CHAPTER 20- MOST HURTFUL THING

Rumampada ako papunta sa kitchen niya at pumwesto sa mesang may nakahain na na pagkain. Nagutom ako dahil sa pintong nasira dahil sa kalokohan ng haduf na lalaki.

Paasa rin ang pintong iyon, akala ko naman mabubuksan ko na. Hindi pala. Mana sa may-ari, eh. Hindi pa naman ako sanay na mag-stay sa flat ng iba. Ang creepy ng pakiramdam.

Baka nga ay talagang nuknukan din ako ng kaartehan sa katawan. O kaya naman ako iyong introvert pero malandi. Ay ewan, 'di ko din ma-gets ang sarili ko.

"Akala ko ba busog ka?" sarkastiko niyang tanong at umupo na sa upuang kaharap ko.

"May busog bang kumakain palang?" pagtataray ko pa.

Napabuntonghininga naman siya. Pabagsak kong binitiwan ang kutsara't-tinidor dahil sa ginawa niyang iyon.

"Problem?" inosente niyang tanong.

"Seriously? In front of these foods? Alam mo bang bwiset ang gano'n?"

"So, I'm bwiset?"

"Yes, you are! Punyeta." Ibinulong ko na lang ang huling salita.

"So, ano ka na lang na nagmumura sa harap ng pagkain?" nang-iinsulto niya ding