Mahigpit na hinawakan niya ang kanyang telepono, pakiramdam niya ay mabigat at pagod na pagod. "Sino ang kausap mo?" ang tinig ni Zeus ay halos nagpatalon sa kanya sa balkonahe. Nataranta siya, at mabilis na pinatay ang kanyang telepono at itinago ito. Si Zeus ay lumabas, nakatuon ang mga mata sa
Namuo ang mga luha ni Maureen sa kanyang mga mata. Humigop siya ng hangin upang mailabas ang nais niyang sabihin, "Ayoko.. Zeus.. please.." Punong puno ng takot ang kanyang tinig at parang naghihinanakit ang kanyang tono. Tila napansin ito ni Zeus, at sa kritikal na sandali ay pinigilan niya ang
Si Maureen ay parang nahihirapan sa ilalim ng kumot; ang kanyang emosyon ay naiwan pa rin sa tawag sa telepono kanina. Pagod niyang sinabi, "Medyo pagod ako, gusto ko pang humiga sandali." "May sakit ka ba?" Lumapit ito at umupo sa gilid ng kama, tinanong siya. Iiling na sana siya subalit iniuna
Si Maureen ay nasa master's bedroom pa rin. Narinig niya ang boses ni Alyana. Sinabi ni Zeus sa babae na huwag umakyat, at ito ay tumugon kay Zeus nang may biro. Ngunit hindi nagalit si Zeus, katulad ng kanyang ugali dito noon. Napagtanto niyang wala siyang espesyal na kahulugan para sa lalaki.
Hindi bobo si Randell, at nahulaan nito ang iniisip niya. Sinabi nito ng malamig, "Mukhang ayaw mong iligtas ang iyong ama. Kung gayon, maghanda ka ng kabaong para sa iyong ama ngayong gabi." "Hindi!" sigaw niya, "Wala siyang kasalanan, huwag mo siyang idamay!" "Kung gayon, sundin mo ang utos ko
Tahimik na pinapanood ni si Zeus, at nakaramdam siya ng kaunting kalituhan. Pagkatapos ng pagkain, yumuko siya upang linisin ang lunch box at sinabi ng tila kaplastikan, "Kung inaantok ka, matulog ka na lang muna." "Aalis ka na ba?" tanong nito, habang ang mga mata ay mapupula at halatang pagod
"Bakit mo sinasabi sa akin ito?" tanong ni Zeus habang nakatingin sa kanya. "Ayaw kitang saktan." Tumayo siya roon, mukhang wala na siyang kalakas lakas. Biglang tumayo si Zeus at lumapit sa kanya. Akala niya ay sasaktan siya nito, kaya ibinaba niya ang ulo at ipinikit ang mga mata. Pero ang
Tumango siya. Naiintindihan niya. Pero labis lang talaga ang lungkot niya. Malungkot ngunit walang magawa. Simula nang makilala niya ito dalawang taon na ang nakalilipas, tila nakatakda na ang buhay niya na punô ng mga sakuna. Alam niya na hindi niya ito maaaring sisihin. Kung hindi niya i