Miguel P.O.V.
Hindi nagtagal at ang mahihinang kaluskos ay tila naging matitinis na iyak na nang kung anong hayop… or mas tamang sabihing mga hayop. Mabilis itong patungo sa kanilang direksyon creating a loud buzz inside the cave as it sent vibrations around the still air.
Mabilis niyang kinuha ang flashlight mula sa dalaga at itinutok ang ilaw niyon palipat-lipat sa mga lagusan. Nang maitapat niya sa kaliwang lagusan ang liwanag, waring may mga munting anino siyang naaninag sa dulo niyon. Habang papalapit ang mga ito sa kanila, unti-unting lumilinaw sa kanya ang animo lupon nang mga maiingay na ibon na patungo sa kanilang direksyon.
Hinila niya kaagad ang dalaga pahiga at pumaibabaw siya rito. He shielded her with his body as the horde of birds swiftly flew past them. Dahil sa nakabibinging
Tahimik lang na nakasunod si Lily sa binata habang magkahinang pa rin ang kanilang mga kamay. Once again, the space started to dwindle and only one person at a time can pass through. Panaka-naka’y napapatigil sila sa paglalakad and Miguel would start to take deep breaths. Paulit-ulit iyon at kung minsan pa’y mariin nitong ipinipikit ang mga mata. Nag-aalala na siya para sa binata. His wound might be seriously affecting him. Hindi kaya… naimpeksyon na ang sugat nito? “Miguel…” Tawag niya rito. She tugged at his hands signaling him to stop walking. Muli itong huminga nang malalim bago humarap sa kanya. “Bakit? May problema ba?” His voice was now a coarse whisper. Noon lang napansin nang dalaga ang panglalalim
“Ate Lily!” Patakbong yumakap sa kanya si Maymay. Mangiyak-ngiyak pa ito habang isinubsob ang mukha sa kanyang dibdib. Hindi nito inalintanang hindi pa siya nakakapagpalit nang malinis na damit. She also had some dried muddy water running down some areas of her arms and legs. Pati buhok niya’y nanlalagkit na rin dahil sa pinaghalong dumi at wisik nang tubig-alat. “Naku, jusko! Lily! Akala namin kung napaano na kayo!” Nanggigilalas pang turan ni Aling Merlinda. Kapwa ito at si Nanay Nelia nagmamadaling makalapit sa kinaroroonan niya. May dala-dala pang plastic ang huli na animo mga damit ang laman. Kasalukuyang siyang nasa labas nang X-Ray room nang mga oras na iyon. Hinihintay niyang matapos ang isinasagawang pagsusuri kay Miguel nang dumating ang mga ito
“Oh siya, babalik na lang ako bukas dala ang x-ray results mo. Ang mahalaga ay makapagpahinga ka nang mabuti upang mabawi mo ang iyong lakas. Inumin mo rin ang mga nireseta kong gamot, ha, iho?” Aniya ni Dr. Lagro matapos i-check si Miguel.Mataman nitong tinitigan ang huli, na wari bang nagbabanta ang titig nito. Tanging napabuntong-hininga lang dito ang binata at marahang tumango.Naalala ni Lily na ito rin ang doktor na tinawag nang nurse kaninang umaga nang makarating sila sa ospital. Sa tingin niya ay nasa lagpas mid-fifties na ang edad nito, ngunit sa kabila niyon ay hindi pa rin maikakaila ang maawtoridad nitong aura bilang isang manggagamot.Lihim na naman siyang napangiti nang makitang nakabusangot ang mukha ni Miguel habang iniiwasan ang mga titig nang doktor. Wari isa itong batang nagmam
Miguel P.O.V. Hinihingal siyang napasandal sa bakal na railings sa ulunan nang kanyang kama. He was a bit nauseated and disoriented from the dream he just had. Walang tigil pati sa pag-ririgodon ang kanyang puso habang may ilang butil pa nang pawis ang namumuo sa kanyang noo. Dahan-dahan iyong tumutulo pababa sa kanyang pisngi hanggang sa pumatak sa kanyang unan. It was the first time, mula nang magising siya nang walang maalala, na nagkaroon siya nang ganoong klaseng panaginip. Kahit nakadama siya nang takot at pag-aalinlangan ay minsan pa niyang mariing ipinikit ang mga mata upang pilit sariwain iyon sa kanyang balintataw. Madilim ang daang kanilang tinatahak subalit ni minsan ay hindi man lang sila tumigil nang batang lalaking kasama niya. Nahahapo na siya pero sa hindi malamang kadahi
