Chapter 7

“PAANO pala kayo naging close ni Thrasius?” tanong ni Terrence.

Kumakain na sila at ilang minuto ring naghari ang katahimikan. Dahil sa tanong ni Thrasius ay awtomatikong bumalik ang kaniyang isip sa nakaraan. Unti-unti ay nabubuhay rin ang kirot sa kaniyang puso.

“Nauna akong dumating sa orphanage. Wala akong kaibigan dahil hindi ako nakikipag-usap sa ibang tao. Nagkukulong lang ako sa kuwarto. Madalas ay binu-bully ako ng ibang bata sa tuwing nakikita nila ako. Wala akong ibang ginawa kundi umiyak at magtago. Hanggang sa dumating si Thrasius. He’s the first kid who talked to me nicely,” panimulang kuwento niya.

“Oh, I see. So, naging magkaibigan kayo?” ani Terrence.

“Hindi pa sa umpisa kasi binu-bully rin niya ako.”

“What? He really did that?” amuse nitong untag.

“Yes. Pero nagbago ang trato niya sa akin noong malaman ang dahilan bakit ako napunta sa orphanage. He started showing care for me. Pinagtatanggol din niya ako at inaaway ang mga bully.”

“Paano ka pala napunta sa orphanage? What happened to your parents?”

Natigilan siya sa tanong ni Terrence. Makalipas ang ilang taon, noon na ulit may tanong nagtanong sa kaniya kung ano ang nangyari sa parents niya. And it’s still hard for her to express even a single detail. Wala pa siyang pinagkuwentuhan ng nangyari. Ang mga madre na kumupkop sa kaniya, ang mga ‘yon lang ang nagkukuwento sa mga nagtatanong.

Mga theory ng pulis ang nagbigay linaw sa nangyari dahil hanggang sa sandaling iyon ay wala pa rin siyang lakas ng loob na magkuwento ng buong pangyayari. Hindi niya kaya. Ayaw rin ng doktor na pilitin siyang magkuwento dahil nabubuhay ang kaniyang trauma.

“Pasensiya na, hindi ko kayang sabihin,” tanging nawika niya.

“Uh, sorry. But how Thrasius know your story?”

“Sinabi lang ni Sister Feliz.”

“Okay. I won’t ask you about that again if it’s not good for you. Pero huwag kang mahihiyang magsabi sa akin kung may problema ka. Baka makatulong ako.” Ngumiti ito.

Tipid naman siyang ngumiti at itinuloy ang pagsubo ng pagkain.

Kinabukasan ng umaga ay sumama si Elise kay Terrence sa opisina ng poultry. Nadatnan nila roon si Seth at may kargang batang lalaki na pogi, kamukha nito. Tantiya niya ay nasa isang taong gulang ang bata.

“Hello, Aster! Kiss your Tito,” ani Terrence sa bata.

Kinuha nito ang bata kay Seth at pinahalik sa pisngi nito. Walang muang ang bata pero tila alam na ang gagawin.

Nawindang din si Elise nang maisip na anak ni Seth ang bata. Meaning, may asawa na ito.

“Pupunta kaming Manila ni Ashley, Terrence. May aasikasuhin lang siya at gusto kasama kami ni Aster,” sabi ni Seth.

“No problem. May assistant naman ako sa office.”

Napatingin si Seth kay Elise. “Ah, you mean, magtatrabaho rito si Elise?” anito.

“Yes,” mabilis na sagot ni Terrence.

“Good. We need a regular office staff.” Binawi ni Seth ang bata kay Terrence. “Say goodbye to Tito.”

“Parang nagsasalita na, ah. Hintayin mo muna magsalita si Aster bago dagdagan. Pagpahingahin mo muna ang matris ng asawa mo, hayop ka!” Walang abog na dinakma ni Terrence ang pagkal*l*ki ni Seth.

“G*go!” angil naman ng isa.

Napatagis ang bagang ni Elise dahil sa palitan ng malulutong na mura ng dalawang lalaki. Mabuti umalis na si Seth, natahimik ang isip niya. Sa tuwing may naririnig kasi siyang nagmumura, wari ginagatungan ng apoy ang kaniyang ulo. Mabilis siyang mairita.

Malaki naman ang opisina ng poultry pero hindi organize, obvious na walang naglalagi roon. May extension pa ang opisina at doon sila pumasok ni Terrence.

