Chapter 45Ilang araw nang hinahanap ni Azriel si Zarraeah, ngunit hindi niya ito matagpuan. Sa sobrang pagka-frustrate, muli siyang nagtungo sa bahay ng Rivera, umaasang makakausap na niya ito. Pagdating niya roon, si Zephyrine ang sumalubong sa kanya, matikas at walang bakas ng pag-aalinlangan sa kanyang mga mata."Nasaan si Zarraeah?" tanong ni Azriel, halatang iritado. "Alam kong nandito siya."Napangisi si Zephyrine at tumayo sa harapan niya na para bang hinaharangan ang daan. "Bakit mo siya hinahanap? Hindi ba sinabi ko na sa’yo na layuan mo na siya?"Napatingin si Azriel nang matalim kay Zephyrine. "At sino ka para pagbawalan ako?"Huminga nang malalim si Zephyrine at tumayo sa harapan ng pintuan, tinitingnan si Azriel na para bang isa itong hindi kanais-nais na panauhin. "Ikaw ang dapat sumagot niyan, Azriel. Bakit mo nga ba hinahabol si Zarraeah? Ano ba talaga ang gusto mo sa kanya?"Hindi agad nakasagot si Azriel. Sa halip, sumandal siya sa isang painting stand at pinakatiti
Paulit-ulit na nawawala si Zarraeah, na para bang isang anino lang siya sa buhay ni Azriel. Tuwing malapit na niyang maabot ito, muli itong mawawala. Ang matinding pagnanasa niyang makasama ito ay mas lalong tumindi, lalo na ngayong nararamdaman niyang umiiwas ito sa kanya. Hindi niya ito matanggap.Habang nasa opisina, hindi mapakali si Azriel. Ilang beses na niyang sinubukang tawagan si Zarraeah ngunit hindi ito sumasagot. Naputol ang kanyang iniisip nang biglang kumatok ang kanyang secretarya at pumasok sa loob."Sir, I just wanted to inform you that Miss Zarraeah didn’t report to work again today," maingat na sabi ng kanyang secretarya.Napatingin si Azriel sa kanya, bakas ang inis at pag-aalala sa kanyang mukha. "This is the third time this week. Did she at least call or send a message?"Umiling ang secretarya. "No, Sir. She didn’t inform anyone. We tried to contact her, but there was no response."Napabuntong-hininga si Azriel at pinaglaruan ang hawak niyang ballpen. Hindi niya
Isang araw, nasa loob ng malaking sala sina Zephyrine at ang kanyang mga magulang, sina Estella at Luis Rivera. Tahimik lang si Zephyrine habang nakaupo sa tapat ng kanyang ina at ama, pero bakas sa mukha niya ang inis at pagod. Samantalang ang kanyang ina, si Estella, ay hindi na maitago ang galit at pagkadismaya."Zephyrine, anong iniisip mo?" matalim na tanong ni Estella habang nakapameywang. "Bakit mo hinayaang mangyari ito? Alam mo bang anong kahihiyan ang dinala nito sa pamilya natin?"Napabuntong-hininga si Zephyrine. "Mom, please. You don’t understand—""Oh, I understand perfectly!" putol ni Estella. "Pinakasalan mo si Azriel Dela Vega, at ngayon, pinakawalan mo siya nang ganun-ganun na lang? What kind of foolishness is this, Zephyrine?"Tahimik lang si Luis, ngunit halata ang tensyon sa kanyang mukha. Hindi siya sumasabat, pero alam niyang delikado na ang usapan."Mom, hindi mo naiintindihan," sagot ni Zephyrine, pilit pinapanatili ang kanyang kalmado. "Mahalaga ang kasal na
Maagang dumating si Zarraeah sa opisina ni Azriel. Suot niya ang isang itim na blazer at puting blusa, simple ngunit pormal—isang kasuotan na nagtatago ng bigat sa kanyang dibdib. Sa loob-loob niya, pinipilit niyang panindigan ang desisyong ginawa niya kagabi. Hindi madali, ngunit alam niyang ito ang tamang gawin.Huminga siya nang malalim bago siya pumasok sa loob ng main building ng Dela Vega Corporation. Agad siyang sinalubong ng mga empleyado na tila nagulat sa kanyang presensya. Ilang araw rin siyang hindi nagpakita, at ngayon, heto siya, tahimik ngunit determinadong tapusin ang lahat.Nang marating niya ang opisina ni Azriel, sinalubong siya ng kanyang secretary. "Ms. Rivera, good morning po. Hindi po kayo naka-schedule ngayon, pero—""Kailangan ko siyang makausap," malamig niyang tugon.Agad namang tumango ang secretary at tinawagan si Azriel sa intercom. Ilang segundo lang ang lumipas bago nito ibinaba ang telepono at sinenyasan siyang pumasok. "Pinapapasok na po kayo, Ma'am."
