Miguel P.O.V.
“Mabuti naman kung ganun’. Itong resulta nang mga pagsusuri sa’yo, lumalabas namang normal lahat kaya wala tayong dapat ipag-alala.” Ani Dr. Lagro habang inilalagay na ang stethoscope sa tainga.
Humugot siya nang malalim at sunod-sunod na paghinga nang magsimula itong ipatong ang bilog na dulo niyon sa kanyang dibdib. Naglabas din ito nang pen light at itinutok iyon sa kanyang mga mata. Matapos ay sinuri naman nito ang noo’y nakabenda niyang sugat. His wound needed to be sutured because it was deep enough to penetrate the internal layers of his skin and damage some blood vessels.
“Mamaya lang ay may pupuntang nurse rito para linisin iyan. Hindi na naman namamaga kagaya kahapon. Basta’t ipagpatuloy mo lang ang pag-inom nang nireseta kong antibiotic.” Dagdag pa nito.
Katatapos lang dumaan nang gabing maladelubyo ang hatid nang hangin at pag-ulan. Maagang nagising si Temyong upang sana’y silipin ang kanyang mga itinaling panggal sa mga puno nang bakawan. Nilalagay niya ang mga iyon malapit sa may bukana nang ilog palabas na sa may karagatan. Karaniwan kasing naglalagi roon ang mga alimango lalo pa’t malayo ang lugar sa mga kabahayan at hindi nagagambala ang mga ito roon. Matapos mainitan ang tiyan sa paghigop nang kape ay dali-dali siyang nagtungo sa parte nang ilog kung saan nakatali ang kanyang munting bangka. Lumulan na siya roon at tahimik na nagsagwan papunta sa may bukana nang ilog. Naraanan niya ang mga malalaking sanga nang mga kahoy na palutang-lutang sa ilog. Hindi na lang napigilang mapailing nang matanda. Wala talagang nag
Tatlong araw na ang lumipas buhat nang madala nila sa ospital ang binatang estranghero. Kahit papaano’y bumubuti na ang lagay nito at tuluyan nang humupa ang lagnat. Magkagayon ma’y nananatili itong parating mahimbing na natutulog at panaka-naka lang ang paggising upang makahingi nang tubig. Saglit pang napatunganga rito si Kaloy bago ibinalik muli ang atensyon sa binabasa. Pilit niyang pinag-aaralan ang kanyang libro sa eskwela ngunit kanina pa walang pumapasok sa kanyang isipan. May takdang-aralin kasing binigay ang kanilang guro at pilit niyang iniintindi ang kanyang binabasa. Siguro’y magtatatlumpong minuto na siyang nananatili sa parehong pahina. Napabuntong-hininga na lang siya. Sa totoo lang ay medyo nababagot na siya sa pananatili sa ospital. Halos bahay na niya iyon dahil parating siya ang nakatokang magbantay sa binata. P
Kasalukuyang nakatunghay si Lily sa labas nang bintana. Pumapailanlang sa katahimikan nang gabi ang mga pinong patak nang ambon sa bubungan nang bahay. Lagpas hatinggabi na ngunit heto siya’t hindi na naman dalawin nang antok. Laman pa rin nang kanyang isip ang naging pag-uusap nila kanina ni Miguel. Sa lahat nang mga sinabi nito, there is just this one realization that keeps on coming back to her: He has amnesia. Sure, it was easy to say that she wanted to get to know him. Madaling sabihing hindi mahalaga kung ano pa man ang naging nakaraan nito, ngunit iyon ba talaga ang tunay na nararamdaman niya? Hindi nga ba talaga iyon mahalaga? His past is unknown. There could be a million things hidden there. Halimbawa, papaano na lang kung…. may asawa pa lang naghihintay sa lalaki? Papaano kung hindi na pala
Kinabukasan ay maaga muling nagtungo sa ospital ang dalaga. Tulad kahapon ay nagluto rin siya nang mga pagkain upang madala para sa binata. Hindi napigilang mapabuntong-hininga ni Lily habang tangan ang bag na may lamang mga pagkain. Just last night, she was questioning her feelings for Miguel. Pero heto siya ngayon at pilit pa ring bumabalik sa tabi nito. What am I even doing? Tama bang nagpunta-punta pa ako rito? Atubili siyang nakatayo sa labas nang kwarto nang binata. Ngayon ay tanging manipis na sementong pader at kahoy na pintuan na lamang ang nagbubukod sa kanilang dalawa. Muli siyang napasulyap sa dalang pagkain. Well....masasayang naman ‘to kung wala ring kakain. Minsan pang huminga nang malalim si
