Naalala bigla ni Rowan na ang cloakroom ay puno ng kanyang mga damit—wala ni isa man sa mga gamit ni Sunny ang naroroon. Maliban sa cloakroom, tila wala ring bakas ng presensya ni Sunny sa kahit anong sulok ng kanilang kwarto.Napunta ang tingin niya sa mga maleta sa sulok ng kwarto.Nandoon ba lahat ng gamit niya? Bakit hindi ginamit ng babae 'yon? hindi naman siya araw araw naandito kaya ayos lang naman kung isusukbit ni Sunny ang mga damit niya sa cloakroom."Sunny, saan mo nilagay ang mga damit mo?" tanong niya, bahagyang kunot ang noo habang nakatingin sa kanya.Itinuro ni Sunny ang mga maleta nang walang pag-aalinlangan. "Diyan. Hindi ko ginamit ang cloakroom o ang cabinet mo.""Bakit hindi mo ginamit?"Nag tataka na talaga ito sa mga kinikilos ng asawa, hindi niya na alam kung ano ba talaga ang nais nitong mangyari. Nakakalito na talaga.Bahagyang ngumiti si Sunny, ngunit halatang pilit. "Ayoko lang gamitin," sagot niya, tila balewala lang.Matapos magsalita, dinampot niya ang
Tumikhim si Sunny at nag simulang kumain ngunit napaangat muli ito ng tingin ng makitang tapos nang kumain si Rowan at tumayo na sa kinauupuan, pinunasan nito ang gilid ng kaniyang labi at tumalikod sa kanilang dalawa ni Mr. Morris at nag lakad palabas ng dining hall. Umawang ang mga labi ni Sunny sa nakita, at talagang iniwan pa siya ng silang dalawa lang ha! Wala talagang awa ang lalaking iyon! Akala niya naman ay nag papakabait na ang lalaki dahil sa nangyari kagabi! “Rowan!,” sabi ni Sunny, hindi pa tapos ang pag kain nito at tumayo na upang habuling ang asawa. hilaw na ngumiti si Sunny habang pilit na hinahabol ang lalaking tila laging nais kumawala. Hindi man siya sinagot, tumigil si Rowan para maghintay sa kanya. Napalingon ang matanda, si Mr. Morris, na nakatayo malapit sa kanilang pag-uusap. “Ano ba’ng pinag-uusapan n’yo?” tanong nito, iniwang bukas ang pagkakataon para makialam. Sumilip si Sunny kay Rowan, hinihintay kung sasagot ito. Ngunit, tulad ng inaasahan, tumah
Habang naupo si Sunny sa dulong bahagi ng mahabang mesa, hindi niya maiwasang maramdaman ang matalim na tingin ni Evelyn Morris mula sa kabilang dulo. Nakaupo nang tuwid si Evelyn, hawak ang isang tasa ng tsaa, habang nagpapalitan sila ng matatalim na tingin na tila may sariling laban na nagaganap sa katahimikan.Sa kalmadong boses, sinabi ni Sunny, “Kung mahal talaga niya si Celeste, bakit hindi siya ang pinakasalan ng asawa ko? Sa totoo lang, hindi niya talaga siya mahal.”"Alam mo, Sunny," sinimulan ni Evelyn, ang tono niya'y malamig na tila hamon. "Kung tutuusin, dapat ka lang magpasalamat na tinanggap ka ng Morris Family. Kung hindi dahil sa swerte mo, hindi ka mapapansin ni Rowan kahit kailan."Nag-angat ng tingin si Sunny at ngumiti ng tipid, pero sa likod ng kanyang ngiti ay ang tila nagbabadyang unos. "Ah, swerte pala ang tawag sa bagay na hindi ko naman ginusto." “Sunny Fajardo, tingnan mo nga ang sarili mo mula ulo hanggang paa. Puro kababaan at ka-cheapan ang nakikita ko