Tahimik ang paligid nang pumasok sina Azriel at Zarraeah sa loob ng kanyang mansyon. Ang malambot na liwanag mula sa chandelier ay nagbibigay ng romantikong kinang sa buong sala, ngunit sa kabila ng engrandeng disenyo ng bahay, may kung anong pangungulila ang bumabalot dito. Ngunit ngayong gabi, hindi na iyon mahalaga.Dahan-dahang naupo si Zarraeah sa sofa, habang si Azriel ay tumayo sa harapan niya, pinagmamasdan siya nang hindi matukoy kung ano ang tumatakbo sa kanyang isipan. Hinubad niya ang kanyang coat at inalis ang top button ng kanyang damit, saka bahagyang yumuko upang ipatong ang kanyang kamay sa sandalan ng sofa."You said you wanted to stay," bulong ni Azriel, ang kanyang tinig ay mababa ngunit puno ng damdamin. "So tell me, what do you really want, Zarraeah?"Napatingin si Zarraeah sa kanya, ang kanyang dibdib ay mabilis na bumibilis sa kaba at excitement na hindi niya maipaliwanag. Ito na ang huling gabing makakasama niya si Azriel bilang siya. Alam niyang pagdating ng
"Bakit naman biglang umulan ngayon!" reklamo ni Azriel habang pinupunasan ang basang braso. Kanina lang, tahimik silang naglalakad ni Zaraeah sa isang maaliwalas na daan, pero bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan. Mabilis silang tumakbo, naghahanap ng masisilungan, pero tila malas sila ngayon—walang kahit anong matibay na bubong sa paligid. "Kaya nga po eh," sagot ni Zaraeah habang pinipisil ang kanyang mga damit na basang-basa na sa ulan. Napatingin si Azriel sa dalaga. Dumidikit na sa balat nito ang suot niyang puting blusa, aninag ang panloob na tela. Agad niyang iniwas ang tingin pero hindi niya napigilang muling lingunin ito. Para bang nag-slow motion ang lahat, at kasabay nito, naramdaman niyang bumilis ang tibok ng kanyang puso. "What the hell is this feeling?" bulong niya sa sarili. “Azriel, basang-basa ka na rin!” nag-aalalang sabi ni Zaraeah. Kinuha nito ang tissue mula sa kanyang bag at walang alinlangang pinunasan ang dibdib ni Azriel. Nagulat siya sa ginaw
“Ang iniiiit eeeeh,” reklamo ni Zarraeah habang napapapikit, halatang hindi na alam ang ginagawa. Napalunok si Azriel at napailing. “Naku po! Ilayo n’yo po ako sa tukso,” bulong niya habang pilit na iniiwas ang sarili. Pero nang makita niyang halos kita na ang panloob ni Zarraeah dahil nakabukas na ang mga butones ng suot nitong damit, agad niyang dinampot ang kumot at ibinalot iyon sa katawan ng dalaga. “Ayoko nitooo,” reklamo ni Zarraeah at bigla niyang hinila ang kumot, tinanggal ito sa kanyang katawan. Napaurong si Azriel, pulang-pula ang mukha, at pilit na hindi tumitingin sa dalaga. Ramdam niya ang mainit na pagdaloy ng dugo sa kanyang mukha, at kahit malamig ang paligid, butil-butil ang pawis sa kanyang noo. “Bakit ka namumula?” tanong ni Zarraeah na may halong panunukso sa tinig. Napaatras si Azriel nang maramdaman niyang dumikit ang malambot na dibdib ng dalaga sa kanyang braso. Lalong bumilis ang tibok ng puso niya, para bang may kumakabog na martilyo sa kanyang dib
