Chapter 141: The Antidepressants.

Napakurap ako nang sunod kong marinig ang sinabi ni Eros na tila ba ubos na ang kanyang pasensya doon.

“No, the antidepressants doesn’t help me anymore doc.. It’s just making me emotionless but the pain was still there. I-I couldn’t even grieve for my son.” Hindi ko na kinayang makinig dahilan para bumalik na ako sa table namin but my heart felt so heavy.

Muli akong kinain ng konsensyang saglit kong nakalimutan nang makita ko siyang ayos.

I was so selfish.

Pagkabalik niya ay wala akong kahit anong imik, tahimik lang akong kumain clouded with my own thoughts.

Matapos naming kumain ay sinabay niya na ako pabalik sa condo. Binenta ko na kasi ang condo na tinitirahan namin noon dito.

“I’ll go ahead. Thank you,” paalam ko at pumasok na sa loob ng hindi pinakikinggan ang sasabihin ni Eros o kung may sasabihin ba siya sa akin.

“S-Si Enzo?” tanong ko kay Shobe.

“Tulog na sila kanina pa, ikaw? Bakit ganyam mukha mo?” tanong ni Shobe sa akin.

“H-Huh?”

“Para kang may problema,