“It’s my office since I am the CEO,” sabi nito.

Sinipat niya si Terrence. Wala siyang ideya kung gaano ka-sucessful ang poultry business nito. Hindi pa naman niya nalilibot ang buong area pero sa warehouse pa lang ng mga itlog, alam nang sobrang laki na ng naabot ng negosyo nito.

“Sabi mo kasosyo mo si Seth sa negosyo. Meaning, dalawa kayo ang owner,” aniya.

“I’m the owner.” Hinarap siya ni Terrence. “Ibinigay sa akin ni Seth ang ownership ng poultry since ako naman ang unang nakaisip nito. Bale nag-invest lang siya at partner ko sa negosyo. Dati hati kami. Kaso marami pa siyang business sa US na namana sa daddy niya. May negosyo rin ang asawa niya sa US at madalas ay doon sila naglalagi.”

“So, sa ‘yo pala talaga itong poultry? Wala ka na bang ibang kahati like kapatid mo?”

Ngumisi si Terrence. Lumapit ito sa mataas na drawer. “Wala. My business was a sole proprietor. I don’t want any investment from other people except sa cousins ko. Nag-invest lang sila for the money interest. Ang mga kapatid ko ay walang pakialam sa negosyo ko. May kaniya-kaniya kaming pinagkakaabalahan at wala silang ambag dito kahit piso.”

“Oo nga pala. Si Thrasius ay nasa navy. Si Tristan naman ay air force,” aniya.

Muli siyang hinarap ni Terrence. May hawak na itong naka-folder na papeles. “Did you meet Tristan, too?” tanong nito.

“Uhm, isang beses noong first time akong isinama ni Sister Feliz sa rest house ninyo.”

“I see. Tristan was our youngest brother pero iba rin ang nanay niya.”

Nawindang siya. Akala niya ay kapatid ni Thrasius si Tristan same ng ina at tatay. She can’t imagine how playboy Terrence’s father is. Mukhang may pinagmanahan talaga ito.

“So, ikaw ang panganay?” aniya. Sumandal siya sa gilid ng xerox machine.

“Yes,” tugon ni Terrence sa malamig na tinig. Umupo na ito sa tapat ng lamesa at binuksan ang folder.

Curious siya sa naging takbo ng buhay nito. Alam niya hindi masaya ang pamilyang may third party issue. Si Terrence ang panganay, meaning, saksi ito sa lahat ng pangyayari sa pamilya nito.

Gusto sana niyang magtanong pa tungkol sa pamilya nito pero hindi niya magawa. Unfair naman kung magtatanong siya pero siya ay ayaw mag-share ng sariling kuwento.

“Ano pala ang magiging trabaho ko rito?” tanong na lamang niya. Umupo siya sa silyang katapat ni Terrence.

“Meron na akong secretary na nag-aasikaso ng papers. Ang kailangan ko lang ay office staff. Kung kaya mo ring gumawa ng payroll at ibang related sa paperwork, mas okay.”

“Marunong naman ako. Aaralin ko na lang ang iba,” sabi niya.

“Good. Hindi ako kumukuha ng maraming office staff kasi nagagawa ko naman ang ibang trabaho. Kaso malaki na rin ang business kaya nag-hire ako ng secretary at manager para sa mas maayos na operation. I’m still finishing my business course.”

“You’re new in business?”

“Hm, hindi naman. Actually, I hate business before. I’m once a soldier.”

Napatda siya. Sa tuwing nakaririnig siya ng salitang ‘sundalo’, o kahit makakita ng naka-unipormeng sundalo, nabo-bother siya. Naaalala kasi niya ang kaniyang ama.

“As in, sumasabak ka sa giyera?” usisa niya.

“Yes. I got the 2nd lieutenant rank in the military after years I graduated from the military academy. Kaso nagkaroon kami ng matinding encounter noon kontra sa rebeldeng grupo. Iyon ang worst na nag-trigger ng shell shock ko. After seeing my comrade die in front of me, begging for help, I couldn’t help because I was injured. I started losing my sanity, which pushed me to quit my job. I was traumatized. Nagkaroon din ako ng severe injury noon kaya nag-file ako ng disability retirement nang mas maaga,” kuwento nito.