Sa loob ng marangyang bahay ng mga Morris, si Sunny ay patuloy na nagtatago sa loob ng kwarto niya. Matapos ang mahabang pag-iisip, nagdesisyon siya na sa loob ng labing-dalawang araw bago magbukas ang eskuwela, iwasan niya ang anumang gulo. Tahimik siyang mananatili sa kanyang silid, pilit iiwasan sina Mr. Morris at Evelyn Morris. Ngunit kahit anong pilit niyang umiwas, hindi pa rin niya naiwasan ang kahihiyan nang ang mga magulang niya ay nag desisyon na bumisita sa Morris Mansion. Hindi mapakali ang mga magulang ni Sunny dahil sa pag-aalala, lagi nilang iniisip kung maayos ba ang lagay ng anak sa pamilya Morris. Madalas na hindi maipinta ang boses ni Sunny sa tuwing tumatawag sila—parang laging may itinatago. Kaya’t nagdesisyon silang dumalaw nang personal. Bago magtungo sa mansyon, nagdala pa sila ng mamahaling regalo, umaasang mag-iiwan ito ng magandang impresyon. Ngunit pagdating nila roon, si Evelyn Morris ang sumalubong sa kanila bilang “hostess” ng pamilya. Sa halip na mai
"Mr. Morris," aniya, binigkas ang pangalan ng matanda sa malamig na paraan na hindi niya kailanman ginawa noon. Ang pagbitaw niya sa salitang iyon, imbes na tawaging “Abuelo” tulad ng nakasanayan, ay parang patalim na tumama sa puso ng matanda.Napakurap si Abuelo, kita sa kanyang mata ang pagkabigla sa kawalan ng tawag na may lambing mula sa kanyang manugang. Ngunit hindi siya nagpadala sa emosyon. Sa halip, pinili niyang manatiling kalmado, kahit pa mababanaag sa kanyang mukha ang lungkot. Alam niyang may mas malalim na dahilan kung bakit nagkakaganito si Sunny."Mr. Morris, hindi pa tayo tapos sa kawalang hustisya na ginawa sa mga magulang ko ngayong araw."Ang matanda ay hindi sumagot agad. Tinitigan niya si Sunny, ang kanyang titig ay puno ng pagkaunawa. Sa likod ng malamig na pananalita ni Sunny, alam niyang ito ay dala ng labis na pagkabigo. Tumikhim siya bago sumagot, mababa ang boses ngunit may halong kalmadong awtoridad."Sunny," wika ni Abuelo, dahan-dahang tumayo mula sa k
Si Rowan Morris ay kilala bilang isang lalaking bihira sa bahay. Sa kabila ng pagiging pangalawang anak ng pamilya Morris, tila mas pinipili niyang ilaan ang oras niya sa negosyo at malalaking proyekto sa labas. Ngunit dahil sa kasalang naganap kamakailan, napilitan siyang manatili sa bahay nang mas matagal kaysa karaniwan.Kahit bihira siyang makita, kabisado na ng mga tagapaglingkod sa mansyon ang kanyang ugali. Alam nilang si Rowan ay isang taong malamig, seryoso, at walang puwang para sa awa. Walang sinuman, kahit ang mismong ama niya, ang makakakontrol sa kanya. Para sa lahat, siya ay isang leon na hindi maaaring gambalain.Kahit ang asawa niyang si Sunny Morris, na bagong miyembro ng pamilya dahil sa kanilang kasal, ay tila nahihirapan ding pakibagayan siya. Ang presensya ni Rowan ay nakakabigat ng paligid. Kahit ang kanyang sasakyan, walang tagapaglingkod ang nangangahas na linisin ito nang walang pahintulot.Sa sala, si Abuelo ay nanatili sa kanyang lugar ngunit kitang-kita an
Naupo si Rowan Morris sa sofa sa loob ng kwarto, tahimik na nakikinig sa usapan ni Sunny Fajardo at ng kanyang mga magulang sa kabilang linya. Habang sinasabi ni Sunny ang kanyang mga saloobin, ang kanyang tinig ay puno ng pilit na kasiyahan, ngunit ang tunay niyang nararamdaman ay hindi maitatago sa mga matatalim na mata ni Rowan."Ah, tungkol kay Rowan, Ma, okay naman siya," ani Sunny, pilit na pinapalakas ang kanyang boses. "Mabait siya sa akin. Kanina nga, sabi niya kung nababagot daw ako dito sa bahay, pwede akong lumabas at mag-shopping. Sinabi pa niyang susunduin niya ako mamaya pagkatapos ng trabaho, pero hindi na ako nakapag-intay kaya umalis na ako nang maaga."Mula sa sofa, napakunot ang noo ni Rowan sa narinig, ngunit nanatili siyang tahimik, pinagmamasdan ang bawat salita ni Sunny na tila umaalingawngaw sa buong kwarto."Ang biyenan ko rin, mabait. Lagi niya akong iniisip. Alam niyang bago lang ako dito sa pamilya Morris at hindi pa pamilyar sa lugar, kaya madalas niyang