“Lily…” Miguel’s voice was like honey to her ear. Pakiramdam nang dalaga ay sabay-sabay na nagsitayuan ang mga balahibo niya sa boses nitong iyon. Hindi rin nakakatulong sa kanyang imahinasyon na ngayon ay tuluyan na silang napagsolo. Gyaaaaaah! Tumigil ka! Istaaaap! Nasa ospital kayo, ene be! Sa halip na lingunin ito ay dumiretso siya sa banyo upang hugasan ang mga nagamit nilang kubyertos. She did her best not to be tempted to take a glimpse of the alluring man lying on the hospital bed. Napahinga pa siya nang malalim nang sa wakas ay nasa loob na siya nang banyo. She felt the safe sanctuary temporarily offered by the four walls of the tiny comfort room. Lily tried to clear her foggy mind habang nasa loob.
“Naku… Kanina pa nakaalis si Kuya Migz, Ate. Sayang at hindi kayo nagpang-abot.” Kunot-noo pang sagot sa kanya ni Kaloy. Katatapos lang nang pananghalian nang mga oras na iyon at dahil tirik na tirik ang araw ay pawisan na ang binata. Kahit pa malilim sa parteng iyon nang bakuran nina Mang Temyong, hindi pa rin naiibsan nito ang maalinsangang hapon. Beads of sweat were dripping from the young man’s forehead. Pasimpleng pinunasan iyon nang binata gamit ang likod nang palad nito. Nababakat na rin ang katawan nito sa suot na long sleeve t-shirt. Mukhang naabala pa yata niya ito sa ginagawang pagsisibak nang kahoy. It had only been a week since Miguel was discharged from the hospital ngunit heto siya ngayon at mukhang maha-highblood na sa sobrang kunsumi rito.
Mabilisan ang naging pagkilos nila nang binata. Patakbo nilang tinungo ang kagubatan upang maiwasan ang mga pinong patak nang ambon. Ewan ba niya pero kanina lang ay kay ganda naman nang sikat nang araw. Ngayon ay heto ang kalangitan at tila may plano na naman yatang pagsakluban sila. Kilig na kilig pa man din sana siya sa moment nila nang binata. Pakiramdam niya kanina, para silang nasa shooting nang pelikulang napakaromantiko nang tema. It felt like time stood still at tanging silang dalawa lang ang mga taong nabubuhay sa mundo. Everything else was just background noise. Kulang na lang ‘yung pa-soundtrack nang “A Thousand Years” at dadaigin na nila sina Bella Swan at Edward Cullen sa ending nang Breaking Dawn. Pero iyon nga’t biglang kumulimlim ang panahon. Dark and thick clouds started to hover over them. Not before long, it started drizzling.&
Nahigit nang dalaga ang hininga nang tuluyan nang makarating sa rooftop nang gusali. What greeted her was a complete 360° full view of the mountain tops. Dahil nasa gitna nang lugar ang gusali ay malaya niyang nailibot ang paningin sa kabuuan nang tanawin. And oh, just look at the sea of clouds hovering beneath the sunset. Nagkukulay ginto pati ang mga ulap dahil sa sinag nang araw. Kay gandang pagmasdan nang pagsasabog nang kulay sa kalangitan… at ang pag-aagaw nang liwanag at dilim. Truly, this was a magical experience for her. Pansin niyang maging ang binata ay tila ganoon din ang nararamdaman. Miguel was also staring up ahead. Tinatangay pa nang marahang ihip nang hangin ang buhok nito. He had this contented look in his face as he basked in the glory of the sunlight. Nasa unahan ito nang dalaga at kasalukuyang nakatalikod sa kanya. It gave her full