Habang nakikinig kay Terrence, unti-unting nabubuhay ang kaniyang takot. Ibinaba niya ang kaniyang mga kamay sa hita nang bahagyang manginig dahil sa emosyong umaahon mula sa kaniyang puso.

“Uh…. kailan pala ako magsisimula sa trabaho?” tanong niya, juts to interrupt the topic.

Napatitig si Terrence diretso sa kaniyang mga mata. Bahagya naman siyang napayuko upang itago ang anxiousness niya.

“Kung kaya mo na bukas mag-start, mas okay. Tuturuan naman kita ngayon ng dapat mong gawin,” sabi nito.

“Sige. Nakahanda naman ako.”

“And about sa salary mo, bukas natin pag-usapan.”

Ibinalik niya ang tingin kay Terrence. Nahihiya siyang pag-usapan ang sweldo gayong nakikitira siya sa bahay nito.

“Puwede ba’ng ibawas mo na lang sa magiging sweldo ko ang pag-stay sa bahay mo?” aniya.

Napangiti si Terrence. “Libre na ang pagtira mo sa bahay ko.”

“Pero….”

“It’s okay. Kung nag-aalangan ka sa gastos, huwag mo na rin ‘yon intindihin.”

“Magsi-share na lang ako ng bayad sa kuryente at ako na ang bahala sa foods.”

“Sige, para mas komportable ka. Kahit sa kuryente na lang ikaw mag-share. Pero about sa food, leave it to me. Unlimited ang eggs natin dito at manok, libre lang. May fruits and vegetables garden din dito kaya konti na lang ang bibilhin sa labas. Ako na ang bahala roon. Puwede ka ring bumili ng gusto mong food sa labas.”

“Gano’n na lang. Salamat.”

“Okay. Then let’s start exploring the other facilities first.” Tumayo si Terrence.

Sumunod naman siya rito paglabas. Una nilang pinuntahan ang warehouse ng mga itlog at mga nakatay at malinis nang manok na ready for deliveries. Namangha siya sa laki ng storage ng mga manok, may iba’t ibang cuts, may brand ang packaging. Sobrang linis ng warehouse.

Hindi niya akalaing ganoon kalaki ang poultry business ni Terrence, at minsan na siyang nakabili ng brand ng manok nito sa supermarket. Isa na ito sa sikat na fresh chicken meat and eggs suppliers sa buong bansa. Ayon kay Terrence, more than three years pa lang since nag-start ang business nito pero ang bilis ng paglago.

Kuwento nito, nagsimula lang umano ito sa pagbebenta ng itlog sa local market ng Tarlac. Hanggang sa lumago na ang negosyo nito. Kahit noong active pa ito sa army, nagsimula na ito sa negosyo.

“This is the slaughterhouse. Dito kinakatay ang mga manok,” sabi ni Terrence.

Pumasok naman sila sa malawak na warehouse. Maayos din doon at hindi mabaho. Marami rin itong empleyado roon, puro lalaki. High-tech ang mga gamit doon sa pagkatay ng manok. At sa dulo ng slaughter, may mga lagayan ng balahibo ng manok, iba-ibang kulay.

“Ano’ng ginagawa sa balahibo?” tanong niya.

“Maraming nagaggawa ‘yan. For decoration, costume, gamit panlinis at iba pa,” tugon naman ni Terrence.

“Impressive. Walang tapon sa products,” komento niya.

“Yeah.”

Tumuloy na sila sa manukan. Meron din palang manok pangsabong doon pero pangbenta lang. Maraming breed ng manok na alaga, meron ding native. Sumikat umano ang poultry business ni Terrence dahil sa pagsu-supply nito ng native eggs at manok sa mga palengke. Literal na native ang manok mula sa probinsiya at organic ang kinakain, unlike sa high breed.

Umingay sa paligid nang may mga bisitang dumating, naka-kotseng itim. Nang makita ang mga lalaking bumaba mula sa kotse, bigla naman siyang ginupo ng kaba. Mga sundalo ang bisita!

“Wait lang, Elise. Aasikasuhin ko lang ang mga kaibigan ko,” paalam ni Terrence.

Tumalikod siya at nagpakaabala sa pagsinop ng balahibo na nahulog sa lupa. Matagal din noong huli siyang nakakita ng sundalong may dalang baril. Hindi niya akalaing mararamdaman niya ulit ang takot sa mga ito. It means her wounds and trauma from the past haven’t healed yet.