Sa loob ng silid-tulugan, tahimik na pinanood ni Sunny ang buong video sa kanyang telepono. Nang matapos, inabot niya ito kay Rowan.“Bagamat hindi niya direktang sinabihan ng masasakit na salita ang mga magulang ko, hindi ko makakalimutan ang malamig niyang mga tingin at ang kawalang-galang niya. Hindi ko pinagsisisihan ang ginawa kong pakikipaglaban sa kanya. Pakiramdam ko, tama lang ang ginawa ko.”Hindi sumagot agad si Rowan, ngunit nang magsalita siya, maingat ang kanyang tono. “Hindi ko sinabing mali ka. Ang ipagtanggol ang pamilya ay natural na bagay. Pero…”“Walang pero!”Pinutol ni Sunny ang sasabihin pa ni Rowan. Ang tapang ng kanyang tingin habang tumitig ito sa lalaki. “Subukan mong gawan ng masama ang pamilya ko, ikaw rin, babanatan kita.”Natigilan si Rowan, ngunit maya-maya’y napatawa nang malakas. “Pfft, haha!” Tinapik niya ang noo ni Sunny gamit ang kanyang hintuturo. “Ang yabang mo naman.”Hindi nagpatinag si Sunny. Kahit natapik ang kanyang noo, nanatili siyang sery
hinila ni Rowan si Sunny papalapit at niyakap siya nang mahigpit.Inabot niya ang unan sa tabi at itinapon ito sa dulo ng kama. Ginamit niya ang kanyang braso bilang unan para kay Sunny. "Matulog ka na.""Oh." Napakasuwerte niya, may pinakamahal na "unan" sa mundo.Pero hindi siya komportable—dahil yakap na naman siya ng asawa niya.Tumingala siya kay Rowan, na nakapikit na at mukhang nagpapahinga. Parang may gusto siyang sabihin, pero pinigilan niya ang sarili.Hindi pa siya antok. Kaninang umaga pa siya natulog nang matagal.Samantala, patuloy lang ang mahinhing paghinga ni Rowan.Matagal ang lumipas bago siya naglakas-loob na bulungan ito. "Honey, gising ka pa?""Sabihin mo."Napalunok si Sunny. Yumakap siya sa dibdib ng asawa at mahinang bumuntong-hininga. "Sorry, honey, may ginawa akong mali."Agad dumilat si Rowan at lumingon sa kanya, halatang nag-alala. "Ano ‘yun?""Kasi... kasi... hindi talaga ako nakasabay sa elevator kanina. Ang totoo, lihim akong gumamit ng... special elev
Habang kumakain, hindi mapakali si Sunny.Ni hindi niya napansin nang kumuha si Rowan ng pagkain para sa kanya."Ano bang iniisip mo?" tanong nito, nakamasid sa kanya.Nag-alinlangan si Sunny bago sumagot. "Natatakot akong hindi mo magustuhan kapag sinabi ko."Hindi na siya pinilit ni Rowan. Iginagalang niya ang desisyon ng kanyang batang asawa.--Pagkatapos kumain, kinuha ni Rowan ang sarili niyang tasa at nilagyan ito ng maligamgam na tubig para sa asawa. "Dala mo ba 'yung gamot?"Umiling si Sunny. Alam niyang tinutukoy nito ang painkillers.Naintindihan ni Rowan at itinuro ang kanyang lounge. "Pumasok ka muna at humiga. Bibilhan kita ng gamot.""Hindi na kailangan, mahal. Hindi na masakit ang tiyan ko."Hindi siya pinaniwalaan ng lalaki.Ipinaliwanag ni Sunny, "Lagi lang sumasakit ang tiyan ko sa unang araw at gabi, tapos nawawala na. Kung maghihirap ako nang pitong araw sa isang buwan, baka wala na akong gana sa buhay."Tinitigan ni Rowan ang mukha ng asawa at napilitang maniwala