Dalawang Buwan ang Nakalipas Sa gitna ng marangyang bulwagan, nagkalat ang mga piling panauhin, suot ang kanilang pinakamagarbong kasuotan. Ang malalaking chandelier na kristal ay nagbibigay ng malambot na liwanag sa buong silid, na parang mga bituing nakabitin sa kisame. Sa isang sulok, nakatayo si Azriel Dela Vega sa tabi ng wine bar, hawak ang isang basong alak. Ang kanyang mamahaling suit ay bumagay sa kanyang matikas na tindig, lalo pang pinatingkad ng awtoridad na natural niyang isinusuot tulad ng isang korona. Pero sa kabila ng kanyang matikas na postura, panay ang tingin niya sa kanyang relo, tila may hinihintay. Sa tabi niya, nakasandal sa bar counter si Dylan, ang matalik niyang kaibigan. “Sa loob ng tatlong taon, ni katiting, wala kang naramdamang kahit ano para kay Zephyrine?” tanong ni Dylan, bahagyang nakakunot ang noo. Bahagyang natawa si Azriel at umiling. “Paano naman ako magkaka-feelings sa babaeng ’yun, bro? Halos araw-araw kaming nagbabangayan. Parang laging ma
Tahimik ang paligid nang pumasok sina Azriel at Zarraeah sa loob ng kanyang mansyon. Ang malambot na liwanag mula sa chandelier ay nagbibigay ng romantikong kinang sa buong sala, ngunit sa kabila ng engrandeng disenyo ng bahay, may kung anong pangungulila ang bumabalot dito. Ngunit ngayong gabi, hindi na iyon mahalaga.Dahan-dahang naupo si Zarraeah sa sofa, habang si Azriel ay tumayo sa harapan niya, pinagmamasdan siya nang hindi matukoy kung ano ang tumatakbo sa kanyang isipan. Hinubad niya ang kanyang coat at inalis ang top button ng kanyang damit, saka bahagyang yumuko upang ipatong ang kanyang kamay sa sandalan ng sofa."You said you wanted to stay," bulong ni Azriel, ang kanyang tinig ay mababa ngunit puno ng damdamin. "So tell me, what do you really want, Zarraeah?"Napatingin si Zarraeah sa kanya, ang kanyang dibdib ay mabilis na bumibilis sa kaba at excitement na hindi niya maipaliwanag. Ito na ang huling gabing makakasama niya si Azriel bilang siya. Alam niyang pagdating ng
Maagang dumating si Zarraeah sa opisina ni Azriel. Suot niya ang isang itim na blazer at puting blusa, simple ngunit pormal—isang kasuotan na nagtatago ng bigat sa kanyang dibdib. Sa loob-loob niya, pinipilit niyang panindigan ang desisyong ginawa niya kagabi. Hindi madali, ngunit alam niyang ito ang tamang gawin.Huminga siya nang malalim bago siya pumasok sa loob ng main building ng Dela Vega Corporation. Agad siyang sinalubong ng mga empleyado na tila nagulat sa kanyang presensya. Ilang araw rin siyang hindi nagpakita, at ngayon, heto siya, tahimik ngunit determinadong tapusin ang lahat.Nang marating niya ang opisina ni Azriel, sinalubong siya ng kanyang secretary. "Ms. Rivera, good morning po. Hindi po kayo naka-schedule ngayon, pero—""Kailangan ko siyang makausap," malamig niyang tugon.Agad namang tumango ang secretary at tinawagan si Azriel sa intercom. Ilang segundo lang ang lumipas bago nito ibinaba ang telepono at sinenyasan siyang pumasok. "Pinapapasok na po kayo, Ma'am."