Sky’s P.O.V.Sky couldn’t believe her eyes as she stared at the man in front of her. No wonder he looked somewhat familiar! Because the more she stared at him, the more she realized the similarities he had with Alessandro. Both men clearly shared the same proud and pointed nose. At tulad ng binata ay nagtataglay din ito ng mga matang nangungusap at mamula-mulang malahugis-pusong labi. Are all men born from Vontillon lineage this perfect? But didn’t they say he’s over mid-fifties or something? Bakit tila yata nasa kwarenta pa lang ang edad nito? No! In fact, he could even pass for someone who’s in his late thirties! Hindi tuloy niya mapigilang mapatitig dito ng matagal. Ikiniling naman ng lalaki ang ulo nito habang halata sa anyo ang pag-aalala. “Is there something wrong, Ms. Bustamante? Nahihilo ka na naman ba?”Napakurapkurap naman siya habang pilit na ibinabalik sa tamang huwisyo ang isipan. Maagap din niyang tinanggap ang nakalahad pa rin nitong kamay subalit dahil sa pagmamadal
Sky’s P.O.V. Sky could feel her eyes shimmer as she stared at the last piece of the strawberry shortcake. She was already in for her second round of dessert at ngayon ay napupusuan niyang subukan sana ang naturang cake. It was supposed to be her first choice a while ago ngunit naagaw ang kanyang atensyon ng mga macaroons na naroon kaya iyon na muna ang inuna niya. Tutal naman kanina lang ng tingnan niya iyon ay mayroon pang tatlong cake ang nakahain kaya’t naisip niyang balikan na lamang ang mga iyon. Subalit heto nga’t nag-iisang slice na lamang pala ang natitira and she wasn’t sure if there was another refill for it. She was about to reach for the cake spatula ng may isang kamay ang naunang umabot niyon at mab
Sky’s P.O.V. Tigalgal na napatitig si Sky sa kanyang ama. She must’ve misheard him, right? Surely her father has not yet gone senile! Sa laki ba naman ng pagod at paghihirap na pinagdaanan ng kanilang kompanya para lang makuha ang mga naglalakihang kontrata mula mula sa Vontillon Corp, hindi siya makapaniwalang ganoon at ganoon na lang ito papakawalan ng kanyang ama!“W-What do you mean, Dad? W-Why would you want to cut ties with the largest company in the country?” Puno ng pagkalitong tanong niya.Her father had a hard look on his face as he stared at her. Wari ba may kung anong mabigat na alalahanin ang nasa isip nito at tila maigi pa nitong pinag-iisipan kung sasagutin ba siya nito o hindi. Bandang huli ay napabuga na lang ito ng isang malalim na buntong-hininga bago tumuwid muli ng tayo.“I no longer see any reason why we should still continue our partnership with them.” Maikli lamang ang tugon nitong iyon ngunit bakas mula sa bawat katagang binitawan ng kanyang ama ang pinalida
Sky’s P.O.V.“What are you doing? Did I not tell you not to leave my side?” Matigas ngunit mahinang turan kaagad ng kanyang ama ng harapin siya. The volume of his voice was enough for just the two of them to hear. Kasalukuyan na sila nitong nasa kabilang bahagi ng malawak na bulwagan, malayo na mula sa kinaroroonan kanina nila Alessandro. Ilan lang din ang mga bisitang nasa ibayo nila dahil bahagyang nasa sulok na iyon ng venue. Sky let out a soft sigh. “Dad, I did try to find you a while ago but I couldn’t. Ikaw ang bigla-bigla na lang nawawala at ‘di mahagilap. Where have you been all this time?” In truth, she did look for her father after she went to the lady’s room. She even strained her eyes looking around for him pero hindi talaga niya ito makita. Sa pagkakataong iyon naman din saktong nagtama ang mga mata nila ni Alessandro, and although she did not expect it, nilapitan at kinausap siya ng binata. Kahit pa para sa kanya ay nahahati ang kalooban niya sa saya at sakit sa muli