Tinaas ni Sunny ang kamay at mahinang kumatok. "Pasok." Ang boses ni Rowan ay puno ng kaligayahan, sa isip isip niya ay alam niya na kung sino ang kumatok. Pumasok si Sunny at ipinakita ang kanyang maliit na mukha, sabay bati sa kanyang gwapong asawa na nakaupo sa upuan ng boss, "Hi, husband~" "Bakit ka nandito? Nakapagpahinga ka na ba?" Tumayo si Rowan upang salubungin siya. Pumasok si Sunny sa loob at isinara ang pinto. Sa labas ng pinto, nagkagulo ang mga sekretarya. Isa isa silang nag tinginan sa pintuan na nakasara at hindi napigilang makichismis sa mga ganap. "Ang bait ng misis ngayon." "Oo, parang ganun nga. Noong huling dumaan siya dito, sinabihan pa ang presidente, baka mapatanggal tayo kung maririnig pa natin yun." "Nandito ba siya para mag-apologize? Parang may ibang tono siya ngayon, parang pinapaboran ang presidente." "Posible." Marami silang pinag-uusapan sa labas ng pinto. Samantalang sa loob, puno ng init ang atmosphere. Umakyat si Sunny sa sof
Patuloy na hinagod ni Rowan ang tiyan ng asawa habang ito’y nakahiga. Sa kanyang pag-aalaga, nakatulog agad si Sunny sa kama. Habang natutulog, natural na gumalaw si Sunny, paharap kay Rowan, at sumiksik sa kanyang bisig. Napangiti si Rowan sa kilos ng asawa kahit nasa mahimbing na pagtulog ito. Dahil sa pagkaantala ng kanyang trabaho kahapon, kailangan niyang bumawi ngayon. Dahan-dahan siyang bumangon, inayos ang kumot ng asawa, at tahimik na lumabas ng kwarto. --- Tanghali nang magising si Sunny. Walang bakas ng asawa sa tabi niya. Agad siyang bumangon, isinuot ang kanyang tsinelas, at diretso sa study room ni Rowan. Ngunit pagpasok niya, malinis at maayos ang kwarto—wala ang taong hinahanap niya. "Honey?" Walang sumagot. Bumaba siya ng hagdan at sinalubong ng mga kasambahay. Yumuko ang mga ito bilang pagbati. "Madam, kakain na po ba kayo?" Hindi sumagot si Sunny at sa halip, inilagay ang mga kamay sa kanyang bewang. "May nakakita ba sa asawa ko? Paggising ko, wal
Kinabukasan, maagang dumating sina Evelyn Morris at Mayor Morris sa ospital. Ginising nila si Sunny, na nakatulog sa sofa, at sinabihan silang mag-asawa na umuwi na para makapagpahinga nang maayos.Dumating din si Samuel.Tiningnan niya ang maputlang mukha ni Sunny. “Grabe naman, gaano ka ba napagod kagabi? Mukha kang lantang gulay.”Ramdam na naman ni Sunny ang sakit sa tiyan niya. Wala na ang bisa ng gamot, at nagsimula na namang sumakit ang puson niya.Umupo si Rowan sa tabi niya at pinagtanggol siya, “Masama ang pakiramdam ng tita mo kagabi.”Tumingin si Samuel sa kanya nang may pag-aalala. “Hala, may sakit ka ba?”Umiling si Sunny at mahina pero pabiro niyang sinabi, “Nagdadaan sa pagsubok.”Agad naintindihan ni Samuel ang ibig niyang sabihin at tumango. “Ahh, gets! Mental support lang meron ako sayo ngayon, kaya mo 'yan!” sabay taas ng kamao na parang cheerleader.Napatingin si Rowan sa kanilang dalawa, nakakunot ang noo. Paano naintindihan ni Samuel agad ang ibig sabihin ng kan
Alam niyang walang pakialam si Sunny sa menstrual cramps niya tuwing buwan. Ang hilig pa niyang kumain ng maaanghang, uminom ng malamig, at sumubok ng kung anu-anong pagkain na nagdudulot ng mas matinding sakit tuwing may regla. Pero hindi niya inaasahan na dito pa sa ospital mangyayari ito. Huminga nang malalim si Sunny, kinagat ang labi, at mukhang naiiyak na. Sa pa-baby niyang boses, nagreklamo siya: "Huhu, hindi na ako kakain ng ice cream, spicy foods, malamig na beer, potato chips, at chocolate!" Napatitig si Rowan sa maliit na katawan niyang nakayakap sa sarili. Ramdam niya ang awa. Nakita niyang patuloy na hawak ni Sunny ang kanyang puson, kaya't inabot niya ito at marahang pinatong ang palad sa may tiyan niya. Napatingala si Sunny, namamasa ang mga mata—mukha siyang batang umiiyak sa sakit. "Honey?" Agad na binawi ni Rowan ang kamay niya, tila naalangan. Kinuha niya ang unan at inilagay sa tabi niya. "Saglit lang, lalabas ako sandali." Sa labas ng kwarto, binuksan ni Ro