Miguel P.O.V. “Mabuti naman kung ganun’. Itong resulta nang mga pagsusuri sa’yo, lumalabas namang normal lahat kaya wala tayong dapat ipag-alala.” Ani Dr. Lagro habang inilalagay na ang stethoscope sa tainga. Humugot siya nang malalim at sunod-sunod na paghinga nang magsimula itong ipatong ang bilog na dulo niyon sa kanyang dibdib. Naglabas din ito nang pen light at itinutok iyon sa kanyang mga mata. Matapos ay sinuri naman nito ang noo’y nakabenda niyang sugat. His wound needed to be sutured because it was deep enough to penetrate the internal layers of his skin and damage some blood vessels. “Mamaya lang ay may pupuntang nurse rito para linisin iyan. Hindi na naman namamaga kagaya kahapon. Basta’t ipagpatuloy mo lang ang pag-inom nang nireseta kong antibiotic.” Dagdag pa nito.
Katatapos lang dumaan nang gabing maladelubyo ang hatid nang hangin at pag-ulan. Maagang nagising si Temyong upang sana’y silipin ang kanyang mga itinaling panggal sa mga puno nang bakawan. Nilalagay niya ang mga iyon malapit sa may bukana nang ilog palabas na sa may karagatan. Karaniwan kasing naglalagi roon ang mga alimango lalo pa’t malayo ang lugar sa mga kabahayan at hindi nagagambala ang mga ito roon. Matapos mainitan ang tiyan sa paghigop nang kape ay dali-dali siyang nagtungo sa parte nang ilog kung saan nakatali ang kanyang munting bangka. Lumulan na siya roon at tahimik na nagsagwan papunta sa may bukana nang ilog. Naraanan niya ang mga malalaking sanga nang mga kahoy na palutang-lutang sa ilog. Hindi na lang napigilang mapailing nang matanda. Wala talagang nag
Tatlong araw na ang lumipas buhat nang madala nila sa ospital ang binatang estranghero. Kahit papaano’y bumubuti na ang lagay nito at tuluyan nang humupa ang lagnat. Magkagayon ma’y nananatili itong parating mahimbing na natutulog at panaka-naka lang ang paggising upang makahingi nang tubig. Saglit pang napatunganga rito si Kaloy bago ibinalik muli ang atensyon sa binabasa. Pilit niyang pinag-aaralan ang kanyang libro sa eskwela ngunit kanina pa walang pumapasok sa kanyang isipan. May takdang-aralin kasing binigay ang kanilang guro at pilit niyang iniintindi ang kanyang binabasa. Siguro’y magtatatlumpong minuto na siyang nananatili sa parehong pahina. Napabuntong-hininga na lang siya. Sa totoo lang ay medyo nababagot na siya sa pananatili sa ospital. Halos bahay na niya iyon dahil parating siya ang nakatokang magbantay sa binata. P
Kasalukuyang nakatunghay si Lily sa labas nang bintana. Pumapailanlang sa katahimikan nang gabi ang mga pinong patak nang ambon sa bubungan nang bahay. Lagpas hatinggabi na ngunit heto siya’t hindi na naman dalawin nang antok. Laman pa rin nang kanyang isip ang naging pag-uusap nila kanina ni Miguel. Sa lahat nang mga sinabi nito, there is just this one realization that keeps on coming back to her: He has amnesia. Sure, it was easy to say that she wanted to get to know him. Madaling sabihing hindi mahalaga kung ano pa man ang naging nakaraan nito, ngunit iyon ba talaga ang tunay na nararamdaman niya? Hindi nga ba talaga iyon mahalaga? His past is unknown. There could be a million things hidden there. Halimbawa, papaano na lang kung…. may asawa pa lang naghihintay sa lalaki? Papaano kung hindi na pala
