to help her. Ngunit hindi. Hindi niya magawa.Kaya naman wala siyang ibang choice kundi ang mahiga na lang doon, nakapikit, at parang patay na nakikiramdam lamang sa paligid. Marami siyang naririnig na mga
“How is she?” Agad na napatayo si Rhett nang lumabas ang doctor mula sa loob ng emergency room.For the very first time in his life, he’s trembling out of fear. He wanted to go inside and check, but he’s too scared to know the truth. What he witnessed a while ago is making his knees tremble.The doctor looked at him in the eye. Sa mga tingin pa lang nito ay pakiramdam niya’y nanghihina na siya. Hindi niya alam. Hindi niya kaya. He wanted to convince himself he’s just hallucinating. That maybe this is all just a nightmare.“I’m sorry to say this but...” Humugot ito ng malalim na hininga. “Your wife had a second degree burn. Magpasalamat na lamang tayo at hindi siya umabot sa third degree burn. At magpasalamat din tayo na ligtas ang bata.”Mariing naikuyom ni Rhett ang kanyang kamao. Hindi niya mawari kung para saan at kung bakit kailangang magpasalamat sa mga nangyari. Alana was burned! A second degree burn that probably peels her skin! And his child…Napatayo si Rita sa kanyang kinau
TRIGGER WARNING!!“Please, Yuen. Nakikiusap ako. Bitiwan mo ang bata. H’wag mo siyang idamay! Kung galit ka sa akin, ako na lang! H’wag na si Astrid. Please, not the child!”Paos na paos na siya ngunit pinilit niya pa ring sumigaw para pigilan si Yuen. She didn’t know na darating sa ganitong punto si Yuen. He looks so kind to her at first and it seemed like he couldn’t hurt a fly.But looking at the Yuen in front of her right now. Holding the crying baby upside down and below them is the tanker filled with fire. Sobrang sakit na ng dibdib ni Alana sa kakaiyak. Gusto niyang tumayo ngunit may sugat na siya sa hindi niya mabilang na pagsuntok at saksak sa kanya ni Yuen kanina.Ngunit lahat ng ‘yon ay pilit niyang iniinda. She tried to crawl but the maid whom she was talking to in the room slapped her hands with some wire that stings so bad.“Ce que je voulais vraiment, c'est que tu me choisisses, Alana. C'est vraiment difficile ? Je suis prêt à tout pour toi. Tu sais quoi, je peux modifi
After taking a bath with Astrid, the maid helped her carry the child while she’s busy washing the clothes na dinumihan ni Astrid. Nandito sila ngayon sa banyo at tahimik lamang ang maid na naghihintay sa kanya.“Uhm, may phone ba kayo rito?” she asked, trying to open a conversation between her and the maid.Tumango ito. “Oo naman. Kahit na sa gubat kami ay mayroon din naman kaming gadget. Pahirapan nga lang sa signal.”She nodded her head. “Dala mo ba ang phone mo ngayon?”Alana was hoping for the woman to nod her head. But to her disappointment, umiling ito at humugot ng malalim na hininga. “Hindi ako nagdadala ng phone sa tuwing may ginagawa akong trabaho. Ayaw kong mapagalitan ako ni sir Yuen.”Ngumuso si Alana. “But can you lend me your phone even just for a moment? May tatawagan lang sana ako. Nakalimutan kong magbilin ng napkin sa mga umalis kanina para makapagbihis ako rito.”“Ganoon po ba? Sige po. Kukunin ko po pagkatapos niyong maglaba ng lampin ni baby,” saad nito.Agad na