Isang Masayang Gabi sa Pamilya MorrisSunny ay walang kontrol sa sarili at tila naakit nang husto sa lalaking nasa harapan niya."Uy, Sunny, ano pang tinatayo-tayo mo diyan? Bilisan mo at idikit mo na 'yan. Tapos, maglalaro pa tayo ng dalawa pang round!" masayang sabi ni Mr. Morris, na gustong ipagpatuloy ang laro. Hindi niya namalayang ang kanyang manugang ay natulala sa kanyang anak.Bata pa si Sunny, kaya nang mapansin siya ni Rowan, wala na siyang kawala."Nasiyahan ka na ba sa kakatingin?" malambing na tanong ni Rowan, ang tinig niya ay malalim pero magaan sa pandinig, may kasamang ngiti na parang simoy ng hangin sa tagsibol.Napakurap si Sunny at kinikimkim ang pagkapahiya. Diyos ko, natulala lang naman ako sa asawa ko, nakakahiya kung aaminin ko 'yon!Wala sa sarili niyang dinikit ang papel sa mukha ni Rowan at bumalik sa pwesto niya na may bahagyang namumulang pisngi. Inumpisahan niyang kumain ng rice crust habang patuloy ang laro."Three pairs," sabi ni Rowan na siyang dealer
"Mahal, ang galing mo mag-shuffle ng baraha! Madalas ka bang nag-shuffle para sa iba?" tanong ni Sunny habang nakatitig sa maliksi at sanay na kamay ni Rowan. Kitang-kita sa kanyang mga mata ang paghanga, tila ba mesmerized siya sa ginagawa ng asawa.Napangiti si Rowan at, para lalong ipakita ang husay niya, inulit niya ang pag-shuffle ng baraha, mas mabilis at mas maayos pa sa unang beses."Mahal, turuan mo naman ako! Ang astig mong tingnan habang ginagawa mo 'yan."Itinaas ni Rowan ang isang kilay, bahagyang nakangisi. "Astig?" tanong niya, tila may interes sa komento ng asawa.Tumango si Sunny, nakangiti habang patuloy na nakatitig sa kanya. "Oo, lahat ng ginagawa mo, astig. Kaya turuan mo ako?"Walang pag-aalinlangan, kinawayan siya ni Rowan. "Halika rito. Sundan mo ako, ituturo ko sa’yo nang dahan-dahan."Pero bago pa sila makapagsimula, biglang sumingit si Ginoong Morris na tila nawalan na ng pasensya. "Teka, teka! Andito ba kayo para samahan ako o para maglandian?!" Inis itong
Napangiti ang lahat ng nasa kwarto sa sinabi ni Sunny. Bagaman simpleng mga salita lang ang kanyang binitiwan, napagaan nito ang loob ni Mayor Morris. Masarap sa pakiramdam na ang bunso niyang anak ay hindi nagdadahilan kundi kusa pang humahati sa responsibilidad. Napangiti rin si Evelyn, may bahagyang init sa kanyang puso. Alam niyang hindi madaling mapalapit sa isang biyenan, pero sa sinabi ni Sunny, mas lumalim ang relasyon nilang pamilya. Samantala, tahimik lang si Rowan, pero kitang-kita ang ngiti sa kanyang mukha. Ang asawa niya, sinasabi ang nasa puso niya mismo. Lalong natuwa si Mr. Morris. Sa isang iglap, nawala ang anumang maaaring maging tensyon sa pagitan ng magkakapatid o manugang. Nagkaroon pa siya ng magandang reputasyon bilang isang ama na patas sa kanyang mga anak. Ngayon, kung pipilitin pa niyang palayasin sina Sunny at Rowan, siya na mismo ang lalabas na walang konsiderasyon. Kaya sa huli, sumuko na rin siya. Napailing siya pero may bahagyang ngiti. “Si Rowa