Sky’s P.O.V.Sky couldn’t believe her eyes as she stared at the man in front of her. No wonder he looked somewhat familiar! Because the more she stared at him, the more she realized the similarities he had with Alessandro. Both men clearly shared the same proud and pointed nose. At tulad ng binata ay nagtataglay din ito ng mga matang nangungusap at mamula-mulang malahugis-pusong labi. Are all men born from Vontillon lineage this perfect? But didn’t they say he’s over mid-fifties or something? Bakit tila yata nasa kwarenta pa lang ang edad nito? No! In fact, he could even pass for someone who’s in his late thirties! Hindi tuloy niya mapigilang mapatitig dito ng matagal. Ikiniling naman ng lalaki ang ulo nito habang halata sa anyo ang pag-aalala. “Is there something wrong, Ms. Bustamante? Nahihilo ka na naman ba?”Napakurapkurap naman siya habang pilit na ibinabalik sa tamang huwisyo ang isipan. Maagap din niyang tinanggap ang nakalahad pa rin nitong kamay subalit dahil sa pagmamadal
Sky’s P.O.V. Sky could feel her eyes shimmer as she stared at the last piece of the strawberry shortcake. She was already in for her second round of dessert at ngayon ay napupusuan niyang subukan sana ang naturang cake. It was supposed to be her first choice a while ago ngunit naagaw ang kanyang atensyon ng mga macaroons na naroon kaya iyon na muna ang inuna niya. Tutal naman kanina lang ng tingnan niya iyon ay mayroon pang tatlong cake ang nakahain kaya’t naisip niyang balikan na lamang ang mga iyon. Subalit heto nga’t nag-iisang slice na lamang pala ang natitira and she wasn’t sure if there was another refill for it. She was about to reach for the cake spatula ng may isang kamay ang naunang umabot niyon at mab
Sky’s P.O.V. Tigalgal na napatitig si Sky sa kanyang ama. She must’ve misheard him, right? Surely her father has not yet gone senile! Sa laki ba naman ng pagod at paghihirap na pinagdaanan ng kanilang kompanya para lang makuha ang mga naglalakihang kontrata mula mula sa Vontillon Corp, hindi siya makapaniwalang ganoon at ganoon na lang ito papakawalan ng kanyang ama!“W-What do you mean, Dad? W-Why would you want to cut ties with the largest company in the country?” Puno ng pagkalitong tanong niya.Her father had a hard look on his face as he stared at her. Wari ba may kung anong mabigat na alalahanin ang nasa isip nito at tila maigi pa nitong pinag-iisipan kung sasagutin ba siya nito o hindi. Bandang huli ay napabuga na lang ito ng isang malalim na buntong-hininga bago tumuwid muli ng tayo.“I no longer see any reason why we should still continue our partnership with them.” Maikli lamang ang tugon nitong iyon ngunit bakas mula sa bawat katagang binitawan ng kanyang ama ang pinalida
Sky’s P.O.V.“What are you doing? Did I not tell you not to leave my side?” Matigas ngunit mahinang turan kaagad ng kanyang ama ng harapin siya. The volume of his voice was enough for just the two of them to hear. Kasalukuyan na sila nitong nasa kabilang bahagi ng malawak na bulwagan, malayo na mula sa kinaroroonan kanina nila Alessandro. Ilan lang din ang mga bisitang nasa ibayo nila dahil bahagyang nasa sulok na iyon ng venue. Sky let out a soft sigh. “Dad, I did try to find you a while ago but I couldn’t. Ikaw ang bigla-bigla na lang nawawala at ‘di mahagilap. Where have you been all this time?” In truth, she did look for her father after she went to the lady’s room. She even strained her eyes looking around for him pero hindi talaga niya ito makita. Sa pagkakataong iyon naman din saktong nagtama ang mga mata nila ni Alessandro, and although she did not expect it, nilapitan at kinausap siya ng binata. Kahit pa para sa kanya ay nahahati ang kalooban niya sa saya at sakit sa muli