Isang araw, nasa loob ng malaking sala sina Zephyrine at ang kanyang mga magulang, sina Estella at Luis Rivera. Tahimik lang si Zephyrine habang nakaupo sa tapat ng kanyang ina at ama, pero bakas sa mukha niya ang inis at pagod. Samantalang ang kanyang ina, si Estella, ay hindi na maitago ang galit at pagkadismaya."Zephyrine, anong iniisip mo?" matalim na tanong ni Estella habang nakapameywang. "Bakit mo hinayaang mangyari ito? Alam mo bang anong kahihiyan ang dinala nito sa pamilya natin?"Napabuntong-hininga si Zephyrine. "Mom, please. You don’t understand—""Oh, I understand perfectly!" putol ni Estella. "Pinakasalan mo si Azriel Dela Vega, at ngayon, pinakawalan mo siya nang ganun-ganun na lang? What kind of foolishness is this, Zephyrine?"Tahimik lang si Luis, ngunit halata ang tensyon sa kanyang mukha. Hindi siya sumasabat, pero alam niyang delikado na ang usapan."Mom, hindi mo naiintindihan," sagot ni Zephyrine, pilit pinapanatili ang kanyang kalmado. "Mahalaga ang kasal na
Paulit-ulit na nawawala si Zarraeah, na para bang isang anino lang siya sa buhay ni Azriel. Tuwing malapit na niyang maabot ito, muli itong mawawala. Ang matinding pagnanasa niyang makasama ito ay mas lalong tumindi, lalo na ngayong nararamdaman niyang umiiwas ito sa kanya. Hindi niya ito matanggap.Habang nasa opisina, hindi mapakali si Azriel. Ilang beses na niyang sinubukang tawagan si Zarraeah ngunit hindi ito sumasagot. Naputol ang kanyang iniisip nang biglang kumatok ang kanyang secretarya at pumasok sa loob."Sir, I just wanted to inform you that Miss Zarraeah didn’t report to work again today," maingat na sabi ng kanyang secretarya.Napatingin si Azriel sa kanya, bakas ang inis at pag-aalala sa kanyang mukha. "This is the third time this week. Did she at least call or send a message?"Umiling ang secretarya. "No, Sir. She didn’t inform anyone. We tried to contact her, but there was no response."Napabuntong-hininga si Azriel at pinaglaruan ang hawak niyang ballpen. Hindi niya
Chapter 45Ilang araw nang hinahanap ni Azriel si Zarraeah, ngunit hindi niya ito matagpuan. Sa sobrang pagka-frustrate, muli siyang nagtungo sa bahay ng Rivera, umaasang makakausap na niya ito. Pagdating niya roon, si Zephyrine ang sumalubong sa kanya, matikas at walang bakas ng pag-aalinlangan sa kanyang mga mata."Nasaan si Zarraeah?" tanong ni Azriel, halatang iritado. "Alam kong nandito siya."Napangisi si Zephyrine at tumayo sa harapan niya na para bang hinaharangan ang daan. "Bakit mo siya hinahanap? Hindi ba sinabi ko na sa’yo na layuan mo na siya?"Napatingin si Azriel nang matalim kay Zephyrine. "At sino ka para pagbawalan ako?"Huminga nang malalim si Zephyrine at tumayo sa harapan ng pintuan, tinitingnan si Azriel na para bang isa itong hindi kanais-nais na panauhin. "Ikaw ang dapat sumagot niyan, Azriel. Bakit mo nga ba hinahabol si Zarraeah? Ano ba talaga ang gusto mo sa kanya?"Hindi agad nakasagot si Azriel. Sa halip, sumandal siya sa isang painting stand at pinakatiti
Mula nang muli niyang makita si Zarraeah, hindi na siya mapakali. Araw-araw, sinasadya ni Azriel ang gallery upang makita ito, laging may dahilan para dumaan, kahit wala naman siyang totoong pakay. Madalas ay kunwaring titingin siya ng mga painting o magpapanggap na interesado sa sining, pero ang totoo, gusto lang niyang makita si Zarraeah."Ma'am, nariyan na naman siya," bulong ng isa sa mga empleyado ng gallery kay Zarraeah habang abala ito sa pag-aayos ng isang bagong painting.Napahinto si Zarraeah at lihim na napabuntong-hininga. Hindi niya alam kung bakit pero tuwing nandiyan si Azriel, nakakaramdam siya ng kaba at isang kakaibang emosyon na hindi niya mawari. Mula sa gilid ng kanyang mata, nakita niyang papalapit na ito."Zarraeah," masayang bati ni Azriel habang naglalakad papunta sa kanya, nakaayos pa rin ang mamahaling suit ngunit tila mas relaxed ang kanyang postura. "Tamang-tama, gusto kitang ayain magkape."Nagkibit-balikat si Zarraeah at ngumiti nang tipid. "Ah... busy p