Malapit nang sumapit ang umaga. This is one of the longest night she ever experienced. Hindi siya natulog. She was awake the whole night, trying to find ways to escape this hell with her baby. Ngunit kahit anong gawin niya ay wala siyang makitang ibang paraan para makatakas dito.She looked at the milk feeding bottle and noticed it’s almost empty. Wala na ring formula rito kaya’t parang gusto na naman niyang maiyak. Kumakalam na ang kanyang sikmura at nakakaramdam na rin siya ng hilo. She has an anemia and she’s scared it would attack right now.“Waving goodbye with an absent-minded smile. I watch her go with a surge of that well-known sadness. And I have to sit down for a while…” mahinang pagkanta niya habang hinahaplos ang pisngi ng dalaga. “The feeling that I'm losing her forever. And without really entering her world. I'm glad whenever I can share her laughter. This funny little girl…”This is one of her favorite songs na lagi niyang kinakanta sa tuwing inaayusan niya si Aurora. S
“Why are you doing this?” mahina niyang tanong dito.Tulog na tulog ngayon ang bata sa kanyang kandungan habang kaharap niya si Yuen. Kanina pa silang dalawang walang imik. Hindi niya tuloy alam kung makakaramdam ba siya ng takot o ano.“Why did you lie to me the moment I woke up from the hospital?” she asked softly. Sobrang paos na ang kanyang tinig ngunit pinipilit pa rin niyang makapagsalita.“Because I don’t want you to go back to your old life. I want you here with me.” Mahina itong natawa. “Ngunit kahit pala anong gawin ko, kahit nakalimot ka na, Rhett is still inside your heart. I don’t know what to do to replace him. Ako ang nakasama mo nang matagal at nakasama mo nang mga panahong naghihirap ka. Bakit hindi na lang ako?”“Yuen…” she whispered. “I’m sorry. Hindi ko naman ginusto ang lahat.”Umismid ito at muling tumunga sa hawak nitong alak. Nanatili ang kanyang tingin dito. She bit her lower lip as she stared at him. He lost weight, that is what she noticed. Nanlalalim na an
Nagkagulo na ang lahat ngunit hindi niya pa rin mahanap ang kanyang mga anak. May humila kay Riley at hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakaktaong ibigay si Astrid dito. Gising na ang bata dahil sa mga ingay ngunit hindi man lang ito humihikbi.“Aurora! Ryo!”Mabilis ang kabog ng kanyang dibdib dahil sa mga palitan ng putok. Hindi niya alam kung saan siya magtatago. She torn between hiding and looking for her kids. Ang batang hindi sa kanya ang hawak-hawak niya ngayon habang ang mga anak niya ay hindi niya alam kung nasaan na.Nagsisimula nang tumulo ang luha sa kanyang mga mata habang nakayukong tumatakbo at panay ang lingon sa paligid. At dahil sa panay ang lingon niya sa paligid ay may nakabanggaan siyang lalaki.She was about to apologize when the man held her arm. “Tara na po, Miss Alana. Sunod po kayo sa ‘kin.”“Nakita niyo ba ang mga anak ko?” she asked with her shaking voice.“Opo. Na sa sasakyan na po. Halina po kayo.”Walang pagdadalawang-isip na sumama si Alana sa pag-iis
Panay ang kanyang paglilibot ng tingin. Hindi niya alam kung bakit siya nakakaramdam ng takot ngayon. Wala namang nangyayari. Everything is good. May mga nakakalaro ang kanyang mga anak na bantay sarado niya naman.Wala siyang nakakausap bukod kay Rhett. May ngumingiti sa kanya ngunit hindi niya magawang ngitian pabalik dahil sa anxiety na nararamdaman ngayon. Sinabi na niya kay Rhett ang tungkol sa bagay na ‘yon at mukhang agad naman itong naalamarma. As he should! Mas lalo siyang hindi mapapakali kapag wala lang kay Rhett ang kanyang sinabi.“You must be Alana.”Nilingon niya ang mag-ari ng tinig at nakita ang isang babae na may malapad na ngiti sa labi at kung hindi siya nakakamali, she was the woman on the stage a while ago who was holding the child. Mukhang ito ang ina ng bata.Pinilit ni Alana na ngumiti at pinanood itong lumapit sa kanya.“Can I take a seat?”“Sure,” agad na sagot ni Alana at tinuro ang upuang inupuan ni Rhett kanina.Rhett excused himself a while ago dahil may