Alessandro’s P.O.V.“Up until this point, nothing suspicious had been detected.” Pabulong na wika sa kanya ni Ethan.Katatapos lang nitong kausapin si Max na noon ay nakapwesto sa ikalawang palapag kung saan overlooking ang venue. Alessandro could also clearly see the man from where they were standing. Nakatayo ito habang nakakapit sa railings at tinatanaw ang mga nangyayari sa kanila sa ibaba.“Do you think Hector backed out last minute seeing there are too many of our men surrounding the venue?” He heard Ethan ask. Balisa pa nitong palihim na iginala ang pangin sa mga panauhin.Siya naman ay marahang napabitaw nang kanina pa kinikimkim na buntong-hininga. He didn’t like any of these at all. Masyadong tahimik. Masyadong kalmado ang lahat. Biglang bumalik sa isip niya ang dalawang babalang nakasulat sa puting tarhetang nakaipit sa palaso. First, it warned him to be wary with the deliveries coming in and out of the hotel. Hence, Ethan made sure to secure the entrance, exits, and all th
Dear Valued Readers, Hello po ulit sa inyong lahat! Kamusta mustasa aking mga readers? Long time no read sa aking monthly Author's Note. Hehehe well ayun, you're all probably wondering bakit pautay-utay na 'yung pag-a-update ko. Sorry na po... huhuhu busy lang po sa aking other side hustles. Struggle is real pero go lang nang go. Rest assured na tatapusin ko po talaga ang novel na ito. Hehehe excited din akong mapiece together na 'yung mga pangyayari. Alam kong marami rin kayong mga katanungan at masasagot lahat nang iyan sa buwan nang jaraaaaaaaan: HULYO! HAHAHAHAHA omg omg siguro hate niyo na ako... 'wag naman hahaha peace mga kapatid! Sabi nga ni Sky diba, "Kapit lang!" So ayun na nga... give me time and space and the Milkyway charot hahaha nakakapressure and at the same time, nakakachallenge palang isulat ang ending. But I still hope you all like it :) See you soon! Love lots! ~Luna King
Alessandro’s P.O.V.Sinubukan pa niyang tumikhim upang muling ibalik sa dating tono ang boses. Damn it! Umayos ka, Alessandro!“I heard from your father his assistant couldn’t make it.” Sabi na lang niya.Marahang napatango naman ang dalaga. “Yes. Something came up last minute kaya hindi siya makapunta rito. May kinailangan kasi siyang asikasuhin sa Batangas and apparently, it’s one thing that can’t be postponed.”Natigilan naman si Alessandro. He suddenly remembered the property Señor Heneroso owned in Batangas. Sa pagkakatanda niya, may malaking farm doon ang mga manugang nang namayapa nitong asawa. He initial
Ethan’s P.O.V. Ethan felt the sound of the blood running through his veins and the loud thumping of his heart drowned the noise around him. His muddled mind tried its best to remember the background investigation he had once conducted on Sky. How come he didn’t notice it before?! Subalit bigla rin niyang naalalang hindi rin naman kasi siya nagtagal sa naturang paaralan. Siguro ay dalawang taon lang din ang iginugol niya roon dahil iyon nga’t nagtransfer na siya sa isang specialized military school. Kaya siguro hindi na rin iyon pinansin pa nang kanyang isipan… because it was just a minor detail in her past anyway. Isa pa’y ang siniguro niya noon ay kung anong pinagkakaabalahan nang dalaga at pati na rin ang tungkol sa kompanya nang pamilya nito. After all, the Poderoso did fail to get the business
Ethan’s P.O.V.Kaagad namang gumuhit ang ngiti sa kanyang labi. Halos sabay din silang kumilos nang kaibigan upang tawirin ang munting espasyo sa pagitan nila upang saglit na magyakapan.“I didn’t know you were home! Ang akala ko nga hindi na kita makikita pa kasi roon sa Canada ka na lang maglalagi.” Aniya rito nang bumitaw na.Mavie laughed at his remark. “Grabe ka naman. Umuwi kaya ako rito three years ago. Sadly, kayo naman ni Alessandro ang hindi ko mahagilap. Nagpunta pa nga ako sa mansyon pero si Nana Leticia lang ang nakausap ko. Sabi pa niya, nasa US daw kayong lahat…”Bigla namang natigilan si Ethan. ‘Di yata’t ang tinutukoy nito ay noong panahong nagpapagaling pa si Alessandro. At natur