Halos naapektuhan na ang trabaho ni Azriel dahil sa hindi niya makita si Zarraeah. Lahat ng tao sa paligid niya ay nadadamay sa kanyang bugso ng damdamin—mga empleyado, business partners, maging ang kanyang matatalik na kaibigan na sina Miguel, Nagi, at Dylan. Hindi siya mapakali, at ngayon lang niya naranasan ang ganitong matinding pagkahumaling sa isang babae.Madalas siyang nag-iinom kasama ang kanyang mga kaibigan, sinusubukang lunurin ang pag-aalala at pananabik sa alak. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi siya mapanatag. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang imahe ni Zarraeah—ang kanyang mga mata at ngiti na tila may kakaibang epekto sa kanya. Parang isang halimuyak na hindi niya matanggal sa kanyang sistema."Azriel, man, you need to stop drinking," Miguel said, patting his friend on the shoulder. "This isn't helping you."Napangisi si Azriel, halatang may tama na ng alak. "What else can I do? I can't see her. I can't talk to her. It's like she just vanished."Nagpalitan
Ilang araw na ang lumipas mula nang muntik nang may mangyari sa kanila ni Zarraeah, ngunit hindi pa rin maalis ni Azriel sa isip ang bawat detalye ng gabing iyon. Sa tuwing ipipikit niya ang kanyang mga mata, bumabalik sa kanya ang alaala ng malambot na labi ni Zarraeah, ang init ng kanyang katawan, at ang mabangong halimuyak na tila nananatili pa rin sa kanyang balat. Kahit anong gawin niya, hindi niya ito matanggal sa kanyang isipan.Ngunit sa kabila ng matinding pagnanasa niyang makita ito muli, ilang araw na rin siyang bigo. Wala siyang natanggap na tawag o kahit anong mensahe mula kay Zarraeah. Ang mas lalong nagpapahirap sa kanya ay wala rin siyang personal na contact nito—walang phone number, walang anumang paraan upang makausap siya ng direkta. Sa bawat araw na lumilipas, mas lalo siyang nababaliw sa paghahanap dito.Dahil dito, paulit-ulit siyang nagpupunta sa mansion ng mga Rivera, ang tanging lugar kung saan niya maaaring matagpuan si Zarraeah. Ngunit sa bawat pagbisita niy
Habang nakaupo si Aiden sa kanyang opisina, paulit-ulit niyang iniisip ang sinabi ni Zephyrine tungkol kay Azriel at Zarraeah. Alam niyang magkaiba ang nararamdaman ni Zephyrine at Zarraeah, ngunit bilang psychiatrist niya at dating kasintahan, hindi niya maiwasang mag-alala. Baka hindi alam ni Azriel ang buong katotohanan, at baka maging banta ito sa relasyon nila ni Zephyrine.Muling bumuntong-hininga si Aiden bago dinampot ang kanyang telepono at tinawagan si Zephyrine. Kailangan nilang mag-usap. Kailangan niyang ipaalala sa kanya na may taong nagmamahal sa kanya nang buo—isang taong hindi magdududa o iiwan siya."Zeph, gusto kitang yayain sa isang dinner date," diretsong sabi ni Aiden nang sagutin ni Zephyrine ang tawag.Napakunot ang noo ni Zephyrine. "Dinner date? Bakit?""Wala lang," sagot ni Aiden, bahagyang tumawa. "Gusto lang kitang makasama at ipaalala sa’yo ang pangako natin sa isa’t isa."Nanatiling tahimik si Zephyrine, hindi agad alam kung paano sasagot. Alam niyang si A