Alessandro’s P.O.V.“Up until this point, nothing suspicious had been detected.” Pabulong na wika sa kanya ni Ethan.Katatapos lang nitong kausapin si Max na noon ay nakapwesto sa ikalawang palapag kung saan overlooking ang venue. Alessandro could also clearly see the man from where they were standing. Nakatayo ito habang nakakapit sa railings at tinatanaw ang mga nangyayari sa kanila sa ibaba.“Do you think Hector backed out last minute seeing there are too many of our men surrounding the venue?” He heard Ethan ask. Balisa pa nitong palihim na iginala ang pangin sa mga panauhin.Siya naman ay marahang napabitaw nang kanina pa kinikimkim na buntong-hininga. He didn’t like any of these at all. Masyadong tahimik. Masyadong kalmado ang lahat. Biglang bumalik sa isip niya ang dalawang babalang nakasulat sa puting tarhetang nakaipit sa palaso. First, it warned him to be wary with the deliveries coming in and out of the hotel. Hence, Ethan made sure to secure the entrance, exits, and all th
Dear Valued Readers, Hello po ulit sa inyong lahat! Kamusta mustasa aking mga readers? Long time no read sa aking monthly Author's Note. Hehehe well ayun, you're all probably wondering bakit pautay-utay na 'yung pag-a-update ko. Sorry na po... huhuhu busy lang po sa aking other side hustles. Struggle is real pero go lang nang go. Rest assured na tatapusin ko po talaga ang novel na ito. Hehehe excited din akong mapiece together na 'yung mga pangyayari. Alam kong marami rin kayong mga katanungan at masasagot lahat nang iyan sa buwan nang jaraaaaaaaan: HULYO! HAHAHAHAHA omg omg siguro hate niyo na ako... 'wag naman hahaha peace mga kapatid! Sabi nga ni Sky diba, "Kapit lang!" So ayun na nga... give me time and space and the Milkyway charot hahaha nakakapressure and at the same time, nakakachallenge palang isulat ang ending. But I still hope you all like it :) See you soon! Love lots! ~Luna King
Alessandro’s P.O.V.Sinubukan pa niyang tumikhim upang muling ibalik sa dating tono ang boses. Damn it! Umayos ka, Alessandro!“I heard from your father his assistant couldn’t make it.” Sabi na lang niya.Marahang napatango naman ang dalaga. “Yes. Something came up last minute kaya hindi siya makapunta rito. May kinailangan kasi siyang asikasuhin sa Batangas and apparently, it’s one thing that can’t be postponed.”Natigilan naman si Alessandro. He suddenly remembered the property Señor Heneroso owned in Batangas. Sa pagkakatanda niya, may malaking farm doon ang mga manugang nang namayapa nitong asawa. He initial
Ethan’s P.O.V. Ethan felt the sound of the blood running through his veins and the loud thumping of his heart drowned the noise around him. His muddled mind tried its best to remember the background investigation he had once conducted on Sky. How come he didn’t notice it before?! Subalit bigla rin niyang naalalang hindi rin naman kasi siya nagtagal sa naturang paaralan. Siguro ay dalawang taon lang din ang iginugol niya roon dahil iyon nga’t nagtransfer na siya sa isang specialized military school. Kaya siguro hindi na rin iyon pinansin pa nang kanyang isipan… because it was just a minor detail in her past anyway. Isa pa’y ang siniguro niya noon ay kung anong pinagkakaabalahan nang dalaga at pati na rin ang tungkol sa kompanya nang pamilya nito. After all, the Poderoso did fail to get the business
Ethan’s P.O.V.Kaagad namang gumuhit ang ngiti sa kanyang labi. Halos sabay din silang kumilos nang kaibigan upang tawirin ang munting espasyo sa pagitan nila upang saglit na magyakapan.“I didn’t know you were home! Ang akala ko nga hindi na kita makikita pa kasi roon sa Canada ka na lang maglalagi.” Aniya rito nang bumitaw na.Mavie laughed at his remark. “Grabe ka naman. Umuwi kaya ako rito three years ago. Sadly, kayo naman ni Alessandro ang hindi ko mahagilap. Nagpunta pa nga ako sa mansyon pero si Nana Leticia lang ang nakausap ko. Sabi pa niya, nasa US daw kayong lahat…”Bigla namang natigilan si Ethan. ‘Di yata’t ang tinutukoy nito ay noong panahong nagpapagaling pa si Alessandro. At natur